Rodział 3.pdf

ROZDZIAŁ 3

Okładka zrobiona przez aLiCe._.CuLlEn

Dziękuję :)

- Ja też ją kocham... - no bo to prawda. Kocham tę Bellę tak jak Edwarda,

Emmeta i Rose. On też ją kocha, ale jeszcze o tym nie wie.

- Alice, co ty wygadujesz?

- No tylko to, co czuję. Ona dla Ciebie będzie kimś ważnym, i to bardzo.

Pokochasz ją jak nikogo na świecie, a ona to uczucie odwzajemni. Tak

czuję to. Nie widzę jeszcze, ale to czuję.

Edward na pewno czytał mi teraz w myślach, więc usłyszy w nich i to:

Tęskniłam za tobą i to bardzo. Nie było cię dwa dni, a dla mnie to jak cała

wieczność. Proszę nie rób mi tego więcej...

- Przepraszam. Nigdy więcej nie będę tchórzem... A co do twoich

przeczuć, obawiam się, że jesteś w błędzie. - nie byłabym tego taka pewna

. Ufam swojej kobiecej intuicji.

- Wszyscy na Ciebie czekają, chodź do środka – przytuliłam go mocno i

weszliśmy do domu. Tam czekali już wszyscy. Stanęłam obok Jaspera, a on

objął mnie ramieniem. Wszyscy witali się z Edwardem. Bardzo cieszę się,

że wrócił. W końcu jest tak jak powinno być. Cała rodzina i mój ukochany

jest w domu, przy mnie, a ja przy nich...

- No i jak? - założyłam tę nową tunikę od Rosalie. Muszę przyznać, że jest

świetna. Gdzie ona ją kupiła? I kiedy? Przecież prawie na każde zakupy

jeździmy razem.

- Jak zawsze kochanie, wyglądasz rewelacyjnie. W tej tunice, w każdej

innej i bez nich też. - w tej chwili podszedł do mnie i uniósł delikatnie w

górę. Byłam teraz jakieś kilkanaście centymetrów nad nim. Jego wargi

wyglądały naprawdę kusząco z góry. Wpiłam się w nie z ogromną

namiętnością. Był zachwycony. Nie mogę powiedzieć tego o sobie. Po raz

pierwszy poczułam, że to nie jego całuję. Tylko kogo? Co do swoich uczuć

jestem pewna. Kocham go...

- Kocham cię – uwielbiam jak to mówi do mnie szeptem. On mnie kocha, ja

kocham go.

- Ja ciebie też. - właśnie poczułam nie pewność w samej sobie. Co się ze

mną dzieje? Brrr... Muszę ochłonąć. Trzeba się zbierać do szkoły. Jestem

ciekawa, jak będzie postępował Ed. To może być bardzo ciekawe

doświadczenie...

- Jesteś już gotowa prima balerino? Możemy w końcu jechać? - misiek

wołał do nas z pod drzwi wejściowych. Nie lubię być popędzana.

- Idę już – wzięłam torbę i złapałam Jazza za rękę. Zeszliśmy z piętra i

popędziliśmy do volvo Eda. Trochę dziwnie się zachowywał, ale wiem, czym

to jest spowodowane. To przez Isabellę...

- Bellę – mrucząc pod nosem poprawił mnie Edward zza kierownicy... A

więc przez Bellę...

Z tego, co wiem to Edward musiał polować więcej niż zawsze, bo kolor

jego oczu był o wiele bardziej intensywniejszy. Wiem, czemu. Chce

postawić się swojej ukrytej bestii. Jadąc spoglądałam za okno. W nocy

spadł śnieg. Założę się, że Jasper i Emmet urządzą bitwę na śnieżki. To

naprawdę dziecinne zachowanie, ale jakaś zabawa musi być. Pewnie się do

nich dołączę tak jak i cała reszta rodziny, chociaż nie jestem pewna, co do

Eda. Dotarliśmy do szkoły i w ciszy ja i Jasper poszliśmy na lekcje. On

cierpi. Mój Jasper cierpi, a tak bardzo nie chciałam żeby tak było. To tak

bardzo boli, gdy widzisz, że miłość twojego życia ma grymas bólu nie tylko

na twarzy, ale i w całym sobie. Chyba jednak nie powinien chodzić do tej

szkoły. Muszę z nim jeszcze raz na ten temat poważnie porozmawiać.

Minęło kilka lekcji i czas na lunch. Szkoda, że lunchu dla nas nie ma.

Hmmm... To było by bardzo ciekawe gdybyśmy mogli podejść do blatu z

jedzeniem i wziąć to, czym się żywimy. Tak... Podchodzisz i bierzesz

kubek ciepłej słodziutkiej krwi jakiegoś drapieżnika. Ach, to tylko głupie

marzenie udającego człowieka wampira. Przed stołówką Edward rozglądał

się uważnie. Pewnie w poszukiwaniu Belli.

- Wszystko będzie dobrze – wydyszałam do niego, bo taką miałam

pewność. W sumie to nie miałam żadnej nieprzyjemnej wizji związanej z

jakąś okropną masakrą.

- Oczywiście. – odszczeknął mi się Ed. Emmet i Rose spojrzeli na niego z

nadmiarem opiekuńczości. Jasper chwycił mnie za rękę i znacząco spojrzał

na Edwarda. Wszystkich z nas ogarnęła fala spokoju. Kochany Jazz.

- Jeszcze jej tu nie ma, ale będzie, gdy wejdziemy do stołówki. Kierunek,

z którego przyjdzie – chwilę musiałam pomyśleć żeby mieć pewność

- Nie będzie z wariatem, więc jeśli usiądziemy tam gdzie zawsze –

przerwał mi Edward warcząc.

- Oczywiście, że usiądziemy tam gdzie zawsze. Przestań Alice. Grasz mi

na nerwach. – co ja takiego zrobiłam. Troszczę się tylko o niego.

Do stołówki wchodziliśmy małą grupką tak jak prawie zawsze. Na samym

początku szli Rose i Emmet. Wyglądali jak jacyś ochroniarze, a zwłaszcza

Emm. Jasper trzymał mnie za rękę, a nawet zakręcił mną piruet. Nikt z

naszej paczki nie zwrócił na to uwagi, ale nie ta dziewczyna. Kątem oka

spojrzała na nas, ale wzrok zatrzymała dopiero na Edwardzie. Gdy i ja na

nich spojrzałam ta się speszyła i odwróciła.

Doszliśmy do stolika, a Jazz odsunął mi krzesło. Mrugnęłam do niego

zalotnie. W końcu usiedliśmy wszyscy na swoich miejscach, a ja swój

wzrok zatrzymałam na Edwardzie. Był nieźle na czymś skupiony, więc ja

zaczęłam zaglądać w przyszłość, ale niczego nie znalazłam.

- Hmm – nie wiem, czemu ale zaskoczyło mnie to – masz rację. Wszystko

będzie dobrze. Całą tę sytuację obserwował Jazz. Na pewno starał się

dzięki swoim umiejętnością uspokoić Eda. Zerknął na niego i wyszczerzył

do niego zęby. Rozmawiali ze sobą wiadomo, w jaki sposób, bo po chwili

Edward wykrzywił swoją twarz w grymasie. Muszę zakończyć tę

śmiertelną ciszę panującą przy naszym stoliku.

- Nie wiem, co robicie po lekcjach, ale z zabawy na śniegu nici – Rose, Em i

Jazz spojrzeli na mnie znacząco. Tak, nici. - - Czemu?

- Śnieg stopnieje...

- Kurczę – westchnął Em – a miałem plan...

Edward spoglądał na stolik Belli. Na pewno szukał czegoś w myślach jej

znajomych.

- Coś nowego? - Jasper zaczął dialog z Edem.

- Nie. Musiała... Nikomu nic nie mówić – jego oczy, a raczej zmysły były

skupione na czytaniu w myślach. Pewnie nawet nie zauważył jak wszyscy na

niego spojrzeliśmy z jedną brwią ku górze.

- Pewnie nie byłeś aż tak straszny jak ci się wydawało – Em z sarkazmem w

głosie powiedział do niego. Tak. Chyba nawet miał rację, bo z tego, co

opowiadał to ona się go panicznie bała.

- Założę się, że ja bardziej bym ją TYM przestraszył. - zaakcentował

twardo słowo „tym”, a Ed przewrócił tylko oczami.

- Ciekawa dlaczego. – widać było po mimice, że Jazza zaczęło to

interesować.

- Nie mam pojęcia – Ed. Powiedział to bardziej do siebie niż do niego.

Miałam kolejną wizję, w której wyraźnie było widać jak za dwie minuty

dziewczyna ta wstanie od stołu i podejdzie do blatu po coś do zjedzenie.

Dziwnie tylko z Edem było, bo cały sztywny się zrobi.

- Idzie – musiałam go ostrzec w odpowiednim momencie. Nie myliłam się.

On cały zesztywniał wcześniej nabierając głębokiego wdechu.

- Trzymaj się – Jazz starał się, chociaż trochę podtrzymać go na duchu.

- Spróbuj wyglądać jak człowiek – dodałam jeszcze szybko zanim

zauważyłam, że Emm zaraz będzie usiłował rzucić mnie kawałkiem lodu.

Trzymał go w ręce. Oczywiście nie rozpuścił się wiadomo, z jakiego

powodu. Teraz już wiem jak to wszystko będzie wyglądać.

- Jak człowiek powiadasz – mruknie do mnie Emmet po czym uniesie swoją

prawą pięść w kierunku Edwarda śmiejąc się do Rose. Pokaże Edowi, co ma

w ręce mówiąc mu w myślach, co chce zrobić. Oczy będzie miał zwrócone

w stronę Jaspera, ale już ja znam tam jego prawdziwy cel.

Z tej krótkiej chwili sprawdzania tego spisku wielkiego miśka tak jak

widziałam wcześniej mruknął Emmet do Edwarda.

- Jak człowiek powiadasz? - chwilę później ta cała scenka z sprytnym

pokazaniem swojego niecnego planu Edkowi i skupiona mina na Jasperze.

Nie trwało długo, kiedy nagle cisnął kawałkiem lodu wprost na mnie.

Niestety Emm... Błyskawicznie odbiłam kawałek lodu dalej przypadkowym

trzepotem palców. Lód przeleciał przez długość sali, zbyt szybko, by

ludzkie oko mogło go dostrzec i roztrzaskał się na ceglanej ścianie. Cegła

również się roztrzaskała. Wszyscy w rogu sali zwrócili swoje głowy, by

zobaczyć stos połamanego lodu na podłodze, a później obrócili się, żeby

znaleźć winowajcę. Nie patrzyli dalej niż kilka stołów stąd. Nikt nawet na

nas nie spojrzał, a co najważniejsze Emmet nie wie, że i ja skrywam mały

kawałek lodu by w niego rzucić :), ale to nie teraz.

- Bardzo ludzkie Emmet – powiedziała do niego Rosalie. - Dlaczego go jej

nie podniesiesz i nie rzucisz o ścianę dalej głupich żartów.

- Było by bardziej efektownie gdybyś ty to zrobiła kotku – zaśmialiśmy się

z tego ich pięknego przekomarzania wszyscy. No prawie. Edward chyba

nie do końca. Starał się przy nas grać, ale chyba tylko ja zauważyłam, że

skupia się na towarzystwie Belli. Starał się kontrolować, ale nie udało mu

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: