Kazimierz Wyka, Słowa-klucze (1962), w: Stylistyka polska. Wybór tekstów, Warszawa 1973, PWN, wybór, opracowanie i wstęp Ewa Miodowska-Brookes, Adam Kulawik, Marian Tatara, s. 153-167.
Prezentacja metody Guirauda i jej praktyczne zastosowanie.
Słowa-klucze – znamienne dla danego tematu lub świadczące o określonej manierze twórczej.
Sposób zebrania i wstępnej selekcji badanego materiału językowego polega na następujących zabiegach. Giraud oblicza, a potem porównuje trzy listy, trzy siatki frekwencyjne – siatki częstotliwości występowania danego wyrazu:
1) lista frekwencyjna słów w prozie zgromadzonych w dostatecznej obfitości, by uzyskane w ten sposób wyniki można traktować jako wskaźnik pozycji, który dany wyraz zajmuje, od najczęstszych do najrzadszych;
2) lista frekwencyjna pełnego zasobu słów u danego poety lub w danym utworze;
3) lista frekwencyjna porównawcza, którą otrzymujemy, zestawiając miejsca zajmowane przez dane słowo na liście pierwszej w porównaniu z listą drugą.
Wiedząc, które wyrazy u danego autora odgrywają rolę słów-kluczy, Giraud śledzi kontekst stylistyczny i wnioski, które z owego zmiennego kontekstu dają się wyprowadzić. Wprowadza pojęcie pola stylistycznego (champ stylistique), analogicznie do pojęcia pola semantycznego.
jrachuba