R014. Jordan Penny - Powód do życia.pdf - bohaterowie pozornie niedoskonali fizycznie (niepełnosprawni) - gosiadabrowska

PENNY JORDAN

Powód

do życia

Harleąuin

Toronto • Nowy Jork • Londyn

Amsterdam • Ateny • Budapeszt • Hamburg

Madryt • Mediolan • Paryż • Sydney

Sztokholm • Tokio • Warszawa

ROZDZIAŁ PIERWSZY

- Naprawdę masz zamiar to zrobić?

- Po takim liście nie mam chyba innego wyjścia

- mruknęła Maggie, z ustami pełnymi herbatników.

Wspomniany list leżał obok, na małym stoliku.

Pisany był okrągłym, szkolnym pismem, przypomi-

nającym Maggie jej własne z wczesnej młodości.

- Dziewczęta w tym wieku skłonne są do przesady

- stwierdziła Lara, z którą Maggie wspólnie wynaj-

mowała mieszkanie. - Jesteś pewna, że sytuacja jest

naprawdę taka straszna? Co ona konkretnie pisze?

- spytała z ciekawością.

- Przeczytaj sama.

Maggie wstała i podeszła do stolika po list, a Lara

obserwowała ją z fascynacją, która nie mijała mimo

długoletniej znajomości. Maggie miała w sobie coś

nieodpartego - siłę, o której sama nie wiedziała, ciepło,

które przyciągało innych. To, że była piękna,

stanowiło dodatkowe bogactwo jakim obdarzył ją los.

Kiedy spotkały się po raz pierwszy, przed

dziesięcioma laty, Lara odczuła zazdrość na widok

wysokiej, szczupłej, rudowłosej dziewczyny o kremowej

cerze i tajemniczych, ciemnozielonych oczach. Zazdrość

nie trwała długo. Chociaż były mniej więcej w tym

samym wieku, Maggie miała w sobie jakąś dojrzałość,

jakiś smutek, który Lara wyczuwała, a o którym nigdy

nie było między nimi mowy, ponieważ Maggie nie

miała skłonności do zwierzeń. Nadal otaczała ją lekko

melancholijna aura tajemniczości i wrażenie

odsunięcia się od świata w jakieś sekretne miejsce.

POWÓD DO ŻYCIA

Maggie wzięła list i podała go Larze, a ta przeczytała

na głos, unosząc ironicznie brwi:

„Przyjedź prędko. Stało się coś strasznego i jesteś

nam potrzebna."

- Ależ, Maggie - zawołała Lara. - Chyba nie

traktujesz tego poważnie! Gdyby naprawdę coś się

stało, ktoś by się z tobą skontaktował, zadzwonił...

- Nie - odparła ostro Maggie.

Jej zazwyczaj łagodna twarz nabrała niezwykłej

twardości, co zdziwiło Larę. Znały się, odkąd Maggie

przyjechała do Londynu. Mimo swych ognistych

włosów była jedną z najbardziej łagodnych i spokoj-

nych osób, jakie Lara spotkała. Widać dlatego Maggie

wycofała się z agresywnego i nerwowego świata sztuki

i wykorzystała swój talent do ilustrowania książek, co

zapewniało jej dostatnie życie.

- Ale przecież ktoś by się z tobą z pewnością

skontaktował - nie dawała za wygraną Lara. - Ktoś

dorosły, jakiś bardziej odpowiedzialny członek twojej

rodziny.

Usiłowała przypomnieć sobie niektóre fakty z życia

rodzinnego Maggie. Właściwie do chwili, kiedy osiem

miesięcy temu zaczęły przychodzić listy pisane tym

dziecinnym charakterem, Maggie nie utrzymywała z

rodziną żadnego kontaktu.

Lara wiedziała tylko tyle, że rodzice Maggie nie

żyją i że do ich śmierci Maggie mieszkała z nimi na

pograniczu Anglii i Szkocji, gdzie jej ojciec był

nauczycielem w małej prywatnej szkole. Po ich śmierci

przeniosła się do dziadka. Z braku dalszych informacji

na ten temat Lara domyślała się tylko, że nie było to

życie przyjemne i dlatego Maggie zerwała wszelkie

kontakty z rodziną, kiedy przeniosła się do Londynu.

Od chwili otrzymania pierwszego listu, który

przyszedł na adres wydawnictwa, coś się jednak w

Maggie zmieniło. Być może było to niezauważalne

POWÓD DO ŻYCIA

dla tych, co jej dobrze nie znali, lecz Lara widziała

wyraźną różnicę w zachowaniu przyjaciółki i to ją

intrygowało.

Cóż takiego mogło się zdarzyć w jej przeszłości, co

teraz powodowało widoczne zdenerwowanie nad-

chodzącymi listami? Cóż takiego sprawiało, że na jej

twarzy przy otwieraniu listów pojawiał się wyraz

głodu, który szybko zmieniał się w starannie kont-

rolowaną, obojętną maskę?

Od chwili gdy zaczęły przychodzić listy, Lara pojęła,

co tak bardzo oddzielało Maggie od innych. Przez cały

czas zdawała się mieć na sobie ochronny pancerz. Była

częścią życia innych ludzi, ale sama nie pozwalała, aby

inni stali się częścią jej życia. Jakby się bała dopuścić

kogoś do siebie zbyt blisko.

Być może było to wynikiem śmierci rodziców, która

musiała być potwornym szokiem dla wrażliwego,

kilkunastoletniego dziecka. Lara podejrzewała jednak,

że kryło się za tym coś jeszcze, choć nie wiedziała

dokładnie co.

W przypadku innej kobiety można by to przypisać

nieszczęśliwej miłości, ale Maggie miała dopiero

siedemnaście lat, kiedy przyjechała do Londynu, a

później wszystkich kolejnych mężczyzn, z którymi się

spotykała, traktowała z dystansem.

- Muszę tam pojechać - powiedziała Maggie nie

zwracając uwagi na zadane przez Larę pytanie. ~ Nie

mam pojęcia, jak długo mnie nie będzie. Powiadomię

bank, aby regulował z mojego konta wszystkie

płatności podczas mej nieobecności. Skontaktuję się z

agentem...

Kiedy Lara słuchała przyjaciółki, miała nieodparte

uczucie, że jest ona - gdzieś bardzo głęboko w sobie -

zadowolona z pretekstu do wyjazdu do domu. W

oczach Maggie błyszczało światło, którego tam nigdy

przedtem nie było i Lara odniosła wrażenie, że

POWÓD DO ŻYCIA

po raz pierwszy widzi prawdziwą Maggie. Jakby

wyszła nagle zza innej postaci, którą wykorzystywała

dla ukrycia się.

- Wiesz co, wyglądasz jak ktoś, komu właśnie

oznajmiono, że nie jest już dłużej wygnańcem z raju

- powiedziała cicho.

Wyraz twarzy Maggie natychmiast się zmienił, a

ciało zesztywniało jakby w oczekiwaniu uderzenia.

- Nie bądź śmieszna - odparła krótko, wzruszając

ramionami.

- Naprawdę jestem śmieszna? - spytała spokojnie

Lara. - Znamy się od dawna, Maggie, ale na palcach

jednej ręki mogłabym policzyć, ile razy wspomniałaś o

swoim domu i o rodzinie. A jednak kiedy coś

mówisz... Dlaczego mieszkasz w Londynie, skoro

najwyraźniej wolałabyś być razem z nimi?

Maggie zbladła, jej oczy zdradzały doznany szok,

lecz - ku zaskoczeniu Lary - nie zaprotestowała

przeciwko jej stwierdzeniu.

- Muszę tam pojechać - powiedziała tylko. - Susie

nie napisałaby tego, gdybym im nie była potrzebna.

Lara bardzo chciała wiedzieć, kogo oznaczało

słówko „im", powstrzymała się jednak od pytania.

Widziała, że Maggie z trudem zachowuje spokój i

opanowanie.

- Musisz zawiadomić Geralda o wyjeździe - przy

pomniała Lara.

Gerald Menzies był tym mężczyzną, z którym

aktualnie spotykała się Maggie. Dziesięć lat od niej

starszy, wytworny i bywały, rozwiedziony, z dwoma

synami w prywatnej szkole i z byłą żoną, która

postanowiła, iż niezależnie od rozwodu będzie żyła w

taki sposób, do jakiego przyzwyczaiło ją wcześniej

bogactwo Geralda. Był właścicielem małej, ale bardzo

modnej galerii, gdzie Maggie go poznała.

Ich związek, jeśli można było tak to nazwać (Lara

R014. Jordan Penny - Powód do życia.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: