TP 1978 01 (296).pdf

„A gdy [Baranek] otworzył siódmą pieczęć ... " „Aleście przystąpili

do góry Syon i do miasta Boga żywego, do Jeruzalemu Niebieskiego

(...) Patrzajcie, abyście nie gardzili Tym, Który mówi (...): Jeszcze ja

raz poruszę nie tylko ziemią, ale i niebem (...) Przeto przyjmując

Królestwo nie chwiejące się, miejmy laskę, przez którą służymy

przyjemnie Bogu z bojaźnią i uczciwością. " „ ... Chrystus

przyszedłszy Najwyższy Kapłan (...) Przez większy i doskonalszy

przybytek, (...) Znalazłszy wieczne odkupienie. " — Obj. 8:1; Żyd.

12:22, 25, 26, 28; 9:

Styczeñ -Luty 1978 Nr. 296

Wychodzi co dwa miesiące. Redaktor:August Gohlke . Wydawca: Świecki Ruch Misyjny „Epifania" (odpowiedzialny w Polsce —

Wiktor Stachowiak), skrytka pocztowa nr 44, 60-955 Poznań. Adres międzynarodowy: Chester Springs. Pa. 19425, USA.

Cena: w prenumeracie rocznej zł 36, pojedyn. numeru zł 6.

ROCZNE GODŁO NA 1978 ROK

Człowieka spolegającego na tobie zachowywasz w pokoju, w pokoju

mówię: bo w tobie ufa (Iz. 26:3).

ekst ten był i jest ulubionym tekstem wielu

poświęconych dzieci Bożych i on je

podtrzymywał wśród licznych srogich doświadczeń,

które w przeciwnym razie byłyby je zdruzgotały. Bóg

nigdy nie zawiódł w dotrzymaniu obietnicy wyrażonej

w tym tekście, tych, którzy swoimi umysłami na Nim

polegali i całkowicie Jemu ufali. Wierzymy, że na ile

my wypełnimy naszą część tego tekstu, na tyle on

nam wszystkim, przyniesie

wiele

czysta, potem spokojna” (Jak. 3:17). Przeto „niech

szuka pokoju, i ściga go” (1 Piotra 3:11).

Wewnętrznie pokój jest zaletą, która panuje w

umyśle i sercu jednostki bez względu na inne osoby i

z punktu widzenia spokoju nie jest zależny od jej

stosunku do innych. Tak więc pokój wewnętrzny jest

wewnętrznym spokojem, lub pogodą usposobienia,

który często jest, a u dzieci Bożych zawsze powinien

być, utrzymywany pomimo i

wśród przeciwności i

wrogości innych, a nawet

całego świata.

Przykładami mogą tu być

stosowne teksty Pisma

Świętego: „Gdy on [Bóg]

sprawi pokój, któż go

wzruszy?”; „PAN będzie

błogosławił ludowi swemu w

pokoju”; „Pokorni ...

rozkochają się w wielkości

pokoju”; „Mówi pokój do

ludu swego, i [także] do

świętych swoich, byle się

jedno zaś do głupstwa nie

wracali”; „Pokój wielki

dajesz tym, którzy miłują zakon twój, a nie doznawają

żadnego obrażenia [potknięcia]”; „Obyżeś był

pilnował przykazania mego! byłby jako rzeka pokój

twój”; „A chwałę i cześć ż pokój wszelkiemu

czyniącemu dobre”; „Zmysł ducha jest żywot i

pokój”; ,, Albo wiem królestwo Boże nie jest pokarm,

ani napój, ale

błogosławieństw

„UMIEJĘTNI I UTWIERDZENI W TERAŹNIEJSZEJ

PRAWDZIE”

2 Piotra 1:12

DWUMIESIĘCZNIK

1978 roku.

Pokój można zdefiniować

jako spokój, pogodę ducha,

który może być zewnętrzny

lub wewnętrzny . Zewnętrznie

pokój może istnieć między

jednostkami, grupami lub

narodami. Powiedziano nam:

„Błogosławieni pokój

czyniący; albowiem oni

synami Bożymi nazwani

będą” (Mat. 5:9). Powinniśmy

także „mieć pokój między

sobą” (Mar. 9:50). „Jeśli

można, ile z was jest, ze

wszystkimi ludźmi pokój miejcie” (Rzym. 12:18),

„starając się, abyście zachowali jedność ducha w

związce pokoju” (Efez. 4:3) i ,,Pokój też zachowajcie

między sobą” (1 Tes. 5:13). „Pokoju naśladujcie ze

wszystkimi i świątobliwości, bez której żaden nie

ogląda Pana” (Żyd. 12:14). „Ale mądrość, która jest z

góry, najprzód ci jest

Styczeń-Luty 1978 Nr 296 (1)

SPIS TREŚCI

ROCZNE GODŁO NA 1878 ROK……………………………..2

NASZE PIĘĆDZIESIĄTE DZIEWIĄTE ROCZNE

SPRAWOZDANIE …………………………………..…………8

ROCZNE SPRAWOZDANIE Z POLSKI…………….………12

SPRAWOZDANIE Z PAMIĄTKI WIECZERZY PAŃ-

SKIEJ .........................................................................................13

CHRYSTUS: JEGO OKUP …………………...………………14

„OCZEKUJĄC ONEJ BŁOGOSŁAWIONEJ NADZIEI

I EPIFANII CHWAŁY WIELKIEGO BOGA

I ZBAWICIELA NASZEGO JEZUSA CHRYSTUSA”

Tytus 2:13

Styczeń—Luty 1978 TERAŹNIEJSZA PRAWDA 3

sprawiedliwość i pokój i radość w Duchu Świętym”

(Ijoba 34:29; Ps. 29:11; 37:11; 85:9; 119:165; Iz.

48:18; Rzym. 2:10; 8:6; 14:17).

Swego położenia, jako Władcę całego

wszechświata. On, wiedząc, że Jego cele i plany nie

mogą zawieść, ciągle posiada doskonały pokój. On

wie i „opowiada od początku rzeczy ostatnie” (Iz.

46:10). „Bóg jest światłość, a żadnej ciemności w

nim mniemasz” (1 Jana 1:5).

W rozerwanej rodzinie Bożej zaistniało wielkie

zamieszanie, tak w niebie jak i na ziemi — a On

„nie kocha się w nieprawości” (Ps. 5:5) — lecz

pomimo tego Jego doskonały pokój nie został

zakłócony. Bóg, w zupełnej świadomości Swojej

własnej moralnej doskonałości, Swojej nieomylnej

mądrości i Swojej potężnej mocy oraz z

najpełniejszym uznaniem sprawiedliwości i z

najgorętszą miłością, stanowiącą ozdobę

świętobliwości, trwał przez tysiące lat cierpliwie i

spokojnie, a nawet radośnie, pośród ciężkiej próby

znoszenia przeciwności skierowanych przeciwko

Niemu Samemu przez grzeszników.

Tak więc widzimy, że Boski „doskonały pokój”

daje się pogodzić z wielkim rozerwaniem,

smutkiem i bólem każdego rodzaju, ponieważ nie

jest zależny od zewnętrznych okoliczności, lecz od

właściwego zrównoważenia umysłu i warunków

doskonałego serca. To więc jest ten rodzaj pokoju

— „doskonałego pokoju” — który Bóg obiecał.

Pokojem tym obdarza i pokój ten podtrzymuje

przez Jezusa Chrystusa w tych Swoich

poświęconych dzieciach, których umysły polegają

na Nim dlatego, że bezwzględnie Jemu ufają i Jego

kierownictwu.

Nasz Pan Jezus także posiadał doskonały pokój,

w Swoim obfitującym w wydarzenia ziemskim

życiu, pośród niepokoju i zamieszania. A to był ten

rodzaj pokoju, który On ostatecznie, gdy miał

opuścić świat, pozostawił Swoim uczniom, jako

spuściznę, jak to wyraził Swoimi własnymi

słowami.

Wewnętrzny spokój składa się z dwóch części

— jedna z umysłu a druga z serca. My w pełni

osiągamy spokój umysłu i serca wtedy, gdy

zupełnie poświęcamy się Bogu, gdy zupełnie

wyrzekamy się swojej woli i zupełnie zanurzamy

się w Jego wolę.

W ten sposób my pozostawiamy w Jego rękach

wszystkie nasze problemy i trudności umysłu i

serca. Nieraz, gdy oczekujemy na Niego i pilnie

studiujemy Jego Słowo, gdy jesteśmy prowadzeni

przez nie i przez Jego Świętego Ducha oraz

opatrzności, to możemy stwierdzić, że posiadamy

pewne długo pieszczone przekonania i poglądy,

które są błędnymi, lub że nasze uczucia i wola są

skupione na rzeczach nie podobających się

naszemu Niebieskiemu Ojcu i które nie są Mu

przyjemne. Będąc umarli dla siebie i świata a żywi

dla Boga spokojnie, pogodnie i radośnie odkładamy

je na bok, jakkolwiek mogłoby to być bolesnym

doświadczeniem. Ufamy Mu całym naszym sercem

i nie polegamy na naszym własnym zrozumieniu.

Na wszystkich naszych drogach Go uznajemy a On

w Swej nieskończonej mądrości i miłości prostuje

nasze ścieżki (Przyp. 3:5, 6).

Ufając całkowicie Bogu i śledząc wiernie Jego

kierownictwo pozwólmy, by pokój Boży, który

przewyższa wszelki rozum, panował w naszych

sercach i umysłach. A ten pokój Bosy będzie

strzegł, zachowywał, nasze serca i umysły przez

Jezusa Chrystusa (Filip. 4:7; Kol. 5:15). Nasz tekst

podaje nam dwa warunki, które musimy spełnić,

aby Bóg mógł zachować nas w doskonałym pokoju:

(1) musimy zachowywać nasze umysły oparte na

Nim i (2) musimy Mu ufać zupełnie. On nas będzie

zachowywał w doskonałym, pokoju we wszystkich

sytuacjach, nawet do końca tej drogi, jeśli tylko

wypełnimy te dwa warunki i w zależności od tego

na ile je wypełnimy.

OSTATNIA WOLA I TESTAMENT

NASZEGO PANA

„Pokój zostawuję wam, pokój on mój daję wam;

nie jako daje świat [w ograniczonej mierze lub

zniszczalny] ja wam daję; niechże się nie trwoży

serce wasze, ani się lęka”.

I tak nasz Pan pełen współczucia i czułości,

podczas ostatniego wieczoru Swego ziemskiego

życia, obdarzył Swych umiłowanych uczniów

pożegnalnym błogosławieństwem, Swoją spuścizną

pokoju. Był to najbogatszy spadek, jaki On

przekazał w testamencie i stanowi bezcenną

wartość. Była to obietnica tego spokoju duszy, tego

odpoczynku i spokoju umysłu, który Sam posiadał,

pokoju Bożego, doskonałego pokoju. Jest to ten

sam pokój, który Ojciec zaw-

Pokój Boży oznacza posiadanie: (1) spokoju

serca i umysłu, jaki On Sam posiada , i (2) pokoju

analogicznego do Jego pokoju, którego On udziela

Swemu ludowi. On posiada doskonały spokój,

pogodę, ciszę oraz wolność od zmartwień,

niepokoju i wzburzenia. Pismo Święte wskazuje, że

ten doskonały pokój Boży nie jest zależny od tego,

że w Jego rozległym dominium nie ma

nieporządku, ani od stoickiej obojętności na ból lub

przyjemność, lecz raczej od doskonałego

opanowania Swoich chwalebnych przymiotów,

które czynią Go Panem

4 TERAŹNIEJSZA PRAWDA Styczeń—Luty 1978

sze posiadał nawet wśród tych wszystkich

niepokojów, jakie spowodowały dozwolenie złego.

Ale ten pokój nie pochodził z tego samego źródła.

U Jehowy pokój jest ześrodkowany w Nim Samym,

ponieważ On urzeczywistnia w Sobie

wszechpotęgę mocy i mądrości, podczas gdy pokój

w Chrystusie nie jest ześrodkowany w Nim

Samym, lecz w Bogu przez wiarę w Boską

mądrość, moc i łaskę. To też jeśli chcielibyśmy

posiadać doskonały pokój, „pokój Boży”, pokój

Chrystusowy — „mój pokój”: — to musi on, tak

jak Jego pokój, być scentralizowany w Bogu przez

wiarę.

ło do nich poselstwem pociechy, której świat nie

mógł dać ani otrzymać.

Dla świata (Żydów i pogan uczestniczących w

zbrodni) wymową tych wydarzeń był gniew Boski i

oburzenie na nich. Kiedy więc strach padł na nich a

wrzask i podniecenie tego strasznego dnia zamarły,

bijąc się w piersi powrócili do swych domów (w.

48). Winni konspiratorzy wykonawszy swoją

robotę przemykali się, aby jeśli to możliwe ukryć

się przed Boskim gniewem. Judasz napełniony

wyrzutami sumienia powiesił się a rzymski

centurion z tymi, którzy z nim byli, bojąc się

bardzo rzekł: „Prawdziwie człowiek ten był Synem

Bożym” (Mar. 15:38, 39).

Tak, pokój Chrystusowy stanowił tę bezcenną

spuściznę dla Jego uczniów. O, jak szybko

sztormowe chmury niepokoju, które bardzo ciemne

wówczas dopiero się gromadziły, wybuchły w swej

furii nad głowami tych właśnie uczniów, do których

te słowa były bezpośrednio adresowane. Nastąpiło

to prawie natychmiast po chwalebnym zapisie

testamentowym i uderzyło ich serca przerażeniem,

dezorientacją, chaosem oraz wstrząsnęło ich wiarą

do głębi. Gdzie zatem był ten pokój?

Lecz do uczniów Pańskich wydarzenia te

przemówiły zupełnie innym językiem. Sprawa ich

błogosławionego Mistrza była ich sprawą, a także

Boską sprawą. Te nadnaturalne demonstracje były

dla nich dowodami, że Bóg nie traktował tych

spraw obojętnie. I chociaż z powodu zasłony

ciemności nie mogli jasno odczytać Jego zamiarów,

to w tych wydarzeniach były one dla nich szeptem

nadziei.

Trzy dni później na skutek wieści o

zmartwychwstaniu Jezusa nadzieja ożyła. Umocniła

się przez Jego zjawienie się pośród nich i ponownie

czterdzieści dni później przez Jego

wniebowstąpienie, które miało miejsce po Jego

uprzednich radach udzielonych przy pożegnaniu,

błogosławieniu, obietnicy powrotu, a także

poinstruowaniu, aby za niewiele dni odtąd (w

Zielone Święta) w Jerozolimie oczekiwali na

obiecanego Pocieszyciela, świętego Ducha

synostwa. Potem pokój Chrystusa, bogata spuścizna

Pana, zaczął być bardziej w pełni realizowany, a

dni oczekiwania spędzone na modlitwie i w nadziei

były dniami niezłomnego pokoju — pokoju, który

popłynął jak rzeka. A kiedy w dzień Zielonych

Świąt zstąpił obiecany Pocieszyciel, to rzeka ich

pokoju znalazła głębsze łożysko a ich radość nie

miała granic.

Kiedy Pan wypowiadał te słowa, plugawy

zdrajca, Judasz, załatwiał swoją morderczą sprawę.

Potem nastąpiła agonia w Getsemane, przerażenie i

osłupienie wśród uczniów, gdy zaczęli zdawać

sobie sprawę z losu ich umiłowanego Pana.

Wkrótce prawie zapierająca dech niepewność

pogłębiła się o straszniejsze przeczucie, gdy On stał

samotny w sali sądowej Piłata i na dworze Heroda

przed Swoimi bezlitosnymi oskarżycielami i

prześladowcami, a oni byli bezsilni i nie mogli Go

osłonić. A potem nastąpił tragiczny koniec —

zgroza ukrzyżowania.

Gdzie w tych warunkach był obiecany pokój,

gdy pokonani bojaźnią i strachem wszyscy Go

opuścili i uciekli i gdy Piotr, chociaż pragnął Go

bronić, napełniony strachem trzy razy zaparł się

Pana zaklinając się, że Go nigdy nie znał? Tak,

pokój jeszcze nie nastąpił, ponieważ jak Apostoł

Paweł nam mówi: „Albowiem gdzie jest testament,

potrzeba, aby śmierć nastąpiła tego, który czyni

testament. Bo testament [zapis] tych, którzy zmarli,

mocny jest, gdyż jeszcze nie jest ważny, póki żyje

ten, co testament uczynił” (Żyd. 9:16, 17). Ale

skoro tylko tragiczna scena ukrzyżowania

skończyła się a okrzyk „Wykonało się” dotarł do

nich, dziwnym może się wydawać, ale istnieje

dowód , że spokój stopniowo zaczął wzrastać w ich

sercach. Ciemność i rozerwanie zasłony w świątyni

(Łuk. 23:44, 45) przemówi-

Ta spuścizna pokój u nie była przekazana tylko

dla wczesnego Kościoła, ale stanowi błogosławione

dziedzictwo całego ludu Bożego do końca Wieku.

Pan podkreślił Swoją myśl dotyczącą nas

wszystkich wtedy, gdy w Swojej modlitwie

powiedział (Jana 17:20): „A nie tylko za tymi

proszę, lecz i za onymi, którzy przez słowo ich

uwierzą w mię”.

Ten obiecany pokój, zauważmy, nie był

krótkotrwałym pokojem tego świata, który trwa

czasami bardzo krótko, gdy fortuna się uśmiecha,

przyjaciele otaczają i zdrowie dopisuje, a który

szybko znika, gdy nastaje ubóstwo i przyjaciele

opuszczają, zdrowie pod-

Styczeń—Luty 1978 TERAŹNIEJSZA PRAWDA 5

upada, a śmierć zabiera skarby serca. Lecz to był

„mój pokój” — doskonały pokój, pokój Boży,

którym Sam Chrystus się cieszył przez wiarę i

chociaż był bogatym, dla nas stał się ubogim, tracił

przyjaciela za przyjacielem a w Swej ostatniej

godzinie został opuszczony przez wszystkich z tych

kilku, którzy jeszcze pozostali — i ten pokój

przetrwał straty, prześladowania, pogardę i

lekceważenie, a nawet agonię krzyża. Ten pokój

jest czymś, czego zmienne koleje obecnego życia

nie mogą zniszczyć i którego żaden nieprzyjaciel

nam nie wyrwie.

wy i łaskawy plan nie doznał niepowodzenia, gdyż

ustami Swoich Proroków oświadczył: „Rada moja

ostoi się, i wszystkę wolę moje uczynię ...Rzekłem,

a dowiodę tego; umyśliłem, a uczynię to”. „PAN

zastępów postanowił, któż to wzruszy”? (Iz. 46:9-

11; 14:27). Dzięki zapewnieniu Boga oni

odpoczywali. Ich wiara była w Nim zakotwiczona i

nie stanowiło to dla nich różnicy jak srogie sztormy

szalały lub jak byli unoszeni na grzbietach

burzliwych fal życia, podczas gdy ich kotwica

jeszcze mocno trzymała się tronu Boga.

Wymową wiary naszego Pana było Jego

oświadczenie: „Ojcze sprawiedliwy! i świat cię nie

poznał; alem ja cię poznał” (Jaa 17:25). Był razem

z Ojcem od Swego początku (Obj. 3:14), doznał

Jego miłości i Jego dobroci, widział Jego moc i

zauważył Jego sprawiedliwość a także miłującą

uprzejmość i ojcowską opatrzność we wszystkich

Jego dziełach, co zostało w ten sposób opisane:

„Znajomością swoją wielu usprawiedliwi

sprawiedliwy sługa mój; bo nieprawości ich on sam

poniesie” (Iz. 53:11). Wiedza, jaką posiadał o Ojcu

dała Mu mocne oparcie dla wiary we wszystkich

Jego celach dotyczących przyszłości. Stąd On mógł

chodzić i chodził przez wiarę. I ta wiara uzdolniła

Go do zwyciężenia wszystkich przeszkód i

zabezpieczyła zwycięstwo nawet nad śmiercią.

Czy mógł Pan pozostawić Swoim umiłowanym

uczniom cenniejszą spuściznę? Przyjmijmy, że

gdyby podczas Swego ziemskiego życia zużył

energię na gromadzenie pieniędzy i w ten sposób

zebrałby ogromną fortunę, którą pozostawiłby w

rękach Swoich uczniów, aby dzięki niej mogli

posunąć naprzód wielkie dzieło tego Wieku, gdy

On już będzie od nich zabrany — pieniądze na

opłacenie kosztów podróży Apostołów i pokrycie

różnych innych licznych wydatków związanych z

rozpoczynającą się pracą w różnych miejscach, taką

jak wynajmowanie sal wykładowych, wypłacanie

pensji podróżującym braciom itd., itd. — to jak

szybko byłaby stracona i jak biedne byłoby dzisiaj

nasze dziedzictwo! „Człowiek grzechu” z

pewnością w jakiś sposób starałby się ją zdobyć i

nie byłoby śladu po spuściźnie przy końcu tego

Wieku. Lecz niech będzie Bóg błogosławiony za to,

że Pański bogaty zapis pokoju jeszcze obfituje w

Jego ludzie.

Dla naszej instrukcji także napisano — „a to jest

zwycięstwo, które zwyciężyło świat, wiara nasza”

(1 Jana 5:4) — że w naszym przypadku wiara w

Boga jest zbudowana na Pańskim świadectwie o

Ojcu. I znowu napisano, że „bez wiary nie można

podobać się Bogu” (Żyd. 11:6). Tylko przez silną,

niezachwianą wiarę ten pokój Boży — pokój

Chrystusowy — będzie przebywał z Jego ludem.

Podczas gdy Jezus był ze Swymi uczniami a oni

widzieli w Nim manifestację Ojca, to ich wiara była

silna i posiadali pokój w Nim, jak to Sam

powiedział: „Gdym z nimi był na świecie, jam je

zachowywał w imieniu twojem” (Jana 17:12). Ich

wiara została zakotwiczona w Bogu nie wcześniej,

aż po opuszczeniu ich przez Pana. Po Zielonych

Świętach doświadczyli tego samego pokoju, którym

cieszył się Chrystus — błogosławionego pokoju

pochodzącego ze świadomości faktu, iż Bóg uzna

ich za synów i współdziedziców z Chrystusem, jeśli

oni w dalszym ciągu wiernie pójdą Jego śladem.

Ten obiecany pokój nie zawsze, jako taki jest

uznany i oceniony przez świat, ponieważ jego

posiadacz, tak jak Sam Pan, a także Ojciec

Niebieski, może mieć burzliwą drogę życia. W

rzeczywistości tak musi być w odniesieniu do

wszystkich wiernych, aż cele Boga dotyczące

dozwolenia złego zostaną wypełnione. A o tym

zostaliśmy wyraźnie uprzedzeni, ale z

zapewnieniem, że we wszystkich burzach ten pokój

będzie z nami: „Na świecie ucisk mieć będziecie;

ale ...we mnie będziecie pokój mieli” (Jana 16:33).

Gdybyśmy znali podstawę i bezpieczeństwo

tego trwałego pokoju, który jest w stanie przetrwać

najsroższe sztormy życiowe, to słuchalibyśmy tylko

nauk i naśladowali wzoru Jezusa i Apostołów. Co

to było, co podtrzymywało ich tak mocno i dawało

im odpoczynek umysłu i serca wówczas, gdy

cierpieli? Była to ich wiara — wiara w miłość, moc

i mądrość Boga. Oni wierzyli, że jeśli Bóg obiecał,

to był w stanie spełnić obietnicę, aby Jego

sprawiedli-

W tym jest także podstawa naszego pokoju. Bez

względu na to jak ciężkie sztormy życiowe mogą w

nas uderzać, nigdy nie pozwólmy opaść naszej

kotwicy i unieść się prądem, ani nie zbaczajmy z

wytyczonej drogi, ale zawsze

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: