ZMIANY.pdf

Danielle Steel

Zmiany

(Changes)

Przełożyła Małgorzata Samborska

Dla Beatrix, Trevora, Todda, Nicky’ego,

a zwłaszcza dla Johna, za to wszystko, co mi ofiarowaliście.

Z miłością, d.s.

Szczególne podziękowania dla dr. Phillipa Oyera

Zmieniam,

tańczę,

skaczę,

pełzam

ze starego życia

ku nowemu,

zastanawiam się,

myślę

o tobie, niewyśnione sny

i nowe plany,

dwa życia zaplątane, pogmatwane, rozrosłe,

w końcu,

i nagle

serce

ugrzęzło,

w mocnym uścisku

bez odwrotu,

nie odejdzie,

za późno, by uciec,

zbyt wcześnie,

by wiedzieć,

czy dobrze się skończy,

ale czas

wyjaśni wszystko,

i cicho

tej nocy

wzywam

twe imię,

nic nie jest

takie samo

po całkowitej

przemianie,

jak wszystko,

co jest mną,

chwieje się,

porusza,

zmienia.

Rozdział 1

Doktor Hallam... Doktor Peter Hallam... Doktor Hallam... Oddział kardiologiczny, doktor

Hallam... – Głos dudnił monotonnie, a Peter Hallam z pośpiechem mijał główny hol szpitala

Center City, nie zatrzymując się, żeby odpowiedzieć portierowi. Jego zespół już wiedział, że jest w

drodze. Zmarszczył brwi, naciskając guzik szóstego piętra. Był całkowicie pochłonięty

rozważaniem danych, o których poinformowano go przez telefon. Od tygodni czekali na dawcę i

było już prawie za późno. Prawie. Myślał intensywnie. Otworzyły się drzwi windy. Podszedł

szybko do dyżurki pielęgniarek z tabliczką na drzwiach: K ARDIOLOGICZNY O DDZIAŁ

I NTENSYWNEJ T ERAPII .

– Czy już posłano Sally Block na górę?

Pielęgniarka podniosła wzrok, jakby chciała zwrócić na siebie jego uwagę. Ich oczy spotkały

się. Zawsze, widząc go, drżała. Było w nim coś, co wywierało niezwykłe wrażenie. Wysoki,

smukły, szpakowaty, niebieskooki, o łagodnym głosie. Miał wygląd prawdziwego lekarza. Był

naprawdę łagodny i czuły, a jednocześnie silny. Przypominał w pewien sposób świetnie

wytrenowanego konia wyścigowego, zawsze rwącego się do biegu, pragnącego biec szybciej,

dalej... żeby zrobić więcej... żeby walczyć z czasem... wygrać beznadziejną walkę... żeby uratować

chociaż jedno życie... mężczyznę... kobietę... dziecko... jedno życie więcej. I często wygrywał.

Często. Ale nie zawsze. Bardzo go to drażniło. Bolało go to. Dlatego pojawiła się zmarszczka

między brwiami. Stąd smutek, który można było dostrzec, a który tkwił gdzieś w nim głęboko. Nie

wystarczało mu, że dokonywał cudów prawie co dzień. Chciał czegoś więcej, chciał ich

wszystkich ocalić, ale przecież nie było to możliwe.

– Tak, panie doktorze. – Pielęgniarka skinęła głową. – Właśnie ją zawieziono na górę.

– Czy była przygotowana?

Znany był z tego, że zawsze zadawał to pytanie. Pielęgniarka zastanowiła się nad odpowiedzią.

Od razu wiedziała, co miał na myśli, mówiąc: „przygotowana”; nie wenflon w ramieniu pacjentki

ani łagodny środek uspokajający podany jej przed opuszczeniem pokoju i zawiezieniem na wózku

do sali operacyjnej. Pytał, o czym myślała pacjentka, co czuła, kto z nią rozmawiał, kto ją

przewoził. Chciał, żeby każdy chory wiedział, co go czeka, jak ciężko będzie pracował zespół

chirurgów, jak bardzo wszystkich obchodzi wynik operacji i że z determinacją będą walczyć o jego

życie. Chciał, żeby każdy pacjent był przygotowany do przystąpienia do walki razem z chirurgiem.

„Jeśli nie uwierzą, że mają szansę, kiedy wjeżdżają do sali operacyjnej, to straciliśmy ich od razu

na samym początku” – pielęgniarka wielokrotnie słyszała, jak mówił to studentom, i naprawdę tak

uważał. Wałczył o życie chorych każdą cząstką swej istoty. Płacił za to wysoką cenę, ale uważał,

że warto. W ciągu ostatnich pięciu lat osiągnął zadziwiające rezultaty. Z kilkoma wyjątkami. Ale

miały one dla niego ogromne znaczenie. Był wybitny, energiczny, wytrwały, zdolny... i tak

cholernie przystojny. Pielęgniarka uśmiechnęła się do tej myśli, a on już minął ją z pośpiechem i

wbiegł do małej windy w korytarzu za dyżurką pielęgniarek.

Winda przejechała jedno piętro i dowiozła go przed sale operacyjne, w których wraz z

zespołem przeprowadzał zabiegi wszczepiania bajpasów i transplantacji. Od czasu do czasu

trafiała im się prostsza operacja kardiologiczna, ale niezbyt często. Większość czasu Peter Hallam

i jego ludzie zajmowali się poważnymi sprawami, tak jak dzisiejszej nocy.

Sally Block miała dwadzieścia dwa lata. Prawie całe życie była inwalidką. Od dzieciństwa

chora na reumatyzm, przeszła wielokrotną wymianę zastawek i miała za sobą dziesięć lat leczenia.

Peter i jego współpracownicy już wiele tygodni temu uzgodnili, gdy tylko została przyjęta do

szpitala Center City, że jedyną dla niej szansą jest przeszczep. Ale do tej pory nie było dawcy. Aż

do dzisiejszej nocy. O drugiej trzydzieści nad ranem grupka młodocianych przestępców urządziła

sobie wyścigi motocyklowe w dolinie San Fernando. Troje z nich zginęło na miejscu. Po kilku

rzeczowych telefonicznych rozmowach z doskonale działającą organizacją zajmującą się

wyszukiwaniem i informowaniem o dawcach Peter Hallam wiedział, że ma kogoś odpowiedniego.

Przedtem wydzwaniał do wszystkich szpitali w Kalifornii Południowej, prosząc o dawcę dla Sally,

a teraz wreszcie znalazł; żeby tylko Sally przeżyła tę operację i żeby jej ciało ich nie zawiodło,

odrzucając nowe serce.

Ściągnął ubranie. Przebrał się w miękki, zielony bawełniany chirurgiczny kombinezon.

Energicznie wyszorował ręce. Asystentka nałożyła mu fartuch i maskę. Trzech innych lekarzy i

stażystów oraz grupka pielęgniarek zrobili to samo. Ale Peter Hallam zdawał się ich nie widzieć,

gdy wszedł do sali operacyjnej. Wzrokiem natychmiast odnalazł Sally leżącą cicho i nieruchomo

na stole. Wpatrywała się jak zahipnotyzowana w padające na nią ostre światło. Nawet leżąc w

sterylnym stroju, z długimi jasnymi włosami schowanymi pod zielonym bawełnianym czepkiem,

wyglądała prześlicznie. Była nie tylko piękną młodą kobietą. Była zwykłym człowiekiem.

Rozpaczliwie pragnęła zostać malarką... wstąpić do college’u... iść na bal maturalny... całować

się... mieć dzieci... Rozpoznała go mimo czepka i maski. Uśmiechnęła się sennie, oszołomiona

lekami.

– Cześć. – Wyglądała tak krucho, oczy ogromne w delikatnej twarzy, jak stłuczona

porcelanowa laleczka, czekająca, aż ją naprawi.

– Cześć, Sally. Jak się czujesz?

– Śmiesznie.

Powieki jej zadrżały, ale uśmiechnęła się do znajomych oczu. Przez ostatnich kilka tygodni

poznała go lepiej niż innych przez lata. Otworzył przed nią drzwi nadziei, czułości i troski, tak że

poczucie samotności, które towarzyszyło jej od lat, w końcu wydawało jej się mniej dokuczliwe.

– Będziemy nieźle zajęci przez kilka godzin. A ty masz tylko leżeć i drzemać. Patrzył na nią,

zerkał na monitory rozstawione dookoła i znowu spoglądał na nią. – Boisz się?

– Coś w tym rodzaju.

Ale wiedział, że jest dobrze przygotowana. Spędził kilka tygodni, wyjaśniając jej, na czym

polega operacja, późniejsze niebezpieczeństwa i dalsze leczenie. Wiedziała, czego może się

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: