Angelsen_Trine_-_CĂłrka_morza_11_-_Zdradzona_tajemnica.pdf

TRINE ANGELSEN

ZDRADZONA TAJEMNICA

SAGA CÓRKA MORZA XI

Rozdział 1

Elizabeth spojrzała na Sivgarda i przeszedł j Ģ dreszcz. Teraz poj ħ ła: Pål łatwo wpadł w

zło Ļę , jednak był niegro Ņ ny, za to Sivgard mógł okaza ę si ħ niebezpieczny. Poza trym bogaty i

pot ħŇ ny. Ludzie z pewno Ļ ci Ģ daliby wiar ħ jego słowom.

- To Elizabeth stoi za tym wszystkim! – krzyczała Helene. – Słyszałam, jak mówiła

Pålowi, ze musi uwa Ň a ę , bo ona jest mocniejsza i pot ħŇ niejsza od niego.

Elizabeth zrobiła krok w stron ħ przyjaciółki.

- Co ty wygadujesz? – spytała cicho, niemal szeptem. – Rozumiesz chyba, Ň e nie

miałam z tym nic wspólnego – dodała po chwili ju Ň nieco pewniejszym głosem.

Niewiele brakowało, a Helene skoczyłaby jej do gardła; w ostatniej chwili dwóch

m ħŇ czyzn chwyciło j Ģ i powstrzymało. Kobieta wyrwała si ħ im i rzucała na wszystkie strony,

po policzkach płyn ħ ły jej łzy.

- Zabrała Ļ mi go, wied Ņ mo! – wykrzyczała schrypni ħ ta.

Elizabeth stała jak sparali Ň owana i patrzyła na przyjaciółk ħ . Jak ona mo Ň e mówi ę takie

rzeczy…

Poczuła na ramieniu r ħ k ħ Kristiana i, zdruzgotana, oparła si ħ o niego. Gdyby tak mógł

ochroni ę j Ģ przed niech ħ tnymi spojrzeniami ludzi, przed szeptami, które stawały si ħ coraz

gło Ļ niejsze, i przed przera Ň aj Ģ cym krzykiem Helene.

- Zabierzcie j Ģ do Dalsrud – powiedział Kristian do m ħŇ czyzn, którzy próbowali

uspokoi ę słu ŇĢ c Ģ .

Elizabeth widziała, jak przyjaciółka si ħ opiera, jak płacze zrozpaczona, i serce jej si ħ

krajało.

- Musze z ni Ģ porozmawia ę – rzekła, po czym skierowała si ħ w jej stron ħ .

- Nie rób tego, to nic nie da – powstrzymał j Ģ Kristian. – teraz ci ħ nie posłucha –

dodał.

- Ale… - zacz ħ ła Elizabeth słabym głosem, jednak szybko umilkła.

Kristian miał racj ħ . Jakakolwiek próba rozmowy w tej chwili tylko pogorszyłaby

spraw ħ . Rozejrzała si ħ dookoła. M ħŇ czy Ņ ni wydobyli ju Ň Påla spod Ļ niegu. Zapewne b ħ d Ģ

chcieli zwie Ļę go na dół, do gospodarstwa, w którym pracował. Kto Ļ zrobił znak krzy Ň a,

jaka Ļ kobieta zło Ň yła r ħ ce i zmówiła pacierz.

Wszystko wydawało si ħ takie nierzeczywiste, jakby działo si ħ gdzie Ļ w innym Ļ wiecie

i w ogóle jej nie dotyczyło. Jednak spojrzenia ludzi i rozdzieraj Ģ cy płacz Helene wyra Ņ nie

Ļ wiadczyły o tym, Ň e nie był to sen.

- Musz ħ zej Ļę na dół – zdecydowała. – dziewczynki si ħ przestrasz Ģ , kiedy zobacz Ģ

Helene w takim stanie.

Kristian pokiwał głow Ģ .

- Dobrze, id Ņ – powiedział. – Ja te Ň zaraz przyjd ħ – dodał.

Elizabeth zacz ħ ła schodzi ę ze wzgórza i zauwa Ň yła, Ň e Lina i Ole poszli przodem.

Pewnie wyja Ļ ni Ģ Amandzie, co si ħ wydarzyło. Pomy Ļ lała, Ň e Ane i Mara pewnie s Ģ w domu;

miała nadziej ħ , ze b ħ dzie mogła sama im o wszystkim opowiedzie ę . Nagle wzdrygn ħ ła si ħ ;

poczuła, ze kto Ļ chwyta j Ģ za r ħ k ħ .

- Nie ma dymu bez ognia, jak to si ħ mówi – odezwała si ħ starsza kobieta, przegl Ģ daj Ģ c

si ħ jej natarczywie.

- Co masz na my Ļ li? – spytała Elizabeth chłodno. – Jak Ļ miesz sugerowa ę , Ň e… -

zacz ħ ła i nagle urwała.

Staruszka roze Ļ miała si ħ drwi Ģ co.

- Sama najlepiej wiesz, o co mi chodzi – powiedziała i odeszła.

Elizabeth stała i patrzyła na ni. Tak, dobrze wiedziała, co staruszka miała na my Ļ li.

Teraz wreszcie ludzie b ħ d Ģ mieli temat do rozmów. Im bardziej przykre zdarzenie, tym lepiej,

a takiej historii dawno tu nie było.

Okryła si ħ szczelniej chust Ģ i ruszyła w dół, ku Dalsrud. Nie mogła nic zrobi ę trzeba

b ħ dzie pogodzi ę si ħ z ludzkim gadaniem, z plotkami. To prawda: p[przeczuwała, ze wkrótce

kto Ļ umrze, ale Ň e miał to by ę Pål, tego w ogóle nie brała pod uwag ħ . Owszem, bywało, Ň e

chciała, by znikn Ģ ł jej z oczu, ale przecie Ň nie w ten sposób.

Maria i Ane czekały na ni Ģ na schodach.

- Co si ħ stało Helene? – spytały niemal równocze Ļ nie.

- Krzyczy, szlocha, nie da si ħ z ni Ģ rozmawia ę – powiedziała Ane, patrz Ģ c na matk ħ

wielkimi oczami.

- Wejd Ņ cie do Ļ rodka – nakazała Elizabeth stanowczym głosem. – Zaraz do was

przyjd ħ – dodała, popychaj Ģ c je lekko.

Zamkn ħ ła drzwi i weszła do kuchni.

M ħŇ czy Ņ ni, którzy sprowadzili Helene na dół, stali teraz w korytarzu.

- troch ħ si ħ uspokoiła, ale chyba postradała zmysły – powiedział jeden z nich.

- To moja przyjaciółka – wtr Ģ ciła Elizabeth, czuj Ģ c nagle, jak bardzo jest zm ħ czona,

- Tylko pozazdro Ļ ci ę – wymamrotał pod nosem drugi m ħŇ czyzna.

Nim Elizabeth zd ĢŇ yła cokolwiek powiedzie ę , ju Ň ich nie było. Nagle drzwi do kuchni

otworzyły si ħ i w korytarzu stan ħ ła Lina. Wyra Ņ nie zmieszana, stała, obracaj Ģ c w palcach

guziki bluzki i rozgl Ģ dała si ħ niepewnie dookoła.

- Nie jest mi łatwo o tym mówi ę … - zacz ħ ła. – To ma co Ļ wspólnego z Helene…

- Na lito Ļę bosk Ģ , mówi Ļ miało – próbowała zach ħ ci ę j Ģ Elizabeth. Widziała, Ň e Lina

zaraz si ħ rozpłacze.

- Ole i Amanda s Ģ teraz u niej, ale cienie nie chce widzie ę . Upiera si ħ , ze to twoja

wina, Ň e Pål nie Ň yje. Mo Ň e lepiej b ħ dzie, je Ļ li na razie do niej nie pójdziesz…

Elizabeth zagryzła warg ħ i skin ħ ła głow Ģ . Z izby doszedł j Ģ gło Ļ ny krzyk, który po

chwili przeszedł w rozdzieraj Ģ cy płacz. Tak bardzo pragn ħ ła teraz by ę przy niej.

- Chciałabym móc co Ļ dla niej zrobi ę – powiedziała cicho, wła Ļ ciwie sama do siebie.

Lina nie odpowiedziała; dalej bawiła si ħ guzikami, wpatruj Ģ c si ħ w podłog ħ .

- Id Ņ do niej – poprosiła Elizabeth. – Ja porozmawiam z dziewczynami.

Odwróciła si ħ i ju Ň miała odej Ļę , kiedy nagle spytała:

- Wierzysz w to, co mówi Helene?

Ale Lina wróciła ju Ň do izby i jej nie usłyszała.

Kiedy Elizabeth weszła do pokoju, Maria siedziała, trzymaj Ģ c Ane na kolanach.

- Co si ħ stało? – spytała.

Sprawiała wra Ň enie spokojnej, ale głos jej dr Ň ał lekko. Elizabeth opadła na kanap ħ

obok nich.

- Lawina porwała Påla – powiedziała bez ogródek i natychmiast po Ň ałowała swoich

słów. – Zgin Ģ ł na miejscu – dodała szybko.

Maria przełkn ħ ła gło Ļ no Ļ lin ħ , a Ane patrzyła na matk ħ wielkimi oczami.

- Helene odchodzi od zmysłów, krzyczy i… - urwała Elizabeth, zastanawiaj Ģ c si ħ , czy

powinna mówi ę dalej. W ko ı cu doszła do wniosku, Ň e pr ħ dzej czy pó Ņ niej, dziewcz ħ ta i tak

wszystkiego si ħ dowiedz Ģ , wi ħ c lepiej b ħ dzie od razu chwyci ę byka za rogi.

- Wiecie, jak to jest, kiedy przydarza si ħ nam co Ļ bardzo przykrego, prawda? Wtedy

cz ħ sto zło Ļ cimy si ħ na innych.

Ane przytakn ħ ła.

- Ja zawsze o wszystko obwiniam Mari ħ – powiedziała.

Elizabeth wzi ħ ła gł ħ boki wdech.

- No wi ħ c Helene twierdzi teraz, Ň e to moja wina, Ň e Pål nie Ň yje.

- Jak ona mo Ň e mówi ę takie rzeczy? – spytała Maria przera Ň ona.

Elizabeth zadr Ň ała, znów zaczerpn ħ ła powietrza.

- Oczywi Ļ cie nie my Ļ li tego powa Ň nie. Po prostu jest jej strasznie przykro. Pami ħ tacie,

Ň e Pål był jej narzeczonym, wkrótce mieli bra ę Ļ lub.

- Tak, ale… - zacz ħ ła Maria, lecz Elizabeth dała jej znak r ħ k Ģ , Ň eby zamilkła.

- Helene potrzebuje teraz spokoju, wszyscy musimy by ę dla niej bardzo mili.

Dziewcz ħ ta pokiwały zgodnie głowami.

- Mog ħ do niej pój Ļę ? – spytała Maria.

- Nie teraz – odpowiedziała Elizabeth.

Nawet tu, w pokoju, słycha ę było krzyki Helene. Mo Ň e powinna zaparzy ę

jakichkolwiek ziółek na uspokojenie i poprosi ę dziewcz ħ ta, Ň eby zaniosły jej do izby? Nie,

pomy Ļ lała. W stanie, w jakim teraz znajdowała si ħ przyjaciółka, i tak niczego by nie wypiła.

- A Ň przykro słucha ę – powiedziała Maria i jakby czytaj Ģ c w my Ļ lach Elizabeth,

spytała: - Naprawd ħ nie mo Ň esz jej w Ň aden sposób pomóc?

- W tej chwili, nie. skoro nie chce dopu Ļ ci ę mnie do siebie, inni musz Ģ j Ģ pociesza ę

mo Ň emy tylko zda ę si ħ na czas.

Ane wtuliła twarz w pier Ļ Marii i zatkała r ħ kami uszy. Elizabeth zrobiło si ħ jej Ň al.

- Có Ň za straszna sier Ļę w ciemno Ļ ci i zimnie – powiedziała Maria i wzdrygn ħ ła si ħ . –

My Ļ lisz, Ň e długo tam le Ň ał? – spytała i zamilkła, jakby nagle u Ļ wiadomiła sobie, Ň e trzyma

na kolanach Ane.

- Nie – odparła Elizabeth z przekonaniem. – ĺ mier ę nast Ģ piła natychmiast. Słyszałam,

jak kto Ļ powiedział, Ň e ma złamany kark.

Nie była to prawda, niczego takiego nie słyszała, ale Bóg zapewne wybaczy jej to

kłamstwo. Za wszelk Ģ cen ħ chciała chroni ę dziewcz ħ ta.

- Czy to go bolało? – spytała Ane, wygl Ģ daj Ģ c zza Marii. Najwyra Ņ niej wszystko

dokładnie słyszała.

- Nie, pewnie nie zd ĢŇ ył nic poczu ę .

- Sk Ģ d wiesz?

- Doro Ļ li wiedz Ģ takie rzeczy – odpowiedziała Elizabeth po prostu.

Cz ħ sto chwytała si ħ tego wyja Ļ nienia, kiedy Ane zaczynała zadawa ę jej zbyt trudne

pytania. Albo te Ň mówiła wtedy, Ň e dowie si ħ tego, kiedy doro Ļ nie.

- Czy Pål miał jak ĢĻ rodzin ħ ? – spytała Maria.

- tak, gdzie Ļ w Helgoland, ale pochowany zostanie pewnie tutaj.

Elizabeth doło Ň yła drew do ognia, dopiero teraz zauwa Ň yła, Ň e ma mokry brzeg

spódnicy.

- Musze si ħ przebra ę – powiedziała. – Nie ruszajcie si ħ st Ģ d.

Wyszła na korytarz i stan ħ ła bez ruchu. Serce jej si ħ krajało, kiedy słyszała rozpacz w

głosie Helene, była tak blisko i nie mogła jej pocieszy ę . Przez moment zastanawiała si ħ , czy

mo Ň e jednak powinna do niej pój Ļę ? Szybko jednak odrzuciła t ħ my Ļ l u ra Ņ nym krokiem

ruszyła na gór ħ .

Przebrała si ħ pospiesznie. Powiesiła mork Ģ spódnic ħ na krze Ļ le i wło Ň yła inn Ģ ,

br Ģ zow Ģ . Nie pasowała wprawdzie do szarej bluzki, ale to nie miało teraz znaczenia. Poszła

do tkalni, z jej okna wida ę było miejsce, w którym zeszła lawina. Wci ĢŇ srali tam ludzie. Na

pewno wymieniali uwagi i spostrze Ň enia. Mo Ň e mówili o niej?

Wzdrygn ħ ła si ħ i zeszła na dół.

Rozdział 2

Maria trzymała w r ħ ku ksi ĢŇ k ħ i czytała gło Ļ no. Jej głos działa uspakajaj Ģ co na Ane.

Elizabeth podeszła na palcach do okna, nie chciała przeszkadza ę . Nagle spostrzegła Kristiana.

Szedł szybkim krokiem ze spuszczon Ģ głow Ģ . Tu Ň za rogiem budynku zatrzymał si ħ i rzucił

ostatnie spojrzenie na miejsce wypadku. Po chwili ruszył w stron ħ schodów, chowaj Ģ c głow ħ

w ramionach.

- Mario, we Ņ ze sob Ģ Ane i zajmij j Ģ czym Ļ . Idzie Kristoan, chc ħ porozmawia ę z nim

chwil ħ sama – zwróciła si ħ Elizabeth do siostry.

- Chod Ņ , Ane, pójdziemy na strych, poka Ňħ ci prezenty gwiazdkowe. Wszystko, co

przygotowałam!

Maria chwyciła Ane za r Ģ czk ħ i po chwili obie znikn ħ ły.

Elizabeth wyszła Kristianowi na spotkanie. Zauwa Ň yła, Ň e wygl Ģ da na zm ħ czonego i

przygn ħ bionego.

- Wszystko w porz Ģ dku? – spytał, bior Ģ c j Ģ w ramiona.

Elizabeth nie była w stanie wydoby ę z siebie słowa; czuła, Ň e si ħ rozpłacze. Chciała

mu powiedzie ę , Ň e nic nie jest w porz Ģ dku. ņ e jest jej okropnie smutno i przykro. Helene

odchodzi od zmysłów, człowiek stracił Ň ycie w lawinie, a ona została o wszystko oskar Ň ona.

Jak on mógł w takiej chwili pyta ę , czy wszystko jest w porz Ģ dku?

- Moja biedna male ı ka Elizabeth – wyszeptał i pocałował j Ģ w głowi ħ .

Przyniósł ze sob Ģ zapach zimna, który teraz mieszał si ħ z innymi, daj Ģ c jej poczucie

bezpiecze ı stwa. Obj ħ ła go w pasie i przyło Ň yła policzek do jedzenia piersi.

- Co Ļ jeszcze si ħ wydarzyło po moim odej Ļ ciu? – spytała, kiedy w ko ı cu doszła troch ħ

do siebie.

- Nie, Pål został zwieziony na dół na Aniach, cz ħĻę ludzi stała jeszcze chwil ħ , inni

wrócili do domu.

- Pewnie rozmawiali o mnie.

- Musisz si ħ z tym liczy ę , ja jednak niczego nie słyszałem. Tak czy inaczej, nie

przejmuj si ħ ludzkim gadaniem – powiedział. – Chod Ņ , wejd Ņ my do Ļ rodka.

W korytarzu nadal słycha ę było płacz, krzyki i złorzeczenia Helene.

- Chyba nie wierzysz w to co mówi Helene? – spytała Elizabeth, mimo Ň e dobrze

znała odpowied Ņ .

- Oczywi Ļ cie, Ň e nie – zapewnił j Ģ i Elizabeth poczuła ulg ħ .

- Kristianie… - zacz ħ ła z lekkim wahaniem. – Pami ħ tasz, jak mówiłam ci, Ň e

otrzymałam ostrze Ň enie, Ň e kto Ļ umrze?

- Nie, a co to było za ostrze Ň enie?

- ĺ nił mi si ħ pogrzeb.

- Kochanie, to nie miało nic wspólnego z Pålem. Mnie ci Ģ gle Ļ ni Ģ si ħ jakie Ļ pogrzeby i

nieboszczycy, ale nie nazwałabym tego oskar Ň eniem.

ņ ałowała, Ň e mu o tym powiedziała i dlatego postanowiła nie wspomnie ę , Ň e słyszała i

dlatego postanowiła nie wspomina ę , Ň e słyszała tak Ň e bicie ko Ļ cielnych dzwonów. Nie

uwierzy jej, a mo Ň e jeszcze zacznie podejrzewa ę , Ň e postradała rozum?

- Rozmawiałe Ļ z Sivgardem?

- Nie. powiedzieli Ļ my ju Ň sobie wszystko – odparł z nagła powag Ģ .

Powiesił kurtk ħ na krze Ļ le i zacz Ģ ł Ļ ci Ģ ga ę buty.

Elizabeth znów poczuła ulg ħ . Kristian nie wybaczył jeszcze Sivgardowi, Ň e poci Ģ ł jej

ubranie na kawałki, ani te Ň nie wybaczył mu kłamstw o jej rzekomej niewierno Ļ ci. Mo Ň e wi ħ c

nie uwierzy równie Ň jego twierdzeniu, Ň e to Leonard jest ojcem Ane? Ale co b ħ dzie, je Ļ li

Sivgard komu Ļ to powtórzy i Kristian dowie si ħ od innych?

Wzdrygn ħ ła si ħ .

- Zimno ci? – spytał Kristian.

- troch ħ . Usi Ģ d Ņ my bli Ň ej ognia.

M ħŇ czyzna zdj Ģ ł czapk ħ . Był spocony, włosy miał zmierzwione. Popatrzyła na niego z

czuło Ļ ci Ģ .

- Jak zareagowały dziewczynki? – spytał,.

- Chyba dobrze. rozmawiałam z nimi.

W tym momencie ich spojrzenia si ħ spotkały siedzieli, nasłuchuj Ģ c. Pierwsza

odezwała si ħ Elizabeth.

- Zrobiło si ħ tak cicho. Nie słysz ħ ju Ň jej krzyków.

Niemal w tym samym momencie drzwi si ħ otworzyły i do pokoju wpadła Lina.

- Co Ļ si ħ stało z Helene! – zawołała.

Oboje gwałtownie poderwali si ħ z kanapy.

- Co z ni Ģ ? – spytała – schrypni ħ tym głosem Elizabeth.

- Siedzi i patrzy przed siebie, jakby… Sama nie wiem.

Głos dziewczyny si ħ załamał, w jej oczach pojawiły si ħ łzy.

Elizabeth i Kristian ruszyli pospiesznie do izby.

- Co si ħ dzieje? – spytał m ħŇ czyzna, patrz Ģ c na Amand ħ .

- Nie wiem. Ledwie si ħ trzymała na nogach, musiałam j Ģ podpiera ę , a potem nagle

upadła jak nie Ň ywa.

Elizabeth podeszła do łó Ň ka i zacz ħ ła ostro Ň nie gładzi ę Helene po policzku.

Przyjaciółka patrzyła przed siebie pustym wzrokiem, nie poruszała si ħ .

- Helene, słyszysz mnie?

ņ adnej reakcji, nic nie Ļ wiadczyło, Ň e usłyszała jej pytanie.

- Helene, to ja, Elizabeth.

- Nie Ň yje? – spytała Amanda przestraszona. Przeło Ň yła małego Jonasa z jednego

biodra na drugie. Dziecko zaczynało troch ħ kaprysi ę .

- Oczywi Ļ cie, Ň e Ň yje – powiedziała Elizabeth ostrzejszym tonem ni Ň zamierzała. –

Id Ņ , zanie Ļ Jonasa na gór ħ , nie powinien tu by ę . Niech Maria si ħ nim zajmie – dodała.

Amanda natychmiast ruszyła do drzwi. Elizabeth odwróciła si ħ do Kristiana.

- Boj ħ si ħ , Ň e Helene straciła przytomno Ļę – rzekła łami Ģ cym si ħ głosem.

M ħŇ czyzna patrzył na ni Ģ wyczekuj Ģ co.

- Trzeba wezwa ę doktora. Ole, jed Ņ po niego – zarz Ģ dziła Elizabeth.

- My Ļ licie, Ň e ona kiedy Ļ znów b ħ dzie taka jak dawniej? – spytała Lina.

Siedziała na brzegu łó Ň ka Helene. Kristian i Elizabeth stali nieco dalej, przy Ļ cianie.

Byli wyra Ņ nie zaniepokojeni, ale jedynie, co w tej chwili mo Ň na było zrobi ę , to czeka ę , co w

tej chwili mo Ň na było zrobi ę , to czeka ę na przybycie lekarza.

- Oczywi Ļ cie – odpowiedziała Elizabeth.

Starała si ħ , by jej głos brzmiał pewnie i przekonywuj Ģ co, chocia Ň sama miała

w Ģ tpliwo Ļ ci. Je Ļ li Helene rzeczywi Ļ cie postradała zmysły, nigdy sobie tego nie daruje.

Spojrzała na przyjaciółk ħ , która le Ň ała na łó Ň ku nieruchoma, milcz Ģ ca, a jej pi ħ kne

rudokasztanowe włosy były rozsypane wokół głowy. Na jej twarzy wida ę było Ļ lady łez, ale

oczy były puste, bez Ň ycia.

Dobry Bo Ň e, nie zabieraj mi Helene, zacz ħ ła si ħ modli ę w duchu Elizabeth, składaj Ģ c

r ħ ce pod fartuchem.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: