Morrell+David+-+Infiltratorzy.pdf

David

AORRELL

Infiltratorzy

Z angielskiego przełożył ANDRZEJ SZULC

„KB”

21.00

INFILTRATORZY

Tak właśnie się nazwali i można by o nich

opowiedzieć ciekawą historię, pomyślał Balenger. To

wyjaśniało, dlaczego spotkał się z nimi w tym

zakichanym motelu, w wymarłym, liczącym

siedemnaście tysięcy mieszkańców miasteczku w stanie

New Jersey. Jeszcze kilka miesięcy później nie mógł

wytrzymać w zamkniętym pokoju. Wpadająca w

nozdrza woń pleśni nadal przywoływała echo krzyków.

Na widok snopu światła z latarki niezmiennie oblewał

się potem.

Później, kiedy wracał do zdrowia, środki

uspokajające poluzowały stalowe bariery, które nałożył

na swoją pamięć, i uwolniły straszne dźwięki i obrazy.

Była sobota, chłodny październikowy wieczór. Kilka

minut po dziewiątej. Mógł jeszcze wówczas zawrócić i

uniknąć koszmaru następnych ośmiu godzin. Patrząc

teraz wstecz, zdał sobie sprawę, że choć ocalał, z całą

pewnością nie wyszedł z tego cało. Wyrzucał sobie, że

nie wyczuł panującego wokół napięcia. Kiedy zbliżał się

do motelu, dobiegający z plaży dwie przecznice dalej

łoskot fal był nienormalnie głośny. Wiatr smagał

piaskiem próchniejące deski promenady. Zeschnięte

liście sunęły po popękanych płytach chodnika.

Ale dźwiękiem, który najmocniej utkwił

Balengerowi w pamięci, tym, który, jak sobie powtarzał,

powinien go skłonić do odwrotu, było żałosne rytmiczne

klang klang klang, niosące się opustoszałymi ulicami.

Dźwięk był ostry, zupełnie jak bicie pękniętego dzwonu,

lecz wkrótce miał poznać jego prawdziwe źródło,

przekonać się, jak dobrze pasuje do beznadziejnej

sytuacji, w której się znalazł.

Klang.

Tak mógł brzmieć ostrzegawczy sygnał dla

statków, żeby trzymały się z daleka i uniknęły

katastrofy.

Klang.

Albo dzwon wzywający na pogrzeb.

Klang.

Tak mogło dawać o sobie znać fatum.

Motel miał dwanaście pokojów. Zajęty był tylko

ten z numerem czwartym. Przez cienkie zasłonki sączyło

się bladożółte światło. Budynek był zaniedbany i

podobnie jak wszystkie inne w tej okolicy wymagał

remontu. Balenger zastanawiał się, dlaczego grupa

wybrała akurat ten motel. Miejscowość przeżywała

ciężkie czasy, ale nadal było tu kilka porządnych miejsc,

gdzie mogli się zatrzymać.

Chłodny wiatr sprawił, że zapiął wiatrówkę pod

samą szyję. Miał trzydzieści pięć lat, szerokie bary,

rudawe krótkie włosy i porytą zmarszczkami twarz,

która świadczyła o tym, że wiele w życiu przeszedł, i

podobała się kobietom. Przez całe życie zależało mu

tylko na jednej kobiecie. Przystanął przed cienkimi

drzwiami, pragnąc zebrać myśli i przygotować się

emocjonalnie do roli, którą musiał odegrać.

—Facet się spóźnia - usłyszał młodo brzmiący

męski głos.

—Może w ogóle nie przyjdzie - odpowiedział

również młody kobiecy głos.

—Kiedy się ze mną kontaktował, odniósł się

bardzo entuzjastycznie do naszego

przedsięwzięcia - rzekł drugi mężczyzna, o wiele

starszy.

—Nie sądzę, żeby to był dobry pomysł - odezwał

się trzeci mężczyzna, młody, podobnie jak

pierwszy. - Wcześniej

nigdy nie braliśmy ze sobą obcych. Będzie nam

przeszkadzał. Nie powinniśmy się godzić.

Balenger nie chciał, żeby rozmowa potoczyła się

dalej w tym kierunku. Uznał, że jest już wystarczająco

skoncentrowany i zapukał do drzwi.

W pokoju zapadła cisza. Po chwili ktoś

przekręcił zamek i drzwi uchyliły się na szerokość

łańcucha. Wyjrzała zza nich brodata twarz.

—Profesor Conklin? Brodacz kiwnął głową.

—Nazywam się Frank Balenger.

Drzwi zamknęły się i po spuszczeniu łańcucha

otworzyły ponownie, ukazując stojącego za nimi otyłego

mężczyznę koło sześćdziesiątki.

Balenger znał jego wiek: zdążył już o nim zebrać

dokładne informacje. Robert Conklin. Profesor historii

na uniwersytecie stanowym w Buffalo. W studenckich

latach aktywny przeciwnik wojny w Wietnamie.

Trzykrotnie zatrzymany w trakcie różnych politycznych

manifestacji, w tym podczas marszu na Pentagon w 1967

roku. Aresztowany za posiadanie marihuany, zarzut

wycofano z powodu niewystarczających dowodów.

Żonaty od 1970. Wdowiec od 1992. Rok później został

infiltratorem.

- Minęła dziewiąta. Myśleliśmy już, że pan nie

przyjdzie.

Profesor miał siwą czuprynę i brodę, małe

okulary i obwisłe

policzki. Wyjrzał uważnie na zewnątrz, po czym

zamknął drzwi i przekręcił klucz w zamku.

—Nie zdążyłem na wcześniejszy pociąg z

Nowego Jorku. Przepraszam, że kazałem wam

czekać - powiedział Balenger.

—Nic nie szkodzi. Vinnie też się spóźnił.

Właśnie się przygotowuj emy.

Profesor, który wyglądał trochę dziwnie w

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: