Twardowski Jan ks_ Ważne jak.pdf

Ważne jak katechizm

Księdza Twardowskiego

myśli o życzeniach

Pana Jezusa

Teksty wybrała, ułożyła i opracowała ALEKSANDRA

IWANOWSKA

A Ten” który Mnie posłał, jest ze Mną: nie pozostawił

Mnie samego, bo Ja zawsze czynię to, co się Jemu podoba.

(J 8,29)

kilka myśli na początku

Do kogokolwiek Pan Jezus odzywa się w Ewangelii, mówi do każdego z nas.

Słowa: „Ufaj, synu, odpuszczają ci się grzechy”, „Wstań i chodź”, „Nie bądź

niedowiarkiem, ale wierzącym”, „Nie bój się, ale wierz”, kieruje nie tylko do

niewidomego, paralityka, Tomasza, Jaira, ale do każdego z nas. Słowa–przykazania —

ważne jak katechizm.

Trudno powiedzieć coś nowego o tym, co jest oficjalnie zatwierdzone w nowym

Katechizmie Kościoła Katolickiego, będącym mądrością wielu pokoleń ludzi

wierzących. Można jednak mieć swoje spojrzenie, które ułatwia dojrzewanie do

prawdy, do czego zachęca Kościół w duchu Soboru Watykańskiego II.

Zwykle katechizmem nazywamy zbiór informacji i pouczeń o Bogu. Odpowiedź na

pytania, jaki jest Bóg, jaka jest dusza ludzka, pouczenia, jak dążyć do Boga — to

istota oficjalnego katechizmu.

Spróbujmy na katechizm popatrzeć trochę inaczej. Nie zatrzymujmy się na

typowych informacjach o Bogu i duszy, ale na zasadniczej, podanej przez Chrystusa

prawdzie: człowiek jest dzieckiem Bożym.

Stale zapominamy, że jedynie Jezus nazwał człowieka dzieckiem Boga. Opierając

się na tym, można inaczej ustawić katechizm, który może być nie teoretycznym

mówieniem o Bogu i duszy, ale nauką więzi dziecka Bożego z Ojcem.

Brońmy tej myśli na wszystkie sposoby, bo wtedy bronimy największej prawdy

chrześcijańskiej.

W Ewangelii wiele jest słów wypowiedzianych przez Pana Jezusa, mało przez Boga

Ojca, ale jakże ważne są te wypowiedziane na Górze Przemienienia: „Jego słuchajcie!”

Bóg Ojciec daje radę, aby słuchać Pana Jezusa. A my mamy nie być drogą, po której

chodzą wrony i wydziobują ziarno, czy skałą lub cierniem, gdzie ziarno niszczeje, ale

dobrą ziemią, na którą pada słowo Jezusa, rozwija się i pozwala się karmić.

Słuchać Jezusa to nie tylko wsłuchać się w Jego mądrość, ale posłuchać, w jaki

sposób się wysławia. Uciekamy od języka Jezusa, uważając go za poezję w obłokach,

język nieziemski. Zapominamy, że Jezus mówił językiem takim, jakim mówi się ze

świadomością obecności Boga. Utraciliśmy dzisiaj tę świadomość. Nasz język zdziczał

i znikczemniał.

Uczmy się języka, jakim mówi się w obecności Boga, języka czystego,

szlachetnego, trafiającego do wszystkich. Odważę się mówić o przykazaniach Jezusa,

jak o życzeniach, oczekiwaniach i nadziejach Boga w stosunku do człowieka —

życzeniach ważnych jak katechizm.

przykazanie nowe daję wam

Jeżeli mnie miłujecie, będziecie zachowywać moje przykazania.

Ewangelia wg Św. Jana 14,15)

Kiedy słyszymy słowo „przykazania”, przypomina nam się góra Synaj, Mojżesz,

dwie kamienne tablice… Przykazania, które Jezus czcił i na które się powoływał. Jezus

jednak podkreśla wyraźnie: „Jeżeli zachowacie moje przykazania…” Jest więc jakaś

różnica między Jezusowymi przykazaniami, a tymi z góry Synaj.

Żeby iść za Panem Jezusem, naśladować Go, nie wystarcza tylko spełniać, co

nakazane przykazaniem: widzieć Pana Boga, szanować Jego Imię, czcić dzień święty,

czcić matkę i ojca, nie kraść, nie zabijać, nie cudzołożyć…

Żeby iść za Panem Jezusem, trzeba czegoś więcej.

Jezus powiedział: „Kto chce, niech weźmie krzyż i niech idzie za Mną”.

Iść za Jezusem nie dlatego, że jest taki obowiązek, że jest takie przykazanie, ale iść

za Nim jak za kimś, kogo się pokochało, kogo się wybrało jako największy skarb w

swoim życiu.

Jezus zawsze przedkładał etykę miłości nad etykę obowiązku.

Niektórzy teologowie uważają, że wyraz „przykazanie” jest trochę nieodpowiedni,

niewłaściwie przetłumaczony, jest wyrazem z języka, którego ducha trudno dziś

odczytać. Raczej powinno mówić się o oczekiwaniach, pragnieniach Boga, bo skoro

Bóg dał człowiekowi wolną wolę, nie będzie mu niczego nakazywał.

Bóg pokłada nadzieję w człowieku i oczekuje od niego świadomości podstawowej

prawdy naszej wiary: człowiek jest dzieckiem Boga.

Słowo „przykazania” nie bardzo przystaje do nauki Pana Jezusa. Już w najnowszym

tłumaczeniu Ewangelii czytałem inne sformułowanie: „Jeśli zachowacie moje

życzenia…”

Jeżeli mamy się modlić, to nie mówmy: „muszę się modlić”, lecz „chcę modlić się

razem z Panem Jezusem”. Mogę mieć trudności, mogę zasypiać przy modlitwie —

wyspowiadam się wtedy z tego, ale chcę się modlić z Nim razem.

Nie mówmy: „Idę na Mszę świętą, bo jest taki obowiązek. Ojciec chodził, babcia

chodziła, mamusia chodziła…”, tylko: „Idę, żeby spotkać się z Jezusem, który uczy

ofiary, uczy oddania swojego życia za innych”.

Kiedy przychodzi cierpienie, nie mówmy: „Muszę je znieść”. Tylko: „Chcę cierpieć

z Panem Jezusem. Mam tę możliwość, że mogę z Nim razem cierpieć”.

Przychodzi śmierć. Pomyślmy: nie „muszę umrzeć”, ale „chcę być z Jezusem i tak

jak On umierać”.

Chrześcijaństwo jest powołaniem do świętości i do osobistego kontaktu z Jezusem,

do ożywienia kontaktu z Nim.

Stary Testament przekazuje nam Boże przykazania. Mówi nam, czego nie mamy

czynić, na przykład: nie mamy kraść, pożądać żony bliźniego swego.

Ewangelia kryje się w Ośmiu Błogosławieństwach. Zwykle uważamy, że jest

szczęśliwy ten, komu się powodzi, kto ma pieniądze, jest obrotny, nieprzemilczany.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: