Waligorski Andrzej - Docent Basset.pdf - Waligorski Andrzej - eremas

DOCENT BASSET

W sali operacyjnej panowała cisza, przerywana tylko wesołym brzęczeniem much,

przelatujących od czasu do czasu w pobliskiej trupiarni.

Trzej asystujący lekarze nie odrywali wzroku od spowitej w białe całuny postaci

pacjenta, od której krwawo odcinało się wyodrębnione pole operacyjne, atakowane

wprawnymi rękami docenta Basseta, ucznia i godnego następcy słynnego profesora

Wilczura.

- Wyjątkowo duŜe migdałki - mruknął anetstezjolog, dr Kundelek, ostrząc

jednocześnie na podręcznym toczydle igłę od jednorazówki, aby była gotowa do

ewentualnej iniekcji.

- Siostro, kombinerki - warknął docent Basset spod maski, mającej zapobiegać tak

rozpowszechnionemu wśród chirurgów nawykowi oblizywania skalpela.

- A Ŝeby cię - dodał, mocując się z jakimś opornym ścięgnem.

Nagle puściło z jękiem jak urwana gumka od majtek, a chirurg usiadł w kałuŜy

posoki, trzymając w szczypcach krwawy ochłap.

Zabrzmiały spontaniczne oklaski. Współpracownicy podchodzili pragnąc uścinąć

dłoń mistrza, podczas gdy adiunkt, dr Wygrzmocony ślinił nitkę, aby nawlec igłę i

zaszyć blugoczącą jeszcze ranę.

- A pudziesz - docent Basset Ŝartobliwie przepędził tłustego szpitalnego kota,

ciągnącego coś z kubełka. Basset był juŜ bez maski, jego wspaniała, męska twarz

świeciła od potu, ale w oczach widać było radość z udanej operacji. śartował nawet z

asystentką ściągającą połatane, gumowe rękawiczki:

- Znowu dwie łatki zostały w pacjencie, panno Franiu - mówił z humorem - a potem

podczas rehabilitacji ozdrowieńcy się skarŜą, Ŝe co przysiad, to balonik!

- A z pana docenta to wieczny jajcarz - śmiała się Frania, czyli Franciszka Ruchała,

patrzaąc rozkochanym wzrokiem na Basseta.

- śe jajcarz, to fakt - mruknął kwaśno adiunkt Wygrzmocony, przyglądając się

rozwiniętemu juŜ z prześcieradeł pacjentowi.

Wszyscy spojrzeli w tym kierunku. Cisza zaległa salę.

- Ładne migdałki mu pan wyciął... - bąknął z przekąsem anestezjolog.

- A skąd mogłem wiedzieć - sumitował się docent Basset. – Jak przyszedłem do sali,

to pole operacyjne było juŜ odsłonięte, a reszta zasłonięta!

- Pewnie Walkowiak znowu się upił i ułoŜył pacjenta na odwyrtkę - podsunęła

siostra przełoŜona.

Dr Ruchała podskoczyła nagle i po dziecinnemu plasnęła dłońmi:

- Wiem! Wszyjemy mu z powrotem i nawet nie zauwaŜy!

- Akurat... - siostra przełoŜona wskazała na spęczniałego od przeŜarcia kota, który

siedząc na oknie oblizywał się smakowicie.

- JuŜ tam mój Mruczuś Ŝadnym podrobom nie przepuści! – dodała z uznaniem,

drapiąc czule za uchem spasionego bydlaka.

Tymczasem adiunkt Wygrzmocony, studiujący od kilku chwil kartę pacjenta, złapał

się oburącz za głowę:

- Panowie, czy wiecie kto to jest? ToŜ to jest towarzysz Podnośnik!

- Obecny! - zawołał pacjent, siadając na stole operacyjnym. - Co to jest? Gdzie ja

jestem? O co walczymy? Dokąd zmierzamy? -dopytywał się głupio, jak to zwykle

bywa w pooperacyjnym szoku.

- O, widzę, Ŝe juŜ po zabiegu! - dodał, odzyskując świadomość i zaraz teŜ wpadł w

tonację swoich rozlicznych przemówień:

- Pragnąłbym z tego miejsca - zaczął - złoŜyć serdeczne, braterskie podziękowania

naszej uspołecznionej słuŜbie zdrowia, słuŜącej swą cięŜką, wytęŜoną i ofiarną pracą

ludowi miast i wsi...

- A dlaczego ja tak cienko mówię? - zainteresował się naraz.

- No cóŜ... - wyjaśnił Basset, unikając jego wzroku. - Migdałki!

- To jakŜeŜ ja teraz będę przemawiał? - zmartwił się towarzysz Podnośnik. - Chyba...

- dodał z nadzieją - chyba, Ŝe przejmę Referat Do Spraw Kontaktów z ZSMP! Tam są

sami gówniarze około czterdziestki i przewaŜnie jeszcze przed mutacją!

Ale docent Basset nie słyszał juŜ tych słów, spieszył bowiem do domu, gdzie czekała

go rodzinna uroczystość: imieniny jego pięknej Ŝony, pani docentowej Jolanty Basset.

Obszerny hall w willi docentostwa Bassetów tonął w dyskretnym półmroku.

Popołudniowe słońce, nisko juŜ stojące nad horyzontem, docierało tu tylko

fragmentarycznie, przesiane przez wprawione w ścianę denka od butelek po

koniakach, wręczonych ongiś znakomite-

mu chirurgowi przez wdzięczne wdowy. Podłogę zaścielał puszysty dywan, a ściany

pokryte były obrazami renomowanych malarzy, od Starowieyskiego po Krajewskiego.

Zgodnie wisiały tu obok siebie tak odległe tematycznie dzieła, jak "Pizdozwierz 2-gi

Numeryczny

z Katarynką" i "Minister Berman całujący Sieroty po Akowcach". W swoim

klubowym fotelu siedział osłupiały docent Basset i po raz nie wiadomo który

odczytywał znaleziony na marmurowym kominku list:

Drogi Mietku! Wiem, Ŝe sprawiam Ci ból sroŜszy, niŜ Ty zdołałeś sprawić

którejkolwiek ze swych ofiar na stole operacyjnym, ale wreszcie przyszła koza do

woza. Odchodzę od Ciebie na zawsze!...

- Koza do woza! - prychnął urągliwie chirurg. - Nigdy nie umiała właściwie cytować

przysłów!

MoŜe wyda Ci się dziwne - czytał dalej - Ŝe porzucam dobrobyt, a nawet przepych,

którym otoczyłeś mnie jak Święty Michał diabła. Nie wszystko jednak da się

przeliczyć na pieniądze. Człowiek, dla którego Cię zostawiłam, potrafi zapewnić mi

tę odrobinę ciepła, tak potrzebnego kaŜdej kobiecie, podczas gdy Ty karmiłeś mnie

wyłącznie wzniosłymi dewizami. Odchodzę więc, zostawiam wszystko, czym mnie

obdarzyłeś jak jakąś burą sukę. Zabieram tylko te dewizy. Niegdyś Twoja - Jolanta.

- Zabiera tylko dewizy... - powtórzył odruchowo docent Basset, ocierając łzę ze

spuszczonego na kwintę nosa.

- Jak to zabiera dewizy? - wrzasnął nagle i rzucił się otwierać sejf, zamaskowany

chytrze obrazem zatytułowanym "Zielone światło dla rzemiosła", a przedstawiającym

nędzarza, wieszającego się w celach samobójczych na szyldzie własnego warsztatu.

Stalowe

drzwiczki odskoczyły ze zgrzytem, ujawniając opustoszałe wnętrze.

- OŜeŜ ty... - zawołał Basset pod adresem nieobecnej Ŝony. -Ja cię...!

- Baba z wozu, koniom lŜej - odezwał się sentencjonalnie stojący w progu wierny

sługa rodu Bassetów, magister polonistyki Bazyli Podgumowany, którego znakomity

chirurg zabrał kiedyś z zawodu nauczycielskiego, odkarmił, zdezynfekował,

odrobaczył i zatrudnił w charakterze famulusa, pokojówki i palacza centralnego

ogrzewania.

- Nie płacta, panocku - dodał bezbłędną gwarą, nabytą podczas długoletnich studiów.

- Pambók nierychliwy, ale sprawiedliwy, i tylko patseć jak onemu kurwisonowi

dokopie z woleja. – Co rzekłszy ucałował drŜącą dłoń swego ukochanego

chlebodawcy.

- Pies z nią tańcował - odrzekł docent, wysmarkując się jednocześnie w pochyloną

kornie głowę lokaja - stara to była fisharmonia i mocno zdezelowana...

- śe zdezelowana, to racja - zgodził się sługa. - No, ale pograć jeszcze na niej szło...

- dodał z uśmiechem, jakby nagle sobie coś przypominając.

- Ale dolary, dolary! - rozszlochał się znowu pan domu, wspomniawszy zagraniczne

delegacje przeŜyte o zimnej konserwie, ciułane z trudem dewizy i niewybredne Ŝarty

celników na Okęciu, grzebiących mu bez Ŝenady długopisami gdzie popadło w

poszukiwa-

niu przemytu.

- Dolary wzięła, ale wielmoŜną panienkę Simonę teŜ zabrała, a zawszeć to jakaś

ulga! - perswadował słuŜący polonista.

- Wódki! - zaŜądał docent Basset, poniewaŜ jednak wódka teŜ zniknęła, narzucił na

ramiona kosztowne futro z nutrii i poszedł w miasto, na wiatr, deszcz i poniewierkę...

W knajpie "Pierwiosnek" kipiało Ŝycie. Za kontuarem królował potęŜny jak wielkie

piece Magnitogorska ajent Wincenty Jamochłon, słynny ongiś zapaśnik i sztangista.

Rozstawione nie bez smaku baterie róŜnokolorowych wódek otaczały aureolą słuszny

w treści,

chociaŜ opluty w formie napis "Alkohol szkodzi zdrowiu", pod którym ktoś dopisał

"...ale ratuje budŜet państwa". W szklanej szafce widniały zwłoki śledzia, omszałe

jajko na twardo i spory kawałek pasztetu, po którym łaził wywijający z radości

ogonkiem

duŜy, złocisty gronkowiec.

BliŜej wejścia pousadzali się urzędnicy samorządu terytorialnego, chłepcząc w

pośpiechu jakieś chude zupki, przełykając zimny makaron i zerkając ze strachem ku

centrum sali, gdzie stoliki zajęte były przez podziemie gospodarcze, drobnych

rabusiów, artystów estrady, prostytutki i zwyczajnych pijaczków. W kącie skupiała się

rozpoznawalna na pierwszy rzut oka konspira. Rysowano tam na bibułkowych

serwetkach wzory ulotek, wymieniano szeptem zbrodnicze wiadomości i zerkając

znad podniesionych kołnierzy puszczano z premedytacją fałszywe informacje,

notowane skwapliwie przez siedzącego opodal tajniaka, ucharakteryzowanego na

zaraŜona syfilisem konduktorkę MPK.

- Wódki dla wszystkich - powiedział docent Basset, podchodząc do kontuaru i

rzucając banknoty ozdobione wizerunkami naszych pierwszych monarchów z linii

piastowskiej.

- Jak dla wszystkich, to Szopen - burknął bufetowy, mając na myśli pięć tysięcy

złotych. Jednak kierownik orkiestry nie wyczuł intencji i zawołał z entuzjazmem: Tak

jest, szefie, Szopena!

I zaraz teŜ zabrzmiała Fantazja A-dur na tematy polskich pieśni ludowych, opus 13-

te, grana tym chętniej, iŜ muzycy byli bez wyjątku pracownikami filharmonii

dorabiającymi sobie w wolnych chwilach i z największą niechęcią naginali się do

knajpianego repertuaru, opartego głównie na popularnych rytmach hardrockowych.

- Jeleń, jeleń! - rozległy się na sali Ŝyczliwe głosy i zaraz teŜ grono bywalców

otoczyło hojnego ofiarodawcę, klepiąc go przyjacielsko po ramionach,

niedźwiadkując się z nim i zerkając na pękaty portfel, z którego wysupływał coraz to

nowe banknoty.

Basseta wzruszenie dusiło w gardle. Wreszcie widział wokół siebie Ŝywych ludzi, a

nie ich wyłonione w polu operacyjnym, okrutnie masakrowane narządy. Pił bez

umiaru, nie zauwaŜył nawet jak ulotnił się gdzieś jego płaszcz podszyty nutriami, jak

z nóg ściągnięto mu buty, a z przegubu ręki elektroniczny zegarek "Maładiec". Jego

zamglony wzrok z trudem odróŜniał poszczególne twarze, a przeszłość mieszała mu

się z teraźniejszością.

- Jolanto.... dlaczego odeszłaś...? - bełkotał, wieszając się na szyi babci klozetowej. -

O, i pan sekretarz Jaskiernik jest z nami! - wykrzyknął na widok wiszącego nad

bufetem portretu Marii Konopnickiej na rok przed śmiercią, uwaŜanego przez ajenta

za zdjęcie ministra Nieckarza, zrobione przy okazji pierwszej komunii.

- A ty kto właściwie jesteś? - wypytywał go Wincenty Jamochłon, wiedząc z

doświadczenia, Ŝe taka informacja bywa zazwyczaj bardzo przydatna nazajutrz, gdy

juŜ dochodzi do identyfikacji zwłok.

- Ja jestem nikim... - zachrypiał chirurg. - Do dziś byłem Bassetem, a teraz... Teraz

wiesz, kto ja jestem?

- Jam wał koński! - tu roześmiał się tak okropnie, Ŝe pobledli nawet wielokrotni

recydywiści, i słaniając się podszedł do drzwi.

- Jam wał koński! - zawołał jeszcze raz i wypadł w mrok ulicy,a za nim kilku jego

nowych przyjaciół.

W ciemnościach zakotłowało się, coś uderzyło głucho, ktoś jęknął, zawrzała krótka

potyczka o łup, wreszcie wszystko ucichło. I tylko z ust siedzącego na kupie gnoju

docenta Basseta po raz trzeci zabrzmiał szept:

- Jam... wał... koński...

Tu omdlał i legł bezwładnie obok butelki po piwie, którą go przed chwilą ogłuszono.

Oj, nabiegał się tego dnia sieŜant Miziak, ręce po łokcie urobił, nogi do kolan

uchodził, a tu ciągle piętrzyły się przed nim nowe zadania. Interweniował w spory

rodzinne, zapobiegał bójkom, wykrywał bimbrownie i ścierał nieprzyjazne napisy,

albo neutralizował je przy pomocy drobnych poprawek, tak jak nauczono go na

kursie, dopisując na przykład przed hasłem "PRASA KŁAMIE" – wyraz

"AMERYKAŃSKA".

Wreszcie usiadł, by napisać raport dzienny, gdy wtem kapral Modliszka wprowadził

jakiegoś odraŜającego osobnika, ubranego tylko w krawat, kapelusz i podarte

skarpetki.

- Ktoś go podrzucił na wóz staremu Kociorupie - wyjaśnił Modliszka. - Kociorupa

wracał z targu w Warszawie, gdzie sprzedał kapustę i kupił kolorowego "Rubina".

PrzyjeŜdŜa do chałupy, a tu zamiast "Rubina" ten facet.

- Kociorupa to pijaczysko - zastanowił się sierŜant - mógł go kupić w zamroczeniu

zamiast "Rubina".... Zwłaszcza, Ŝe gość ma takie same kolory jak telewizor - dodał,

przyglądając się sinym plamom, buraczkowym podbiegnięciom i zielonym zastoinom

widniejącym na ciele nieznajomego.

- Jak się nazywacie? - spytał, kładąc przed sobą formularz przesłuchania.

- Jam wał koński... - jęknął przybysz.

- Jan Wałkoński - zanotował sierŜant. - No, dobrze, powiedzcie nam teraz,

Wałkoński, gdzie was tak urządzono? Adresy, hasła, punkty kontaktowe? Krypto- i

pseudonimy?

- Jolanta... - wymamrotał cicho nieszczęśnik, trzęsąc się z zimna.

- Pseudonim "Jolanta"? - zapytał Miziak. - Mówcie, mówcie, Wałkoński! Wiemy o

was więcej niŜ przypuszczacie! - dodał, mrugając porozumiewawczo do kaprala

Modliszki. Podejrzany zamilkł jednak i tylko szczękał zębami.

- Ech, puścić by mu światło w oczy, jak na francuskich filmach kryminalnych... -

rozmarzył się sierŜant. - Ale trzeba by co najmniej sześćdziesiątkę, a nie jakąś

gównianą czterdziestkę...

śebym to ja miał takie wyposaŜenie jak porucznik Borewicz... -westchnął z

zazdrością.

- A moŜe by zadzwonić do Borewicza? - podsunął Modliszka. – To ludzki facet,

swój chłop, on nawet wiejskiego milicjanta ma w powaŜaniu!

- Racja - zgodził się Miziak i podniósłszy słuchawkę telefonu, rzucił w nią

zdecydowanie:

- Ewa wzywa zero siedem!

W mieszkaniu Borewicza zadzwonił telefon.

- Co jest, kurwa? - rozeźlił się Borewicz, złaŜąc z przystojnej prywaciary, którą

właśnie przesłuchiwał i nawykowo zapinając na gołym ciele szelki z kaburą

podpaszną lewostronną, kryjącą w sobie miły cięŜar niezawodnej, oksydowanej

dziewiątki.

- A, to wy, Miziak! - powiedział Ŝyczliwie. - Meldujcie szybko, bo mi opadnie!

- Mierzy opadanie krwinek w probówce, uczony z niego człowiek - wyjaśnił Miziak

kapralowi, przysłaniając ręką słuchawkę.

- Melduję - zawołał słuŜbiście - Ŝe mamy tu podejrzaną osobę, pseudo "Jolanta", ale

nie chce nic gadać!

- Sam bym ją zbadał, ale nie mam, kurwa, czasu - odrzekł Borewicz, który jako swój

chłop posługiwał się luźnym językiem dnia codziennego.

- W dodatku, kurwa, bezpartyjny jestem - dodał bez sensu, tak jak to robił we

wszystkich odcinkach serialu.

- To co mamy robić? - zmartwił się sierŜant.

Borewicz parsknął krótkim, męskim śmiechem.

- Powiem wam tylko sierŜancie, Ŝe w łóŜku kaŜdemu rozwiązuje się język! - i

połoŜył słuchawkę, bo do jego sypialni dobijała się juŜ następna podejrzana,

złotowłosa trucicielka ze stołówki w Zakładach Produkcji Zabawek im. Feliksa

DzierŜyńskiego.

- Modliszka! - rozkazał sierŜant Miziak. - Ja wychodzę, a wy macie się przespać z

zatrzymanym!

- Nigdy! - załkał kapral. - Dostanę od tego adidasa!

- W takim razie - zawyrokował po chwili namysłu Miziak -odprowadźcie go do

starego Kociorupy. Jak go sobie kupił, to niech się teraz o niego martwi!

śycie nie układało się staremu Kociorupie po róŜach. Rozkułaczony w 1952 i

pozbawiony swoich hektarów, stał się nagle biedniakiem wiejskim, a jako taki z

entuzjazmem przyjęty został do Spółdzielni Produkcyjnej imieniem Jakuba Szeli. śe

zaś był pyskaty i obrotny, juŜ wkrótce spółdzielcy okrzyknęli go swoim prezesem,

dzięki czemu mógł pousadzać krewnych i znajomych na wszystkich prominentnych

stanowiskach w gminie. Zrobił to zaś tak konsekwentnie, Ŝe podczas zebrań i

rocznicowych akademii przy stole prezydialnym zasiadała cała rodzina Kociorupów,

spoglądając władczo sponad zielonego sukna na skłębioną w świetlicy resztę

ciemnego ludu. Rozpad spółdzielni nie zaskoczył doświadczonego kmiecia. Nachapał

ile się dało ze wspólnego inwentarza, okopał w

swoich zabudowaniach i ogłosił, Ŝe zakłada gospodarstwo specjalistyczne, bardzo

podówczas lansowane. Zaraz teŜ udzielono mu licznych kredytów, otoczono opieką

agro- i zootechniczną, a nawet pewnego dnia odwiedził go ktoś z najwyŜszego

szczebla, chodził po

obejściu, chwalił wybetonowane gumno i gładził po płowych głowinach liczne

rzekome wnuki Kociorupy, wypoŜyczone przez niego za dwa metry ziemniaków z

pobliskiej ochronki. Podziwiał teŜ krowy, przywiezione z okolicznego PGR-u, tak juŜ

przywykłe do ciągłego przerzucania z miejsca na miejsce, poklepywania i pozowania,

Ŝe na widok ekipy telewizyjnej same ustawiły się do zdjęcia. Dwie z nich legły nawet

wdzięcznie u stóp dygnitarza, dwie inne usiadły na zadach po obu jego stronach,

reszta zaś stanęła w tle i

przechylając wdzięcznie mordy wpatrywała się w obiektyw.

- Jakaś zmyślna rasa! - zachwycał się prominent. - Czy to moŜe leghorny?

- Od razu Ŝeście poznali - krzyknął z udanym podziwem chytry Kociorupa. - A

niechŜe was dunder świśnie! - dodał, co bardzo spodobało się gościowi, znuŜonemu

juŜ nachalnym wazeliniarstwem swego dworu.

Waligorski Andrzej - Docent Basset.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: