Masterton Graham-Zaraza.pdf

Graham Masterton

Zaraza

Przełożył Piotr Kuś

Zysk i S-ka Wydawnictwo

Tytuł oryginału Plague

Wydawnictwo, Poznań 1995

Redaktor Barbara Borszewska

Wydanie I ISBN 83-86530-64-2

Zysk i S-ka Wydawnictwo

ul. Wielka 10, 61-774 Poznań

tel./fax 526-326, tel. 532-767, 532-751

Skład i łamanie perfekt s.c., Poznań, ul. Grodziska 11

KSI GA PIERWSZA

Epidemia

Rozdział 1

Właściwie spał jeszcze, kiedy rozległ się dzwonek u drzwi. Jego dźwięk

rozbrzmiał mu w głowie z początku cicho, lecz natarczywie, niczym odgłos monety

wrzucanej do głębokiej studni. Z każdą chwilą był jednak coraz wyraźniejszy,

ktoś stojący pod drzwiami przyciskał guzik dzwonka coraz dłużej i silniej.

Wreszcie otworzył oczy i stwierdził, że to już poranek.

ó Chwileczkę! ó zacharczał. W ustach miał sucho po długim, głębokim śnie. Mimo

to dzwonek wciąż uparcie dzwonił, przyciskany dłonią kogoś bardzo natarczywego.

Zwlńkł się z łńżka, pochylił się, żeby podnieśś z podłogi płaszcz kąpielowy i z

trudem wsunął nogi w gumowe klapki.

Powlńkł się do holu. Przez matowe szkło drzwi frontowych dojrzał sylwetkę kogoś

niskiego, krępego, w błękitnej koszuli, wciąż przyciskającego dzwonek.

ó Chwileczkę! ó znńw wydobył z siebie głos. Tym razem poszło mu już o wiele

lepiej. ó Zaraz otwieram.

Odsunął zasuwę, otworzył drzwi i wyjrzał na zewnątrz. Jaskrawe słońce Florydy

niemalże go oślepiło. Ciepły poranny wiaterek poruszał palmami rosnącymi wzdłuż

podjazdu. Niebo jaśniało już pełnym błękitem.

ó Czy to pan jest doktor Petrie? ó zapytał go niecierpliwie poranny przybysz.

Był dobrze zbudowany, ubrany byle jak, najwyraźniej czynił to w pośpiechu. W

rękach

ściskał kapelusz, a na twarzy miał wyraz kojarzący się z miną zmaltretowanego

psa.

ó Zgadza się. Ktńra godzina?

ó Nie wiem ó odparł mężczyzna niecierpliwie. ó Może pńł do dziewiątej, może

dziewiąta. Chodzi o moje dziecko. Chłopak zachorował. Naprawdę zachorował.

Obawiam się, że niedługo może umrześ. Musi pan ze mną pojechaś.

ó Czy nie mńgł pan zatelefonowaś do szpitala?

ó Zrobiłem to. Zapytali mnie, co jest chłopakowi, a kiedy odpowiedziałem,

powiedzieli, że powinienem skontaktowaś się z jakimś lekarzem. Powiedzieli, że

objawy nie wskazują na nic groźnego. Ale z moim synem jest coraz gorzej. Obawiam

się najgorszego.

Mężczyzna drżał i był spocony, a ciemne obwńdki pod jego oczyma aż nadto

świadczyły, jak mało spał ostatniej nocy. Doktor Petrie podrapał się po

zarośniętym policzku i pokiwał głową. Po wczorajszym przyjęciu czuł, jakby jakiś

ciężki młot kołatał mu w głowie. Potrafił jednak rozpoznaś przerażenie i udrękę

stojącego przed nim człowieka.

ó Niech pan wejdzie do środka i na chwilę usiądzie. Za dwie minuty będę gotńw.

Mężczyzna w błękitnej koszuli posłusznie wszedł do domu za doktorem Petriem, był

jednak zbyt zdenerwowany, aby chociaż na moment usiąśś. Doktor Petrie wszedł do

sypialni, zrzucił z siebie płaszcz kąpielowy i w pośpiechu się ubrał. Na nogi

nałożył sandały, przygładził dłonią zmierzwione brązowe włosy, po czym sięgnął

po swoją torbę medyczną i kluczyki od samochodu.

W holu mężczyzna wreszcie usiadł na skraju drewnianej ławy, na ktńrej rozrzucone

były stare pisma medyczne. Wpatrywał się w błyszczący parkiet wzrokiem, jaki

doktor Petrie widział już tak wiele razy. ĄDlaczego to się przydarzyło akurat

mnie? Dlaczego mnie? Przecież na świecie jest tak wiele innych ludzi".

ó Panie...

ó Kelly, Dave Kelly. Mńj syn także ma na imię Dave, David. Czy jest pan gotńw,

doktorze?

ó Tak. Czy chce pan, żebyśmy jechali moim samochodem?

ó Wolałbym. ó Dave Kelly pokiwał głową. ó Nie byłby ze mnie dzisiaj najlepszy

kierowca.

Doktor Petrie zatrzasnął frontowe drzwi i obaj mężczyźni znaleźli się na

zewnątrz; owiało ich gorące powietrze, słońce zalało oślepiającymi promieniami.

Nie opodal stał zaparkowany niebieski lincoln continental doktora. Obok

przystanął zdezelowany, podniszczony czerwony furgon, ktńry bez wątpienia

należał do pana Kelly'ego. Na drzwiach miał wymalowane: ĄSpeedy Motors, sp. z

o.o."

Wsiedli do lincolna i doktor Petrie włączył klimatyzację. Był marzec i o tej

porze temperatura przekraczała już trzydzieści stopni w cieniu. Ciche, spokojne

ulice modnego przedmieścia Miami, gdzie doktor Petrie mieszkał i pracował,

zalane były słońcem. Okna schludnych, eleganckich i drogich domńw, były

zamknięte, żaluzje pozasuwane.

ó A teraz ó powiedział doktor, wycofując lincolna z podjazdu ó kiedy będziemy

jechali, chcę usłysześ od pana, co dzieje się z pańskim synem. Proszę

opowiedzieś mi o wszystkich symptomach. Aha, i jeszcze niech mi pan powie, dokąd

mam jechaś.

ó Do centrum ó odparł Kelly, ocierając pot z powiek. ó Mieszkam niedaleko

pńłnocno-zachodniego skraju 20 Ulicy.

Po chwili wyjechali na ulicę. Doktor nacisnął na gaz i samochńd skierował się

Burlington Drive w kierunku południowym. Urządzenie klimatyzacyjne szybko

osuszyło pot pana Kelly'ego i teraz z kolei mężczyzna zaczął się trząśś.

ó Dlaczego wybrał pan akurat mnie? ó zapytał doktor Petrie. ó Przecież znalazłby

pan ze stu doktorńw bliżej domu.

Pan Kelly zakaszlał.

ó Polecono mi pana. Mńj szwagier, jest prokuratorem, był kiedyś pańskim

pacjentem. Zatelefonowałem do niego

i poprosiłem, żeby mi podał nazwisko najlepszego, jego zdaniem, lekarza. Mńwię

panu, doktorze, mńj chłopak potrzebuje naprawdę najlepszego. Jeżeli jest z nim

tak źle, jak wygląda, tylko najlepszy lekarz mu pomoże.

ó No to jak źle wygląda? ó Doktor Petrie szerokim łukiem ominął parkującą

ciężarńwkę.

ó Kiedy do pana wyjeżdżałem, nie miał nawet siły otwieraś oczu. Jest biały jak

papier. O dziesiątej czy jedenastej wieczorem dostał drgawek, ktńre nie ustały

do rana. Od tego czasu podawałem mu wodę i aspirynę. Czy dobrze postąpiłem?

Doktor Petrie pokiwał głową.

ó W każdym razie mu pan nie zaszkodził. Ile on ma lat?

ó Właśnie ukończył dziewięś.

Doktor Petrie skręcił na 441 Ulicę i lincoln niknął teraz w kierunku

południowym. Doktor popatrzył na swńj stary zegarek. Było kilka minut po

dziewiątej. Westchnął. Fatalny początek jak na poniedziałek. Przyjrzał się

swojemu odbiciu w samochodowym lusterku i ujrzał krńtko ostrzyżonego typowego

amerykańskiego lekarza w średnim wieku, z kacem aż nadto wyraźnie wymalowanym

twarzy.

Co bardziej zgryźliwi koledzy-lekarze nadali kiedyś doktorowi Petriemu przydomek

ĄĆwięty Leonard od geriatrii", a to dlatego, że jego klientelę stanowili w dużej

mierze starsi i nieprzyzwoicie bogaci ludzie ó głńwnie stare wdowy o

bezgranicznych fortunach, opalone na brąz w odcieniu przypominającym kolor

skńrzanych toreb używanych przez listonoszy. Drugi powńd przezwiska był taki, że

doktor Petrie wyglądał aż nieprzyzwoicie świętoszkowato. Odnosiło się wrażenie,

że zaledwie połowę swej szerokiej wiedzy medycznej uzyskał dzięki nauce i

praktyce; drugą podarował mu sam Bńg. Poza tym był wysoki, szczupły i sprawny,

miał jasne oczy i przyjazną, szczerą twarz ó to wszystko pracowało na jego

sukces.

Doktor Petrie spoglądał na swoją pracę w ten sposńb:

bogate starsze damy potrzebują opieki medycznej tak, jak wszyscy inni ludzie i

skoro on sam potrafi zarabiaś dużo pieniędzy, udzielając im porad, czasami nawet

dotyczących wyimaginowanych przez nie chorńb, nie ma w tym nic złego, ani z

punktu widzenia medycyny, ani etyki. A poza tym, rozmyślał, mimo pieniędzy,

ktńre już zarobiłem, jestem wystarczająco odpowiedzialnym człowiekiem, aby zwlec

się z łńżka w gorący poniedziałkowy poranek i jechaś przez całe miasto do ciężko

chorego dziecka.

Įałował w tej chwili, że nie jest na tyle zrńwnoważonym człowiekiem, by odmawiaś

sobie alkoholu; poprzedniego wieczoru wypił osiem solidnych drinkńw na przyjęciu

w klubie golfowym.

ó Kto jest teraz z chłopakiem? ó zapytał Kelly'ego.

ó Matka. Miała iśś do pracy, ale została w domu.

ó Czy podaliście mu coś do jedzenia albo do picia, poza wodą?

ó Dostawał tylko wodę. Mńwię panu, w jednej chwili dzieciak ma czterdzieści

stopni gorączki, a w następnej jest już zimny jak lńd. Przez cały czas ma suche

usta, językiem ledwie porusza. Uznałem, że woda będzie najlepsza.

Doktor Petrie zatrzymał samochńd na czerwonych światłach i oczekując na ich

zmianę, bębnił palcami po kierownicy, rozmyślając.

Kelly popatrzył na niego, blady, przerażony, prńbując ukrywaś oznaki

zdenerwowania.

ó Czy przypomina to objawy jakiejś znanej panu choroby? ó zapytał.

Doktor Petrie uśmiechnął się.

ó Niczego nie mogę panu powiedzieś, zanim nie zobaczę chłopaka ó odparł. ó Jak

pracują jego zwieracze?

ó Jego co?

ó Zwieracze. Czy są luźne, czy nie? Jak oddaje stolec? Pan Kelly pokiwał głową.

ó No właśnie. Leci z niego jak z syfonu.

Ruszyli i Kelly zaczął wskazywaś drogę.

Po kilku zakrętach dotarli do skrzyżowania, na ktńrego jednym z rogńw znajdował

się wielopoziomowy garaż. Wjechali do niego i doktor zaparkował obok

zdezelowanej ciężarńwki. W rogu walały się stare zderzaki, fragmenty karoserii i

inne rdzewiejące części do samochodńw.

Kelly wysiadł z lincolna.

ó Niech pan idzie za mną ó powiedział. ó Mieszkamy nad garażem.

Doktor Petrie wziął torbę lekarską i popatrzył na lincolna. Następnie ruszył za

Kellym. Wspięli się na gńrę po drgających schodach przeciwpożarowych, po czym

przez zawalony rńżnymi gratami balkon dostali się do mieszkania Kelly'ego. Było

tu ciemno, ponuro, śmierdziało stare, skisłe mleko.

ó Glorio, przyprowadziłem lekarza! ó zawołał pan Kelly. Nie było odpowiedzi.

Kelly poprowadził Petriego przez mieszkanie w kierunku wąskiego holu. Znajdował

się tutaj złamany stojak na parasole, a ściany oblepione były fotografiami

samochodńw wyścigowych.

ó Tędy ó powiedział Kelly. Delikatnie otworzył drzwi znajdujące się na końcu

holu i wprowadził doktora Petriego do kolejnego pomieszczenia.

Chłopak leżał w wygniecionej, mokrej od potu pościeli. W pokoju panował wstrętny

smrńd: mimo otwartego okna śmierdziało kałem i uryną. Chłopak był chudy i wysoki

jak na swńj wiek. Miał bardzo krńtko ścięte włosy, co w połączeniu z bladością i

cierpieniami, ktńre przeżywał, nadawało mu wygląd ofiary obozu koncentracyjnego.

Oczy miał zamknięte, lecz powieki były nabrzmiałe, niebieskie niczym śliwki.

Koścista klatka piersiowa chłopaka falowała; oddychał szybko, gwałtownie, z

widocznym wysiłkiem. Jego ręce, spoczywające na pościeli,, drżały. Matka

przykładała mu do czoła zimne ręczniki.

ó Nazywam się Petrie ó powiedział Leonard, kładąc

na moment swoją dłoń na ramieniu matki. Była drobną kobietą o kręconych włosach,

mogła mieś około czterdziestu lat. Ubrana była w zniszczoną rńżową sukienkę, na

twarzy miała ślady makijażu, ktńrego nie zdążyła zetrześ od czasu, gdy

zachorował jej syn.

"ó Cieszę się, że pan przyszedł, doktorze ó powiedziała zmęczonym głosem. ó Od

kilku godzin nie jest mu ani lepiej, ani gorzej.

Doktor Petrie otworzył torbę lekarską.

ó Zbadam go teraz. Ciśnienie krwi, pracę serca i tym podobne sprawy. Czy

zechcieliby państwo poczekaś na zewnątrz, gdy będę badał waszego syna?

Matka popatrzyła na niego przemęczonymi oczami.

ó Spędziłam przy nim całą noc. Nie widzę żadnego powodu, żeby akurat teraz

wychodziś. Doktor Petrie wzruszył ramionami.

ó Jak pani uważa. Ale wydaje mi się, że powinna pani spokojnie wypiś filiżankę

mocnej kawy. Panie Kelly, czy byłby pan tak uprzejmy i przyrządził kawę dla nas

wszystkich?

ó Jasne ó powiedział ojciec, stojący dotąd niepewnie w progu.

Doktor Petrie usiadł przy łńżku na prostym drewnianym krześle i ujął dłoń

chłopca, aby zbadaś jego puls. Był słaby i nieregularny; niczego gorszego doktor

nie mńgł oczekiwaś.

Matka, ktńra przez kilka chwil w milczeniu zaciskała usta, odezwała się:

ó Czy on wyzdrowieje, doktorze? Wyzdrowieje, prawda? Dzisiaj właśnie miał pńjśś

do Małpiej Dżungli.

Doktor Petrie sprńbował się uśmiechnąś. Znńw unińsł ramię chłopca i sprawdził

ciśnienie krwi. O wiele za wysokie. Ostami raz, gdy widział pacjenta w takim

stanie, nieszczęśnik zmarł po trzech godzinach. Zażył potężną dawkę

barbituratńw.

Doktor unińsł nabrzmiałą powiekę chłopaka i pomagając sobie niewielką latarką,

zbadał jego szkliste oczy. Wzrok chłopaka prawie nie reagował na światło.

Przyłożył steto-

skop do chudej piersi dziecka i wsłuchał się w bicie serca. Usłyszał wyraźnie

szmery w płucach.

ó David ó powiedział cicho, prosto do ucha chłopca. ó Davidzie, czy mnie

słyszysz?

Wargi dziecka poruszyły się, zadrżały, jednak to było wszystko.

ó Och, jaki on jest chory ó powiedziała pani Kelly łamiącym się głosem. ó Jak

bardzo chory.

Doktor Petrie położył dłoń na ramieniu chorego.

ó Pani Kelly ó powiedział. ó To dziecko musi natychmiast znaleźś się w szpitalu.

Czy mńgłbym skorzystaś z państwa telefonu?

Pani Kelly zbladła.

ó W szpitalu? Przecież telefonowaliśmy już do szpitala i powiedzieli nam, że

wystarczy, jak chłopaka obejrzy lekarz. Czy jest pan w stanie coś dla niego

zrobiś?

Doktor Petrie wstał.

ó Co pani powiedzieli? Czy opisała im pani, w jakim stanie jest pani dziecko?

ó Powiedziałam, że jest bardzo chory, że ma gorączkę i że kilka razy zabrudził

łńżko.

ó I co oni na to?

ó Stwierdzili, że prawdopodobnie dzieciak zjadł coś niedobrego i powinnam

trzymaś go w cieple, dawaś mu dużo do picia i nic do jedzenia oraz sprowadziś

jakiegoś lekarza. Zaraz jednak, kiedy skończyłam rozmowę, chłopak poczuł się

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: