Andrzej Waligorski - 12 prac Herkulesa.pdf - Waligorski Andrzej - eremas

Andrzej Waligorski

Dwanascie prac Herkulesa

Miziaka

Spis tresci:

Prolog. Wyrok major Delfickiej

1. Miziak i lew

2. Miziak i hydra

3. Miziak i dzik

4. Miziak i stajnie

5. Miziak i ptaki stymfalijskie

6. Miziak i łania kerynejska

7. Miziak i byk kreteński

8. Miziak i konie Diomedesa

9. Miziak i pas Hippolity

10. Miziak i woły Geryona

11. Miziak i złote jabłka

12. Miziak i Cerber

Epilog. Serce sierŜanta Miziaka

Prolog. Wyrok major Delfickiej

- Skąd pan ma takie dziwne imię, panie sierŜancie? - spytał

kapral Modliszka sierŜanta Herkulesa Miziaka, gdy obaj po

skończonej pracy usiedli wygodnie na ganeczku wiejskiego komisa-

riatu. Był pogodny wieczór, pełen babiego lata i grania świersz-

czy. Na rozległej łące, rozpościerającej się między wioską i la-

sem, widniały białe owieczki i łaciate krowy. Po strudze Ŝeglowa-

ło stadko kaczek.

Lekki i ciepły wiatr niósł z oddali głos kościelnej sygnatur-

ki. To ksiądz Chudzielak zwoływał wiernych na nieszpory.

- To imię mam skutkiem nieporozumienia - odrzekł sierŜant,

nabijając swą wysłuŜoną fajeczkę tytoniem wyprutym z dwóch popu-

larnych i jednego carmena, co gwarantowało jej niepowtarzalny

aromat. - Trzeba wam wiedzieć, kapralu, Ŝe przyszedłem na świat

podczas wojny, a moim ojcem chrzestnym był Niemiec, bardzo zacny

antyfaszysta...

- Na pewno ze wschodu! - wykrzyknął kapral.

- Rzecz jasna! - przytaknął Miziak. - Ot ów Niemiec był

pochodzenia, jak się wydaje, słowiańskiego, poniewaŜ nazywał się

Kulas...

- U nas w szkole podoficerskiej teŜ był jeden Kulas - wtrącił

Modliszka - ale musiał zmienić nazwisko, bo Ŝeśmy mu na liście

obecności zawsze przekreślali literę "l"!

- Nie naleŜy przerywać swemu zwierzchnikowi, kapralu! - ofuk-

nął go sierŜant.

- Bardzo przepraszam, panie sierŜancie, ale wspomnienia ze

szkoły podoficerskiej są mi niezwykle drogie. Mów pan, juŜ się

więcej nie odezwę.

- No więc ten Niemiec, Kulas, kiedy trzymał mnie do chrztu,

był nieźle pijany, i myślał Ŝe ksiądz pyta go o nazwisko,

a ksiądz pytał jak się ma nazywać dziecko, czyli ja. Na to Nie-

miec powiada: "Herr Kulas".

- Sam o sobie mówił Herr? - nie wytrzymał Modliszka.

- Sam o sobie, jak to Niemiec, choćby i postępowy. No i zos-

tałem zapisany jako Herkulas Miziak, co potem naturalnym biegiem

rzeczy zmieniono na Herkulesa. Co ciekawsze - ciągnął Miziak -

moje losy dziwnym trafem zaczęły układać się według Ŝyciorysu me-

go słynnego imiennika...

- Tego Niemca?

- Nie, tego Greka, Bo musicie wiedzieć kapralu, Ŝe Herkules

był to słynny bohater grecki, który ogromnie i bardzo chwalebnie

się odznaczył...

- No właśnie! - wykrzykn Modliszka. - I pan teŜ się odznaczył!

Ma pan odznakę za wierną słuŜbę i odznakę strzelca wyborowego...

- Tamten Herkules odznaczył się swoimi czynami, a czy miał

jakieś odznaczenia resortowe, o tym historia milczy. Między inny-

mi dzieckiem w kolebce udusił dwa węŜe.

- Jak to? Dzieckiem dusił węŜe? - przeraził się kapral.

- Nie dzieckiem, tylko rękoma, ale jako dziecko.

- A pan teŜ udusił?

- Udusiłem, ale nie węŜe, tylko myszy.

- Dwie?

- Dwie. Wlazły te cholery do mojej kołyski, Ŝeby się migdalić,

jakby juŜ nie miały gdzie, a ja złapałem je w rączki i po

myszach.

- I co on jeszcze narozrabiał, tamten Herkules?

- Długo by opowiadać, kapralu. Powiem wam tylko, Ŝe w końcu w

przystępie szału zabił własną Ŝonę i dzieci.

- MoŜe były niegrzeczne... - zastanowił się kapral. - A czy

pan teŜ ukatrupił swoją starą? - spytał z Ŝyczliwym zaintere-

sowaniem.

- Na szczęście nie, poniewaŜ mój Ŝyciorys powtarza dzieje

Herkulesa niejako w miniaturze. On zabił swoją rodzinę, a ja

tylko ją pobiłem.

- Miał pan zapewne słuszny powód...

- Miałem, poniewaŜ Ŝona moja, gdy wracałem zmęczony po pracy,

opowiadała mi zawsze, co mówił w telewizorze pan Kaczyński...

- OŜeŜ ty... - zacz Modliszka, ale natychmiast ugryzł się w

język.

- Dzieci natomiast nie chciały się wypisać z organizacji

młodzieŜowej, chociaŜ jedno miało juŜ 28, a drugie 34 lata...

- U nas wolno do trzydziestu pięciu!

- Być moŜe, kapralu, tym niemniej widok zwłaszcza mego

starszego syna, kompletnie łysego, z wielkim brzuchem i w organi-

zacyjnym krawaciku, był dla mnie nie do zniesienia! No i pewnego

dnia nie wytrzymałem i pobiłem ca trójkę.

- KaŜdy sąd by pana uniewinnił!

- Sąd być moŜe, ale pamiętajcie, Ŝe czyn mój był szczególnie

karygodny w świetle wykonywanej przeze mnie funkcji stróŜa ładu

i porządku. I po tej właśnie linii spotkały mnie represje.

- Ale nie wyrzucili pana ze słuŜby?

- Na szczęście nie. Za to towarzyszka major Delficka, Pytia

jej było bodajŜe na imię, z Komendy Głównej, kazała mi w charak-

terze pokuty i resocjalizacji wykonać dwanaście piekielnie trud-

nych prac, odpowiadających plus minus czynom legendarnego Herku-

lesa.

- A jakie to były czyny?

- Poszperajcie, kapralu, poczytajcie, poszerzcie swoje hory-

zonty. Obiecuję wam, Ŝe jeŜeli w ciągu dwóch tygodni dowiecie się

jakich dwanaście prac wykonał Herkules, to w nagrodę opowiem wam

o swoich dokonaniach.

- A moŜe...? - dodał Miziak, jakby mając przeczucie, Ŝe jego

słowa trafią kiedyś na łamy popularnego pisma. - A moŜe i nasi

czytelnicy dowiedzą się i przyślą nam wykaz prac Herkulesa?

Między autorów trafnych odpowiedzi rozlosuję kilka moich zdjęć

z autografami!

- Do kogo pan mówi, sierŜancie? - krzyknął wystraszony kapral.

- Do społeczeństwa - wyjaśnił skromnie sierŜant, zaciągając

się dwoma popularnymi z dodatkiem jednego carmena.

1. Miziak i lew

- No i jak tam, kapralu? - zagadnął Ŝyczliwie sierŜant Miziak

wkraczającego właśnie do komisariatu Modliszkę. - Wiecie juŜ,

jakie prace miał wykonać Herkules?

- Melduję, Ŝe wiem! - wykrzyknął słuŜbiście kapral. - On miał

przede wszystkim zabić lwa!...

- Nemejskiego! - uzupełnił sierŜant.

Modliszka sprawdził w notatkach:

- MoŜe i nemejskiego... - zgodził się. - Nazwiska nie zanoto-

wałem...

- Dobra, walcie dalej!

- No więc, po drugie, miał udusić wydrę.

- Nie wydrę, lecz hydrę, ale zaliczam wam tę odpowiedź.

- Po trzecie, miał schwytać łanię, po czwarte złapać dzika, po

piąte wyczyścić stajnię u towarzysza Augiasza, po szóste powy-

strzelać ptactwo, po siódme pokonać kretyńskiego byka...

- Kreteńskiego!

- No przecie mówię. Po ósme ukraś stado koni, po dziewiąte

ściągnąć pasek z jednej amazonki, po dziesiąte podprowadzić

z pastwiska cudze woły, po jedenaste narwać jabłek i po dwunaste

podwędzić psa, któren pilnował sedesu.

- Hadesu, ale poza tym wszystko prawidłowo.

- Jezus Maria, panie sierŜancie! - zawołał z podziwem kapral.

- I pan to wszystko załatwił?

- Co do joty - odrzekł Miziak ze skromnym, męskim uśmiechem. -

A poniewaŜ wypełniliście zadanie, które wam postawiłem przed

dwoma tygodniami, więc w nagrodę opowiem wam dziś o mojej rozgry-

wce z lwem.

- To moŜe najpierw po malutkim? - spytał z nadzieją kapral

sięgając po butelkę do segregatora, opatrzonego napisem "Zwal-

czanie CIA na terenie gminy".

- To z konfiskaty - wyjaśnił, nalewając złocisty płyn do

małych, zgrabnych musztardówek z firmy polonijnej. - Bracia Kara-

mazow znowu pędzą bimber z czeskiego mazutu, który spływa naszą

strugą!

PoniewaŜ było juŜ dawno po pracy, wiec sierŜant nie

protestował. Obaj wypili, chuchnęli i zapalili, Modliszka giewon-

ta, a Miziak swą słynną mieszankę fajkową z dwóch popularnych

i jednego carmena.

- Ot - zaczął Miziak, puszczając kłąb aromatycznego dymu w u-

kośną strugę promieni słonecznych - ot trzeba wam wiedzieć, kap-

ralu, Ŝe swego czasu nasza gmina zaczęła się nagle wyludniać...

- A, to pewnie wtedy jak wszyscy polecieli w lubelskie pra-

cować w tych nowych kopalniach węgla, co to za dwa lata wracali,

bo się okazało, Ŝe ten węgiel odkryto o trzydzieści tysięcy lat

za wcześnie!

- O trzysta tysięcy, ale ja mówię o innym wyludnieniu, o wiele

bardziej tajemniczym. Nikt nigdzie masowo nie wyjeŜdŜał, a lud-

ności coraz mniej.

- MoŜe zeszła do podziemia? - zaryzykował Modliszka.

Andrzej Waligorski - 12 prac Herkulesa.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: