Clark Lucy - Idealna para.pdf - Literatura kobieca - peterek57

Lucy Clark

Idealna para

ROZDZIAŁ PIERWSZY

- Spóźniła się pani.

Halley Ryan podniosła głowę, spojrzała w górę, skąd

dobiegł głęboki, zirytowany głos i napotkała parę

zagniewanych błękitnych oczu. Serce zabiło jej szybciej z

wrażenia, lecz opanowała się i wróciła do zbierania z ziemi

papierów, które wypadły jej z ręki, kiedy biegła do wejścia

szpitala okręgowego w Heartfield.

Jej nowy kolega był oszałamiająco przystojny. I wysoki,

jak lubiła. Może te dwa tygodnie, jakie mam spędzić tu, na

głębokiej prowincji, okażą się całkiem przyjemne, pomyślała.

Z delikatnym uśmieszkiem błąkającym się w kącikach ust

zaryzykowała ponowne spojrzenie na gospodarza. Miał wciąż

niezadowoloną minę, ale był boski. Nagle pojęła, że pewnie

czeka na jakieś usprawiedliwienie.

- Przepraszam - powiedziała, upychając papiery w teczce

i wstając. - Proszę sobie wyobrazić, że zgubiłam drogę.

Domyślam się, że mam do czynienia z doktorem Pearsonem -

dodała. Boże, jaki on jest wysoki, pomyślała. Zresztą w

porównaniu z nią, a liczyła niewiele ponad metr pięćdziesiąt,

wszyscy byli wysocy. - Podałabym panu rękę, ale... -

uśmiechnęła się rozbrajająco - w tej chwili to trochę trudne.

Przez ramię miała przewieszoną torebkę na długim pasku,

pod pachą podręcznik medycyny, z którym się nigdy nie

rozstawała, i podniesiony właśnie z podłogi skoroszyt, pod

drugą pachą kilka innych książek, a oprócz tego dźwigała

jeszcze walizkę.

- Hm - mruknął z niedowierzaniem doktor Pearson i

uniósł brwi, a następnie odwrócił się i wszedł do budynku.

Halley patrzyła za nim, uśmiech zniknął z jej twarzy. Co

go ugryzło? Nawet nie pomógł jej nieść bagaży, chociaż,

gdyby się zaoferował, zapewne odmówiłaby. No, no,

rycerskość nie jest tu w modzie, pomyślała i ruszyła za nim.

- Tędy - instruował rzeczowym tonem, kiedy szli świeżo

odnowionym korytarzem do skrzydła zajmowanego przez

administrację. - To będzie pani gabinet - wskazał ręką. - Mój

jest dwa pokoje dalej, a między nimi znajduje się kartoteka. -

Spojrzał wymownie na zwichrowane teczki, które Halley

niosła pod pachą, i dodał: - Utrzymujemy tam wzorowy

porządek.

- Tak jest! - odrzekła tonem żołnierza potwierdzającego

przyjęcie rozkazu i natychmiast pożałowała niewczesnego

żartu. Instynkt podpowiadał jej, że ten mężczyzna nie

przywykł do tego, by się z niego naśmiewano. Może mnie uda

się to zmienić, pomyślała.

Doktor Pearson nie odpowiedział. Lekko tylko kiwnął

głową w jej stronę i oddalił się, zostawiając gościa na progu

gabinetu.

- Uff! - westchnęła Halley, rzucając bagaże na biurko.

Opadła na krzesło, odchyliła się do tyłu, uniosła nogi i oparła

na blacie. No, nie jest to najwygodniejsze siedzisko na

świecie, ale jakoś te dwa tygodnie wytrzymam, stwierdziła w

duchu.

- Spóźniła się pani - powtórzyła na głos słowa Maksa

Pearsona i potrząsnęła głową. - Dwa tygodnie, Halley.

Przyjechałaś tu tylko na dwa tygodnie, więc siedź cicho i rób

swoje.

- Całkiem rozsądne postanowienie - wyrwał ją z zadumy

głęboki, dźwięczny głos. Jak to dobrze, że włożyłam spodnie,

pomyślała i zerwała się z miejsca. - Za dwie minuty

zaczynamy przyjęcia w ambulatorium - poinformował doktor

Pearson i cofnął się, robiąc nowej koleżance przejście.

I znowu, jak poprzednio, nie czekając na nią, ruszył

przodem. Jak gdyby była zadżumiona!

- Widzę, że szpital niedawno malowano - zagadnęła w

nadziei, że Maks zwolni i nawiążą rozmowę.

- Jest pani bardzo spostrzegawcza - rzucił przez ramię.

- Długo pan tu pracuje? - Halley się nie zrażała.

- Dziesięć lat.

- Och.

Dziwne, pomyślała. W wydziale zdrowia dla stanu

Wiktoria powiedziano jej, że szpital okręgowy w Heartfield

zatrudnia lekarzy na sześciomiesięcznych kontraktach. Nic nie

wspomnieli o tym, że ktoś pracuje tu na umowie stałej, na

dodatek już od tylu lat. A może to nieporozumienie, może on

pracuje w kilku różnych szpitalach i przypadek zdarzył, że

akurat dziś ma dyżur w Heartfield?

- Mieszka pan w okolicy?

- Tak.

No, teraz wszystko jasne, pomyślała Halley. Nic

dziwnego, że traktuje mnie jak raroga. Przecież przyjechałam

wizytować szpital i ewentualnie zaopiniować wniosek o jego

zamknięcie.

W poczekalni powitało ich chóralne:

- Dzień dobry, panie doktorze. Maks Pearson przedstawił

Halley recepcjonistce i kilku pielęgniarkom.

- To jest Sheena Albright - oznajmił. - Przełożona

pielęgniarek, instrumentariuszka, siostra oddziałowa, jednym

słowem osoba do wszystkiego. Gdyby pani miała jakieś

pytania, proszę zwracać się do niej.

- Miło mi panią poznać - powitała ją Sheena.

- To mamy nową lekarkę? - zainteresowała się jedna z

czekających w kolejce kobiet.

- Pani Smythe? - zdziwił się Maks Pearson na jej widok. -

To jest doktor Halley Ryan. Spędzi u nas dwa tygodnie i

będzie pomagać w przychodni, odbywać wizyty domowe,

uczestniczyć przy wszystkich zabiegach, zapozna się też z

pracą administracji.

- Aha, czyli to ona zadecyduje, czy szpital zamkną, tak?

- Co? Ona ma być sędzią i ławą przysięgłych w jednej

osobie? - wtrącił jakiś mężczyzna.

- Proszę państwa o spokój - zaczął lekarz. - Dyskusja na

ten temat już się odbyła. Poza tym tu nie jest siedziba rady

miejskiej, a przychodnia i czas zacząć pracę, prawda, pani

doktor? - Spojrzał wymownie na Halley.

Wszystkie oczy skierowane były teraz na nią.

- Słusznie. Tak będzie najlepiej... Skierowała się do

jednego z gabinetów, zaniknęła drzwi, oparła się ciężko o

ścianę i westchnęła. Jak ma spokojnie pracować, jeśli wszyscy

są do niej wrogo nastawieni? Tylko bez nerwów, upomniała

się w duchu i wzięła kilka głębokich oddechów. Kiedy już się

trochę uspokoiła, rozejrzała się dookoła, przejrzała szuflady,

zapoznała się z zawartością szaf z podręcznymi lekami. Potem

z uśmiechem przyklejonym do warg otworzyła drzwi. Głosy w

poczekalni natychmiast umilkły, domyśliła się więc, że

rozmawiano o niej.

- Poproszę karty - zwróciła się do recepcjonistki. - Pani

Smythe? - przeczytała nazwisko z pierwszej z nich.

Nie usłyszała odpowiedzi, lecz natychmiast wszystkie

oczy zwróciły się ku starszej kobiecie, tej samej, która

wcześniej pytała doktora Pearsona o nową lekarkę. Widząc, że

pani Smythe chwyta rączki balkonika i usiłuje się podnieść z

krzesła, Halley pospieszyła jej z pomocą.

- Dziękuję - burknęła kobieta. - Widzę, że jest pani dobrze

wychowana - dodała, kiwając głową. - To już coś.

Odprowadzana bacznym wzrokiem czekających, Halley

eskortowała pacjentkę do gabinetu. Podejrzewała, że owa

kobieta nie przypadkiem znalazła się pierwsza na liście i że

zapewne cieszy się dużym autorytetem wśród mieszkańców

miasteczka. Nie musiała długo czekać na potwierdzenie swych

domysłów.

Clark Lucy - Idealna para.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: