Dekret o kościołach wschodnich katolickich.pdf

Dekret o kościołach wschodnich katolickich

"ORIENTALIUM ECCLESIARUM"

WSTĘP

DKW 1 . Kościół katolicki wysoko ceni instytucje, ryty liturgiczne,

tradycje kościelne oraz karność życia chrześcijańskiego Kościołów

Wschodnich. W nich bowiem, sławnych czcigodną starożytnością,

jaśnieje tradycja, pochodząca od Apostołów poprzez Ojców, która

stanowi część przez Boga objawionego i niepodzielnego dziedzictwa

Kościoła powszechnego. W trosce przeto o Kościoły Wschodnie,

które są żywymi świadkami tej tradycji, obecny Święty Ekumeniczny

Sobór pragnąc gorąco, aby one kwitły i z nową siłą apostolską

spełniały powierzone sobie zadanie, postanowił ustalić pewne

zasadnicze punkty nauki - oprócz tych, które odnoszą się do całego

Kościoła - przekazując resztę trosce Synodów wschodnich i Stolicy

Apostolskiej.

KOŚCIOŁY PARTYKULARNE LUB OBRZĄDKI

DKW 2. Święty i katolicki Kościół, który jest Ciałem Mistycznym

Chrystusa, składa się z wiernych, organicznie zjednoczonych

w Duchu Św. tą samą wiarą, tymi samymi sakramentami i tym samym

zwierzchnictwem. Oni to, łącząc się w różne zrzeszenia związane

hierarchią, tworzą Kościoły partykularne albo obrządki. A między

nimi przedziwna panuje wspólnota, tak że różnorodność ta w Kościele

nie tylko nie przynosi szkody jego jedności, ale ją raczej uwydatnia.

W zamierzeniu bowiem Kościoła katolickiego leży, aby nienaruszone

pozostały tradycje każdego partykularnego Kościoła czy obrządku.

A także pragnie on dostosowywać swój sposób życia do zmiennych

warunków czasu i miejsca.

DKW 3. Te partykularne Kościoły, tak Wschodu jak i Zachodu,

chociaż różnią się częściowo między sobą tak zwanymi obrządkami,

mianowicie liturgią, karnością kościelną i spuścizną duchową, są

wszakże jednakowo poddane władzy pasterskiej Biskupa

Rzymskiego, który jest z woli Bożej następcą świętego Piotra we

władzy zwierzchniej nad całym Kościołem. Dlatego Kościoły te

jednakową posiadają godność i żaden z nich nie góruje nad innymi

z racji obrządku. Cieszą się też tymi samymi prawami i poddane są

tym samym obowiązkom, także gdy chodzi o głoszenie Ewangelii na

całym świecie (por. Mk 16,15) pod kierownictwem Biskupa

Rzymskiego.

DKW 4. Toteż na całym świecie należy troszczyć się o zachowanie

oraz o rozwój wszystkich Kościołów partykularnych, i dlatego należy

tworzyć parafie i własną hierarchię, gdzie tego domaga się dobro

duchowe wiernych. Hierarchowie zaś różnych Kościołów

partykularnych uzyskujący jurysdykcję w obrębie tego samego

terytorium, powinni po naradzeniu się na okresowych zebraniach

troszczyć się o popieranie jedności działania i zjednoczonymi

wysiłkami wspomagać wspólne przedsięwzięcia dla sprawniejszego

krzewienia religii i skuteczniejszego zachowania karności kleru.

Wszyscy duchowni i osoby zdążające do święceń kapłańskich mają

być należycie pouczani o obrządkach, a zwłaszcza o wskazaniach

praktycznych, odnoszących się do różnic między obrządkami.

Owszem, nawet i świeckich należy pouczać w czasie katechizacji

o obrządkach i odnośnych przepisach. Wszyscy wreszcie katolicy

i każdy z nich z osobna, jak też ochrzczeni jakiegokolwiek Kościoła

czy społeczności akatolickiej, włączający się do pełnej wspólnoty

katolickiej, mają wszędzie zatrzymywać własny obrządek

i pielęgnować go oraz według swych sił zachowywać. Ma to dziać się

przy nienaruszonym prawie odwoływania się w szczególnych

wypadkach dotyczących osób, wspólnot albo obszarów - do Stolicy

Apostolskiej, która, jako najwyższy sędzia w stosunkach między

Kościołami zaradzi potrzebom w duchu ekumenicznym, albo sama,

albo za pośrednictwem innych władz, wydawszy odpowiednie

wskazania, dekrety czy reskrypty.

KONIECZNOŚĆ ZACHOWANIA DUCHOWEJ

SPUŚCIZNY KOŚCIOŁÓW WSCHODNICH

DKW 5. Historia, tradycje i bardzo liczne instytucje kościelne

wspaniale świadczą o wielkich zasługach Kościołów Wschodnich

wobec Kościoła powszechnego. Dlatego święty Sobór to kościelne

i duchowe dziedzictwo nie tylko darzy należnym szacunkiem i słuszną

czcią, ale także mocno jest przekonany, że stanowi ono dziedzictwo

całego Kościoła Chrystusowego. Z tego powodu uroczyście

oświadcza, że Kościoły Wschodu jak i Zachodu mają prawo

i obowiązek rządzenia się wedle własnych osobnych przepisów, jako

że zaleca je czcigodna starodawność oraz że bardziej odpowiadają

obyczajom miejscowych wiernych i wydają się być przydatniejsze do

zadbania o dobro dusz.

DKW 6 . Wszyscy chrześcijanie wschodni niech wiedzą i uważają to

za rzecz niewątpliwą, że mogą i powinni zawsze zachowywać swoje

prawowite obrzędy liturgiczne i swoje zasady karności, oraz że

zmiany winny być wprowadzane jedynie dla właściwego

i organicznego postępu. Wszystko to więc mają z największą

wiernością zachowywać właśnie sami chrześcijanie wschodni, którzy

też powinni zdobywać ciągle coraz większą znajomość tych rzeczy

i coraz doskonalej je stosować, a gdyby ze względu na okoliczności

czasu lub osób wbrew słuszności od nich odstąpili, niechaj starają się

powrócić do tradycji odziedziczonej po przodkach. Ci zaś, którzy

z racji czy to urzędu, czy apostolskiej posługi pozostają w częstych

stosunkach z Kościołami Wschodnimi albo z ich wiernymi, mają

nabrać znajomości i poszanowania obrzędów, karności, nauki, historii

oraz ducha chrześcijan wschodnich, stosownie do powagi

sprawowanego przez nich urzędu. Zakonom zaś i stowarzyszeniom

obrządku łacińskiego, pracującym w krajach wschodnich albo wśród

wiernych wschodnich, usilnie zaleca się, aby dla większej

skuteczności apostolskiej pracy zakładali domy albo nawet prowincje

obrządku wschodniego, o ile to tylko jest możliwe.

PATRIARCHOWIE WSCHODNI

DKW 7. Od najdawniejszych czasów istnieje w Kościele instytucja

patriarchatu, uznana już przez pierwsze Sobory powszechne.

Przez patriarchę wschodniego rozumie się biskupa, któremu

przysługuje jurysdykcja nad wszystkimi biskupami, nie wyłączając

metropolitów, klerem i ludem własnego terytorium lub obrządku,

zgodnie z przepisem prawa i bez naruszania prymatu Biskupa

Rzymskiego. Hierarcha jakiegokolwiek obrządku, ustanawiany

gdziekolwiek poza granicami terytorium patriarchatu, pozostaje

członkiem hierarchii patriarchatu tegoż samego obrządku zgodnie

z przepisem prawa.

DKW 8. Patriarchowie Kościołów Wschodnich, mimo że ich stolice

pochodzą z różnych okresów, są jednak wszyscy sobie równi z racji

godności patriarchy, z zastrzeżeniem jednak honorowego

pierwszeństwa prawnie ustalonego.

DKW 9. Wedle najdawniejszej tradycji Kościoła należy szczególną

czcią otaczać patriarchów Kościołów Wschodnich, jako że każdy stoi

na czele swego patriarchatu jako ojciec i głowa. Dlatego ten święty

Sobór postanawia, aby ich prawa i przywileje zostały wznowione

wedle starodawnych tradycji każdego Kościoła i postanowień

Soborów powszechnych. Prawa zaś te i przywileje pokrywają się

z tymi, które istniały w epoce łączności Wschodu z Zachodem,

chociażby nieco należało je przystosować do dzisiejszych warunków.

Patriarchowie ze swymi synodami stanowią wyższą instancję dla

wszelkich spraw patriarchatu, nie wyłączając prawa ustanawiania

nowych eparchii oraz mianowania biskupów swego obrządku

w granicach terytorium patriarchatu, bez naruszania niepozbywalnego

prawa Biskupa Rzymskiego interweniowania w poszczególnych

wypadkach.

DKW 10. To, co powiedziano o patriarchatach, odnosi się także,

wedle przepisu prawa, do arcybiskupów większych, którzy stoją na

czele całego jakiegoś Kościoła partykularnego albo obrządku.

DKW 11. Ponieważ instytucja patriarchatu jest tradycyjną formą

rządów w Kościołach Wschodnich, święty i powszechny Sobór życzy

sobie, aby gdzie tego zajdzie potrzeba, erygować nowe patriarchaty,

których tworzenie jest zastrzeżone Soborowi powszechnemu lub

Biskupowi Rzymskiemu.

SZAFARSTWO ŚWIĘTYCH SAKRAMENTÓW

DKW 12. Święty Sobór powszechny potwierdza i pochwala dawne

przepisy dotyczące sakramentów św., przyjęte w Kościołach

Wschodnich, jak i praktykę w ich sprawowaniu i udzielaniu, życzy też

sobie, aby w razie potrzeby zostały one wznowione.

DKW 13. Przepisy o szafarzu bierzmowania św., będące w mocy od

najdawniejszych czasów u chrześcijan wschodnich, mają być w pełni

wznowione. Dlatego prezbiterzy mogą udzielać tego sakramentu,

używając krzyżma poświęconego przez patriarchę lub biskupa.

DKW 14. Wszyscy prezbiterzy wschodni mogą ważnie udzielać tego

sakramentu czy to razem z chrztem św., czy też oddzielnie, wszystkim

wiernym jakiegokolwiek obrządku, nie wyłączając łacińskiego,

z zachowaniem - gdy chodzi o dozwoloność - przepisów prawa tak

ogólnego, jak partykularnego. Również prezbiterzy obrządku

łacińskiego mogą na podstawie upoważnienia przysługującego im

w szafowaniu tego sakramentu, udzielać go także wiernym Kościołów

Wschodnich, bez uszczerbku dla obrządku, z zachowaniem - co do

dozwoloności - przepisów prawa czy to ogólnego, czy partykularnego.

DKW 15. Wierni są zobowiązani w niedzielę i święta uczestniczyć

w boskiej liturgii lub w odprawieniu liturgicznej chwalby Bożej,

zgodnie z przepisami czy zwyczajem własnego obrządku. Aby tym

łatwiej wierni mogli dopełnić tego obowiązku, postanawia się, że czas

stosowny do wypełnienia owego przykazania upływa od nieszporów

wigilii aż do końca niedzieli lub święta. Usilnie zaleca się wiernym,

aby w tych dniach, owszem częściej, lub nawet codziennie

przystępowali do Komunii świętej.

DKW 16. Ze względu na permanentne przemieszanie wiernych,

różnych partykularnych Kościołów na tym samym obszarze lub

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: