Pozycja Środkowej Odry 1928-1945. Odcinek Nowa Sól.pdf

(3487 KB) Pobierz
690180293 UNPDF
TOMASZ ANDRZEJEWSKI KRZYSZTOF MOTYL
POZYCJA ŚRODKOWEJ ODRY
1928 –1945
Odcinek Nowa Sól
Nowa Sól 2001
690180293.002.png
Wydawca:
Muzeum Miejskie w Nowej Soli
Autorzy:
Tomasz Andrzejewski
Krzysztof Motyl
Współpraca:
Rafał Antas
Zielonogórski Oddział Towarzystwa Przyjaciół Fortyikacji
Ilustracje:
Krzysztof Motyl
Tomasz Andrzejewski
Zdjęcia:
Tomasz Andrzejewski, Krzysztof Motyl, Włodzimierz Osadnik, Adam Olejnik,
Jerzy Panufnik, Jarosław Sobociński
Projekt okładki i skład:
Tomasz Andrzejewski
Korekta:
Krystyna Bakalarz
© Copyright by Tomasz Andrzejewski, Krzysztof Motyl
© Copyright by Muzeum Miejskie w Nowej Soli
Wydano dzięki pomocy Starostwa Powiatowego w Nowej Soli
w ramach programu „Dzieje mojego regionu”
ISBN 83 - 907515 - 5 - 0
Druk:
Wszelkie prawa zastrzeżone. Żadna część publikacji nie może być, bez uprzedniej zgody wydawcy,
publikowana, reprodukowana lub kopiowana.
690180293.003.png
3
1. BUDOWA UMOCNIEŃ
Powstanie Pozycji Środkowej Odry
Postanowienia Traktatu Wersalskiego z 1919 r. szczegółowo określały prawa Niemiec dotyczą-
ce fortyikacji. Twórcy tych postanowień szczególnie zadbali o demilitaryzację zachodniej granicy
Niemiec. Granice południowe i wschodnie nie zostały objęte tak rygorystycznymi restrykcjami, a
późniejsze decyzje Komisji Sojuszniczych pozwalały niejednokrotnie dowolnie interpretować ich
znaczenie. Po roku 1925, Niemcy, wykorzystując wyraźną zmianę polityki zwycięskich mocarstw,
rozpoczęły modernizację starych i budowę nowych umocnień na wschodniej granicy. Według
niemieckich polityków i sztabowców granica ta miała charakter tymczasowy (potwierdziły to
traktaty podpisane w 1925 r. w Locarno). Planując w przyszłości rewizję granicy wschodniej,
postanowiono rozbudować system umocnień, które stanowiłyby zaplecze do podjęcia takich ope-
racji. Inną przesłanką do rozpoczęcia budowy umocnień na granicy wschodniej była obawa, że
Polska związana sojuszem wojskowym z Francją, może stać się sama stroną zaczepną. W oczach
niemieckich sztabowców, młode państwo polskie uchodziło za liczącą się siłę, co potwierdziły
powstanie wielkopolskie, trzy powstania śląskie oraz zwycięska wojna z Rosją Radziecką.
Pierwsze fortyikacje na wschodnich granicach Niemiec powstały na terenie Dolnego Śląska.
Działania te były zgodne z ówczesną koncepcją obronną Niemiec, zakładającą obronę newralgicz-
nych części kraju w oparciu o przeszkody naturalne. Lokalizacja umocnień chroniących Dolny
Śląsk była nie przy pad ko wa. Po prze dziły ją wieloletnie stu dia te re nowe, które wykazały, że naj właś­
ciw szym miejscem do budowy nowych fortyikacji będzie lewy brzeg Odry. Ta sze ro ka, wy lewna
rzeka była już z natury bardzo trudną przeszkodą te re nową dla ówczes nych wojsk polskich. Jej
wa lo ry obronne podwyższały pod mokłe obszary, zmienne ukształtowanie terenu, liczne i gęste
lasy, ogra niczona ilość przepraw, wysokie wały przeciwpowodziowe oraz dobrze roz winięta sieć
ko munikacyjna, umożliwiająca transport ma teriałów bu dow la nych, jednostek wojsko wych itp.
Duże znaczenie miały również gar ni zony wojskowe (np. w Krośnie Odrzańskim) oraz dawne
miasta–twierdze (Głogów, Wrocław). W dalszej kolejności planowano rozpocząć prace przy
budowie umocnień na północy i na środkowym odcinku granicy z Polską. Urzeczywistnieniem
tych planów było powstanie tzw. Wału Pomorskiego (niem. Pommernstellung) i Międzyrzeckiego
Rejonu Umocnionego (niem. Festungsfront Oder-Warthe-Bogen ).
Ze względu na mocno ograniczone środki inansowe, Niemcy postanowili wy budować w
pierwszej kolejności obiekty chroniące najbardziej strategiczne miej sca, tj. przeprawy promowe
i mostowe. W latach 1925–26 postawiono żel betowe schrony, m.in. w rejonie Głogowa i Zabo-
ru. Bu dow le te powstały wbrew po sta no wie niom Traktatu Wersalskiego i zostały w większości
przypadków odkryte przez wrocławską agen turę Między sojuszniczej Komisji Kontroli. Zebrana
w lutym 1927 r. Ko mi sja Ambasadorów, zmusiła Niemcy do li kwidacji większości obiek tów. Na
mocy jej decyzji nakazano zniszczenie 8 obiektów zbudowanych na prawym brzegu Odry w rejonie
Głogowa, natomiast zezwolono na pozostawienie 8 innych, wybudowanych na lewym brzegu.
Obiekty te stały się zalążkiem projektowanej Pozycji Środkowej Odry.
Budowa właściwych fortyikacji Pozycji Środkowej Odry roz po częła się w 1928 i trwała
z przer wami do 1939 roku. W tym czasie, na odcinku od Wrocławia do Krosna Odrzańskiego,
wybudowano około 650 żelbetowych schro nów bojowych i biernych (z planowanych ok. 750).
4 Budowa umocnień - powstanie Pozycji Środkowej Odry
Przebieg umocnień Pozycji Środkowej Odry
Elewacja wejściowa schronu
biernego z 1935 r.
Rejon: Cigacice
Fot. TPF Zielona Góra
Schron bojowy nr 708 z 1932 r.
Widok na płytę pancerną.
Rejon: Cigacice
Fot. K. Motyl
690180293.004.png 690180293.005.png 690180293.001.png
Budowa umocnień - etapy budowy i typy obiektów
5
Etapy budowy i typy obiektów
Prace budowlane podjęte nad Odrą w latach 1928­44 były prowadzone w kilku etapach:
etap I ­ 1928­32 budowa pierwszych umocnień,
etap II ­ 1934 r.,
etap III ­ 1935 r.,
etap IV ­ 1936 r.,
etap V ­ 1937/38 r.,
etap VI ­ 1939 r. zakończenie prac budowlanych,
etap VII ­ 1944 r. modernizacja dotychczasowych umocnień i przy go to wa nie ich do
obrony (rozbudowa umocnień polowych).
W trakcie każdego z etapów stawiano rozmaite rodzaje, typy i warianty budowli obronnych
o zmie nionych (udoskonalonych) konstrukcjach, pancerzach, roz wią zaniach dotyczących masko-
wania, roz kładu pomieszczeń, lokalizacji środków ognio wych, itp.
Etap I. Lata 1928-32
Bazując na doświadczeniach wyniesionych z budowy pierwszych fortyikacji w 1926 r., Niemcy
bardzo szybko podjęli decyzję o budowie nowych umocnień. Postanowienia Konferencji Amba-
sadorów niejako ułatwiły sprawę stworzenia fortyikacji, a przeprowadzona w 1927 r. likwidacja
Międzyalianckiej Komisji Kontroli, umożliwiła rozpoczęcie budowy bez większych ograniczeń.
Według nowej koncepcji, Pozycja Odrzańska miała się składać z pojedynczych, jednokondy-
gnacyjnych, żelbetowych schro nów bojowych przeznaczonych dla ckm­ów (MG 08 lub MG 08/15).
Schrony miały być ze sobą połączone gęstą siecią okopów. Śmiałe zamierzenia budowlane spotkały
się jednak z problemami natury inansowej. Z tego powodu Niemcy początkowo ograniczyli się
do budowy obiektów w naj bardziej zagrożonych rejonach, przy przeprawach promowych, mostach
i brodach (np. rejon Chobieni, Głogowa, Nowej Soli, Cigacic, Krosna Odrz.).
Nadodrzańskie budowle obronne były obiektami żelbetowymi, jedno kondyg na cyj nymi. Gru-
bość żelbetowych ścian zewnętrznych wynosiła zazwyczaj 1 m, przy czym grubość stropodachu
od 0,8 do 1,0 m (odporność „ B1 ”). Dzięki temu wytrzymywały one kilkukrotne traienia pociskami
burzącymi kal. 120 mm oraz ppanc. kal. 105 mm. Niemcy postawili również obiekty o innych
kategoriach odpor ności: niższej „ C ” (grubość ścian – 0,6 m), które wytrzymywały traienia po-
ciskami kal. 75 mm i ppanc. kal. 37 mm oraz wyższej „ B/B1 ” (grubość ścian 1,5 m, stropodachu
1 m), częściowo odporne na traienia pociskami do kal. 210 mm.
Ogółem w latach: 1928­32 wybudowano ok. 80 schronów bojowych. Wśród nich 70% stano-
wiły schrony o odpor no ś ci „B1” , 25% o odporności „B/B1” i 5% o odporności „C” .
Schrony powstałe w początkowym okresie budowy nadodrzańskich umocnień by ły konstruk-
cjami o uproszczonym układzie pomieszczeń. Najwięcej pow stało obiektów dwuizbowych (śluza
+ pomieszczenie bojowe) przeznaczonych na 3 żołnierzy. Stanowią one ok. 60% ogólnej liczby
wybudowanych schro nów. Pozostałe 40% budowli to obiekty trzyizbowe (śluza + 2 pomieszczenia
bo jo we), przeznaczone dla 5­6 żołnierzy (w tym podoicera).
Generalnie schrony składają się z dwóch pomieszczeń. Pierwszą izbą, wykonaną zaz wyczaj
w formie prostego korytarza (wymiary: 1,0 x 4,0 m) jest gazoszczelna ślu za (niem. Gasschleuse ).
Wejście do obiektu, umieszczone najczęściej w ścianie tyl nej, było zamykane za pośrednictwem
grubych, gazoszczelnych drzwi pancernych. Sto sowano wówczas dwa rodzaje drzwi pancernych:
wysokie, dwudzielne (o wysokości ok. 1,8 m) oraz niskie (o wysokości 1,2 m). Drzwi były wykonane
z walcowanego arkusza wielostopowej, plastycznej stali, o grubości 3 cm. Drzwi były gazoszczelne
Zgłoś jeśli naruszono regulamin