Carrier_-_materialy_do_projektowania.pdf

Comfort Zone II

Carrier w Internecie: www.carrier.com.pl

Podręcznik projektowania systemu strefowego

UWAGA: Przed rozpoczęciem instalacji należy przeczytać tę instrukcję.

SPIS TREŚCI

WSTĘP . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1

SYSTEMY STREFOWE – INFORMACJE. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1

CO TO JEST PODZIAŁ NA STREFY?. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1

CZY SYSTEM STREFOWY TO WŁAŚCIWE ROZWIĄZANIE? . . . . . . . . . . . 1

PROJEKTOWANIE INSTALACJI SYSTEMU COMFORT ZONE II . . . . . . . . . 1

OKREŚLANIE UKŁADU STREF . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 2

WYZNACZANIE WIELKOŚCI URZĄDZEŃ . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 3

WYZNACZANIE WYMIARÓW KANAŁÓW WENTYLACYJNYCH . . . . . 4

WYJAŚNIENIE DO ARKUSZA WYMIARÓW KANAŁÓW

WENTYLACYJNYCH: KROK 6 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 4

WYJAŚNIENIE DO ARKUSZA WYMIARÓW KANAŁÓW

WENTYLACYJNYCH: KROK 7 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 5

DODATEK . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 5

WSTĘP

Comfort Zone II to strefowy system klimatyzacji, który umożliwia sterowanie

warunkami klimatycznymi w 2, 4 lub 8 strefach w lokalu mieszkalnym lub

biurowym. Za pomocą tego systemu mieszkańcy domu lub pracownicy firmy

mogą sterować parametrami środowiska wg indywidualnych preferencji. W skład

zestawu Comfort Zone II wchodzą: interfejs użytkownika, sterownik urządzeń,

czujniki zdalne Remote Sensor, czujnik temperatury panującej na zewnątrz

budynku oraz czujnik temperatury powietrza nawiewanego LAT Sensor. Na

rys. 1 przedstawiono elementy wchodzące w skład zestawu 8-strefowego.

W niniejszym podręczniku zawarto informacje, które ułatwią zaprojektowanie

instalacji systemu Comfort Zone II. Omówiono tu najważniejsze zagadnienia

związane z projektowaniem strefowego systemu sterującego.

Projekt opracowany za pomocą tego podręcznika ułatwi:

• Spełnienie a nawet przekroczenie oczekiwań użytkownika co do możliwości

systemu klimatyzacji. Dzięki temu firma zyska lepszą ocenę klientów, którzy

będą się z nią ponownie kontaktować i przekażą swą opinię znajomym.

• Zabezpieczenie urządzeń grzewczych i chłodzących użytych w systemie.

Dzięki temu wzrośnie niezawodność systemu, poprawi się trwałość urządzeń

grzewczych i chłodzących, a ponadto obniży się koszt obsługi gwarancyjnej.

Aby zaprojektować system strefowy, który sprawdzi się w każdych warunkach,

należy w fazie projektowania traktować go jako całość, a nie po prostu

zainstalować poszczególne elementy bez dokładnej oceny możliwości ich

współpracy. Wszystkie zadania z niniejszego podręcznika należy wykonać przed

przystąpieniem do instalacji elementów systemu.

SYSTEMY STREFOWE – INFORMACJE

Strefowe systemy klimatyzacji umożliwiają pełną kontrolę komfortu poprzez

zapewnienie odpowiedniego poziomu ogrzewania lub chłodzenia w każdym

obszarze domu lub biura. Komfort jest tu rozumiany jako brak nieprzyjemnych

odczuć. W sytuacji idealnej osoby przebywające w obszarze obsługiwanym

przez system strefowy powinny czuć się komfortowo, ale nie powinny zdawać

sobie sprawy z jego istnienia.

CO TO JEST PODZIAŁ NA STREFY?

Mianem strefy określa się klimatyzowaną przestrzeń (a więc co najmniej jedno

pomieszczenie), którą steruje się za pomocą oddzielnego czujnika.

W projektowanym systemie liczba czujników odpowiada liczbie stref.

System strefowy pozwala na takie sterowanie ogrzewaniem i chłodzeniem, dzięki

któremu w każdej strefie utrzymywany jest określony poziom temperatury,

a w całym domu lub biurze – określony poziom wilgotności. Poza realizacją tych

zadań podstawowych system strefowy Comfort Zone II:

• Proporcjonalnie przydziela klimatyzowane powietrze według potrzeb każdej

ze stref, dzięki czemu strefa lub strefy o największym zapotrzebowaniu

otrzymują odpowiednio więcej powietrza.

• Obniża poziom szumu wytwarzanego przez system klimatyzacji, tak aby nie

przeszkadzał on osobom przebywającym w domu lub biurze.

• Stanowi wygodny interfejs oraz zabezpieczenie urządzeń grzewczych

i chłodzących wchodzących w skład systemu klimatyzacji.

• Utrzymuje przepływ powietrza na co najmniej minimalnym poziomie

niezbędnym do wydajnej pracy urządzeń grzewczych i chłodzących.

CZY SYSTEM STREFOWY TO WŁAŚCIWE ROZWIĄZANIE?

Przy projektowaniu strefowego systemu sterującego należy pamiętać o jego

możliwościach i ograniczeniach. System strefowy jest tylko częścią pełnego

systemu grzewczo-chłodzącego. Nawet odpowiednio dobrany system grzewczo-

chłodzący ma ograniczone zdolności ogrzewania i chłodzenia. Strefowy system

sterujący może, ale nie musi zwiększyć efektywną wydajność systemu

klimatyzacji. Zależy to od tego, czy jest on projektowany z myślą

o maksymalnym komforcie (wydajność nie wzrasta), czy też o oszczędności

energii (niewielki wzrost ogólnej efektywnej wydajności).

Wprowadzenie strefowego systemu sterującego powoduje zmniejszenie efek-

tywnych rozmiarów systemu dystrybucji powietrza, co wynika z odpowiedniego

do potrzeb strefy regulowania i przymykania przepustnic. Przy projektowaniu

systemu strefowego główny problem polega na tym, aby nie doprowadzić

w rezultacie do takiego zmniejszenia rozmiarów systemu dystrybucji powietrza,

że spowodowane tym ograniczenie przepływów powietrza prowadzi do

powstania jednej z następujących sytuacji:

• Nadmierny szum lub przeciągi.

• Wyłączenie urządzeń grzewczych lub chłodzących z powodu przekroczenia

wartości granicznych temperatury.

• Obniżenie trwałości urządzeń ze względu na obciążenia wynikające ze zbyt

wysokich lub zbyt niskich temperatur.

Zastosowanie systemu strefowego nie rozwiąże problemu zbyt małych

kanałów wentylacyjnych. System strefowy można przystosować do kanałów

zbyt dużych, ale może on pogorszyć i tak już złą sytuację wówczas, gdy

rozmiary kanałów są niewystarczające. Jeżeli kanały wentylacyjne są za małe

w stosunku do potrzeb, to można temu zaradzić na wiele sposobów. Najczęściej

wymaga to wymiany kanałów, ujść powietrza w klimatyzowanych pomiesz-

czeniach i/lub urządzeń grzewczo-chłodzących.

PROJEKTOWANIE INSTALACJI SYSTEMU COMFORT ZONE II

Głównym celem przy projektowaniu systemu strefowego jest zachowanie

minimalnego przepływu powietrza w całym systemie w sytuacji, gdy tylko jedna

strefa wymaga klimatyzowania, a z drugiej strony zapewnić wystarczający

przepływ powietrza, gdy trzeba klimatyzować wszystkie strefy. W zamiesz-

czonych poniżej zadaniach zawarto szczegółowe wskazówki, które pozwolą

zaprojektować wydajny system strefowy. Zadania te zgrupowano w następujące

etapy:

Określanie układu stref

Zadanie 1 – Ocena potrzeb w zakresie komfortu i oszczędności energii.

Zadanie 2 – Przeprowadzenie przeglądu pomieszczeń i wstępne określenie

układu stref.

Wyznaczanie wielkości urządzeń

Zadanie 3 – Oszacowanie zysków/strat ciepła w całym budynku oraz w strefach.

Zadanie 4 – Wyznaczenie wielkości urządzeń grzewczych i chłodzących.

Producent zastrzega sobie prawo zakończenia produkcji lub zmiany specyfikacji i danych konstrukcyjnych w dowolnym momencie bez uprzedniego

powiadomienia i bez zaciągania żadnych zobowiązań z tego tytułu.

Publ. 1 4

Zakł. różn. różn.

PC 101 Numer katalogowy: 809-522 Wydrukowano w USA Formularz ZONEKIT-2XA Str. 1 8-00

Pozycja zastępowana

ZONEKIT-1XA

Zestaw 8-strefowy

A99251

Rys. 1 – System Comfort Zone II, zestaw dla 8 stref

Wyznaczanie wymiarów kanałów wentylacyjnych

Zadanie 5 – Ustalenie potrzeb i metod w zakresie utrzymywania stałego ciśnienia

w sieci kanałowej.

Zadanie 6 – Wyjaśnienie do Arkusza wymiarów kanałów wentylacyjnych.

Krok 1 – OKREŚLENIE UKŁADU STREF

ZADANIE 1 – OCENA POTRZEB W ZAKRESIE KOMFORTU

I OSZCZĘDNOŚCI ENERGII

Jeżeli strefowy system sterujący ma się sprawdzić, to musi spełnić wymagania

klienta w zakresie komfortu i/lub oszczędności energii elektrycznej. Istotne jest

więc zrozumienie tych potrzeb przed rozpoczęciem projektowania systemu.

Czasem oczekiwania klienta są nierealistyczne i zaprojektowanie odpowiedniego

systemu okazuje się niemożliwe. Jeżeli zauważy się tego rodzaju problem na

samym początku, można pomóc klientowi w modyfikacji oczekiwań i uniknąć

ewentualnego niezadowolenia.

Poza zrozumieniem ogólnych wymagań, jakie ma spełnić system strefowy,

należy również zyskać pełną wiedzę na temat zamierzonego sposobu korzystania

z poszczególnych obszarów/stref. Do niniejszego podręcznika dołączono

Ankietę użytkownika. Dodatek ten ułatwi pozyskanie odpowiednich informacji

od klienta/właściciela domu.

ZADANIE 2 – PRZEPROWADZENIE PRZEGLĄDU POMIESZCZEŃ

I WSTĘPNE OKREŚLENIE UKŁADU STREF

Przegląd pomieszczeń przeprowadza się, aby uzyskać informacje niezbędne do

określenia układu stref. Przy kontroli należy korzystać ze Arkusza układu

pomieszczeń, zamieszczonego w Dodatku. Należy ponadto stosować się do

następujących wskazówek:

• Zapisać przybliżone wymiary każdego obszaru/pomieszczenia.

• Zaznaczyć położenie i względne rozmiary drzwi, okien i świetlików.

Zwłaszcza należy oznaczyć duże powierzchnie szklane (przekraczające 30%

powierzchni ściany).

• Zaznaczyć wszelkie urządzenia i pomieszczenia, które mogą wprowadzić

dodatkowe, jawne lub utajone obciążenie cieplne (w małych instalacjach

komercyjnych: komputery, fotokopiarki i poczekalnie; w instalacjach

domowych: duże wanny itp.).

• Zaznaczyć, czy jakieś drzewa albo budynki nie zacieniają okien, drzwi itp.

opisywanego budynku.

• Zaznaczyć położenie domu/budynku względem słońca, tak aby można było

określić, czy są w nim jakieś pomieszczenia lub obszary skierowane na

południe lub zachód. W takim przypadku przy określaniu układu stref może

być wymagane uwzględnienie ciepła pochodzącego od słońca.

Wprowadzanie stref w istniejącym systemie

grzewczo-chłodzącym

Znacznie trudniej jest zaprojektować system strefowy dopasowany do istniejącej

instalacji niż dla nowego domu lub biura. Aby system strefowy mógł poprawnie

działać w instalacji już istniejącej, należy zwykle rozwiązać problem zbyt małej

przepustowości systemu dystrybucji powietrza. Można to zrobić, wykonując co

najmniej jedną z następujących czynności:

• Modyfikacja sieci kanałów wentylacyjnych i przepustnic, tak aby

obsługiwała zwiększony przepływ powietrza.

• Mechaniczne ustawienie w niektórych strefach minimalnych pozycji

przepustnic.

• Poprawienie szczelności domu/budynku, aby zmniejszyć zapotrzebowanie

na ogrzewanie i chłodzenie, dzięki czemu w instalacji będzie można

z powodzeniem zastosować urządzenia o niższej wydajności.

• Zastosowanie urządzeń obsługujących różne poziomy ogrzewania

i chłodzenia, tak aby ich wydajność była odpowiednia do obciążenia nawet

wtedy, gdy klimatyzowania wymagają tylko niektóre strefy.

• Wybór urządzenia klimatyzacyjnego, które będzie odpowiednie dla

wysokiego ciśnienia statycznego panującego w kanałach wentylacyjnych

i będzie w stanie wymusić obieg większej ilości powietrza w systemie. Warto

tu polecić ECM.

Decydując się na zastosowanie któregoś z powyższych działań w istniejącym

systemie klimatyzacji, należy koniecznie przy ich porównywaniu poinformować

właściciela lokalu o zależności między kosztami i wzrostem komfortu.

Kanały powietrza powrotnego

Dobrze zaprojektowany system kanałów powietrza powrotnego potrafi usunąć

z każdej strefy taką samą ilość powietrza, jaką do niej dostarczono. Jeżeli nie

wszystkie strefy dysponują własnymi instalacjami powrotnymi, to może dojść do

zakłócania poziomów temperatur pomiędzy strefami. Przy projektowaniu

systemu kanałów wentylacyjnych dobrze jest określić dla kanałów powrotnych

rozmiar co najmniej taki, jak rozmiar głównego kanału nawiewnego w danej

strefie.

Wstępne określanie układu stref

Liczba stref odpowiednia dla konkretnego systemu zależy od wymagań

właściciela lokalu w zakresie komfortu i oszczędności energii:

• Jeżeli system projektuje się głównie z myślą o komforcie, to nastawy

w poszczególnych strefach są stosunkowo stałe i mają podobne

harmonogramy. Taki system zwykle zawiera dużą liczbę stref (od 5 do 8)

o stosunkowo niewielkich rozmiarach.

• Jeżeli system projektuje się głównie z myślą o oszczędnościach energii

elektrycznej, to strefy muszą być większe, tak aby można było zapewnić

właściwy przepływ powietrza do stref wymagających klimatyzowania

(zamieszkałych), gdy w tym samym czasie pozostałe strefy są zamknięte

(niezamieszkałe). W takim systemie musi być zwykle mniej stref

o stosunkowo dużych rozmiarach. Należy wówczas uważać, by nie określić

zbyt dużej liczby stref.

Przy określaniu układu stref należy korzystać z informacji zgromadzonych

podczas kontroli pomieszczeń. Należy łączyć ze sobą obszary, które:

• Są wykorzystywane mniej więcej o tej samej porze dnia. Na przykład zwykle

rozsądne jest przyporządkowanie wszystkich sypialni do jednej strefy,

ponieważ są one wykorzystywane tylko w nocy, kiedy z kolei z pozostałych

pomieszczeń w domu nikt nie korzysta.

• Charakteryzują się podobnymi potrzebami w zakresie ogrzewania

i chłodzenia.

• Są fizycznie oddzielone od innych obszarów.

• Znajdują się na tym samym poziomie domu. Na przykład pokoje na piętrze

wymagają zwykle innego ogrzewania i chłodzenia niż pomieszczenia na

parterze. Różnice te mogą wynikać z faktu, że ciepłe powietrze przemieszcza

się do góry, z różnic w korzystaniu z poziomów, a także z obciążenia

cieplnego dachu.

• Mają podobne zyski ciepła z zewnątrz oraz straty ciepła na zewnątrz.

Na przykład zwykle rozsądne jest przyporządkowanie do jednej strefy

pomieszczeń z dużymi oknami oraz znajdujących się po zachodniej lub

południowej stronie budynku.

W miarę możliwości kryteria oceny należy omówić z właścicielem domu. Należy

wysłuchać opinii właściciela przed wstępnym określeniem układu stref. Wstępny

układ stref należy nanieść na Arkusz układu pomieszczeń, zamieszczony

w Dodatku. Tak określony układ stref należy traktować jako wstępny.

Krok 2 – WYZNACZENIE WIELKOŚCI URZĄDZEŃ

ZADANIE 3 – OSZACOWANIE ZYSKÓW/STRAT CIEPŁA W CAŁYM

BUDYNKU ORAZ W POSZCZEGÓLNYCH STREFACH

Korzystając z informacji zgromadzonych w Zadaniu 2, należy obliczyć

szacunkowe wartości zarówno zysków, jak i strat ciepła dla całego domu/

budynku (zyski/straty całkowite).

W systemach strefowych można z powodzeniem stosować standardowe metody

obliczania zysków i strat ciepła (w jednostkach kW), których używa się

w systemach nie podzielonych na strefy. Można więc po prostu skorzystać ze

swej ulubionej, sprawdzonej metody obliczeń. Wyniki obliczeń wprowadza się

w Arkuszu wymiarów kanałów wentylacyjnych w Kroku 1.

Następnie należy przystąpić do szacowania zysków i strat ciepła dla

poszczególnych pomieszczeń w domu/budynku. Wyniki tych obliczeń wpisuje

się w Arkuszu wymiarów kanałów wentylacyjnych w Kroku 2. Następnie można

wstępnie wyznaczyć zyski/straty ciepła w strefach poprzez dodanie wartości

uzyskanych dla poszczególnych pomieszczeń oraz wpisać je do Arkusza

wymiarów kanałów wentylacyjnych w Kroku 3.

Obliczone szacunkowe wartości zysków/strat ciepła w poszczególnych strefach

służą ocenie sensowności zastosowanego układu stref. Używa się ich także przy

określaniu wymiarów przepustnic i kanałów wentylacyjnych w strefach.

ZADANIE 4 – WYZNACZENIE WIELKOŚCI URZĄDZEŃ GRZEWCZYCH

I CHŁODZĄCYCH

System Comfort Zone II współpracuje z klimakonwektorami, piecami

domowymi oraz urządzeniami do małych instalacji komercyjnych. Jeżeli jest to

możliwe, należy stosować termostatyczny zawór rozprężny. System Comfort

Zone II może współpracować z urządzeniami o mocy około 5,3-44 kW.

Określenie odpowiedniej wielkości (wydajności) urządzeń grzewczych

i chłodzących to problem szeroko dyskutowany przez specjalistów. Jeżeli stosuje

się system strefowy, to istnieje prawdopodobieństwo, że w jakimś dniu

wykorzystywane będą wszystkie strefy. Dlatego zaleca się wybór urządzeń

grzewczych i klimatyzacyjnych na podstawie określonych dla danego domu lub

budynku całkowitych zysków ciepła lub całkowitych strat ciepła. Wielkość

urządzenia klimatyzacyjnego należy określić według zysków lub strat, którym

odpowiada największy wymagany przepływ powietrza (a więc zależnie od tego,

czy przepływ jest większy dla obliczonych strat, czy dla zysków ciepła).

Ponieważ jednak w systemie strefowym można w dowolnym momencie

wyłączyć klimatyzowanie niektórych stref, przy czym przez cały czas należy

w takim systemie utrzymywać przepływ powietrza na minimalnym poziomie,

lepiej w nim stosować urządzenia o mniejszej niż za dużej wydajności.

Należy wybrać takie urządzenia grzewcze i chłodzące, które będą odpowiednie

dla oszacowanych wartości całkowitych zysków i strat ciepła, zapisanych

wKroku 1 Arkusza wymiarów kanałów wentylacyjnych. Analizując dane

techniczne ocenianych urządzeń, można określić, czy zaspokoją one potrzeby

systemu. Należy upewnić się, że wybrane wewnętrzne urządzenie

klimatyzacyjne sprosta wymaganiom dotyczącym przepływu powietrza

ogrzewającego i chłodzącego. Uzyskane w ten sposób informacje należy zapisać

w Arkuszu wymiarów kanałów wentylacyjnych w Kroku 4 .

W systemie strefowym jest bardzo ważne, aby nie zaprojektować urządzeń

grzewczych i chłodzących przewymiarowanych . Przy zbyt dużej wydajności

urządzeń jeszcze trudniej jest utrzymać w systemie przepływ powietrza na

poziomie wyższym niż minimalny, jakiego wymagają urządzenia przy niewielkiej

liczbie klimatyzowanych stref. Ponieważ w systemie strefowym urządzenia są

wyłączane, jeżeli temperatura w kanałach wentylacyjnych przekroczy wartość

graniczną – minimalną lub maksymalną – a liczba ponownych uruchomień

urządzenia jest ograniczona do czterech w ciągu godziny, rzeczywista wydajność

systemu w przypadku urządzeń o dużych możliwościach może być mniejsza.

Aby uniknąć tego typu problemów, należy projektować wielkość urządzeń na

podstawie obliczonej wartości całkowitego przepływu powietrza ogrzewającego

lub chłodzącego (większej z tych dwóch wartości) w danym obszarze. Nie

trzeba uwzględniać współczynnika bezpieczeństwa. Nawet przy największym

obciążeniu (zyskach lub stratach ciepła) system taki będzie mógł poświęcić całą

swoją wydajność na klimatyzowanie części obsługiwanego obszaru. Aby

skoncentrować możliwości systemu na wybranym miejscu, użytkownik po

prostu ogranicza klimatyzowanie niektórych stref.

Zabezpieczanie urządzeń w systemie strefowym

Jeżeli wprowadza się strefy w systemie wykorzystującym urządzenia grzewcze

i chłodzące, muszą być spełnione pewne dodatkowe wymagania. Jeżeli w domu

są zainstalowane urządzenia wielobiegowe lub umożliwiające płynną regulację,

to należy w nich wyłączyć te mechanizmy, tak aby to system strefowy sterował

pracą urządzeń.

Jeżeli jakieś urządzenie chłodzące ma pracować w temperaturze niższej od

określonej dla niego minimalnej temperatury na zewnątrz, to trzeba w nim

zamontować zestaw umożliwiający pracę przy niskich temperaturach

zewnętrznych oraz osłony przeciwwiatrowe. Jeżeli czujnik temperatury

powietrza nawiewanego nie reaguje dostatecznie szybko lub został wyłączony, to

do ochrony urządzeń konieczne jest zastosowanie termostatów

przeciwzamrożeniowych. W przypadku urządzeń do instalacji domowych

informacje na temat odpowied-nich akcesoriów można znaleźć w instrukcjach

instalacji i serwisu. W przypadku urządzeń do małych instalacji komercyjnych

(Tyler) informacje na temat termostatów przeciwzamrożeniowych, osłon

przeciw-wiatrowych oraz urządzeń MotorMaster można znaleźć w danych

technicznych. Do współpracy z systemami strefowymi zaleca się raczej

stosowanie skraplaczy z płynną regulacją prędkości wentylatora, a nie nieco

tańszych rozwiązań z cyklicznym włączaniem i wyłączaniem wentylatora.

Krok 3 – WYZNACZENIE WYMIARÓW KANAŁÓW

WENTYLACYJNYCH

ZADANIE 5 – USTALENIE POTRZEB W ZAKRESIE UTRZYMYWANIA

STAŁEGO CIŚNIENIA W SIECI KANAŁOWEJ

Należy tu zastanowić się nad metodami utrzymywania stałego ciśnienia w sieci

kanałowej (czyli zastosowaniem odpowiednich obejść) w najbardziej

niesprzyjających warunkach, to jest wtedy, gdy otwarta jest tylko jedna mała

strefa, a pozostałe są zamknięte. Zwykle jedynym rozwiązaniem jest

przepustnica obejściowa typu ciśnieniowego. Stosowanie obejść bezpośrednich

tylko opóźnia to, co i tak musi się stać: temperatura w komorze powietrznej

zrobi się za wysoka lub za niska, co w rezultacie doprowadzi do wyłączenia

urządzeń. Inna możliwość to przepustnica obejściowa typu ciśnieniowego na

otwarty sufit lub otwarty przedpokój. W systemie strefowym można jednak

zastosować rozwiązania alternatywne w stosunku do metod ciśnieniowych.

„Kontrolowany upust” to sposób na skierowanie powierza do zamkniętych stref,

jeżeli otwarta jest tylko najmniejsza strefa. W poszczególnych siłownikach

przepustnic można wybrać ustawienie minimalne (MIN). Uniemożliwiając pełne

zamknięcie przepustnicy, wymusza się kontrolowany upust powietrza do

wszystkich stref. Metoda ta sprawdza się doskonale przy modernizowaniu

istniejących instalacji, kiedy nie można osiągnąć wymaganego nadmiaru

przekrojów kanałów wentylacyjnych.

„Strefy niezamieszkałe” to kolejna metoda eliminowania nadmiernej ilości

powietrza. Działanie tej metody jest zależne od poziomu temperatury w kanałach

wentylacyjnych. Jeżeli temperatura w komorze powietrznej wzrasta lub spada

nadmiernie, system otwiera strefę lub strefy niezamieszkałe.

Krótko mówiąc: jeżeli upust do najmniejszej strefy, powiększony o kontrolo-

wany upust nie jest w stanie obsłużyć 60% nominalnego przepływu powietrza, to

należy skorzystać z którejś z metod obejścia. Nie można z niej korzystać zbyt

często, co wynika ze specjalnego sposobu sterowania przepustnicami (system

stara się zapewnić komfort jednocześnie we wszystkich strefach). Jeżeli system

projektowany jest z myślą o komforcie, to nieczęsta będzie sytuacja, w której

nawiew do jednej strefy jest otwarty, a do pozostałych zamknięty. Określenie

ilości powietrza do obejścia zostanie wykonane w Kroku 5 Arkusza wymiarów

kanałów wentylacyjnych.

Przepustnica obejściowa może być zainstalowana zgodnie z zasadą „powrotu

bezpośredniego” lub „strefy zapasowej” (patrz rys. 2 i rys. 3).

5. W celu uzyskania bardziej szczegółowych informacji należy

zapoznać się z instrukcją instalacji stosowanej przepustnicy.

ZADANIE 6 – WYJAŚNIENIE DO ARKUSZA WYMIARÓW KANAŁÓW

WENTYLACYJNYCH

Arkusz wymiarów kanałów wentylacyjnych ułatwi określenie odpowiedniej

wielkości instalacji nawiewowej w systemie strefowym. Tradycyjnie, zarówno

w systemach strefowych, jak i w bezstrefowych, przy projektowaniu sieci

kanałów przyjmuje się wysokość strat ciśnienia wielkości 2,5 mm (0,1 cala)

słupa wody (24,5 Pa) dla kanałów nawiewowych oraz 2 mm (0,08 cala) dla

kanałów powrotnych. Nie jest jednak powszechnie znany fakt, że wartości te

wynikają z założenia całkowitej długości zastępczej równej 30 metrów. Jeżeli

weźmie się pod uwagę długości zastępcze różnych elementów wchodzących w

skład osprzętu, to całkowita długość zastępcza może przekroczyć 30 metrów. A

w takim przypadku kanały wentylacyjne mogą okazać się za małe.

Przy wprowadzaniu podziału na strefy zalecamy zwiększenie wymiarów

kanałów o 25%, dzięki czemu będą one mogły obsłużyć zmienne warunki

przepływu powietrza w systemie. Niektórzy dystrybutorzy/sprzedawcy określają

„współczynnik bezpieczeństwa” zwiększający wymiary o 30%. Inni producenci

strefowych systemów sterujących zalecają nadmiar wynoszący nawet 50–75%.

W większości przypadków wprowadzony nadmiar z powodzeniem zaspokaja

potrzeby odcinków całkowitej długości zastępczej przekraczających 30 metrów.

Niniejszy Arkusz wymiarów pomoże rozwiać wątpliwości związane

z projektowaniem systemu strefowego. Przy opracowywaniu arkusza

przeanalizowano możliwie największą liczbę wariantów, a następnie w każdym

przykładzie zastosowano trzy techniki projektowania. Dla każdego wariantu

opracowano wersje z następującymi założeniami:

1. zwiększenie rozmiarów o 25% przy wysokości strat ciśnienia

równej 2,5 mm (0,1 cala) słupa wody (24,5 Pa) na 30 metrów

długości zatępczej kanałów nawiewowych

2. zwiększenie rozmiarów o 25% przy wysokości strat ciśnienia

równej 2 mm (0,08 cala) słupa wody (20,5 Pa) na 30 metrów

długości zastępczej kanału

3. zwiększenie rozmiarów o 30% przy wysokości strat ciśnienia

równej 2,5 mm (0,1 cala) słupa wody (24,5 Pa) na 30 metrów

długości zastępczej kanału

W 99% przypadków rozmiary kanałów wentylacyjnych okazywały się takie

same.

Jeżeli więc projektowali już Państwo kiedyś system strefowy, możecie teraz za

pomocą niniejszego podręcznika sprawdzić, czy podane wielkości się zgadzają.

Jeżeli natomiast obecny system jest pierwszym projektowanym przez Państwa,

to zapewniamy, że podane wielkości nie są za duże. Dzięki opatentowanemu

przez naszą firmę sposobowi sterowania przepustnicami można mieć pewność,

że przepływ powietrza będzie zawsze regulowany odpowiednio do potrzeb.

Jeżeli strefuje się w istniejącej sieci kanałów wentylacyjnych, to należy

porównać stan zastany z potrzebami. Następnie w istniejącej sieci kanałów

należy dokonać niezbędnych modyfikacji.

Przed wyznaczeniem wymiarów kanałów wentylacyjnych należy wykonać

zadania 1-5.

UWAGA: Decydujący wpływ na całkowitą długość zastępczą każdej sieci

kanałów wentylacyjnych ma zastosowanie osprzętu dobrej jakości. Przykładowe

informacje na temat całkowitej długości zastępczej wybranych elementów

osprzętu można znaleźć w publikacji Residential Air System Design (numer

katalogowy 791-443).

Krok 4 – WYJAŚNIENIE DO ARKUSZA WYMIARÓW

KANAŁÓW WENTYLACYJNYCH: (PATRZ KROK 6 ARKUSZA

WYMIARÓW KANAŁÓW WENTYLACYJNYCH, STR. 9)

Za pomocą Tabeli 1 należy określić minimalną powierzchnię przekroju kanału

głównego (w cm 2 ) oraz minimalną powierzchnię przekroju łącznego kanałów

odgałęzionych przez odnalezienie w lewej kolumnie wymaganej wartości

przepływu powietrza dla danej strefy (z Zadania 3). Jeżeli wymagana wartość

przepływu dla tej strefy znajduje się między dwoma wartościami wymienionymi

w kolumnie, należy zastosować tę wartość z kolumny, która jest bliższa

obliczonej przez projektanta. Następnie w wierszu odpowiadającym wybranemu

przepływowi powietrza należy odnaleźć wartość właściwą dla wydajności

urządzeń wymaganej w danym systemie. Wartości te w odniesieniu do każdej

strefy należy wpisać w odpowiednich miejscach w Zadaniu 6.

KANAŁ POWIETRZA POWROTNEGO

PRZEPUSTNICA

OBEJŚCIOWA

KANAŁ POWIETRZA

NAWIEWANEGO

CZUJNIK

TEMPERATURY

POWIETRZA

NAWIEWANEGO

JEDNOSTKA

WEWNĘTRZNA

A00190

Rys. 2 – Bezpośrednia instalacja powrotna

Bardzo ważne jest odpowiednie miejsce zamontowania przepustnicy

obejściowej. Poniżej przedstawiono kilka wskazówek, które ułatwią wybór

właściwego miejsca:

1. Miejsce zamontowania przepustnicy musi być łatwo dostępne na

potrzeby kontroli i konserwacji.

2. Musi to być takie miejsce, w którym przepływ powietrza

w kierunku dosyłowym jest już równomierny oraz które umożliwia

mieszanie się powietrza z przepustnicy z powietrzem powrotnym

przed dotarciem do urządzenia.

3. Czujnik temperatury powietrza nawiewanego musi być

zainstalowany przed wlotem bocznika (bliżej źródła powietrza).

4. Przepustnicy obejściowej nie należy montować zbyt blisko

otwartego kanału powrotnego. W wyniku takiego umiejscowienia

w kanale tym mogłoby się wytworzyć nadciśnienie.

KANAŁ POWIETRZA POWROTNEGO

PRZEPUSTNICA

OBEJŚCIOWA

KANAŁ POWIETRZA

NAWIEWANEGO

CZUJNIK

TEMPERATURY

POWIETRZA

NAWIEWANEGO

JEDNOSTKA

WEWNĘTRZNA

A00190

Rys. 3 – Instalacja dla strefy zapasowej

UWAGA: Jeżeli z tego samego kanału głównego mają korzystać co najmniej

dwie strefy (patrz rys. 6), to należy dodać do siebie odpowiadające tym strefom

wartości przepływów powietrza i tę zsumowaną wartość zastosować przy

wyznaczaniu wymiarów kanału głównego. Po odgałęzieniu kanału głównego

w poszczególnych strefach powstają w nich „główne kanały odgałęzione”,

których rozmiary wyznacza się według określonych dla nich powierzchni

przekroju.

Wymienione wartości przekrojów (w cm2) zapewnią maksymalny spadek

ciśnienia w kanałach poszczególnych stref na poziomie około 2,5 mm (0,1 cala)

słupa wody na każde 30 metrów oraz maksymalną wartość przepływu 4,5 m/s

w przypadku kanałów głównych oraz 3,5 m/s w przypadku kanałów

odgałęzionych przy założeniu, że są one budowane z blachy. W przypadku

kanałów budowanych z płyt należy pomnożyć podane wartości przekrojów

przez 1,1, natomiast w przypadku rur plastikowych przez 1,25. Zagwarantuje to

uzyskanie tych samych wartości spadku ciśnienia oraz przepływów w m/s. Jeżeli

wartości przepływów powietrza w Kroku 3 uzyskano dla chłodzenia,

a w projekcie NIE założono wartości 0,189 m 3 /s w przeliczeniu na 3,5 kW, to

należy podzielić wartości przepływów przez 0,189. Przez tak otrzymaną liczbę

należy pomnożyć wartości przekrojów. (Przykład: system jest projektowany

przy założeniu przepływu powietrza na poziomie 0,165 m 3 /s w przeliczeniu na

3,5 kW, a więc wartości przekrojów należy pomnożyć przez: 0,165/0,189 =

0,875).

UWAGA: Pola zacieniowane oznaczają wartości przepływów powietrza

w strefach, nie przekraczające 20% przepływu całkowitego. Powierzchnie

przekrojów zwiększono o około 10%, aby usprawnić system w sytuacjach, gdy

otwarta jest niewielka liczba stref.

Krok 5 – WYJAŚNIENIE DO ARKUSZA WYMIARÓW

KANAŁÓW WENTYLACYJNYCH: (Patrz Krok 7 Arkusz

wymiarów kanałów wentylacyjnych, str. 9)

Za pomocą Tabeli 2A należy odnaleźć minimalny przekrój kanału głównego

z Kroku 6 Arkusza wymiarów kanałów wentylacyjnych, aby w ten sposób

określić wymiary kanału głównego. Należy wybrać przynajmniej taki rozmiar

przepustnicy/kanału, jak wymagana powierzchnia przekroju. Rozmiary

przepustnic można znaleźć w danych produktu. Jeżeli kanał główny jest

podzielony lub biegnie w dwóch kierunkach, należy określić część całkowitej

wartości przepływu powietrza wymaganą w każdym z kanałów, odnaleźć

powierzchnie przekrojów odpowiednie dla wymaganej wartości przepływu,

a następnie określić wymiary przepustnic.

Za pomocą Tab e l i 2 B należy odnaleźć minimalny przekrój kanału

odgałęzionego z Kroku 6, aby w ten sposób określić rozmiary kanałów

odgałęzionych. Można zastosować dowolną kombinację wymiarów, jeżeli tylko

całkowita powierzchnia przekroju kanałów odgałęzionych będzie równa lub

większa od wartości wymaganej.

DODATEK

W niniejszym dodatku zamieszczono arkusze robocze, które można powielić

i wykorzystywać przy projektowaniu instalacji systemu Comfort Zone II:

• Ankieta użytkownika

• Arkusz układu pomieszczeń

• Arkusz wymiarów kanałów wentylacyjnych

•ły

Przedstawimy trzy przykłady projektowanych systemów.

Przykład 1

Mała instalacja komercyjna – przychodnia lekarska

Straty ciepła: 36,7 kW

Zyski ciepła: 33,7 kW

Wybrane urządzenie: 48HJE012

Przykład 2

Instalacja domowa

Straty ciepła: 26,4 kW

Zyski ciepła: 15,3 kW

Wybrane urządzenia: 58MVP100 oraz 38TDA060

Przykład 3

Dane jak w Przykładzie 2, ale kanały główne będą wykonane z płyt, natomiast

kanały odgałęzione – z rur plastikowych. Przykład rozpoczyna się od Kroku 6.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: