gp_nr41.pdf

Ukazuje się od 1988r.

KALENDARIUM luty-marzec 2010

Luty 2010

21 lutego, niedziela

• Ukazał się kolejny numer „Głosu Pocie-

szenia”.

grup) Żywego Różańca. Na funkcję tę jed-

nogłośnie została wybrana p. Karolina Mi-

chalak.

dzie, gdzie przy ciastach (upieczonych

i przyniesionych wcześniej przez paraﬁ an),

wędlinie, herbacie i kawie można było po-

być ze sobą trochę inaczej niż podczas zwy-

kłych spotkań na nabożeństwach.

Marzec 2010

4 marca, czwartek

16 marca, wtorek

• Naszą paraﬁ ę wizytował ks. bp Edward

Janiak. W ramach tej wizytacji w kawiaren-

ce rozmawiał z przedstawicielami wszyst-

kich grup paraﬁ alnych, później zajrzał do

ksiąg kancelaryjnych, a następnie spotkał

się z Radą Paraﬁ alną. Podczas uroczystej

Mszy św. o godz. 18.00 udzielił sakramentu

bierzmowania 54 gimnazjalistom.

• Młodzi wolontariusze z Technikum nr

8 przy ul. Drukarskiej przez całą niedzielę

zbierali datki do puszek na Hospicjum Do-

mowe i Stacjonarne OO. Bonifratrów zaj-

mujące się opieką paliatywną.

• O godz. 18.45 w kawiarence paraﬁ alnej,

w ramach Paraﬁ alnej Akademii Rozmaito-

ści, ks. Andrzej Michaliszyn oraz dwaj mło-

dzi klerycy z Ukrainy mówili o historii i te-

raźniejszość Kościoła greckokatolickiego.

19 marca, piątek

• Podczas Mszy św. o godz. 10.30 ośmiu

chłopców przyjęło z rąk o. Proboszcza Ja-

cka Siepsiaka SJ kołnierzyki – oznakę naby-

cia pełni ministranckich praw.

7 marca, niedziela

• W holu kościoła, po każdej Mszy św.

można było wziąć udział w zorganizowa-

nym przez Stowarzyszenie Matek Katoli-

ckich kiermaszu książki.

22 lutego – 4 marca

• Odbył się w naszej paraﬁ i kolejny kurs

przedmałżeński

• W uroczystość św. Józefa Oblubień-

ca imieniny obchodził o. Józef Steczek SJ.

W intencji solenizanta modliliśmy się na

Mszy św. o godz. 18.00.

8 marca, poniedziałek

• Po wieczornych nabożeństwach, z okazji

Dnia Kobiet wszystkie Panie wychodzą-

ce z kościoła były obdarowywane przez

naszych duszpasterzy tradycyjnymi tuli-

panami (o. Proboszcz jako członek redak-

cji „Głosu Pocieszenia” nie zapomniał też

o swoich redakcyjnych koleżankach).

26 lutego, piątek

• W drugą rocznicę śmierci o. Tadeusza

Zaporowskiego SJ modliliśmy się w Je-

go intencji podczas Mszy św. o godz. 6.30

i 18.00. Członkowie Duszpasterstwa Ludzi

Pracy przygotowali też fotograﬁ czną mini-

wystawkę zdjęć związanych ze śp. o. Zapo-

rowskim, którą przez kilkanaście dni moż-

na było oglądać przy wejściu do sali św.

Stanisława Kostki.

21 marca, niedziela

• W holu kościoła można było otrzymać

pierwszy numer jezuickiego biuletynu mi-

syjnego – pisma Referatu Misyjnego To-

warzystwa Jezusowego Polski Południowej,

którego redaktorem naczelnym jest jeden

z naszych duszpasterzy – o. Czesław Hen-

ryk Tomaszewski SJ.

14 -16 ma rca

• O. Wacław Oszajca SJ, znany katoli-

cki publicysta i poeta, obecnie pracujący

w Warszawie, głosił rekolekcje paraﬁ alne

dla dorosłych. Nauki odbywały się podczas

wszystkich niedzielnych Mszy św., a w po-

niedziałek i wtorek podczas Eucharystii

o 8.00, 18.00 i 19.30.

