Peiperowska metafora teraźniejszości
Metafora – samowolne spokrewnianie pojęć, tworzenie związków pojęciowych, którym w świecie realnym nic nie odpowiada.
Każdy poeta posiada pewną wybraną rodzinę pojęć, które usilnie łączy z wszelkimi innymi pojęciami.
Cechy metafory teraźniejszości:
1) antyrealizm – przenosząc pojęcia w dzielnice, do których one metrykalnie nie należą, metafora przekształca rzeczywistość doznań i przetwarza ją na nową rzeczywistość czysto poetycką
Metafora w poezji jest jak formy abstrakcyjne w malarstwie.
2) ekonomizm – metafora jest skrótem, skróconym porównaniem poetyckim; zaoszczędza się przy niej: „jak”, orzeczenie zdania porównawczego, długie określenia itp.
Teraźniejszość przejawia się w:
- robocie artystycznej,
- kroju poetyckim,
- treści,
- brzmieniu hierarchii uczuciowej.
Im bardziej pojęcia zjednoczone w metaforze są odległe i niezestawialne, tym obraz jest mniej opisowym.
Metafora zbudowana na pojęciach odległych, daje poezji urojoną perspektywę.
3) vivikacja (ożywienie) – dąży do wydobycia obrazowości plastycznej i ruchu.
jrachuba