Zapałki.pdf

Zapałki

W dzisiejszych czasach ogień można rozniecić błyskawicznie, jednym potarciem

zapałki. Przed nastaniem XIX wieku było to jednak znacznie trudniejsze. Ludzie

używali wtedy zazwyczaj hubki i krzesiwa. Był to przyrząd składający się z

krzemienia, którym - żeby uzyskać iskrę - pocierano o jakiś żelazisty minerał, np.

piryt. Iskra zapalała kawałek suchej hubki, którą sporządzano z drewnianych wiórów

lub innych tego typu materiałów. Około roku 1800 ktoś wpadł na pomysł, by hubkę

zastąpić małą drewnianą drzazgą, zakończoną siarką. Owe drzazgi, zapalające się

po zanurzeniu ich w kwasie siarkowym, to przodkowie dzisiejszych zapałek. W 1826

roku brytyjski chemik, John Walker, wyprodukował pierwsze zapałki, które zapalały

się przez pocieranie. Sporządził pastę, składającą się z siarczku antymonu i chloranu

potasu i posmarował nią drewienko. W 1831 roku chemicy zaczęli umieszczać na

końcówkach zapałek biały fosfor - palną, ale toksyczną substancję. W 1845 roku

chemik, Anton von Schrótter, odkrył bezpieczniejszy czerwony fosfor, którego

używano do produkcji zapałek po 1852 roku.

Współczesne zapałki zazwyczaj nie zawierają fosforu. Znajduje się on natomiast na

powierzchni, o którą pocieramy zapałkę, podczas gdy końcówka samej zapałki

przepojona jest łatwopalnymi substancjami.

Zapałki Johna Walkera zapalały się, gdy się je pocierało o pasek papieru ściernego.

Cieszyły się dużą popularnością, chociaż nie zawsze łatwo dawały ogień. Walker

nazwał je "Lucyferami".

Źródło: Polski Serwis Naukowy - Servis.pl :: 1999 - 2009