28 lutego, niedziela

• Datkami zbieranymi do specjalnej skar-

bonki w holu kościoła można było wesprzeć

rodzinę, której dom na ulicy Kreślarskiej

spalił się kilka tygodni temu.

• W II niedzielę Wielkiego Postu, zwaną

niedzielą „Ad Gentes”, we wszystkich koś-

ciołach w Polsce zbierane były też oﬁ ary

na projekty realizowane przez polskich mi-

sjonarzy posługujących na całym świecie.

Tegoroczną zbiórkę, pod hasłem „Misje to

sprawa Miłości”, przeprowadzili członko-

wie paraﬁ alnego oddziału Akcji Katolickiej

15 marca, poniedziałek

• W górnym kościele o godz. 12.00 została

odprawiona Msza św. w 26. rocznicę śmier-

ci śp. Bolesława Walczaka i Kazimierza Mi-

chalczyka – oﬁ ar stanu wojennego.

• O godz. 16.30 odbyła się comiesięczna

zmiana tajemnic różańcowych oraz wyjaś-

nienie intencji Apostolstwa Modlitwy na

miesiąc marzec. Wcześniej – o 16.00, w sa-

li św. Stanisława Kostki odbyły się wybo-

ry koordynatorki zelatorów (kierowników

• Obchodziliśmy odpust paraﬁ alny św. Kle-

mensa Dworzaka. Po uroczystej Mszy św.

o 18.00 wierni z duszpasterzami świętowali

wspólnie w domu katechetycznym w ogro-

• Po każdej Mszy św. siostry boromeuszki –

Ewa i Dorota kwestowały na rzecz Fundacji

„Evangelium Vitae”, stawiającej sobie za cel

powstanie żywego pomnika: ośrodka szpi-

talno-opiekuńczego Jana Pawła II (na miej-

scu dawnego szpitala im. Rydygiera).

ciąg dalszy na stronie 23

Głos Pocieszenia

Kochani czytelnicy „Głosu Pocieszenia”

R ADA P ARAFIALNA ...

...spotkała się ostatnio dwukrotnie.

16 marca, modlitwą za naszych je-

zuitów, rozpoczęliśmy zebranie RP,

z wizytującym naszą paraﬁ ę, bisku-

pem Edwardem Janiakiem. Spot-

kanie, choć upłynęło w miłej atmo-

sferze, było niestety bardzo krótkie.

Brakowało czasu na dłuższą dyskusję.

Dziergana kamizelka na biskupiej

szacie, nie ujmując randze pełnionego

urzędu, nadawała spotkaniu przyja-

znego klimatu. Natomiast opowia-

dane przez Księdza Biskupa, pełne

humoru historyjki z jego życia, za-

skarbiły serca słuchaczy i dały powo-

dy do przemyśleń.

19 marca, już we własnym gronie,

dyskutowaliśmy o tematach związa-

nych z kończącym się Wielkim Po-

stem. Były więc sprawy organizacyjne

dotyczące drogi krzyżowej ulicami

osiedla, Niedzieli Palmowej i oczy-

wiście samego Triduum Paschalnego,

którego plan przedstawiam poniżej.

Liturgia Wielkiego Czwartku

rozpocznie się o godzinie 18.00 , na-

tomiast adoracja trwać będzie do

północy.

Droga krzyżowa w Wielki Piątek

rozpocznie się o godzinie 15.00 , a Li-

turgia Wielkopiątkowa o godzinie

18.00. Po nabożeństwie Krzyż będzie

adorowany w kaplicy górnej. W kapli-

cy dolnej, aż do sobotniego wieczo-

ra , adorować będziemy Pana Jezusa

w grobie.

W Wielką Sobotę w godz. 10.00-

17.00 przed kościołem będzie można

poświęcić pokarmy na stół wielka-

nocny.

Wigilia Paschalna rozpocznie się

o godzinie 21.30 . Bezpośrednio po

niej, wokół ogrodu, odbędzie się pro-

cesja rezurekcyjna.

W Niedzielę i Poniedziałek Wielka-

nocny obowiązuje niedzielny porzą-

dek mszy św.

Bogumił Nowicki

Wielu z nas trwa jeszcze w wielkopostnych postanowieniach, wielu wraca

pamięcią do rekolekcji, inni w zadumie oczekują Wielkiego Tygodnia, aby

zdążyć jeszcze „nadrobić” codzienne zagonienie. Wierze, że wszystkim nam

dane będzie owocnie przeżyć kolejną rocznicę śmierci Chrystusa, która dla

nas wierzących jest przecież największą Tajemnicą Życia. Wierzę, że nadcho-

dzące święta Wielkiej Nocy nie ograniczą się tylko do bieganiny po sklepach

i sprzątania, które zwieńczy „wielkie żarcie”.

Mam nadzieję, że jedną z wielu okazji do dobrego przeżycia naszego naj-

ważniejszego chrześcijańskiego święta będzie niniejsze wydanie „Głosu Po-

cieszenia”, do którego dołączyliśmy insert w postaci książeczki z wielkoty-

godniowymi komentarzami. Powinna ona pomóc w lepszym zrozumieniu

sensu i głębokiej wymowy poszczególnych obrzędów i gestów liturgii tego

okresu. W atmosferę Wielkiego Tygodnia dobrze wprowadzą nas też pierw-

sze cztery artykuły obecnego wydania, które kończy rozmowa z naszym nie-

dawnym rekolekcjonistą Wacławem Oszajcą, SJ. Z racji tego, że ojciec Oszaj-

ca podzielił się z nami bardzo wieloma ciekawymi spostrzeżeniami, które nie

zmieściły się w papierowym wydaniu gazety, postanowiliśmy zamieścić pełną

wersję wywiadu w naszym internetowym wydaniu, który można znaleźć na

paraﬁ alnej stronie www.dworzak.pl. Zachęcam również do przeczytania re-

lacji z wielu ważnych i ciekawych wydarzeń, które przeżywaliśmy w paraﬁ i

podczas Wielkiego Postu, a które wielu z nas ominęły, chociażby z powodu

urlopu, choroby czy natłoku pracy.

W imieniu redakcji „Głosu Pocieszenia” życzę wszystkim naszym Czytelnikom,

aby okres świąt nie był kolejną datą, lekturą czy słuchowiskiem. Aby każdy z

nas poznał, dotknął, zrozumiał i przyjął Zmartwychwstałego do swojego życia.

To niby takie proste, a doświadczają tego nieliczni. Oby stało się to udziałem

każdego z nas.

Redaktor naczelny

Bogumił NOWICKI

Zoﬁ a Nowicka

Głos Pocieszenia

Szanowni Parafianie

ks. Jan Ożóg SI

Cierpienie ku zmartwychwstaniu

Każdego roku stajemy zadumani nad

pustym Chrystusowym grobem, ogar-

nięci chwałą Jego zmartwychwstania.

I kiedy z tej właśnie perspektywy spo-

glądniemy wstecz na życie Jezusowe, na

Jego błogosławioną mękę i śmierć ok-

rutną w opuszczeniu całkowitym przez

ludzi i w pozornym opuszczeniu przez

Ojca niebieskiego, a nawet na sam Jego

krzyż, narzędzie męki i śmierci – to

przyznać musimy rację tym wczesnym

wyznawcom Jezusa, którzy pierwsi

stworzyli w sztuce postać tak zwanego

Chrystusa chwalebnego: jest to Chry-

stus przybity do Krzyża wprawdzie,

a więc naprawdę cierpiący, ale ubrany

w pontyﬁ kalne szaty arcykapłańskie,

z uniesioną głową, pełen Bożej powagi

i Bożej mocy pełen. Historycy

sztuki nazywają takie obrazy

maiestas divina, czyli Boży

Majestat.

W Wielki Czwartek, w Wiel-

ki Piątek do godziny trzeciej

po południu wpatrywaliśmy

się w Jezusa cierpiącego, po-

tem kontemplowaliśmy Jezusa

umarłego i leżącego w grobie.

Widzieliśmy własnymi oczy-

ma, że w Ogrodzie Oliwnym

krwawym potem się pocił, wi-

dzieliśmy, jak bardzo cierpiał

nad zdradą Judasza i tak trud-

nym do zrozumienia – zarów-

no dla pierwszych chrześcijan,

jak i dla nas – zwyczajnym

tchórzostwem Piotra, widzie-

liśmy, że był bity, oplwany,

znieważany w przeróżny spo-

sób i w końcu niesłusznie na

śmierć skazany. I kiedy na

to wszystko spoglądaliśmy,

łatwo mogliśmy zapomnieć

o tym, że to przecież cierpi

Bóg w człowieczeństwie i że

cierpi tylko dlatego, że czło-

wieka ukochał do ostatnich

granic miłością bezwarunkową i zawsze

jednakową. To cierpi przecież Syn Boży

Jednorodzony, który po to na świat

przyszedł, żeby nas pojednać z Ojcem,

żeby nam umożliwić powrót do domu

Ojca niebieskiego drogą, którą przez

gęstwinę grzechu On sam nam przetarł

swoim życiem, śmiercią i chwalebnym

zmartwychwstaniem.

Święty Augustyn wyjaśnia słowa

Pana Jezusa: Jam jest droga, prawda

i życie i pięknie podpowiada, że uczeń

Jezusa jest szczęśliwy, bo nie tylko się

dowiedział o tym, że istnieje droga do

zbawienia, ale ta droga do niego po pro-

stu przyszła i ze snu go obudziła. I do-

daje, że jeżeli cię nogi bolą, to pamiętaj,

że Słowo Boże także chromych uzdra-

wiało, a jeżeli oczy masz tak chore, że

drogi nie widzisz, to proś Jezusa o łaskę

uzdrowienia, bo przecież On także śle-

pym wzrok przywracał.

Boża moc Jezusa cierpiącego dopie-

ro w zmartwychwstaniu ukazuje się

jasno i dopiero w zmartwychwstaniu

chrześcijanie naszych czasów w różnych

krajach świata.

Jezus Chrystus powstał z martwych

własną mocą. Prawdą zatem jest to

wszystko, co powiedział, czego nauczał,

do czego nawoływał. Prawdą jest zatem

także to, do czego nawoływał święty

Paweł, że każdy wyznawca Chrystusa,

każdy Jezusowy uczeń, a właściwie to

każdy żywy człowiek, bo przecież dla

wszystkich jest Jezus Chrystus Bogiem

– każdy zatem wyznawca Chrystusa

musi się wewnętrznie przemienić. Nie

wystarczy na zewnątrz się do Jezusa

Chrystusa przyznawać, nie wystarczy

– żeby powiedzieć wyraźniej – dać się

ochrzcić i pozwolić na wpisanie swoje-

go imienia i nazwiska do ksiąg chrzciel-

nych w paraﬁ i. Trzeba się we-

wnętrznie przemienić, trzeba

wewnętrznie – w sercu – przy-

lgnąć do Chrystusa, trzeba

– jak to uczynił syn marno-

trawny z przypowieści – nie

tylko zawrócić z drogi i nie

tylko uznać swoją winę: trze-

ba także umieć z wdzięcznoś-

cią ogromną i z niezmierzoną

radością przyjąć przebaczenie,

jakie nam Bóg daje w Jezu-

sie Chrystusie i przez Jezusa

Chrystusa. Inaczej mówiąc,

trzeba nam iść krok w krok

za Jezusem Chrystusem. A co

to znaczy iść krok w krok za

Jezusem Chrystusem, uczy

nas najlepiej Szymon Cyrenej-

czyk: trzeba, by każdy z nas

wziął swój własny krzyż na

ramiona i nie bacząc na jego

ciężar, biec za Jezusem, iść

za Nim z ogromnym utru-

dzeniem, może nawet wlec

się na kolanach z umęczenia

nieznośnego. Wcześniej czy

później dostrzeżemy, że jest

to krzyż przedziwny: spra-

wia wprawdzie rzeczywiste cierpienie,

jest uciążliwy i jakże często trudny do

uniesienia, ale równocześnie to on i tyl-

ko on nas prowadzi pewnie do naszego

zmartwychwstania, a nawet w pewnym

znaczeniu sprawcą naszego własnego

zmartwychwstania jest.

ten cierpiący Bóg-Człowiek przekształ-

ca się w naszych oczach w Chrystusa

chwalebnego. I właśnie dlatego sam

fakt zmartwychwstania jest tak bardzo

ważny dla każdego chrześcijanina. To

właśnie dlatego za głoszenie tego wyda-

rzenia ginęli pierwsi chrześcijanie i giną

Głos Pocieszenia

NIEDZIELA MIŁOSIERDZIA BOŻEGO

Iwona Kubiś

Dar niezasłużony

Niekiedy jednak przyjmujemy posta-

wę „Nie mam sobie nic do zarzucenia”.

W swoim ludzkim zadufaniu uważamy,

że jesteśmy w stanie zasłużyć, zapraco-

wać na Bożą Miłość. Że nam się po pro-

stu należy za nasze, we własnej ocenie,

bezgrzeszne życie. Albo uważamy się po

prostu za lepszych i z góry patrzymy na

innych, którzy w naszym małostkowym

pojęciu są gorsi i niegodni. To chyba naj-

bardziej żałosne, bo wtedy dobrowolnie

wyrzekamy się Bożego Miłosierdzia, ska-

zujemy na życie bez doznania ogromu

Jego uzdrawiającej Miłości. Wtedy nigdy

nie usłyszymy: „Patrz – zdejmuję z cie-

O Panie, czym jest człowiek, że masz o nim pieczę,

czym syn człowieczy, że Ty o nim myślisz?

(Ps 144, 3)

Tak woła psalmista próbując zrozumieć

miłość Boga do ludzi. Ludzi, którzy błą-

dzą z dala od Jego dróg, mają nieczułe

serca, są zbuntowani, skalani, a wszystkie

ich „dobre czyny jak skrwawiona szmata”

(Iz 63, 17; 64, 4 – 5).

I tak brniemy przez życie, w którym

winy „ponoszą nas jak wicher” (Iz 64,5),

a my nie bardzo wierzymy, że jest wyj-

ście z tej sytuacji. Bo niby wiemy i znamy

biblijne zapewnienia, że Stwórca „chce

raczej miłosierdzia niż oﬁ ary” (Mt 12,7),

ale trudno nam to odnieść do siebie.

W naszym pojęciu wydaje się, że na

miłość Boga trzeba zasłużyć, a grzechy

odpokutować. Mierzymy Go własną

miarą, a w tym kontekście zadośćuczy-

nienie za błędy mogłoby przekroczyć

możliwości jednego człowieczego żywo-

ta. I skoro w ludzkim kodeksie są winy

niewybaczalne, to jak On mógłby nam

coś zapomnieć. Jakoś nie chce nam się pa-

miętać, a już na pewno wierzyć w słowa

Chrystusa, że nie przyszedł do tych, co

dobrze się mają (Mt 9, 12). Że do grzesz-

ników mówi: „Przyjdźcie do Mnie wszy-

scy, którzy utrudzeni i obciążeni jesteście,

a ja was pokrzepię” (Mt 11, 28). Bo tego

właśnie od nas oczekuje i pragnie, aby-

śmy uciekali się do Niego, gdy spadniemy

z piedestału naszej pychy i leżymy powa-

leni w błocie i kwasie własnych błędów.

Że wtedy właśnie chce uzdrowić nas łaską

swojej Miłości.

Miłosierdzie Boże to niełatwy dar. Wy-

maga od nas uznania swoich grzechów.

I to nie tych wyuczonych z katechizmu,

wygodnych, okrągło i niezobowiązują-

co brzmiących w konfesjonale. Wymaga

zejścia na samo dno swojej duszy, unu-

rzania się w szlamie tego, co od lat tam

się odkładało: bo zbyt wstydliwe, bo zbyt

bolesne, bo może zajmę się tym potem...

Wymaga stanięcia przed Stwórcą i sobą

samym w prawdzie, ponieważ tylko wte-

dy prośba o pomoc i przebaczenie będzie

szczera. Tylko mając świadomość swojej

znikomości docenimy ogrom Bożego Mi-

łosierdzia. I na ogół proces ten nie odbywa

się ot, tak sobie, po prostu. To, co jest jego

katalizatorem, rzadko bywa przyjemne.

To prawda, że Chrystus wyciąga do nas

ręce i bierze na siebie nasze grzechy, ale

chce też, aby nie ograniczać się do biernej

wiary w Jego Miłość. Bóg nie jest tyra-

nem, więc pozostawia nam wolność po-

dejmowania decyzji, nie jest też jednak

nadopiekuńczym rodzicem, więc pozwa-

la, abyśmy ponosili konsekwencje naszych

wyborów. Niezależnie od tego jak bardzo

Go zranimy, nigdy nie odbierze nam

swojego Miłosierdzia i będzie cierpliwie

czekał na nasze nawrócenie, ale życie nie

jest tak łaskawe. Nasze losy są splecione

z losami innych ludzi i jeżeli będziemy

zwlekać z naprawieniem błędów, może

nam po prostu zabraknąć czasu lub oka-

zji. A świadomość tego, co z naszej winy

przeciekło nam między palcami, boli ok-

rutnie i zawsze potem najtrudniej jest wy-

baczyć samemu sobie. Ale Miłość Chry-

stusa polega też i na tym, że to cierpienie

ma moc uzdrawiającą. Właśnie w takich

chwilach ukojenie znajdujemy w kochają-

cych ramionach Ojca. Bo kiedy patrzymy

na swoje życie żałując okazji do czynienia

dobra, które ominęliśmy obojętnie, kiedy

żegnamy po raz ostatni ludzi, którym nie

powiedzieliśmy wszystkiego, co chcie-

liśmy, to jedyną naszą nadzieją staje się

Boże Miłosierdzie, bo ono pozwala nam

wierzyć, że grzechy i zaniedbania zostaną

wybaczone i zapomniane, a tych, za któ-

rymi tęsknimy, spotkamy ponownie.

bie twoją winę i przyodziewam cię szatą

wspaniałą” (Zach 3,4).

Miłosierdzie Boże to dar wymagający.

Wybaczając, Bóg nie oczekuje od nas za-

pewnień, że już nigdy i wcale ... Nawet

my wiemy, że byłyby to deklaracje bez

pokrycia. Chce jednak, byśmy pragnę-

li zmieniać się, dojrzewać do świętości.

Abyśmy chcieli „przybrać całkowicie

nowy – wzorowany na Bogu – sposób

życia” (Ef 4, 22). A On po prostu będzie

z nami zawsze, w każdej chwili, będzie

nam towarzyszył i nie odwróci się od nas

niezależnie od tego jak nisko upadniemy.

I my wszyscy marnotrawni synowie i cór-

ki, jawnogrzesznicy, faryzeusze, celnicy,

łotrzy, poganie możemy wzywać Go na

pomoc. A Jezus przychodzi i nie brzydzi

się obetrzeć naszych brudnych, zapłaka-

nych twarzy i przytulić do swojego peł-

nego Miłości Serca. I zapewnić, że właś-

nie takich kocha nas najbardziej.

Boże Miłosierdzie jest wieczne i bez-

graniczne. A Stwórca nigdy nie znudzi

się czekaniem na nas. Przykład łotra na

krzyżu uczy, że na żal i przemianę, a prze-

de wszystkim spotkanie z Bożą Miłością

nigdy nie jest za późno.

Głos Pocieszenia

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: