Andrzej Waligórski - Listy pana Michała.pdf - Andrzej Waligórski - emaap1

Andrzej Waligórski

Listy pana Michała

Pułkownik Michał Wołodyjowski

Do Pana hetmana

Sobieskiego Jana

Herbu Janina

Co mu się nie zgina

Podczas tańca pancerz

Taki z niego tancerz...

Zgodnie z Pańskiem rozkazaniem urządziłem byłem ostatnio we Chreptiowie wielki bal

kostiumowy. A to dla uzyskania ogólnej integracji między zwaśnionemi stronnictwy. Zaraz

też sam ruszyłem we pierwszą parę wraz ze swoją Basieńką, przebraną za świętej pamięci

inflancką kobyłę pana Podbipięty, co niewiele jej zajęło trudu i czasu, tyle że ogon z tyłu, a

wędzidło z przodu sobie wetknąwszy, z właściwym sobie końskim śmiechem do świetlicy

kurcgalopem wpadła, a ja przy niej w prysiudach, a za nami Pan Zagłoba ze skrzydły, z

przyprawionym dzióbem i w koronie, co miało przedstawiać orła. Że jednakowoż, co jako

zwykle było, był pijany jak kongres ruskich socjaldemokratów, przeto z rozpędu nie

wyrobiwszy zakrętu, usiadł na jajcach przygotowanych we bufecie, co wywołało zachwyt

do cna spatryjociałej, ale i ziodiociałej starej pani Boskiej, upatrującej w tym symbol jakoby

samicy orlicy, stado młodych orląt narodowych z jajców wysiadującej ku wspomożeniu

ojczyzny i pokrzepieniu serc. Amen. A jako trzeci wleciał młody Nowowiejski, któremu -

jak wiadomo - ten matoł, Azja Tuchajbejowicz, siostrę zarżnął i ojca zeżnął, gdyż kolejność

się baranowi mongolskiemu pomyliła, co tak Nowowieja juniora rozbawiło, iż ze śmiechu na

ziemię z konia spadłszy, łbem o świątka przydrożnego się wyrżnął i szajbę chwalebną

uzyskał, z której aureola pozłocista promienieje i melodyje cudne się odzywają, kompozycyji

jakoby pana Korcza lebo pana Karolaka do słów proroka Izaaka, w wykonaniu Rinn

Danuty, która jest patronką Huty i dementuje z niesmakiem, jakoby coś tam z Szydlakiem.

Jakby tam tedy nie było, ale dobrze się skończyło, o czym ze satysfakcyją donosząc w

służby swoje powolne poleca

Pułkownik Wołodyjowski,

Co ma w brodzie cztery włoski

Ale inszych członków osiem

Porosło mu pięknym włosiem.

Wielmożny Panie Hetmanie.

Spieszę, by donieść o poczynaniach niejakiego atamana Kaszpirowskiego, któren przybył

tu, jako domniemywam, z poduszczenia Krymu, aby przeprowadzić rzekome seanse

biogergene... bioergengro... bioenergore... tepa... tfu!, jakieś oszustwa hipnotyzerskie. A to

zapewne w celu osłabienia morale naszej bohaterskiej załogi. Na dowód zasię swych

wątpliwych umiejętnościów przywiózł ze sobą domniemanych ozdrowieńców, a

mianowicie Czukcza-niemowę, który po trzech posiedzeniach dalej nic nie mówi, ale za to

zaczął pisać, i to po francusku, co dziwne, ponieważ, nie znając onego języka, nie rozumie

nic z tego, co napisze. Przywiózł również pana Boskiego, tatusia Zosi Boskiej, któremu po

zahipnotyzowaniu cofnęły się nieoczekiwanie hemoroidy, z tym, że cofnęły mu się zbyt

głęboko, bo aż do gardła, nie muszę przeto tłumaczyć jakowe dźwięki wydaje ów

nieszczęsny rycerz, gdy chce co powiedzieć. Zebraliśmy się tedy we chreptiowskiej

świetlicy, a pan Kaszpirowski wezwał chorych, aby natychmiast wyzdrowieli. Poczem

wyładował w nich swą energię, ale niestety niecelnie, przypuszczalnie trafiając o jedno

miejsce za bardzo w lewo, gdyż Józwa Butrym bez Nogi nie odzyskał tejże nogi, która

natomiast wyrosła jako trzecia siedzącemu obok staremu Nowowiejskiemu, czekającemu

na zrośnięcie się gardła poderżniętego swego czasu przez Azję Tuchajbejowicza. Aliści moc

przeznaczona na to zrośnięcie poszła w kredens i rykoszetem trafiła w moją Baśkę, której

rzeczywiście natychmiast zarosło, ale niestety nie gardło. Gdy zasię panu Muszalskiemu coś

urwało jajco, i przyfastrygowało je do nosa Ewce Nowowiejskiej, tedy nastąpiła okrutna

panika, powstrzymana dopiero przeze srogiego Luśnię, któren ze właściwym sobie

profesjonalizmem, ucapiwszy onego czarodzieja za kark zasadził go na sztywny pal Azji, z

którego ów nasłaniec ode trzech dni przemawia, w obronie wartościów humanitarnych, na

szczęście cyrylicą, której prawie nikt nie rozumie.

O których to wydarzeniach donosząc,

Jednocześnie czujności swoje deklaruję

I kreślę się z poważaniem

Pułkownik Wołodyjowski

Co mu może Kaszpirowski he, he, he...

Michał Wołodyjowski

Pana Hetmana Jana Sobieskiego.

Wasza Hetmańska Mości!

Melduję najuprzejmiej, iż zgodnie z Pana hetmańskim rozkazem, zamierzałem wybrać się

onegdaj na podjazd, aby stwierdzić, czy sułtan rusza już całą swą potencją, czy też może

tylko kawałkiem.

Gdym jednakowoż zakomenderował: "Dragoni na koń!" okazało się, iż dragonia sztrajkuje,

domagając się podniesienia żołdu o dwieście procent, udziału we degustacyi dziewic

chrześcijańskich odbitych Tatarom, oraz zmiany wiechci w butach co kwartał, nie zasię, jako

dotychczas, co pół roku. Wdałem się tedy byłem we rokowania, które zakończyły się

podpisaniem słynnych Porozumień Chreptiowskich, zaczem chorągiew dragońska udała się

we dziękczynną pielgrzymkę do cudownej figury przy sierocym brodzie, przedstawiającej

świętą męczennicę, Gazyfikacyję del Rio, zgwałconą na proszek przeze hordy Atylli, przy

czym nie przez wszystkie, gdyż część poszła na północ, mordując i paląc, głównie zresztą

radomskie, bo inszych nie szło dostać. Chciałem tedy ruszyć na ów podjazd na czele Lipków,

ale oni na odmianę demonstrowali akurat swą odrębność narodowościową, żądając

autonomii, uznania swego śwargotu za język państwowy i wyrżnięcia w pień Czeremisów.

Przykazawszy jeno, aby po dyskusyi oczyścili majdan z odrąbanych członków, a takoż nóg

i rąk, udałem się z prośbą o patrol do Semenów pana Motowidły. Oni wszelakoż świętowali

rocznicę bitwy pod Beresteczkiem, odprawując zmianę warty, słuchając przemówień, i

fetując przybyłych zewsząd zasłużonych emigrantów, których dotychczas nazywali

"wyrzutkami kozaczyzny", a nawet "wypierdkami...", za przeproszeniem, "...siczy".

Obecnie jednakowoż zapałali do nich iście franciszkańską miłością, wyrażającą się

głównie we namowach, aby owi repatrianci zainwestowali co nie co w nasz podupadły

futor, na co tamci odpowiadali wymijająco, cytuję: "Pomożemo wam, bratcy, skoro wy sobi

sami pomożete.", które to zdanie nic wprawdzie nie oznacza, ale brzmi bardzo dobrze, z tym,

że jakby głupio. Tak więc na zwiady nie pojechałem, ale przy okazyi stwierdziłem, iż duch

we fortalicji panuje podniosły i znakomicie rokujący na przyszłość. Może nie na

doczesną, ale na wiekuistą jak najbardziej i to już niebawem.

O czem z szacunkiem donoszę,

Pułkownik Michał Wołodyjowski

Administrator burdelu

Na kresach PRL-u.

Pułkownik Michał Wołodyjowski

Pana Hetmana Jana... Ha, ha, ha... Hetmana... Ha... Jana...

...Jana Sobieskiego,

co lubi ten, tego...

Hi, hi, hi...

Co to ja, jakaś poeta jestem? Czy co? No, ale do rzeczy:

Szanowny Panie Hetmanie,

Zgodnie z Pańskim zaleceniem przesyłam informację na temat zachowania się i poczynań

pana Zagłoby, któren ubrdał sobie, że sam ostanie hetmanem, a Pana z owej posady

wygryzie, we którym to celu usiadł we pośrodku świetlicy, kędyśmy swoje gawędy

rycerskie wiedli i, beknąwszy głośno dla zwrócenia na się uwagi, powiedział przewrotnie:

"Ja tam hetmanem być nie zamieruję, choćby mię i prosili." "No i duże dobre." - odrzekł z

ukraińska Rusin, pan Motowidło, a inni mu powtórzyli, co nader Zagłobę zdetonowało,

więc przez chwilę milczał, a potem, by ponownie zainteresowanie wywołać, wyciągnął

oburącz zza pazuchy hetmański piernacz i piernął nim w stół dębowy, na poły go

rozłupując, zaś gdy umilkły oklaski, temat swój kontynuował, powiadając: "Bo poniektórzy

mię bardzo proszą, abym był hetmanem, ale po co mi to, ha?" "Ta pewni!" - zgodził się

prostodusznie pan Motowidło - "Na szczo tobi Onufryj hetmanom buty? Ne lipsze to w

Chreptiowi sydyty, taj horyłku pyty?" "A hoczesz w mordu?" - wrzasnął roz... rozwś...

rozwś... rozwś... rozwścieczony pan Zagłoba i, nie czekając na odpowiedź, posłał

Motowidłę na deski, czym zyskał sobie kilku zwolenników, między niemi zaś pana Ketlinga,

któren ostatnio dorobił sobie niemieckie pochodzenie, przerabiając we dowodzie osobistem

narodowość "Szkot" na "Szkop", a nazwisko "Ketling" na "Goering", a teraz odezwał się

swą literacką niemczyzną: "Ja, das ist ajne gute ideje, herr Cakloba zol ein sztumbanhetman

zajn, ajwaj, ajwaj." "Nie proście mnie!" - zakrzyknął pan Zagłoba, który tylko czekał na

takową okazyję - "Jam buławy niegodzien! Oj, niegodzien! Lepsi są tu ode mnie... Chyba,

żeby cały Naród... Póki co, odchodzę we samotność i oczekuję propozycjów." Co rzekłszy,

zatrzasnął się we stanicznej klozetierze, a gdyśmy go po kilku godzinach błagali, aby i nas

tam wpuścił, gwoli pofolgowaniu naturze, on udawał, że o hetmaństwo go błagamy, i

odmownie nas załatwiał, aż i załatwieniem się skończyło, gdyż całe rycerstwo, dłużej

zdzierżyć nie mogąc, po dniestrowych jarach i komyszach się rozbiegło, strasząc kanonadą

luźne kupy tatarskie i kozackie, o czem z zadowoleniem meldując, służby swoje wojenne

polecam,

Michał Wołodyjowski, co też mógłby być hetmanem,

bo miewa buławę nad ranem.

Pułkownik Michał Wołodyjowski

Do Pana Hetmana Sobieskiego

Co nie przeczuwa niczego.

To skoczy gdzieś na wycieczkę,

To na jakąś blondyneczkę,

To znów moczy nogi w wodzie,

A tu horrendum na wschodzie -

- krzyki, wrzaski, wieje grozą

Ale może ja bym prozą?

Owoż donoszę ja waszej miłości, że zaistniała tu próba zamachu stanu na legalnie działającą

władzę, czyli na mnie, zorganizowana przez Towarzystwo Uczciwych Zagończyków, w

skrócie TUCZ, grupujące najbardziej konserwatywne i przeciwne reformom elementy, na

czele z tym starym warchołem i wolontaryjuszem, panem Zagłobą, do którego przyłączył

się zawodowy zupak, ten młot, wachmistrz Srogi Luśnia oraz rozwydrzony azjatycki

fundamentalista, Azja Tuchajbejowicz, ukrywający się tu jako Melechowicz. Owoż tenże

wspomniany TUCZ zrobił tu ostatnio pucz, podczas którego tu puczu TUCZ-u zostałem

otoczony i oskarżony o zbyt wysokie ciśnienie, co jest łgarstwem a nawet obelgą, gdyż

będąc z natury niskim - metr dwadzieścia sześć w kapeluszu i na szpilkach - wszystko mam

takoż niskie, do tego stopnia, że nawet zamiatam po ziemi kutasem, którego mam przy szabli,

bardzo pozłocistego, będącego darem jeszcze księżnej Gryzeldy, świeć Panie nad jej

duszą, albo lepiej nie, gdyż nieboszczka dziwnie nie lubiała przy świetle...

Ot, zebrało mi się na sentymenta, gdy wokół rewolta, ale prawdę mówiąc, jakoś ospała. Hej,

nie tak ześmy wprowadzali stan wojenny podczas rokoszu Lubomirskiego - wszystko było

we pogotowiu, listy proskrypcyjne spisane, broń pancerna, czyli usarze, na ulicach, kazamaty

a ciurmy nagotowane, dysydenci zapudłowani, świadkowie pouczeni, szast-prast i we dwa dni

mieliśmy cały kraj w ręku, tyle że Lubomirski uciekł i to do Wrocławia, gdzie zawdy

kwitła irredenta i tam zresztą pomarł, świeć Panie na jego...

A co to ja znowu z tym świeceniem... Świeć Panie, świeć Panie, a cóż to Pan jakaś

elektrownia, żeby każdemu świecił?

A wracając do puczu TUCZ-u, to zaparłem się w czeladnej, mając ze sobą dwudziestu

linkhauzowych dragonów, a Zagłoba wokół krążył, powiadając: "Poddaj się, Wołodyj, to

może cię zabiją, albo i nie zabiją, bo taką mam ochotę, albo i nie mam ochoty. Boże, jak tu

nudno - ani do kina, ani Horpyna, kici-łapci, pudło..." Na co ja mu z kolei proponowałem,

aby mi snadnie nadmuchał pode ogon, abo i nie pode ogon, a on mi - żebym go pocałował,

albo nie pocałował, w to lub nie w to, ale przeważnie w to. Takeśmy wtedy wzięli oba

na przetrzymanie, aliści on pierwszy nie zdzierżył i jak się rzucił uciekać, tak oparł się chyba

tak gdzieś na Krymie, u starego świętej pamięci Tuchajbeja, co mi zresztą nie dało

szczególnej satysfakcji, gdyż z kim ja teraz wieczorami gadał będę, bo przecież nie z tym

ciotą Muszalskim, którego Turcy zdeprawowali, gdy na galerach będąc przykutym w zgiętej

pozycji do wiosła, nie dość, że się od nich odgonić nie mógł, to jeszcze wiosłując sam się

musiał poruszać, przyjemność im czyniąc bez żadnego ze strony tych sukinsynów wysiłku.

O czym ze smutkiem zawiadamiając, pozostając we smutnym zniechęceniu

Wołodyj, dość wierny panu,

Do niedawna więzień stanu

Wojennego.

Pułkownik Michał Wołodyjowski

Do Pana Hetmana Jana Sobieskiego

Przewodniczącego Narodowej Rady Obrony

Jaśnie Panie Hetmanie, zgodnie z rozporzadzeniem Pańskiem zorganizowałem we

Chreptiowie rozdawnictwo bezpłatnej zupki dla ubogiego rycerstwa, tako zwanej

"kuroniówki", gdyż gotowanej głównie na kurach padłszych ode kurzego moru, za co zresztą

obarczyliśmy odpowiedzialnością poprzednią ekipę, która natychmiast zwaliła

winę na zniszczenia wojenne sprzed 50 laty, co sprawę pomoru umorzyło. Jako pierwszy

ubogi głodny rycerz zjawił się oczywiście ów stary pieczeniarz pan Zagłoba, ze świadectwem

ubóstwa w jednej, a z chochlą w drugiej dłoni. I wychłeptał z marszu od razu dwa litry, ale

zaraz je wielkodusznie zwrócił do kotła i gębę czapką wytarłwszy, oświadczył

szlachetnie, że rezygnuje z onej darmochy na rzecz uboższych kolegów. co widząc inni

oficyjerowie również wyrzekli się pośpiesznie zupki, przeto nazajutrz zaproponowaliśmy ją

prostym dragonom, a moja Basieńka nawet wywiesiła afisz, zawiadamiający iż pani

komendantowa osobiście żołnierstwu zupy dawać będzie. Niestety, niewczesny jajarz, pan

Motowidło, natychmiast dokonał na onym plakacie dość prostej poprawki, w rezultacie

której Baśka moja po półtorej godzinie dopiero zorientowała się, iż daje onemu

żołdackiemu chamstwu nie to, co dawać miała. Że zaś w międzyczasie zupa skisła, przeto

wylaliśmy ją do Dniestru i teraz żadna wataha ode multańskiej strony przeprawić się już nie

śmie, prócz słynnego grasanta Azji Beja, ale ów ma polipy w nosie i żaden smród mu

niestraszny, czym wielką wszystkich kresowych wojowników wzbudza zazdrość i nie

mniejszą w nich budzi estymę. O czym słusznie donosząc, służby swoje powolne Panu

Hetmanowi polecam

Pułkownik Wołodyjowski,

Tego wzrostu, co Żukrowski

Oraz mąż wesołej Basi,

Co gdy gruchnie, świece gasi.

Pułkownik Michał Wołodyjowski

Hetmana Wielkiego Koronnego Jana Sobieskiego.

Wielce Miłościwy Panie Hetmanie!

Odpowiadając na łaskawy list Waszej Miłości, w temacie zaludnienia naszych ziem item

obrony poczętego, stwierdzam, co następuje:

Do naszej kresowej stanicy we Chreptiowie takoż dotarły wieści o gromkim larum, jakie

podniosło się w Koronie, Wielkim Księstwie Litewskim, Ruskim, Ziemi Smoleńskiej,

Siewierskiej, Pskowskiej, Kijowskiej, etc. etc., a to na okoliczność gwałtownego spadku

pogłowia pacholąt płci obojga. Przeto mając na względzie dobro umiłowanej Ojczyzny

zorganizowałem, nie mieszkając, kurso-konferencyję w temacie jak wyżej. Muszę od razu

zaznaczyć, iże wielce mnie uradowała, ale i zdziwiła niepomiernie, znajomość tego problemu

wśród tutejszego fraucymeru, rycerstwa, a nawet ciemnej czeladzi i plugawych Lipków

pohańskiego wyznania, pozostających pod komendą Azji Tuhajbejowicza (to ten, któren ma

na piersi sine ryby wykłute). Owóż białogłowy podniosły problemat, jakoby cały

szkopuł tkwił w braku bilateralnych stosunków oraz iże rycerstwo zadowalnia się jeno

barterem z Ukrainkami. Wielce to rozeźliło tego Młota, wachmistrza Srogiego Luśnię,

któren, co się potem okazało, nijak nie mógł pojąć subtelnej różnicy, między "bilateralny" i

"barter". Wziąwszy go przeto na bok i dwa razy w pysk dawszy, rzecz całą akuratnie mu

objaśniłem. Po tym drobnym incydencie padł wniosek konstruktywny wielce, iżby nałapać

maluchów po multańskiej stronie i, ochrzciwszy, przywrócić ich na Ojczyzny łono. Tu

Andrzej Waligórski - Listy pana Michała.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: