I. Podejrzany Karol K. został zatrzymany i od tygodnia przebywał w areszcie śledczym. Ponieważ osobiste udzielenie pełnomocnictwa nie było możliwe, Leokadia L. – funkcjonariusz Służby Więziennej, a zarazem cicha wielbicielka Karola K. – postanowiła na własną rękę pomóc aresztowanemu i udzieliła znajomemu adwokatowi pełnomocnictwa do obrony w jego sprawie. Powiadomiony o tym Karol K. nie zareagował entuzjastycznie – nie był bowiem człowiekiem zamożnym, zaś Leokadia L. obiecała adwokatowi w jego imieniu pokaźne wynagrodzenie.
Co może zrobić Karol K.?
II. Oskarżony Jan J. był znany miejscowej palestrze jako wyjątkowo kłopotliwy klient. Nic więc dziwnego, że jego obrońca z urzędu zaraz po ogłoszeniu wyroku skazującego w II instancji westchnął głośno z ulgą i bez żalu pożegnał się z klientem. Jan J. nie dawał za wygraną – stale nachodził obrońcę w jego kancelarii żądając wniesienia kasacji.
Poradź adwokatowi jak zgodnie z przepisami k.p.k. i zasadami etyki adwokackiej pozbyć się Jana J.
III. Oskarżeni Jan K., Kazimierz D. i Piotr D. przyznali się w całości do zarzucanego im czynu i złożyli wyczerpujące wyjaśnienia, nie mogli jednak porozumieć się do tego, który z nich był pomysłodawcą kradzieży, a adwokat Ryszard T. broniący ich trzech jednocześnie skrzętnie wykorzystywał tę okoliczność przy ich obronie. Sąd jednak stwierdził, że Ryszard T. nie może bronić ich jednocześnie powołując się na art. 85 § 1 k.p.k. Mimo protestów zarówno obrońcy, jak i oskarżonych wyznaczył Janowi K. i Piotrowi D. termin do ustanowienia nowych obrońców.
Czy postąpił słusznie?
IV. Trzy spółki z o.o. pokrzywdzone przestępstwem oszustwa złożyły oświadczenia o woli występowania w charakterze oskarżyciela posiłkowego. Chcąc zapewnić sobie należytą obronę interesów ustanowiły pełnomocnika w osobie radcy prawnego. Sąd odmówił jednak dopuszczenia pełnomocnika, zwracając uwagę na sprzeczność interesów poszczególnych spółek.
Czy słusznie?
V. W sprawie przeciwko Pawłowi S. oskarżonego o przestępstwo z art. 158 § 1 k.k. głównym dowodem obrony było zeznanie narzeczonej oskarżonego, Joanny Z., zgodnie z którym w czasie popełnienia przestępstwa byli razem w kinie. Ponieważ zeznania te pozostawały w poważnych sprzecznościach z pozostałymi zeznaniami, obrońca – mimo zastrzeżeń oskarżonego (w czasie trwania postępowania doszło do zerwania zaręczyn) – złożył wniosek o przeprowadzenie konfrontacji między Joanną Z. a głównym świadkiem oskarżenia. W czasie konfrontacji Joanna Z. zmieniła poprzednio złożone zeznania i alibi oskarżonego upadło. W mowie końcowej, mimo że oskarżony wnosił konsekwentnie o uniewinnienie, obrońca wniósł o łagodny wymiar kary i zasądzenie od oskarżonego kosztów obrony.
Oceń zachowanie obrońcy z punktu widzenia art. 86 § 1 k.p.k.
VI. Pokrzywdzony Zenon K. nie złożył oświadczenia o występowaniu w charakterze oskarżyciela posiłkowego, ani nie wniósł powództwa cywilnego, zresztą tocząca się sprawa nie interesowała go zbytnio. Tymczasem z uwagi na dwukrotne niestawiennictwo na terminie przesłuchania sąd wymierzył mu grzywnę w wysokości 500 złotych. Na kolejnej rozprawie stawił się więc ze znajomym aplikantem adwokackim jako swoim pełnomocnikiem, który wniósł o uchylenie kary. Sędzia odmówił dopuszczenia pełnomocnika powołując treść art. 82 k.p.k.
Oceń decyzję.
VII. Na rozprawie w sprawie przeciwko oskarżonemu Bazylemu B. na sali siedziało wielu jego kolegów poznanych w zakładach karnych. Podczas rozprawy jeden z nich, Zdzisław Z., wstał i stwierdził, że jest przedstawicielem organizacji zrzeszającej recydywistów i chciałby wziąć czynny udział w postępowaniu. Przewodniczący uznając, że leży to w interesie wymiaru sprawiedliwości uwzględnił wniosek. Nie pozwolił jednak Zdzisławowi Z. zadawać pytań przesłuchiwanym świadkom, a podczas końcowych przemówień odmówił udzielenia mu głosu.
Oceń zachowanie sędziego.
xavi.hernandez