Cartland_Barbara_-_Taniec_serc.pdf

Barbara Cartland

Taniec serc

OD AUTORKI

Kiedy pierwszy raz odwiedziłam Wiedeń, rozkochałam się w ogrodach Heunriger

Wine; rozbrzmiewały zawsze muzyką. Wspominam o nich w tej powieści, którą

napisałam zafascynowana i katedrą Św. Stefana, i eleganckimi manierami

Austriaków.

Moja książka The Private life of Elizabeth Empress of Austria przez wiele lat

uchodziła w „The Elizabeth Club” za najlepszą biografię cesarzowej.

Kolejny zaszczyt spadł na mnie w 1969 roku. Burmistrz Wiednia, który podczas

wojny wraz z prezydentem Tito i doktorem Paulem Urbanem brał udział w ruchu

oporu, wydał na moją cześć oficjalne przyjęcie za pracę dla Organizacji Zdrowia.

Wspaniała, uroczysta kolacja odbyła się w historycznym ratuszu. Po przemówieniach

wszyscy zatańczyliśmy walca przy dźwiękach orkiestry, która grała Nad pięknym,

modrym Dunajem.

Pałac Esterhazych znajduje się w małej wiosce Fertod. Podczas ostatniej wojny

został poważnie uszkodzony, podobnie jak domki i świątynie w rokokowym francus-

kim parku, okalającym dawną siedzibę Międzynarodowego Sądu.

Odbudowany pałac należy dziś do najwspanialszych zabytków Węgier i zwiedza go

rokrocznie ponad sto tysięcy turystów.

ROZDZIAŁ 1

Rok 1873

Gizelo, czuję się bardzo zmęczony.

- Połóż się, papo.

- Właśnie zamierzam to zrobić.

- Jestem przekonana, że tutaj śpi się wspaniale. Do pokoju weszła korpulentna

właścicielka gospody niosąc dzbanek gorącej kawy.

- Będzie pan mógł spać spokojnie, panie Ferraris. Wybrałam dla pana pokój w tylnej

części domu, tam gdzie nie słychać moich młodych i hałaśliwych gości.

- Zawsze była pani bardzo uprzejma, Frau Bubna - odpowiedział Paul Ferraris.

Gospodyni postawiła dzbanek na stole i uśmiechnęła się, wzruszona.

- Pamiętam moment, kiedy zobaczyłam pana po raz pierwszy - chudego,

niepozornego chłopca. Jako student sprawiał pan wrażenie osoby zagubionej i

bezradnej, ale gdy usłyszałam pana grę!...

Uniosła ręce.

- Już wtedy wiedziałam, że jest pan geniuszem!

- Wtedy była pani jedyną osobą, która tak wysoko mnie oceniała.

- W tych sprawach nie mylę się - odparła wymachując palcem - Nigdy! A w pańskim

przypadku pomyłka była absolutnie wykluczona.

Gizela klasnęła w ręce.

Wiedziała, że komplementy sprawiają ojcu przyjemność. Przyjmował je szczególnie

ciepło tu, w ukochanej Austrii, gdzie studiował na Uniwersytecie Wiedeńskim. Przez

całą podróż wspominał kolegów z tamtych czasów, mając nadzieję, że ich znów

zobaczy.

Do Wiednia dojechali wczesnym popołudniem. Podróż pociągiem była długa i

nużąca, wydawało się, iż nigdy się nie skończy.

Do Lasku Wiedeńskiego, gdzie znajdowała się gospoda, jechali powozem. Paul

Ferraris nie wątpił, że zostanie serdecznie powitany nawet po dwudziestu pięciu

latach. Tymczasem Gizelę dręczyły obawy, czy aby gospoda nadal istnieje i czy nie

zmienił się jej właściciel. Wiedziała, że ojciec będzie bardzo rozczarowany, gdyby tak

było.

Na miejscu czekała ją miła niespodzianka. Usłyszawszy jego nazwisko, Frau Bubna

wahała się zaledwie moment, a potem objęła go ramionami i wykrzyknęła:

- Ależ to mój chudzina Paul, mój Anglik, ten, który bał się Wiednia, a grał na

skrzypcach niczym anioł! Witam! Witam!

Wspominali dawne czasy, a Gizela przysłuchiwała się opowieściom o ludziach

znanych jej tylko z nazwiska. Cieszyła się, widząc ojca pierwszy raz od śmierci matki

tak szczęśliwego. Miała nadzieję, że poprawi się również stan jego zdrowia.

Przez dwa lata podróżowali, nigdzie nie zagrzewając miejsca. Dopiero gdy

oszczędności były na wyczerpaniu, a dochody niewielkie, ojciec powiedział jej

pewnego dnia:

- Jedziemy do Wiednia. Zawsze chciałem tam powrócić, ale twoja matka wolała

Francje.

W przeszłości to matka Gizeli troszczyła się o dom. Ojcu, który istotnie grał jak anioł,

przez myśl nie przeszło, że jego najbliżsi muszą jeść.

Dla nich obu grał tak wspaniale i tak samo chętnie jak przed wypełnioną widownią

teatru.

Paryż przyjął go z zachwytem. Dzięki pomocy żony, organizującej coraz to nowe

koncerty, zarabiał mnóstwo pieniędzy. Niestety, dobra passa skończyła się z chwilą

wybuchu wojny francusko-pruskiej. Po wkroczeniu Niemców kto mógł, czym prędzej

opuszczał miasto.

Niedługo potem żona Paula Ferrarisa zapadła nagle na poważną chorobę i zmarła,

on zaś i córka wyjechali na południe Francji. Jednak brak pieniędzy zmusił ich do

dalszych podróży. Wyruszyli najpierw do Włoch, a potem do Grecji. I właśnie tam

zatęsknił za Austrią, za ukochanym Wiedniem.

Gizela starała się przejąć obowiązki matki. Próbowała dowiedzieć się, kto i w jaki

sposób mógłby pomóc jej w zorganizowaniu koncertu lub w zdobyciu kontraktu w

jednym ze znanych teatrów.

- Jestem pewien, że moje nazwisko otworzy nam wszystkie drzwi - mówił ojciec. -

Wystarczy tylko skontaktować się z przyjaciółmi.

Kiedy jednak pytała o nazwiska, dawał niejasne odpowiedzi.

Martwiło ją to, chociaż wiedziała, że jest znanym skrzypkiem i być może Johann

Strauss, którego muzyka zdobyła sobie wielką popularność, powita go serdecznie,

jak kolegę artystę.

Teraz, kiedy Gizela przysłuchiwała się rozmowie, przyszło jej na myśl, by przy

nadarzającej się sposobności pomówić o swoich kłopotach z gospodynią. Może ona

będzie mogła pomóc w nawiązaniu jakichś kontaktów.

- Widzę, że dobrze pani sobie radzi - zauważył Ferraris. - Gospoda chyba się

powiększyła.

- Mein Herr! Dwukrotnie! - wykrzyknęła Frau Bubna. - Stała się modna; prędzej czy

później każdy tu trafi na moje wino i Schnitzel.

- Jeżeli są tak wspaniałe jak te, które jedliśmy dziś wieczorem, to wcale mnie to nie

dziwi - odrzekł.

- Jutro przygotuję panu Palatschinken. Uśmiechnął się z zadowoleniem.

- Nikt lepiej od pani, Meine Frau, nie potrafi go przyrządzić. Mówiłem już mojej córce,

że to najlepsze danie na świecie.

Gizela wiedziała wprawdzie, że Palatschinken to słodkie ciasto z miodem, owocami i

różnymi bakaliami, bo w czasie podróży ojciec wspominał o nim wielokrotnie,

uważała jednak, że Schnitzel i Apfelstrudel także spełniły jej oczekiwania.

- Obawiam się, że wkrótce utyję - uśmiechnęła się.

- Czy tak jak ja? - zażartowała Frau Bubna. - To niemożliwe! Pani ojciec jako student

miał wilczy apetyt, a mimo to pozostał szczupły.

Gizela przytaknęła. Był rzeczywiście szczupły i dlatego w smokingu wyglądał zawsze

elegancko, zwłaszcza zaś kiedy grał na swym bezcennym Stradiva-riusie.

Często zastanawiała się, czy czasami kobiety na widowni nie są tak samo

zachwycone jego grą jak wyglądem. Pamiętała oczy wpatrzone w przystojną twarz

ojca. Zaczesane do tyłu włosy lekko siwiały już na jego skroniach.

- Jestem zazdrosna, gdy widzę zafascynowane tobą piękne kobiety - powiedziała

kiedyś matka.

- Niepotrzebnie, kochanie - odparł. - Dla mnie jedyną i najpiękniejszą kobietą jesteś

ty.

I rzeczywiście. W przeciwieństwie do innych artystów najlepiej czuł się w domu.

Wielbiciele dziwili się, że po koncertach rzadko uczestniczył w uroczystych kolacjach,

on jednak wolał spędzać wieczory z żoną, a gdy podrosła córka, również i w jej

towarzystwie.

Po śmierci matki Gizela zauważyła, że czuł się zagubiony i bardzo nieszczęśliwy. To

cierpienie przerażało ją. Z miłości do ojca i przez pamięć dla matki postanowiła

wydobyć go z depresji; wiedziała, że pomoże mu tylko muzyka.

Teraz, gdy przyjechał do Wiednia, wszystko się ułoży, pomyślała z nadzieją, słysząc

jak żywo rozmawia z Frau Bubną.

Nadal dostrzegała zmarszczki pod jego oczami, niepewność i lekkie wahanie w

rozmowie, a wszystko to świadczyło o cierpieniach, jakie przeszedł.

Kiedy wypił kawę, poradziła:

- Idź teraz do łóżka, papo. Jutro nie musimy się spieszyć na żaden pociąg ani ważne

spotkanie. Będziesz mógł pospać sobie, jak długo zechcesz.

- Słusznie - zgodziła się Frau Bubna. - Panienka także powinna odpocząć. Gute

Nacht i niech Bóg was błogosławi - powiedziała wychodząc z pokoju.

Gizela uśmiechnęła się do ojca.

- Jest cudowna! Teraz rozumiem, dlaczego tak bardzo chciałeś ją zobaczyć.

- Musi mieć dobrze po sześćdziesiątce - odparł - a porusza się z wigorem młodej

dziewczyny i wszędzie jej pełno.

Wybuchnęli śmiechem.

- Jutro, jak wypoczniemy, pokażę ci Wiedeń. Czuję się tak, jakbym wrócił do domu.

Gizela wiedziała, że to nieprawda. Nie chcąc go jednak urazić, nie odezwała się

nawet słowem. Ojciec nie lubił, kiedy wspominało się, iż jest pół-Anglikiem. Nie miał

szczęśliwych wspomnień z Anglii. Mieszkał tam z despotycznym ojcem, który się

ponownie ożenił, a macocha ledwie tolerowała pasierba. Dziadkowie ze strony matki

mieszkali w Austrii i Paul spędzał u nich wakacje. Kiedy zorientowali się, jak

nieszczęśliwy był we własnym domu, zdecydowali się zabrać go do siebie, do

Wiednia. Na studiach okazało się, że Paul ma talent muzyczny. Rozpoczął naukę gry

na skrzypcach. Wtedy właśnie przyjął nazwisko dziadków.

- Nie sądzisz chyba, że Anglik może być traktowany poważnie jako muzyk -

powiedziała mu babka. - Dzięki nazwisku Ferraris każdy się będzie odnosił do ciebie

z szacunkiem, a to pierwszy krok do sukcesu.

Paul był inteligentnym chłopcem, więc rozumiał jej intencje. Nie znosił Anglii i nie

chciał nawet, by mu o niej wspominano, ponieważ kojarzyła się z tragedią, jaką była

dla niego śmierć matki.

W jej austriackiej rodzinie zaadaptował się bardzo szybko, ale Gizela nadal widziała

u niego cechy Anglika, których sobie nie uświadamiał.

Pamiętała, jak matka zawsze pilnowała, żeby uczyła się angielskiego i jednocześnie

innych języków, mimo iż często byli w podróży.

- Nie ma sensu zaprzeczać, że jesteś w połowie Angielką, kochanie - powiedziała

kiedyś. - Uważam też, że powinnaś poznać własne korzenie. Nie wiadomo, czy

pewnego dnia nie znajdziesz się w Anglii i nie uznasz ją za najwspanialsze miejsce

na ziemi.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: