Martin Kat - Diabelska wygrana.pdf - e-booki nowe - Agadoo86

Rozdział 1

Londyn, Anglia, 1809

Kocica i myszka, pomyślał drwiąco Damien.

A może bardziej doświadczona pantera i ostrożna młoda łania. Obserwował ją przez

werandowe drzwi wiodące do głównego salonu miejskiej rezy¬dencji lorda Dorringa.

Była ubrana w jedwabną szmaragdową suknię tej samej barwy co jej oczy i śmiejąc

się cicho, poprowadziła na parkiet jedne¬go ze swoich adoratorów.

Było tam dość tłoczno. Wysoka, urządzona z prze¬pychem sala balowa należała do

najznakomitszych w całym Londynie. Mężczyźni we frakach i brokato¬wych

kamizelkach, panie w jedwabnych i satynowych sukniach, nierzadko znacznie

bardziej eleganckich, lecz żadna z nich nie wyglądała równie ślicznie jak ona. Przeszła

po wyłożonej mozaiką marmurowej podłodze elegancka i pełna gracji, opierając

smukłą dłoń w białej rękawiczce na ramieniu adoratora. Przez moment jej wzrok

powędrował w kierunku ta¬rasu.

Wiedziała, że on jest właśnie tam.

Obserwowała go tak samo, jak on obserwował ją. Damien, szósty hrabia Falon,

opierał się szerokim barkiem o szorstkie cegły domu. Odkrył, że bale, wieczorki,

przyjęcia przy muzyce przyciągają młode kobiety. 'Sezon towarzyski już się zaczął,

eli¬ta zjechała do Londynu, między innymi Aleksa Garrick.

Spoglądał na nią, gdy tańczyła rondo, zarumie¬niona od wysiłku, a ogniście

kasztanowe włosy po¬łyskiwały tuż przy jej policzkach. Po chwili opuści¬ła parkiet

razem ze swoim partnerem - księciem Roxbury. Był to młody, szczupły mężczyzna,

lecz o rzucającej się w oczy osobowości, w tej chwili najwyraźniej oczarowany damą,

której,. towarzy¬szył. Nalegał na kolejny taniec, lecz Aleksa pokrę¬ciła głową. Książę

skłonił się. nieco sztywno i zosta¬wił ją przy drzwiach.

Damien uniósł kieliszek, który trzymał w dłu¬gich, śniadych palcach, i pociągnął łyk

brandy. Szła w kierunku tarasu, wysoka, niemal królewska, nie rozglądała się na boki,

tylko przeszła przez weran¬dowe drzwi na zewnątrz. Unikając ocienionego miejsca,

gdzie stał, przeszła przez taras i zatrzyma¬ła się po przeciwnej stronie, spoglądając

na ogród. Słabe światło pochodni oświetlało starannie utrzy¬mane ścieżki wyłożone

muszlami ostryg, a księży¬cowa poświata odbijała się w bulgoczącej wodzie fontann.

Z lekkim uśmiechem Damien postawił,kieliszek na bogato zdobionym piedestale i

podszedł do sto¬jącej po drugiej stronie kobiety.

Odwróciła się, słysząc jego kroki, i wtedy coś za¬błysło w jej oczach. Nie wiedział, czy

to zaintereso¬wanie, czy może złość. Zresztą nie miało to już znaczenia. I tak

osiągnął swój pierwszy cel.

- Dobry wieczór ... Alekso.

W jej oczach barwy czystej zieleni dostrzegł za¬skoczenie. Omiotła wzrokiem jego

czarny frak, biały fular, dostrzegając i doceniając modny krój i idealne dopasowanie

ubrania. Jednak użycie jej imienia wytrąciło ją nieco z równowagi.

- Przepraszam - powiedziała. - Ale wydaje mi się, że do tej pory nie zostaliśmy sobie

przedstawieni.

- To prawda. Ale ja wiem, kim pani jest. .. i są¬dzę, że pani także mnie zna.

Nieznacznie uniosła głowę. Nie przywykła do mężczyzn, którzy rzucali jej wyzwania.

Ale on odkrył już, że jest to metoda, by zaintrygować damę, przykuć jej uwagę, a

następnie zwabić w swoją sieć.

- Pan jesteś Falon. - Ton jej głosu świadczył o tym, że słyszała coś niecoś na jego

temat, więk¬szość tych opowieści była prawdziwa. Jednak było jasne, że w

rzeczywistości nie ma pojęcia, kim on naprawdę jest.

- Damien - poprawił, podchodząc bliżej. In¬na kobieta pewnie cofnęłaby się

przynajmniej o krok, ale on mógłby się założyć, że Aleksa tego nie zrobi.

- Pan mnie obserwował. Zauważyłam pana w ze¬szłym tygodniu i jeszcze tydzień

wcześniej. Czego pan sobie życzy?

- Niczego, czego nie życzyłby sobie każdy z obecnych tu mężczyzn. Jest pani piękną

kobietą, Alekso. - Stał na tyle blisko, by czuć zapach jej perfum, delikatny aromat

bzu, by dostrzec nutę niepewności w głębi jej ślicznych, zielonych oczu. - Prawda jest

taka, że bardzo mnie pani intryguje. A to mi się nie zdarzyło już od bardzo dawna.

Przez chwilę milczała.

- Proszę o wybaczenie, lordzie Falon, nie wiem, czego pan ode mnie oczekuje, ale

zaręczam, że nie jest to warte pańskich wysiłków.

Uśmiechnął się kącikiem ust.

- Nie? A może jednak. .. jeśli pani na to pozwoli.

Spojrzała na niego nieufnie, jednak zdołał obu¬dzić jej zainteresowanie. Zerknęła w

bok, w głębo¬ki cień, nerwowo oblizała wargi.

- Już... późno - powiedziała z pewnym waha¬niem. - Zaraz zaczną mnie szukać. Lepiej

już wrócę.

Udało mu się: była wyraźnie poruszona. To do¬brze. Z tego, co wcześniej

zaobserwował, wcale nie było to takie łatwe.

- Po co miałaby pani wracać do środka, skoro tu, na zewnątrz, jest o wiele

przyjemniej?

Zesztywniała, chowając twarż w cień.

- I znacznie bardziej niebezpiecznie, jak mi się zdaje. Wiem, kim pan jest, lordzie

Falon. Wiem, że jest pan łajdakiem o bardzo nieciekawej reputa¬cji. I najgorszego

sortu rozpustnikiem.

Uśmiechnął się•

- Więc zasięgała pani opinii na mój temat. To już jakiś początek. - W jej podbródku,

który teraz wysunęła nieznacznie do przodu, zauważył mały dołeczek.

- Pochlebia pan sobie, milordzie.

- A co jeszcze pani o mnie słyszała?

- Niewiele. Nie jest pan ulubionym tematem towarzyskich konwersacji przy obiedzie.

- Jednak mam opinię osoby, do której niewinne dziewczęta nie powinny mieć dostępu.

- Doskonale pan wie, że tak jest.

- Nie sądzi pani, że człowiek taki jak ja mógłby się zmienić?

Spojrzała na niego badawczo, odważnie, bez cie¬nia nieśmiałości czy skromności.

Czego zresztą wcale nie oczekiwał.

- Tego nie powiedziałam. Jakżebym mogła? Mój brat był jeszcze gorszym łajdakiem

niż pan, o ile to w ogóle możliwe. A teraz jest szczęśliwym małżon¬kiem.

- Więc widzi pani, że jest jeszcze dla mnie na¬dzieja.

Nie skomentowała tego, mierząc go wzrokiem, spoglądając badawczo spod gęstych,

ciemnych rzęs.

- Naprawdę muszę już iść. - Odwróciła się i ru¬szyła przed siebie.

- Czy będzie pani na przyjęciu u lady Bingham w sobotę?

Zatrzymała się, lecz nie odwróciła. W blasku po¬chodni jej błyszczące włosy świedły

jaśniej niż po¬łyskujące płomienie.

- Będę - powiedziała i odeszła.

Damien uśmiechnął się w ciemność, lecz jedno¬cześnie zacisnął pięści. Z jakąż

łatwością potrafiła rozpalić mężczyznę, sprawić, by poczuł w lędź¬wiach narastające

podniecenie. Połowa młodych byczków w Londynie błagała o jej rękę, lecz ona im

odmawiała. Po prostu bawiła się ich zalotami, zachęcała, flirtując bez opamiętania,

przebierając w zadurzonych w niej głupcach jak w ulęgałkach.

Tuzin z nich proponowało jej małżeństwo. Powinna była przyjąć oświadczyny, gdy

miała po temu sposobność.

* * *

- Aleksa! Wszędzie cię szukaliśmy. Gdzie się podziewałaś? - Lady Jane Tornhill, niska,

pyzata dwudziestodwuletnia panna podeszła do Aleksy. Była ubrana w błękitną

jedwabną suknię - tunikę bogato zdobioną złotem. J ane, córka księcia Dan¬dridge,

była najlepszą przyjaciółką Aleksy.

- Byłam tylko na tarasie. - Skubała guzik swojej długiej białej rękawiczki. - Tu w

środku jest bar¬dzo gorąco.

- Na tarasie? Ale chyba nie zapomniałaś o lor¬dzie Perrym? To z pewnością jedna z

najlepszych partii w Londynie. I taki przystojny ...

- Lord Perry, tak ... Wybacz, lane. lak już mó¬wiłam, było mi bardzo gorąco.

lane przyjrzała się jej uważnie, łagodne brązowe oczy spostrzegły lekki rumieniec na

policzkach Aleksy. Zerknęła w kierunku drzwi prowadzących na taras dokładnie w

momencie, gdy wszedł przez nie lord Falon.

- Na Boga, Alekso, chyba nie byłaś tam razem z nim!

Aleksa wzruszyła ramionami.

- Odbyliśmy krótką rozmowę. To wszystko.

- Ależ on jest ... on jest. .. Przecież nawet nie zostaliście sobie przedstawieni.

- Nie. I pewnie nigdy nie będziemy.

- Masz do tego prawo. Twój brat byłby wściekły, gdyby się dowiedział, że ten

mężczyzna zbliżył się do ciebie.

- Nie rozumiem, co jest w nim takiego straszne¬go. Mnóstwo mężczyzn ma romanse

z mężatkami. - Ale niewielu zabiło trzech mężów:•w pojedyn¬kach.

-Mój brat sam brał udział w pojedynkach. Nie jest tajemnicą, że Rayne spotykał się z

lady Campden. On nawet ...

- Rayne zupełnie się zmienił. A lord Falon wca¬le i pewnie nigdy się nie zmieni.

Aleksa bawiła się kosmykiem swoich ciemnych, kasztanowych włosów.

- Nie pamiętam, żebym widziała go kiedykol¬wiek przed obecnym sezonem

towarzyskim.

- Przez kilka ostatnich lat przebywał za granicą. Chyba w Italii... A może to była

Hiszpania ... - Zerknęła z powrotem na hrabiego. - W każdym razie, on nie jest dobrze

widziany w wyższych sfe¬rach. I one niewiele dla niego znaczą.

- Więc, według ciebie, co on tutaj robi?

- Nie mam pojęcia. - Patrzyły na niego, jak z gracją, odprowadzany wzrokiem przez

jeszcze co najmniej kilka par oczu, przechodzi przez salon ku zdobionym drzwiom

prowadzącym n~ ulicę. Był wyższy niż większość obecnych na balu mężczyzn,

szczupły, lecz szeroki w ramionach. Miał falujące czarne włosy i śniadą cerę, wydatne

kości policzko¬we i niezwykle jasne, błękitne oczy. Mówiąc krót¬ko, był jednym z

najprzystojniejszych mężczyzn, ja¬kich kiedykolwiek widziała Aleksa.

- Myślisz, że to łowca posagów? - spytała, nie¬mal z niechęcią oczekując odpowiedzi.

Była mło¬dą, piękną kobietą i jedną znajzamożniejszych młodych dziedziczek w

Londynie.

- Szczerze mówiąc, nie sądzę. Z tego, co słysza¬łam, jego majątek bardzo się

skurczył, ale tak na¬prawdę wcale nie jest biedny. No i nie szuka żony. Gdyby szukał,

jest co najmniej tuzin bogatych mło¬dych dam, które poślubiłyby go mimo jego

reputa¬cji. Nie mówiąc o wielu wdowach, z którymi zwykle romansuJe.

- Co jeszcze o nim wiesz?

- Niewiele. Mieszka w jakimś ponurym starym zamku na wybrzeżu. Swego czasu

krążyły plotki, że zaangażował się w przemyt. Innym razem rozeszły się pogłoski, że

sympatyzuje z Francuzami.

- Z Francuzami! - Jej brat, Chris, został zabity z ręki Francuzów. Nienawidziła

Napoleona i jego niekończącej się krwawej wojny.

- Płynie w nim trochę francuskiej krwi ze strony matki - przypomniała sobie Jane. -

Dlatego jest taki przystojny i ma śniadą cerę.

Aleksa westchnęła.

- Łajdak, przemytnik, a może nawet jeszcze go¬rzej. Nie ma zbyt dobrej reputacji. -

Zmarszczyła brwi. Sama nie wiedziała, dlaczego młody hrabia tak ją zaintrygował. Po

chwil~ uśmiechnęła się tak pogodnie, jak nie uśmiechała się od bardzo dawna. -

Mimo wszystk~ naprawdę jest niesamowicie przy¬stojny. I te oczy ... niebieskie jak

morze po burzy.

- Tak. I równie niezgłębione. Możesz być pew¬na, że ten mężczyzna oznacza same

kłopoty.

Aleksa jedynie wzruszyła ramionami. Zaczynała już liczyć dni do następnej soboty.

* * *

Aleksie przez cały tydzień czas bardzo się dłużył, natomiast lady Thornhill dni mijały

jak z bicza strzelił. Stojąc przy pokrytym białym obrusem sto¬le w domu lady

Bingham, tuż obok bogato zdobio¬nej czary z ponczem mieniącej się srebrzyście w

blasku świec, spoglądała na zbliżającą się przyja¬ciółkę, która opierała dłoń na

ramieniu przystoj¬nego lorda Perry'ego. AlekSa uśmiechała się, jak zwykle uprzejmie

słuchając i jak zwykle znudzo¬na od samego początku towarzyskiego sezonu.

Niedawno wróciła do Londynu z Marden, posia¬dłości znajdującej się niedaleko

majątku ojca Jane w Dandridge, gdzie kiedyś się poznały. W czasie sezonu Aleksa

mieszkała u swojego brata i jego żony w Stoneleigh, posiadłości wicehrabiego na

tere¬nie Hampstead Heath. Oboje nalegali, żeby w tym roku

wróciła do Londynu, nakłaniali ją do uczest¬niczenia w życiu towarzyskim. Mieli

nadzieję, że wreszcie znajdzie odpowiedniego męża. Jane była pewna, że gdyby nie

Peter i tragedia, która się wy¬darzyła, lord Stoneleigh nakłoniłby siostrę do

mał¬żeństwa znacznie wcześniej.

Tymczasem folgował jej, wiedząc, że śmierć przyjaciela była dla niej wielkim

przeżyciem, że czuła się za nią odpowiedzialna, więc przez ostat¬nie dwa lata

pozwolił jej pozostać w izolacji

od świata w Marden.

Lecz w końcu Aleksa wróciła i w ciągu kilku ty¬godni sezonu była równie chętnie

zapraszana jak w czasie swojej inauguracji. Wciąż była pięk¬na - teraz nawet jeszcze

piękniejsza, ponieważ jej rysy nabrały dojrzałości - czarująca i ciepła. Jed¬nak

wewnętrznie bardzo się zmieniła. Nie była już beztroską, niewinną panną, która z

satysfakcją pła¬wiła się w uwielbieniu adorujących ją zalotników. Nie była już

niefrasobliwą, zachowującą się jak rozpuszczone dziecko dziewczyną.

Aleksa stała się kobietą w każdym calu. Strata przyjaciela kosztowała ją jej młodość,

a także pew¬ną cząstkę jej samej. Wyglądało to tak, jakby skry¬wała swoje emocje,

jakby jakaś mała iskierka życia w jej wnętrzu zgasła tego samego dnia, w którym

zgasł Peter.

Jane chciała, żeby Aleksa była podobna do in¬nych dziewcząt w jej wieku - otoczona

wianusz¬kiem licznych adoratorów musiała podjąć trudną decyzję, którego wybrać z

długiej listy zalotników rywalizujących o jej rękę.

Jednak Aleksa nie chciała żadnego z nich.

- To są wszystko mali chłopcy - powiedziała kie¬dyś,. - Ja chcę kogoś, kto po budzi

moj e serce, by biło żywiej. Kogoś, kogo mogłabym szanować, z kim mogłabym

rozmawiać. Chcę prawdziwego mężczy¬zny i nie zamierzam związać się z nikim

innym.

Jane roześmiała się na te słowa, podziwiając jej szczerość. Wiedziała, że między

innymi właśnie dlatego są tak bliskimi przyjaciółkami.

Zresztą Jane zawsze ją rozumiała. Matka Alek¬sy zmarła, gdy ona była jeszcze małą

dziewczynką, podobnie jak Jane, więc dz.iewczynka dorastała pod opieką ojca i dwóch

bra.ci niemal dwukrotnie od niej starszych; Nie było więc niespodzianką, że Aleksę

pociągali bardziej dojrzali mężczyźni. Nie¬stety, większość jej wielbicieli była dla niej

mało atrakcyjna.

Z wyjątkiem lorda Falona.

Ze wszystkich mężczyzn, jakich przyjaciółka Ja¬ne mogła wybrać, ten był naj gorszy.

Owszem, był tajemniczy i intrygujący, lecz zarazem nieprzewi¬dywalny i

niebezpieczny, może nawet dopuszczał się czynów przestępczych. Zainteresowanie,

jakie okazywał Aleksie, z pewnością było podyktowane nieczystymi intencjami,

chociaż Jane musiała przy¬znać, że nigdy nie słyszała, by rozmyślnie uwiódł młodą

niewinną dziewczynę~ . Był znacznie mniej zamożny od Aleksy, a gdyby nawet

szaleńczo się w sobie zakochali, wicehrabia nigdy nie zaakcepto-

wałby tego małżeństwa.

Jednak w oczach Aleksy pojawił się ten niewi¬dziany od dawien dawna błysk.

Stojąc w migotliwym świetle żyrandola, Jane pa¬trzyła, jak jej przyjaciółka z gracją

porusza się po¬śród modnie odzianych mężczyzn i kobiet z towa¬rzystwa, oszukując

ich wszystkich swoim przyklejonym do ust uśmieszkiem. Wszystkich, ale nie Jane. Być

może lord Falon byłby dla niej odpowiedni? Może rozpaliłby w niej chęć do życia,

która niemal zupełnie zgasła?

Być może warto podjąć ryzyko?

Lady J ane Thornhill uśmiechnęła się. Jeśli Aleksa będzie ostrożna, nic nie może jej się

stać.

Spojrzała w kierunku drzwi prowadzących do ogrodu. Przystojny lord Falon jeszcze nie

przybył, ale Jane nie miała wątpliwości, że niebawem się zjawi.

Cóż to może zaszkodzić, jeśli Aleksa poflirtuje sobie z nim, tak troszeczkę? Albo

nawet jeśli posu¬nie się do pocałunku?

Do tej pory nie było mężczyzny, z którym Alek¬sa nie umiałaby sobie poradzić. Może

nadszedł czas, by poznała takiego, który stawi jej czoło, roz¬nieci przygasły ogień.

Może - tak pomyślała, lecz prawdę mówiąc, wcale nie była pewna.

* * *

Był tam. Wyraźnie to czuła. I obserwował ją. Aby ukryć napięte nerwy, Aleksa

roześmiała się rado¬śnie w odpowiedzi na coś, co powiedział towarzy¬szący jej

mężczyzna, jasnowłosy, nieco pulchny ad¬mirał lord Cawley. Admirał mówił o wojnie,

po raz dziesiąty delektując się zwycięstwem pod Trafalga¬rem sprzed kilku lat.

Aleksa puszczała mimo uszu słowa wypowiada¬ne monotonnym, nosowym głosem,

wreszcie kątem oka zauważyła, jak do sali balowej wchodzi hrabia. Wysoki, szczupły,

a jednak mocno zbudo¬wany. Poczuła motylki w żołądku na sam widok oszczędnych,

płynnych ruchów pewnego siebie mężczyzny, których nigdy nie widziała u innych.

Zatrzymując się tylko na moment, by wymienić tu i tam kilka zdawkowych zdań,

skierował się ku drzwiom prowadzącym do ogrodu. lak długo bę¬dzie czekał? -

zastanawiała się. Nie miała zamiaru dołączyć do niego zbyt wcześnie.

W miarę upływu czasu doszła do wniosku, że bę¬dzie czekał godzinami. Wydawało

się, że hrabia jest bardzo cierpliwym człowiekiem.

Poszła do niego zaraz po kolacji, bez trudu opuszczając towarzystwo, wdzięczna za

to, że Ray¬ne i 10celyn poczuli się zmęczeni i wyruszyli z po¬wrotem do Stoneleigh,

posiadłości położonej go¬dzinę jazdy karetą. Dziękowała bratu, że pozwolił jej

spędzić cały ten tydzień z J ane.

- Rozmawiałem z księciem - powiedział wtedy jej przystojny brat, uśmiechając się

serdecznie. Jo¬celyn stała obok niego, jedno z nich szczupłe i ele¬ganckie, drugie

masywne i silne. - Jego książęca mość nie jest jeszcze gotów do wyjazdu. Ty i Jane

możecie zostać razem z nim. Bądź grzeczna i baw się dobrze, a w poniedziałek

przyślę po ciebie po¬wóz. - Miał gęste włosy koloru ciemnej kawy, mę¬skie rysy

twarzy, pewną szorstkość w sposobie by¬cia, dzięki czemu zawsze świetnie radził

sobie z kobietami. .

- Dziękuję ci, Rayne. - Nachyliła się i pocałowa¬ła go w policzek. Jednocześnie tknęła

ją nieoczeki¬wana myśl: mimo że brat był mocniej zbudowany, był jedynym znanym

jej mężczyzną, który dorów¬nywał wzrostem Damienowi Falonowi.

- Baw się dobrze - Jocelyn uśmiechnęła się i uściskała Aleksę. Dwa lata starsza od

Aleksy Jo miała podobną do niej sylwetkę, była szczupła i wysoka, ciemnowłosa;

ładna i inteligentna zara¬zem. Po kilku latach od poślubienia Rayne'a zo¬stały z

Aleksą bliskimi przyjaciółkami.

- Obiecuję, że nie przepuszczę żadnego tańca.

- To nie była prawda, ale Jo była zadowolona, że

Aleksa miło spędza czas. Chociaż, prawdę mó¬wiąc, do momentu pojawienia się

lorda Falo¬na na towarzyskich salonach w tym sezonie Aleksa wolałaby chyba

przebywać w Marden.

Zaczekała, aż brat z żoną odjadą, a potem zebra¬ła całą odwagę i przeszła na tył

domu, gdzie znaj¬dowała się jednopiętrowa ceglana przybudówka zdobiona

francuskimi motywami. Pokonując ostat¬nie kilka kroków w stronę drzwi, sprawdziła

jeszcze swój strój, który dzięki Jocelyn jej brat w końcu nie¬chętnie zaakceptował:

wygładziła przód złocistej jedwabnej sukni, przesunęła tiul na właściwe miej¬sce,

Martin Kat - Diabelska wygrana.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: