Robards Karen - Pościg.pdf - 6000 - filistynka32

Robards Karen

Pościg

Czy Jessica stała się ofiarą wypadku samochodowego,

czy... celem dla płatnych morderców? Wypadek samochodowy,

w którym ginie Annette Cooper, żona prezydenta USA, a z

którego cało wychodzi jedynie młoda prawniczka Jessica Ford,

staje się początkiem koszmaru. Szef Jessiki, John Davenport,

telefonuje do niej pewnej nocy i prosi o zabranie z hotelowego

baru Annette Cooper. Kilka dni później Davenport popełnia

samobójstwo, a jego wieloletnią sekretarkę śmiertelnie potrąca

samochód. Do tego zajmujący się sprawą Annette Cooper

tajniak, Mark Ryan, jest pewien, że Jess nie mówi mu o

wszystkim.

Przypadkowo wplątana w życie Pierwszej Damy Jessica

wkrótce orientuje się, że wszystkie osoby mające związek ze

sprawą umierają w niewyjaśnionych okolicznościach. Kobieta

jest pewna, że wypadek samochodowy, od którego wszystko

się zaczęło, nie był przypadkiem. Mark i Jess muszą połączyć

siły, by wyjaśnić tę sprawę, a to pozwoli im się poznać bliżej…

Rozdział 1

Jessica Ford przechodziła właśnie przez przyćmione, szklane

drzwi hotelowego baru, gdy zadzwonił telefon.

- Czy prezydentowa tam jest? Widzisz ją? - W miniaturowej

słuchawce Jess wyraźnie słyszała zniecierpliwiony, podniesiony

męski głos. Tym razem stary pijak, John Davenport, był tak

zdenerwowany, że nawet udało mu się wyraźnie wymawiać każde

słowo.

- Tak jest - odpowiedziała, poprawiając słuchawkę przy uchu.

Lokal wypełniał rozentuzjazmowany tłum miłośników

koszykówki, śledzących mecz na wielkim ekranie. Przy jednym ze

stolików, w nieco spokojniejszym miejscu, siedziała żona prezydenta

Stanów Zjednoczonych. Kobieta ubrana była w czarny sportowy dres

z białymi lampasami na spodniach i białe trampki. Na oczy nasuniętą

miała czapeczkę, która zasłaniała powszechnie znane, krótko przycięte

blond włosy.

Gdy Jessica wchodziła do baru, prezydentowa wprawnym ruchem

wychylała akurat kieliszek jakiegoś złotawego płynu. Jess szybko

zdała sobie sprawę z tego, jak niewiele potrzeba, aby wybuchł

skandal. Oto w samym środku sobotniej nocy żona prezydenta popija

sobie drinki w podrzędnym hotelu, położonym zaledwie kilka ulic od

oficjalnej rezydencji, i udaje, że ona to nie ona. Jakby tego było mało,

jeszcze ten dres, bejsbolówka i stojący tuż przy jej stoliku fikus.

- Całe szczęście - odetchnął Davenport. - Powiedz jej, że... -

Wybuch radości zgromadzonych kibiców skutecznie zagłuszył jego

słowa. Choć niezadowolona z nieoczekiwanie przydzielonej jej roli

niańki, Jessica twardo szła w kierunku wypatrzonego stolika. Serce

waliło jej jak młotem.

- Powtórz! Nic nie słyszę! - zawołała, gdy tylko tłum nieco

przycichł.

- Niech to szlag! - zaklął Jack, mrucząc jeszcze coś pod nosem. -

Musisz ją stamtąd wyprowadzić.

- Rozumiem - odpowiedziała, unikając sformułowania „zrobię, co

będę mogła". Nie chciała usłyszeć reprymendy szefa, który zwykł w

takich chwilach przypominać, że płaci za działanie, a nie za chęci.

Musiała więc teraz radzić sobie sama.

A swoją drogą, gdzie podziewa się ochrona, zastanawiała się, nie

widząc w otoczeniu nikogo w charakterystycznym czarnym

garniturze. Davenport twierdził, że prezydentowa będzie sama i

rzeczywiście, jak zawsze, miał rację.

- Dobry wieczór pani Cooper - szeptem zagaiła Jessica, zwracając

uwagę na to, by żaden z siedzących w pobliżu gości niczego nie

usłyszał. Nikt jednak nie zwracał uwagi na siedzącą z boku samotną

kobietę.

W każdej chwili sytuacja mogła się jednak zmienić, dlatego

Jessica musiała działać. Jej słowa pozostały bez echa. Prezydentowa

tępym wzrokiem gapiła się w pusty kieliszek. A może udawała, że nie

słyszy powitania.

- Proszę pani, jestem tu z polecenia pana Davenporta. - Jess

spróbowała jeszcze raz.

Siedząca podniosła wzrok.

- Kim pani jest? - spytała zdenerwowana.

- Nazywam się Ford. Przysłał mnie pan Davenport. - Jess

odpowiedziała z wymuszonym uśmiechem.

W surowym spojrzeniu podkrążonych dziś i zaczerwienionych

niebieskich oczu, które znała z telewizyjnych wiadomości i

kolorowych czasopism, dostrzegła wyraz ostrożności. Prezydentowa

była nieumalowana, miała opuchniętą i bladą twarz. Bez wątpienia

niedawno płakała. Jessica wiedziała, że pani Cooper bardzo często

kłóci się z mężem, Davidem. Pamiętała też, co mówił Davenport - w

takich chwilach po prostu należy wziąć prezydentową za rękę,

przytakiwać wszystkiemu, co mówi, i cierpliwie czekać, aż się

uspokoi.

Teraz za wszelką cenę musi ją jakoś do siebie przekonać. Cóż za

niecodzienna sytuacja! Nie wiadomo dlaczego prezydentowa znajduje

się w środku nocy w przepełnionym kibicami hotelowym barze. Choć

na razie nikt jej nie rozpoznał, Jessica bez trudu mogła sobie

wyobrazić, co by się stało, gdyby wpadli tu żądni sensacji

dziennikarze. Nagłówki jutrzejszych gazet z pewnością ogłaszałyby

wielkimi literami: PREZYDENTOWA POTAJEMNIE ZNIKNĘŁA Z

BIAŁEGO DOMU.

Jessica wiedziała, że musi się jej udać. Inaczej mogłaby stracić

pracę, a jej przełożony z pewnością dostałby szału. A cóż dopiero

działoby się na świecie! We wszystkich programach informacyjnych i

gazetach pokazywano by fotografię ubranej w dres i zapłakanej

prezydentowej. Trudno przewidzieć polityczne i personalne

konsekwencje takich publikacji, ale głowa Jess z pewnością spadłaby

jako pierwsza.

Poczucie ogromnej odpowiedzialności i zdenerwowanie

spowodowały, że dłonie Jess dosłownie lepiły się od potu. Na wszelki

wypadek splotła je razem i powtarzała w duchu: Nie załamuj się,

dodając sobie odwagi.

- Nie znam pani. Niech przyjdzie tu John - powiedziała wreszcie

prezydentowa, co oznaczało, że Jessica nie wzbudziła w niej zaufania.

Annette Cooper wyraźnie była zdenerwowana, bo bezwiednie bębniła

paznokciami w blat stołu. Wreszcie sięgnęła po leżący obok pustego

kieliszka telefon.

Z Johnem przyjaźniła się od dawna, poza tym był jej prawnikiem,

reprezentował jej interesy. Jessica także skończyła prawo i od roku

pracowała w nieprzyzwoicie bogatej i najbardziej wpływowej

kancelarii Davenport, Kelly i Bascomb, obsługującej kongresmenów.

I choć była jednym z pracowników tej znakomitej firmy, miała

nieodparte wrażenie, że jej podstawowym obowiązkiem było

wyłącznie wykonywanie poleceń szefa typu: „Skacz!". I liczyło się

tylko to, jak wysoko zdoła skoczyć.

Kiedy była na drugim roku w George Mason School of Law,

Davenport zatrudnił ją na pół etatu. O czymś takim marzą wszyscy

studiujący wieczorowo i pragnący po ukończeniu szkoły zmienić

Robards Karen - Pościg.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: