6 rozdział.pdf

6. Kolejne kłopoty…

Nagle odsunął się ode mnie... Usiadł na ziemi i skrył

twarz w swoich dłoniach... Nie wiedziałam, co się stało. Czy

naprawdę się opamiętał? Może moje modlitwy zostały

wysłuchane? Miałam taką nadzieję... Powoli założyłam z

powrotem stanik i bluzkę. Zauważyłam, że na ziemi obok

Jaspera leżą kluczę z tego studia...

Wstałam... Ledwo utrzymałam się na nogach i cała się

trzęsłam, ale odważyłam się dosięgnąć kluczy... Zrobiłam

trochę hałasu, ale Jasper nawet nie drgnął... Zaczęłam

podchodzić do drzwi. Szybko je otworzyłam i biorąc kluczę

ze sobą zaczęłam biec, ale nagle się zatrzymałam... Co ja

innym powiem, że gdzie jest teraz Jasper? Wiedziałam, że

każda dziewczyna zdrowa na umyśle wybiegłaby stąd jak

najszybciej, ale może ja nie byłam taka całkiem normalna?

Poczułam, ze muszę do niego wrócić i... Sama nie wiem po co,

ale musiałam.

Zaczęłam biec z powrotem tymi samymi korytarzami i w

końcu zobaczyłam te otwarte drzwi... Zwolniłam kroku.

Usłyszałam jakiś głos...

- Boże, dlaczego mnie nie powstrzymałeś? Czemu chciałem

jej to zrobić? To nie jestem ja... Ja taki nie jestem! Nie

jestem jak mój ojciec... – zaintrygowało mnie to co mówił. Czy

on jednak nie chciał mi tego zrobić? Może wcale nie musiałam

się go bać...

Wolnym krokiem zaczęłam podążać w jego stronę. Zauważył

mnie... Wpatrywał się we mnie jakbym była jakimś duchem...

- Wróciłaś? – zdziwił się.

- Wróciłam... – usiadłam koło niego na ziemi. Wiedziałam, że

równie dobrze może dokończyć, co zaczął, ale ja wierzyłam,

że on nie jest taki...

- Po co? – spytał znowu.

- Sama nie wiem... Nie chciałam cię tu zostawić... Tak jakoś...

A teraz jeszcze usłyszałam co mówiłeś... – chciałam go skłonić

do opowiedzenia mi jego historii.

- Przepraszam cię Alice! To naprawdę... Nie wiem co we mnie

wstąpiło. Wybacz mi! Kiedy powiedziałaś, ze nie chcesz tego

przeżyć drugi raz... I że się boisz... Zrobiłem wszystko, co

mogłem żeby cię zostawić w spokoju... Nie wiedziałem, że

ktoś cię... Nie znam twojej historii. – mówił Jasper tak

szybko, że trudno było to wszystko zrozumieć.

- A ja nie znam twojej... Szczera rozmowa? Powiem ci

wszystko o mnie co będziesz chciał, ale ty też powiesz mi coś

o sobie. – miałam nadzieję, że zgodzi się na taki układ...

- No dobra, ale zacznij ty, proszę. Dobra? – spytał Jasper.

- Oczywiście... A więc... Moi rodzice nie byli zbyt bogaci,

więc pomagałam im i pracowałam jako opiekunka. Nie

przeszkadzało mi to jednak. Bardzo ich kochałam... Jeszcze

dziś byłam z Bellą na ich pogrzebie... – przerwał mi.

- Bardzo mi przykro. – złapał mnie za rękę.

- Ale odbiegłam od tematu... – nie wyrwałam ręki z jego

uścisku... Wcale się go nie bałam – Pewnego dnia, gdy

pilnowałam dzieci pewnej bogatej rodziny jakimś bandytom

zachciało się je porwać. Ja nie mogłam im na to pozwolić.

Niestety nie udała mi się akcja ratunkowa i porwali mnie

razem z maluchami... Powiadomiłam o tym wszystkim moich

rodziców i oni przyjechali do takiej rudery za miastem, w

której trzymali mnie i dzieci. Zobaczyli jak ci mężczyźni

chcieli mi zrobić krzywdę i nie czekając na policję sami

chcieli wymierzyć im sprawiedliwość... Już nie muszę mówić,

że im się nie udało... Potem straciłam przytomność i

obudziłam się dopiero w szpitalu gdzie pracuje Carlisle...

Powiedział mi, że mogę zamieszkać z wami no to się

zgodziłam, ale gdy myślałam, że wszystko już będzie dobrze

do mojej sali w tym szpitalu wszedł Ben, to on był

najgorszym potworem... Zgwałcił mnie i chciał zabić... – w tym

momencie wróciły do mnie wszystkie wspomnienia z tamtego

czasu... Łzy same napłynęły mi do oczu... Jasper widząc to

przytulił mnie... Nie próbował mi już nic zrobić. Po prostu ze

mną był i to było najpiękniejsze!

- Nie sądziłem, że przez tyle musiałaś przejść... Teraz czuję

się jeszcze gorzej, że próbowałem ci zrobić to, co tamten

facet... – mówił tak inaczej niż zawsze...

- Naprawdę nie mam ci tego za złe... Ale teraz twoja kolej. –

otarłam łzy – No bo ja już skończyłam. Potem Ben został już

tylko aresztowany, a Carlisle wziął mnie do was. –

zakończyłam.

- No dobrze... Jeszcze nikomu o tym nie mówiłem, bo... Się

wstydziłem i nikomu nie byłem wstanie o tym powiedzieć...

Dopiero tobie. – tak się cieszyłam, że to właśnie ja miałam

być pierwszą osobą przed którą mógł się otworzyć – A więc...

Mieszkałem tylko z ojcem. Moja mama zmarła przy moich

narodzinach. Dorastałem z samym ojcem, który nawet nie

potrafił się mną zająć. W jego głowie były tylko trzy rzeczy:

picie, sex i telewizja, ja go nie obchodziłem... Gdy byłem tak

bardzo mały dawał mi tylko jeść i na tym się kończyła jego

opieka... Kiedy płakałem albo próbowałem zwrócić na siebie

jego uwagę tylko dostawałem po głowie...

Codziennie musiałem oglądać jak mój tata marnuje

kolejny dzień w życiu... Czasami, gdy byłem już starszy

próbowałem go namówić, żeby spróbował znaleźć pracę i

zacząć normalne życie. Ale on nigdy mnie nie słuchał. Z

każdym dniem widziałem jak mój ojciec stacza się coraz

bardziej... Kiedy ja byłem w domu pił i czasami nawet ćpał

oraz oczywiście oglądał jakieś durne programy w telewizji.

Natomiast nocą, kiedy myślał, ze śpię zapraszał sobie do

domu dziwki... Czasami słyszałem krzyki dochodzące z jego

pokoju i to oznaczało, że nie każda z tych panienek chciała

się kochać z moim tatą... On również gwałcił te kobiety...

Wtedy obiecałem sobie, że ja nigdy nie stanę się taki jak

on... To wszystko było po prostu ohydne!

Pewnego dnia, gdy po nocy mój tata był porządnie

naćpany i upity i niewiadomo, co jeszcze przyszedł do mojego

pokoju... Spałem sobie jeszcze, ale obudziłem się, gdy mój

tata przewrócił się tracąc równowagę... Miał wtedy ze sobą

nóż... Wbił mu się w brzuch... Nie wiedziałem, co miałem

zrobić...

- To twoja wina! – zdenerwował się wtedy i wstając podszedł

do mnie...

Zaczął wywijać nożem przed moją twarzą... Chyba chciał mnie

zabić, ale ja mu go wyrwałem i to ja zadałem ostateczny

cios... Wbiłem mu go w serce, a on ostatkiem sił wyciągnął go

jeszcze i wbił mi w brzuch... Na szczęście nie miał już zbyt

wiele siły, więc nie krwawiłem zbyt mocno... Zadzwoniłem po

tym szybko na policję i pogotowie...

Na szczęście policja nie oskarżyła mnie o nic...

Opowiedziałem im to wszystko, co teraz tobie i uznali, że

chciałem się tylko bronić... W szpitalu nie chciałem zostać,

ale Carlisle się uparł... Pewnego dnia, ale o tym już pewnie

wiesz... Próbowałem się zabić... Nie miałem już, po co żyć i

zrozumiałem, że moje życie było nic nie warte, więc, po co

było ciągnąć to dalej? Carlisle oczywiście mnie uratował i tak

jak ciebie zabrał do siebie. Od tamtej pory nikomu nic o

sobie nie powiedziałem... Wiedzieli o mnie tylko to, że

próbowałem się zabić i mieli mnie pewnie za jakiegoś... Za

kogoś takiego jak mój tata... Nie chciałem być do niego

porównywany, więc nikomu nic o tym nie powiedziałem...

Jedno wiem na pewno dzięki temu wszystkiemu... Że choćby

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: