Scott Amanda - Poręczenie (Granica 03).pdf - Seria Da Capo - wszystkie - dariusz.marcinkowski

AMANDA SCOTT

PORĘCZENIE

Granica szkocka, sierpień 1596

Poranna mżawka wzmagała posępny nastrój tego pochmurnego dnia w Liddesdale,

gdy nagle, tuż przed świtem, angielska armia bez ostrzeżenia przystąpiła do ataku.

Nie zapłonęła ani jedna pochodnia, nie rozległ się ani jeden krzyk. Wróg podkradł się

niepostrzeżenie pod osłoną nocy z niezwykłą - jak na Anglików - skrytością.

Szarżę rozpoczął sygnał rogu. Rozpętało się istne piekło. Dwa tysiące ciężkozbrojnych

żołnierzy pod dowództwem Thomasa, lorda Scrope, wyznaczonego przez królową Elżbietę na

strażnika zachodniego pogranicza, spadło na zaskoczonych mieszkańców Liddesdale.

Większość nie miała możliwości obrony, gdy żołnierze w stalowych zbrojach

taranowali drzwi ich domostw, bez litości siekając mieczami mężczyzn, kobiety i dzieci. Ci,

którzy chcieli pobiec, by ostrzec sąsiadów, zostali zabici.

Najeźdźcy spływali ze wzgórz niedającą się powstrzymać falą. Rozległy się odgłosy

strzałów i uderzeń stali o stal, gdy mężczyznom - mieszkańcom doliny - w ostatniej chwili

przed nieuniknioną śmiercią udało się pochwycić pistolet, miecz lub sztylet. Kobiety i dzieci

krzyczały, podobnie jak umierający mężczyźni. Zdychające konie rżały przeraźliwie.

Z początku napastnicy nie zwracali uwagi na żywy inwentarz.

Kierowała nimi wyłącznie żądza ukarania mieszkańców, podpalali więc ich domostwa

i zabijali bez litości, nie bacząc na to, czy ofiara jest mężczyzną, kobietą, dzieckiem czy też

starcem.

Dalej w dolinie, na porośniętym trawą wzgórzu obserwacyjnym położonym między

Liddel i potokiem Tarras Burn, dziesięcioletni chłopiec pasł stado owiec. Ojciec powiedział

mu, że zwierzętom nie zaszkodzi deszcz, lecz nie dbał o to, czy chłopcu spodoba się

przebywanie na otwartej przestrzeni w czasie niepogody. Chcąc nie chcąc, mały Sym zagonił

stado na pastwisko. Deszcz mu nie przeszkadzał, chociaż dla zasady ojcu powiedział co

innego. Lubił samotność pośród swoich owiec. Mimo że Sym i towarzyszące mu dwa psy

musieli pilnować stada, to mieli dużo czasu na o wiele ciekawsze zajęcia.

Pierwszy sygnał o nadciągających kłopotach dały właśnie psy - o niewybrednych

imionach Kum i Kuma. Oba zatrzymały się gwałtownie i postawiły uszu, spoglądając na

południowy wschód. Chłopiec również stanął i zaczął nasłuchiwać. Z początku dobiegał go

jedynie szum deszczu i beczenie owiec, lecz zmysły miał równie wyostrzone jak jego psy i po

chwili rozróżnił wyraźny, dochodzący z oddali dźwięk rogu.

- Bierz ich, Kum! Bierz ich, Kuma! - rzucił komendy przez ramię i ruszył biegiem.

Nie wątpił, że dobrze wytresowane owczarki collie usłuchają wydanego rozkazu i przypilnują

stada. Bose stopy uderzały twardymi podeszwami w mokre trawiaste zbocze, gdy chłopiec

pędził ku potokowi Tarras Burn. W pewnej chwili pośliznął się na błotnistej ścieżce i

przejechał kawałek na plecach, lecz szybko wstał, by nie tracić cennego czasu. Nic, nawet

ostre krawędzie otoczaków, nie spowolniły jego biegu. Znał tam każdą przeszkodę, więc

pewnie i szybko stawiał stopy na ziemi.

Na dole przebył strumień, przeskakując z kamienia na kamień. Teraz, w środku lata,

było to dość bezpieczne, lecz w czasie wiosennych powodzi woda płynęła z taką szybkością,

że łatwo się było w niej utopić - prąd przewróciłby i pozbawił przytomności dorosłego

mężczyznę, zanim jeszcze ten poszedłby pod wodę.

Teren w pobliżu potoku był raczej błotnisty, stanowił część cieszącego się złą sławą

torfowiska Tarras. Razem z pobliskim dziewiczym lasem dobrze zabezpieczał mieszkańców

po tej stronie gór przed angielskimi najeźdźcami. Jednak tu i tam chaty stały na wyżej

położonej, suchej ziemi.

Sym bezceremonialnie otworzył pokryte bydlęcą skórą drzwi pierwszej chałupy. W

środku przy palenisku siedziała kobieta i troje dzieci.

- Najeźdźcy! - krzyknął chłopiec. Nie czekając na odpowiedź, wybiegł z powrotem na

dwór i zobaczył dwóch mężczyzn, stojących w zagrodzie dla owiec, którzy mimo deszczu

zajęci byli znakowaniem jagniąt. - Słychać rogi! Najeźdźcy w dolinie! - zawołał do nich.

- Na koń, Will - rozkazał starszy z mężczyzn. - Jedź do Hermitage!

- Ale tamtejszy pan jest teraz w Blackness! - zaprotestował Will.

- Dowódca jego straży będzie wiedział, jak postąpić. Ja udaję się do Broadhaugh.

Nie zwracając dłużej uwagi na ich rozmowę, Sym ruszył dalej. Wiedział już, co

mężczyźni zrobią, dokąd pojadą. Nie po raz pierwszy w czasie swojego krótkiego życia był

świadkiem ataku Anglików na Liddesdale i najbliższych sąsiadów.

Spostrzegł więcej chat, stojących na błoniu w pobliżu jednej z wielu wież

strażniczych, rozsianych wzdłuż szkockiego pogranicza. Czworokątna baszta stała na

skalistej, wystającej podstawie nad strumieniem. Sym ujrzał mężczyzn, kobiety i dzieci.

- Najeźdźcy! - zawołał. - Słychać trąby!

Mieszkańcy wioski zareagowali w dający się przewidzieć sposób: kobiety wołały

swoje dzieci i biegły do chat, by zabrać z nich niezbędne rzeczy, mężczyźni chwytali za broń,

wyprowadzali konie.

Sym biegł dalej. Teraz widział innych ludzi, po drugiej stronie potoku, którzy

rozpierzchli się, by zaalarmować sąsiadów. Mimo mżawki na szczytach wzgórz zapłonęły

pochodnie, zrobione z drewna nasączonego baranim sadłem. Zapasowe łuczywa czekały na

swoją kolej pod przykryciem, chroniącym je przed deszczem.

Chłopiec dyszał ciężko, lecz nie mógł się zatrzymać, by odpocząć. Musiał pędzić

dalej. Przy następnej chacie zdołał jedynie zawołać:

- ...waga... jeźdźcy!

Otworzyły się drzwi. Ludzie, spojrzawszy na niego, rzucili się z powrotem do

wnętrza, by po chwili pojawić się z dziećmi, z najcenniejszymi rzeczami, gotowi uciekać na

wzgórza i do pobliskiego lasu Tarras.

Sym zobaczył przed sobą kryjący się w szarej mgle ponury gąszcz lasu. Ruszył w

tamtą stronę i wtedy daleko w dolinie usłyszał głuchy odgłos, przypominający grom, oraz

krzyki ludzi. Najeźdźcy dotarli na szczyt wzgórza i rzucili się w dolinę.

Czuł ból w piersi, jednak nie zatrzymał się, by zaczerpnąć tchu. Miał nadzieję, że pod

osłoną drzew uda mu się niezauważenie dotrzeć do kolejnych chat położonych w centralnej

części, że nie pognają za nim konni żołnierze. Jeśli dopisze mu szczęście, napastnicy, którzy

puszczą się w pościg, ugrzęzną w jednym z wielu bagien. Sym znał te miejsca od

najmłodszych lat i z łatwością znajdywał drogę w tym pełnym niebezpieczeństw labiryncie.

Wreszcie wybiegł spomiędzy drzew i znalazł się na polanie. Popędził trawiastym

zboczem do pierwszej z trzech kamiennych chałup.

- Tato! Dougald! Najeźdźcy!

Drzwi otworzyły się i ku wielkiej uldze chłopca ukazał się w nich ojciec - wysoki i

wymizerowany mężczyzna. Nim jeszcze Sym zdołał zaczerpnąć powietrza, ujrzał, jak Davy

Elliot zadziera głowę i nasłuchuje w taki sam sposób jak poprzednio owczarki.

Chłopiec wreszcie się zatrzymał, pochylił i opierając dłonie na kolanach, próbował

zaczerpnąć tchu. Z wnętrza chaty dobiegły go czyjeś głosy i krzyki. Gdy w końcu podniósł

głowę, ojciec już wychodził z drugiego domku, gdzie mieszkał wuj Syma, a potem

natychmiast pobiegł do trzeciego, do babci i dziadka chłopca.

Kuzynka Anna o jasnych jak słoma włosach już gnała po kuce.

Kiedy Sym podszedł do chaty rodziców, by pomóc matce przy malcach, ujrzał stojącą

w wejściu znajomą młodą, ciemnowłosą kobietę.

- Laurie! - zawołał. - Nie stój jak słup. Najeźdźcy będą tu lada chwila. Bierz kuca i

pędź do domu!

- Twoja matka trzyma dziecko, Sym - odparła spokojnie. - Chodź i zabierz małego

Fergusa, dobrze?

Bez słowa sprzeciwu wykonał polecenie, chociaż nadal z trudem chwytał powietrze.

Laurie była wyjątkową przyjaciółką. Po pierwsze, miała na tyle pogodne

usposobienie, by włóczyć się po okolicy tak jak on. A po drugie, nazywała go po prostu Sym,

nie zaś mały Sym, jak czyniła to rodzina. W obecności innych ludzi wołała na chłopca Sym

Davy'ego, podobnie jak jego ojca zwano: Davy Syma. Chłopiec nosił imię po dziadku, a

ponieważ tak wielu członków rodzin Elliotów i Halliotów miało takie same imiona, łatwiej

było ich odróżnić, odwołując się do imion ich najbliższych. Pełne imię chłopca brzmiało więc

Sym Davy'ego Syma; tak mówili ci, którym chciało się wypowiedzieć te wszystkie słowa

jednym ciągiem. Jeśli nie liczyć Laurie, w większości ludzie zwracali się doń mały Sym i tak

będzie, dopóki nie dokona jakiegoś chwalebnego czynu i tym sposobem nie zasłuży sobie na

bardziej znakomite imię.

Laurie Halliot przerwała potok jego myśli.

- Dasz radę utrzymać małego Fergusa, jeśli wsadzę was na mego kuca?

- Jasne - odparł, wciąż dysząc. - Ale co ty wtedy zrobisz? On nie udźwignie całej

trójki na swoim grzbiecie.

- Twój ojciec mi pomoże. A teraz pośpiesz się!

Gdy jednak ponownie wyszli na dwór i Laurie szykowała się, by pomóc Symowi

wsiąść na kuca, Davy Elliot powstrzymał ją. Podbiegł do niej szybko wraz ze swoim bratem

imieniem Dougald.

- Nie możemy zabrać twego kuca. Sama będziesz go potrzebować.

- Wcale nie, jeśli się uda wam posadzić mnie wysoko na drzewo w lesie - odrzekła

stanowczo.

- No tak, to mogę zrobić od razu, lecz jeśli nie będzie ci potrzebny kuc, pojedzie na

nim Lucy i dziecko. Mamy dość koni dla starszych, to znaczy dla Anny i Dougalda, i dla nas,

ale chłopak będzie musiał gonić na piechotę.

- Wobec tego nie zgadzam się - zaprotestowała. - Widzisz sam, że ledwie zipie.

Zostanie ze mną, by bronić mnie przed napastnikami. Możesz to zrobić, Sym?

Chłopiec kiwnął głową, gotów strzec jej przed każdym niebezpieczeństwem.

- Wyślij innych do jaskini, Davy - podjęła rzeczowo Laurie. - A gdy już wsadzisz nas

na drzewo, sam musisz podążyć ich śladem i dobrze pilnować. Będziesz im potrzebny, kiedy

najeźdźcy w końcu opuszczą naszą ziemię.

Scott Amanda - Poręczenie (Granica 03).pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: