Cartland_Barbara_-_Dotknąć_nieba.pdf

Barbara Cartland

Dotknąć nieba

Love is heaven

Od Autorki

W siedemnastym i osiemnastym wieku uważano

zaręczyny za ceremonię równie wiążącą jak ślub.

Nieprawdopodobieństwem było, aby szanujący się dżentelmen

ośmielił się je zerwać, jakkolwiek takie przypadki się

zdarzały. Zazwyczaj wtedy jednak w obronie honoru

skrzywdzonej damy stawał ktoś z rodziny: ojciec lub brat - i

sprawę rozstrzygano na drodze pojedynku.

Zaręczyny polegały zazwyczaj na wymianie pierścionków,

po której następował oficjalny pocałunek i podanie sobie rąk,

co następowało w obecności specjalnie zaproszonych

świadków. We Francji ceremonia zaręczyn nie mogła odbyć

się bez księdza, natomiast w kręgach angielskiej arystokracji

przyjęło się, że wiadomość o zaręczynach ogłaszano w

gazecie: początkowo w „London Gazette", a później w „The

Times" i „The Morning Post".

Wśród starożytnych Żydów traktowano zrękowiny na

równi ze ślubem. Niektóre narody europejskie do dziś traktują

bardzo poważnie ceremonię oficjalnych zaręczyn.

Narzeczeństwa były jednak czasami zrywane, co

zazwyczaj polegało na ucieczce przed niechcianym

małżeństwem. Sam Wilhelm Zdobywca zakochał się niegdyś

w Matyldzie, młodej kobiecie, która została już przyrzeczona

komu innemu. Pomimo jego gwałtownego charakteru i ona

zapałała do niego uczuciem i została pierwszą koronowaną

królową Anglii.

R OZDZIAŁ 1

1824

Wysiadłszy z karety pocztowej, Delysia Langford

spojrzała na ogromny, nieco posępny budynek londyńskiej

posiadłości swego ojca z lekką obawą. Przebywała wraz z sir

Kendrickiem w Buckinghamshire i dawno nie gościła już w

tych progach. Wchodząc przez ogromne frontowe drzwi do

mrocznego hallu myślała o tym, że z pewnością czeka na nią

tu wiele nie cierpiących zwłoki spraw do załatwienia. W tej

chwili była jednak tak wyczerpana, że marzyła jedynie o

wypoczynku. Na próżno czyniła sobie wyrzuty, że nie

powinna myśleć wyłącznie o sobie. Fleur na pewno bardzo

potrzebuje jej obecności. Tego zaś, że długotrwały brak

nadzoru nad domem w Londynie zaowocuje sporym

bałaganem, mogła się spodziewać.

Minął już ponad rok od chwili, gdy ojciec Fleur i Delysii,

znakomity kawalerzysta, doznał wypadku, w wyniku którego

wymagał troskliwej opieki przez dwadzieścia cztery godziny

na dobę. Sir Kendrick Langford był niezwykle inteligentnym

mężczyzną, cenionym znawcą koni oraz człowiekiem ogólnie

szanowanym i lubianym. Jednak z pewnością nie można było

powiedzieć o nim, że jest cierpliwym pacjentem.

W wyniku wyjątkowo niefortunnego upadku z konia,

ojciec Delysii doznał złamania nogi, pęknięcia kilku żeber

oraz wielu innych obrażeń, które goiły się bardzo powoli. W

wiejskiej posiadłości Langfordów nie można było znaleźć

odpowiedniej pielęgniarki, która dzień i noc mogłaby czuwać

przy łożu chorego. Kiedy zaś okazało się, że wezwane do

pomocy miejscowe akuszerki zwykły zbyt często pokrzepiać

się dżinem, obowiązek pielęgnowania wymagającego pacjenta

spadł na barki jego najstarszej córki. Nie było to lekkie

zadanie. Oprócz bowiem stałej gotowości do spełniania

wszystkich zachcianek chorego, dziewczyna musiała

wysłuchiwać jego nie kończących się biadań oraz złorzeczeń.

Kiedy ból dokuczał mu nazbyt długo, sir Kendrick wpadał w

złość, oskarżając córkę i opiekujących się nim lekarzy o to, że

umyślnie postępują tak, aby nigdy nie stanął na nogi.

Delysia znosiła cierpliwie wszystkie humory ojca, gdyż

była do niego bardzo przywiązana. W czasach gdy cieszył się

jeszcze pełnym zdrowiem, towarzyszyła mu nieraz w konnych

przejażdżkach, a wieczorami siadywała wraz z nim przy

kominku, aby z zapartym tchem słuchać jego opowieści.

Żywiąc do niego bezgraniczne zaufanie, słuchała pilnie

wszystkich rad i pouczeń. Sir Kendrick posiadał niezwykle

rozległą wiedzę w licznych dziedzinach i kiedy tylko napotkał

wdzięcznego słuchacza, potrafił niezwykle interesująco

rozprawiać na wiele tematów. Największym rozczarowaniem

w jego życiu był fakt, że nie doczekał się syna. Nie mogąc się

z tym pogodzić wychował więc swą starszą córkę tak, jakby

była chłopcem. Od dziecka uczył ją właściwego postępowania

z końmi. Już w wieku dziesięciu lat Delysia potrafiła dosiadać

najbardziej narowistych wierzchowców ze stajni ojca. Sir

Kendrick wpoił jej też zasady obchodzenia się z bronią palną,

jakkowiek nigdy nie pozwalał uczestniczyć w polowaniach, na

które zjeżdżali się do jego posiadłości goście z najdalszych

stron kraju. W owym czasie bowiem polowanie uważane była

za czysto męską rozrywkę. Kiedy jednak goście rozjeżdżali się

do swych domów, sir Kendrick z wielką przyjemnością

zabierał córkę na kuropatwy, bażanty lub króliki, ciesząc się

faktem, że dziewczyna jest równie dobrym strzelcem, jak on

sam.

Beztroski czas przyjemności i swobody nie miał jednak

trwać wiecznie. Wszystko skończyło się nagle wraz z chorobą

sir Kendricka. Z dnia na dzień dziarski kawalerzysta

przedzierzgnął się w zrzędliwego hipochondryka. Wymagania,

które stawiał teraz Delysii, były tak przesadnie wygórowane,

że w końcu ujął się za nią stary lekarz rodziny Langfordów.

- Uważam, sir Kendrick, że stan pana polepszył się

ostatnio znacznie - stwierdził pewnego razu stanowczym

tonem. - Będę nalegał, aby udał się pan niezwłocznie do

jednego ze znanych uzdrowisk: może to być Cheltenham albo

Harrogate. Tam z pewnością pozbędzie się pan szybko

dolegliwości, które jeszcze pana dręczą. Jest tam wszystko,

czego potrzeba rekonwalescentom: masaże, ciepłe kąpiele i

inne niezwykle skuteczne zabiegi!

Ojciec Delysii z początku nie chciał nawet słyszeć o

wyjeździe, lecz kiedy doktor upierał się przy swoim, w końcu

burknął niecierpliwie:

- No dobrze, może to i racja. Nie mam zamiaru być

kaleką do końca życia!

- O żadnym kalectwie nie ma nawet mowy! - odparł ostro

lekarz. - Jeśli jednak pragnie pan jak najszybciej znaleźć się

znowu w siodle, zabiegi stosowane w uzdrowiskach postawią

pana na nogi!

- A więc niech będzie, jak pan chce - westchnął sir

Kendrick. - Mam tylko nadzieję, że Delysia dopilnuje, abym

nie umarł z nudów przebywając stale w towarzystwie tych

wszystkich połamańców!

- Panna Delysia nie pojedzie z panem! - oświadczył

lekarz twardo.

Sir Kendrick spojrzał na niego tak, jak gdyby nie był

pewien, czy dobrze dosłyszał jego słowa.

- Co pan powiedział? - spytał z niedowierzaniem.

- Zamierzam być z panem szczery, sir Kendrick -

odpowiedział tamten spokojnie. - Myślę, że mam do tego

prawo, ponieważ znam pana niemal od dziecka i nie tylko

leczę od lat całą pańską rodzinę, lecz również darzę

wszystkich jej członków szacunkiem i podziwem!

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: