Alexander Meg - Dziecko miłości.pdf - ROMANS HISTORYCZNY(2) - kociak.k

MEG ALEXANDER

DZIECKO MIŁOŚCI

ROZDZIAŁ PIERWSZY

1789 rok.

Było to od niepamiętnych czasów najgorsze lato i nawet teraz, pod koniec września,

bez przerwy padał deszcz. A oni, krok za krokiem, szli podmokłą drogą i, zaiste, tworzyli

wielce żałosną parę.

Prudence spojrzała na swego towarzysza. Trudno było ocenić, które z nich wyglądało

gorzej: ona w wystrzępionym surducie i spodniach poprzedniego dnia zdjętych ze stracha na

wróble czy Dan w starym i zbyt kusym ubraniu, z kosmykami lepiącymi się do czoła.

Zdjęła z głowy starą czapkę z kreciego futerka i podała chłopcu, ale on odmówił jej

przyjęcia:

- Lepiej włóż ją z powrotem - powiedział stanowczo - bo bez niej rzeczywiście

wyglądasz jak prawdziwy strach na wróble.

- Wiem! Jak jednak miałam udawać chłopaka, gdy loki opadały mi na ramiona?

- Dobrze, że reszta twojego stroju nie cuchnie koniem.

- Dan skrzywił się wymownie. - To straszydło pewnie wypchano słomą ze stajni.

- Idź drugą stroną drogi, jeśli tak ci przeszkadza ten smród. - Prudence powiedziała to

znacznie ostrzejszym tonem, niż zamierzała, i twarz chłopca natychmiast posmutniała. Dodała

więc szybko: - Nie gniewaj się. Jestem zmęczona i bolą mnie nogi. Nie chciałam być niemiła.

- Może byśmy trochę odpoczęli? - zaproponował Dan. - Tam, pod tym dużym

drzewem, jest sucho i płynie jakiś strumień. Mogłabyś wymoczyć nogi.

- Bo ja wiem ... - zawahała się Prudence i rozejrzała wokół. - Jeśli zdejmę buty, to

pewnie już ich z powrotem nie włożę. - Mówiąc to, krzywiła się z bólu, gdyż każdy krok

powiększał jej cierpienie. Już od dłuższego czasu wyraźnie kulała.

Doszedłszy do zacisznego miejsca pod drzewem, z ogromną ulgą usiedli na miękkiej

podściółce z liści. Szemrzący w pobliżu strumień wyglądał tak zachęcająco i kusząco, że

Prudence nie była w stanie mu się oprzeć. Ściągnęła więc buty, odrzuciła je na bok i z

przerażeniem spojrzała na swoje pięty. Obtarte przez namokłą skórę butów do żywego mięsa,

wyglądały jak krwawa miazga.

Dziewczynie od niezmiernego bólu łzy napłynęły do oczu, lecz powstrzymawszy je

siłą, zanurzyła stopy w lodowatej wodzie. Poczuła się znacznie lepiej, po chwili jednak

ponownie ogarnęły ją czarne myśli. Czy uda im się uciec?

Trzy dni wędrówki na południe okazały się bardzo wyczerpujące. Kilka kromek

chleba, które zaoszczędzili ze skromnych kolacji w tkalni, dawno już zjedli. Od tamtej pory

jedynym ich posiłkiem był chleb i zimny tłusty bekon, którym poczęstował ich poprzedniego

dnia pewien gospodarz.

Prudence wstrząsnęła się na wspomnienie tego człowieka, który od razu ofiarował im

schronienie w stodole, co ona wzięła za objaw litości dla dwojga zmarzniętych i

wygłodzonych stworzeń.

Wkrótce jednak zaczął ich wypytywać, mierząc taksującym wzrokiem stojącą przed

nim zgrabną dziewczynę, ubraną w prosty bawełniany fartuch i brązowy płaszczyk. Spod

białego czepka, zawiązanego pod brodą tasiemkami, wymykały się rude gęste włosy,

opadające kaskadą na plecy i sięgające niemal pasa.

Szczególną uwagę gospodarza przykuły jej jasnopiwne oczy ocienione długimi

czarnymi rzęsami, w których jaśniała wdzięczność, gdy dziękowała mu za jego uprzejmość.

Wówczas niespodzianie objął ją w talii i przeraził dziwnym, pożądliwym wzrokiem.

- Wezmę całusa jako zapłatę. - Zbliżył czerwoną, ordynarną twarz i zionął na nią

smrodliwym oddechem.

- Proszę mnie nie dotykać! - krzyknęła przerażona Prudence, która trzymała w ręku

kuchenny nóż. - Użyję go, jeśli pan mnie nie puści!

- Nie zdążysz, mała złośnico! - Sięgnął ręką, żeby wyrwać jej nóż, a wtedy wyśliznęła

się z jego uścisku i rzuciła do ucieczki.

- Uciekaj! - krzyknęła do Dana i chłopiec pobiegł za nią.

Byli znacznie szybsi od swego prześladowcy, który niebawem zaniechał pościgu, lecz

Prudence długo jeszcze nie mogła ochłonąć.

To doświadczenie wzburzyło ją do głębi. Wiedziała, że podczas ich wyprawy dręczeni

będą głodem, pragnieniem i zmęczeniem, - nie przewidziała jednak, że sama jej płeć może

stać się dla niej zagrożeniem.

I nagle dostrzegła stojącego na polu stracha na wróble. Natychmiast zrzuciła z siebie

ubranie oraz poplamiony czepek i przebrała się za żywopłotem, wywołując tym wielkie

zdziwienie Dana.

- Po co to robisz? - zapytał.

- Dla zmylenia śladów. Będą szukali chłopca i dziewczyny, a nie dwóch chłopców.

Na szczęście zadowolił się tym wyjaśnieniem, trudno byłoby jej bowiem wytłumaczyć

dwunastolatkowi, na czym polega czyhające na nią niebezpieczeństwo.

- A teraz zetnij mi włosy - powiedziała Prudence, podając mu nóż.

- Nie, Prudy, nie mogę!

- Musisz. Wtedy nie będzie ich widać pod kaszkietem. Wreszcie ustąpił i zabrał się do

obcinania jej ciężkich loków, które opadły w nieładzie u stóp dziewczyny, a na koniec

roześmiał się.

- Czemu się ze mnie wyśmiewasz? - powiedziała z żalem. - Sama wiem, że wyglądam

okropnie.

- Jeszcze gorzej! Końce włosów sterczą ci na głowie we wszystkie strony.

- Całe szczęście, że nie mam lustra. - Prudence złapała starą czapkę, wcisnęła ją na

głowę i spojrzała groźnie na Dana.

Chłopiec od razu umilkł, a ona szybko odzyskała dobry humor. Strojąc miny, zaczęła

naśladować złośliwych opiekunów z Domu Sierot. Robiła to tak doskonale, że Dan śmiał się

na cały głos.

Tę noc spędzili w opuszczonej oborze z walącym się dachem, dla rozgrzania

przytuleni do siebie. Popędzani dokuczliwym głodem, wczesnym świtem ruszyli w dalszą

drogę.

Ujrzawszy starszą kobietę, która rozwieszała pranie pod prowizoryczną przybudówką,

Prudence poprosiła ją o chleb, ale wieśniaczka poszczuła ich psami.

To samo powtórzyło się przy następnych dwóch gospodarstwach, co doprowadzało

Prudence do rozpaczy. Powinna była wyruszyć sama. To nie było w porządku, że także Dana

narażała na głód, a nawet pobicie.

Chłopiec wyczuł jej nastrój i uśmiechnął się do niej wesoło.

- Nie martw się, Prudy! - zawołał. - Popatrz na mnie!

I nim zdążyła zaprotestować, wybiegł na środek drogi i zaczął robić gwiazdy.

- Chyba zostanę akrobatą! - krzyknął.

Żadne z nich nie usłyszało nadjeżdżającego powozu. Nagle na zakręcie pojawił się

pędzący zaprzęg konny.

Prudence chciała ostrzec Dana, lecz głos zamarł jej w gardle. Z przerażeniem ujrzała,

jak chłopiec stanął bez ruchu, zbyt wystraszony, by uskoczyć w bok.

Woźnica skręcił gwałtownie, ale było już za późno. Rozległo się głuche uderzenie.

Mała figurka Dana jakby w zwolnionym tempie uniosła się do góry, a potem opadła na

pobocze drogi.

Prudence, zapominając o obolałych stopach, rzuciła się ku chłopcu i uklękła na mokrej

trawie. Dan leżał przeraźliwie nieruchomy i nie dawał znaku życia.

W ciszy, która nastąpiła, słychać było tylko tupot kopyt rasowych koni z zaprzęgu.

Potem do uszu Prudence doszedł odgłos czyichś kroków.

Poprzez zasłonę łez cisnących się do jej oczu dostrzegła zbliżającego się w ich

kierunku mężczyznę.

- Morderca! - krzyknęła. Zerwała się na równe nogi i ogarnięta nieopanowaną

wściekłością rzuciła się na niego z pięściami. - Zabił pan Dana!

Nieznajomy odsunął ją bez słowa na bok, po czym, nie zważając na swoje nieskalane

spodnie z koźlej skóry, ukląkł na błotnistej drodze i odwrócił Dana. Delikatnie zaczął badać,

czy chłopiec nie odniósł jakiejś rany.

- On żyje - powiedział w końcu. - I nie ma żadnego złamania. Jest tylko głębokie

rozcięcie nad brwią. Musiał się uderzyć, kiedy upadł.

- To pańska wina! - krzyknęła Prudence. - Widziałam, jak uderzył go powóz...

- Miał szczęście, że nie dostał się pod kopyta koni. Poranił go tylko błotnik. Trzeba go

stąd zabrać.

- Niech pan nie dotyka Dana! - zawołała. - Nie dość złego pan już zrobił? Ja się nim

zajmę.

Mężczyzna spojrzał na nią.

- Na razie twoje wysiłki nie na wiele się zdały. Uspokój się! Histeria mu nie pomoże.

Potem spojrzał ponad nią i spoważniał. Prudence odwróciła się i ze zdumieniem

zobaczyła, że za nimi stoi milcząca gromada ludzi.

Był to dziwny tłum przebierańców i choć nikt z nich nie ruszał się, Prudence poczuła

się nagle bardzo nieswojo.

Nie byli to miejscowi gospodarze ani poczciwi wieśniacy lub też robotnicy.

Większość z nich miała na sobie łachmany lub zwykłe worki, a wszyscy byli niewiarygodnie

brudni.

Prudence zauważyła kilka kalek oraz kobiety z niemowlętami przytroczonymi do

bioder, lecz wcale jej to nie uspokoiło, zamiary bowiem tej bandy były zupełnie jed-

noznaczne. Wszystkie twarze wyrażały to samo: drapieżną chciwość.

Trafiała im się niezła gratka. Zamożny podróżny, który niczego się nie spodziewał i

pewnie dlatego był bez eskorty. Kilkanaście par oczu zabłysło w nadziei na bogaty łup.

Kiedy podróżny wstał z ziemi, z gromady wystąpił jeden z mężczyzn.

- Wasza miłość miał jakiś wypadek? - zapytał. - Mam nadzieję, że pańskim koniom

nic się nie stało? - Nie doczekawszy się odpowiedzi, podszedł bliżej i dodał: - Czy zechciałby

Alexander Meg - Dziecko miłości.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: