Angelsen Trine - Córka morza 14 Podejrzenia.pdf - Córka morza - ssonja

TRINE ANGELSEN

PODEJRZENIA

Rozdział 1

Elizabeth zakręciło się w głowie. Musiała cofnąć się nieco, bo dopiero po chwili

stanąć na pewnych nogach. Lina spostrzegła krew na swojej ręce i zaczęła krzyczeć.

Rozpaczliwie próbowała zetrzeć plamy fartuchem, patrząc na Elizabeth szeroko otartymi

oczami.

- Co się tu dzieje? – Helene wybiegła z kuchni i na widok Liny stanęła jak wryta. –

Skaleczyłaś się?

Przerażona Ane zaczęła płakać, ale Elizabeth już odzyskała równowagę. Chwyciła

Linę za ramię i spytała.

- Co zrobiłaś? Gdzie Lavina?

Lina nie odpowiedziała. Wciąż wycierała zakrwawioną dłoń, bełkotała coś

niewyraźnie.

- Mario, zabierz Ane na poddasze – poleciła Elizabeth. Siostra natychmiast jej

posłuchała, rozumiejąc, ze stało się coś złego. – A teraz mów, gdzie jest Lavina – stanowczo

zażądała Elizabeth, biorąc Linę pod brodę. – Spójrz na mnie i powiedz, gdzie ona jest.

- Nad brzegiem – załkała Lina, zamykając oczy, jakby chciała odegnać jakiś

prześladujący ją obraz.

Elizabeth cofnęła rękę.

- Helene, zajmij się Liną – rzuciła tylko i wybiegła.

Już ze ścieżki, prowadzącej w stronę brzegu zauważyła Kristiana. Chciała zawołać go,

powiedzieć o Lnie, ale słowa zamarły jej na ustach. Kristian schylił się nad nieruchomym

ciałem Laviny. Elizabeth zmrużyła oczy. Czy on grzebie w jej kieszeniach, czy tylko tak jej

się wydaje? Nie była pewna… Tymczasem Kristian się wyprostował, odgarnął grzywkę

dłonią i nerwowo się rozejrzał. Potem znów przykucnął i wsunął dłoń do kieszeni Laviny,

jakby czegoś szukał.

Elizabeth nie pojmowała, o co w tym wszystkim chodzi. Kristian poczuł chyba, ze

ktoś go obserwuje i stanął prosto.

Elizabeth uniosła spódnicę i ruszyła w dół. Jedno spojrzenie na ciało leżącej kobiety

potwierdziło jej obawy. Wolała jednak zapytać. Usłyszeć to z jego ust.

- Ona nie żyje?

- Tak. Jest martwa.

Elizabeth opadła na kolana i odgarnęła jasne włosy z twarzy Laviny. Jej szaroniebieski

oczy patrzyły pusto w niebo. Elizabeth zamknęła je delikatnie. Włosy i szyja kobiety były

zakrwawione, podobnie jak kamienie, na których spoczywała jej głowa.

Elizabeth poczuła suchość w ustach, nie mogła zebrać myśli. Podniosła się chwiejnie i,

odchrząknąwszy, powiedziała:

- Musimy wezwać lensmana!

- Czy o konieczne?

Elizabeth spiorunowała męża wzrokiem, na co on spuścił oczy.

- Pewnie poślizgnęła się na kamieniach…

- Bądź łaskaw wydać polecenie Larsowi – przerwała mu. – Tym powinny zająć się

władze.

Kristian nic już nie dodał, choć kilkakrotnie otwierał usta. Wzruszył tylko ramionami i

poszedł pod górę. Elizabeth patrzyła za nim w milczeniu. Czego on szukał w kieszeniach

Laviny? Bo miła pewność, że tak właśnie było.

Od morza wiał lodowaty wiatr, Elizabeth dopiero teraz sobie uświadomiła, że nie ma

na sobie żadnego ciepłego okrycia. Palce jej już zgrabiały z zimna, wsunęła je więc pod

pachy. Spojrzała na martwą kobietę. Czyżby to Lina ją zabiła? Elizabeth pokręciła głową.

Nie, to niemożliwe. Słodka, mała Lina nie mogła tego zrobić. Bo i dlaczego? Co

prawda, Lavina się z niej naśmiewała, ale to przecież nie powód. Zresztą kpiła ze wszystkich.

Poza tym Lina i Lavina prawie się nie znały. Elizabeth nie mogła już zapanować nad

kłębiącymi się w jej głowie myślami. Po chwili wrócił Kristian.

- Zamarzniesz tu, Elizabeth – powiedział. – Powinnaś pójść do domu i się ogrzać.

Pokręciła głową. Jeśli Lina nie ma z tym nic wspólnego, to może… może Kristian zabił

Lavinę?

Elizabeth widziała przecież jak się o coś kłócili. Teraz nie mogła zostawić zmarłej z

Kristianem, bo on znów zacząłby przeszukiwać kieszenie kobiety. No i musi wyjaśnić, co się

tu stało.

- Nie jest mi zimno – zapewniła, starając się panować nad drżącym głosem.

- Weź moją kurtkę. – Kristian zdjął okrycie i otulił nim żonę. Elizabeth poczuła

wdzięczność i wstyd jednocześnie. Jak może posądzić własnego

męża o coś tak strasznego! Przecież gdyby był zdolny dokonać morderstwa, nie

troszczyłby się teraz o nią… A może jedno drugiego nie wyklucza?

- Zamyśliłaś się – stwierdził Kristian, przytulając ją i głaszcząc po ramionach i

plecach, jakby chciał ją rozgrzać.

Elizabeth spojrzała na męża. Czy to dziwne, że się zamyśliła? Przecież to na ich ziemi

leży martwa kobieta. Osoba, którą znali i która najprawdopodobniej została zamordowana.

Przez kogoś, kogo także znają.

- Lina ją znalazła – powiedziała w końcu. I wtedy uzmysłowiła sobie, że jeśli

rzeczywiście Lina znalazła Lavinę, to Kristian nie

mógł jej zabić. Czy to logiczne, że najpierw zabiłby Lavinę, potem pozwolił, by Lina

ją znalazła, by znowu wrócić do ciała? Elizabeth niezauważalnie pokręciła głową. to się nie

układa w sensowną całość, zapewne musi być jakieś inne wyjaśnienie.

- Biedna Lina, musiała przeżyć szok – rzekł powoli Kristian.

- Była cała we krwi. Przyjął te słowa w milczeniu, choć najwyraźniej zrobiły na nim

wrażenie. Czyżby też

zaczął podejrzewać Linę?

- Jesteś pewna, że nie chcesz wrócić do domu? – spytał ponownie.

- Całkiem pewna. Elizabeth poczuła się nieswojo. Dlaczego tak mu zależy, żeby

poszła do domu?

Czyżby chciał zostać sam, by móc przeszukać kieszenie? Szybko jednak odsunęła od

siebie tę myśl. Kristian po prostu troszczy się o nią, nie chce, żeby zmarzła.

Stali więc i czekali, szarpani podmuchami wiatru. Nie mili sobie wiele do

powiedzenia. Elizabeth straciła poczucie czasu – minęła może godzina, może więcej, gdy

wreszcie usłyszała czyjeś ciężkie kroki. To był lensman. Urzędnik siknął im obojgu głową i

pochylił się nad zmarłą. Elizabeth odwróciła wzrok. Słyszała tylko, jak urzędnik mruczy coś

do siebie. Po pewnym czasie mężczyzna się wyprostował.

- Możecie ją stąd zabrać. Może na razie do szopy na łodzie, ale zanim ją umyjecie,

powinien ją zobaczyć doktor.

- Dlaczego? – zdziwiła się Elizabeth. – Przecież ona nie żyje. Lensman uśmiechnął się

krzywo.

- Doktor ustali, jak umarła. Elizabeth się na tym nie znała, ale słowa lensmana ją

zaskoczyły.

- Doktor jest w Danii i nikt nie wie, kiedy wróci.

- Do pastora przyjechał jakiś lekarz z południa. Słyszałem, ze właśnie skończył studia.

Gdy do grupki dołączył Lars, Elizabeth poleciła mu wezwać doktora. Poczuła na sobie

badawcze spojrzenie lensmana i pomyślała, że musi dziwnie wyglądać w zbyt

obszernej kurtce Kristiana.

- Uznaliśmy, że musimy zawiadomić władze – wyjaśniła Elizabeth parobkowi. – Nikt

nie wie, co się tu stało.

- Kto ją znalazł? – spytał lensman tonem tak obojętnym, jakby rozmawiali o pogodzie.

Nie była to prawda, ale na razie tyle wystarczy. Elizabeth potrzebowała czasu, by ułożyć

sobie to wszystko w głowie.

Angelsen Trine - Córka morza 14 Podejrzenia.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: