Sylvia Andrew - Sawantka.pdf - ● Harlequin Romans Historyczny - kasiek790

Sylwia Andrew

Sawantka

ROZDZIAŁ PIERWSZY

1812 rok

Czując się trochę jak owczarek strzegący trzody, Hester

Perceval wyprowadziła gromadkę kuzynek ze składu bławat-

nego pana Hammonda w centrum Northampton. Wszystkie

były w znakomitym nastroju, pokrzykiwały i wybuchały

śmiechem przy każdym potknięciu na pokrytej śniegiem uli-

cy. Wszystkie też kurczowo ściskały paczki, przed chwilą bo-

wiem jednogłośnie nie zgodziły się na zostawienie ich w

składzie i dostarczenie do domu następnego dnia. Nawet

Hester, zwykle zachowująca się w miejscach publicznych z

przykładną surowością, nie mogła nie roześmiać się z ich

facecji, gdy pomagała im kolejno przejść przez ruchliwą

jezdnię. Dżentelmena wychodzącego ze stacji pocztowej

oczarował widok czterech młodych, smukłych dam, które

wychynęły zza rogu Abington Street - miały rumiane, oży-

wione twarze otulone kapturami z futrzanym wykończeniem

i były ubrane w ciepłe pelisy - niebieską, ciemnoczerwoną,

rdzawobrunatną i zieloną.

Niedaleko zajazdu Pod Pawiem Henrietta, najmłodsza z

kuzynek, znowu się poślizgnęła i tym razem straciła rów-

nowagę. Hester zdołała uratować ją przed upadkiem, ale przy

tym upuściła swoją paczkę w śnieg. Dżentelmen natychmiast

rzucił się na pomoc i podniósł zgubę. Z ujmującym uśmie-

chem powiedział:

- Wydaje mi się, że szkoda jest tylko powierzchowna.

Czy chce pani zatrzymać taką trochę zmoczoną paczkę, czy

mam dać ją chłopcu na posyłki w zajeździe, żeby się nią za

jął? Wnoszę bowiem, że zmierza pani do zajazdu Pod Pa

wiem, gdzie czeka na nią służący.

Hester wstrzymała oddech, porażona widokiem wysokie-

go przystojnego mężczyzny o niskim, dźwięcznym głosie.

Dungarran. Nie potrafiła go zapomnieć, mimo że wiele razy

próbowała. Na szczęście dżentelmen najwidoczniej nie miał

tego kłopotu i już wyrzucił ją z pamięci.

- Dziękuję panu - powiedziała ze spuszczoną głową.

-Nasz stajenny powinien wrócić za kilka minut. Właśnie po-

szedł po mojego brata, który przyjeżdża dyliżansem z Cam-

bridge. Mamy zamówiony salonik Pod Pawiem, więc może-

my tam na niego poczekać. - Odwróciła się do kuzynek.

- Chwileczkę! - Mężczyzna zaszedł jej drogę i ze sku-

pieniem spojrzał w oczy. - Panna Perceval, prawda? Siostra

Hugona Percevała. No, no. - Zmierzył wzrokiem trzy dziew-

czynki, przyglądające mu się zdumionym wzrokiem zza ple-

ców Hester. - Czy to są pani siostry?

- Moje kuzynki, lordzie Dungarran.

- Ależ jestem bezmyślny! Przecież nie powinna pani stać

na dworze w taką pogodę. Chodźmy! Proszę pozwolić, że

odprowadzę panią do zajazdu. Możemy porozmawiać w

środku.

Hester miała nadzieję, że nie widać po niej niechęci do

tego pomysłu, nie wypadało jej bowiem odmówić. Lord

Dungarran dyskretnie, lecz całkiem słusznie wyraził zdzi-

wienie brakiem służby towarzyszącej im w gwarnym mie-

ście. W Londynie takie zachowanie z pewnością uznano by

za niedopuszczalne. A Dungarran był wzorcowym przykła-

dem londyńskiego dżentelmena, o czym Hester pomyślała z

niejaką goryczą.

W zajeździe gospodarz powitał ich kompanię z należnym

szacunkiem.

- Salon jest przygotowany, panno Perceval. Postawiłem

na stole ciasteczka i paszteciki, w razie gdyby był potrzebny

drobny posiłek. Czy mam podać herbatę, czy kawę? A może

trochę grzanego wina? Na dworze jest zimno, a po zakupach

zawsze chce się pić.

- Dziękuję, panie Watkins. - Karczmarz z zainteresowa-

niem przyjrzał się jej towarzyszowi. - Lord Dungarran do-

trzyma nam towarzystwa, póki nie nadejdzie mój brat.

- Wolałbym jednak coś mocniejszego do picia niż grzane

wino, gospodarzu. Czy macie może dobre piwo?

- Najlepsze, milordzie! Proszę tędy. - Zaprowadził ich

do przytulnego pokoju ze stołem i miękkimi ławami. Na ko-

minku trzaskał ogień. - Będzie państwu tutaj wygodnie. Po-

ślę chłopaka do Hammonda, żeby przepakowali pani paczkę,

panno Perceval.

Hester podziękowała i karczmarz znikł. Po chwili milcze-

nia Hester powiedziała chłodno:

- Dziewczęta, chciałam przedstawić wam przyjaciela

Hugona, lorda Dungarrana. Lordzie Dungarran, to są moje

kuzynki: panna Edwina Perceval, panna Frederica i panna

Henrietta. - Dziewczynki z szacunkiem dygnęły. Wszystkie

darzyły szczerym podziwem kuzyna Hugona, a jego przyja

ciel wywierał nie mniejsze wrażenie. Obszerny płaszcz, któ-

ry zdjął, wchodząc do zajazdu, miał ni mniej, ni więcej tylko

pięć pelerynek, a również pozostałe części jego ubrania

-ciemnogranatowy surdut, śnieżnobiały, idealnie wykrochma-

lony fular i jasne spodnie z koźlej skórki - były ostatnim

krzykiem mody. Panienki, nieco speszone, lecz jednocześnie

zachwycone, przyglądały się wysokiemu, przystojnemu

mężczyźnie z krótkimi czarnymi włosami i szarymi oczami

o rozleniwionym wyrazie. Odprężyły się jednak, gdy lord

Dungarran uśmiechnął się i powiedział:

- Jestem urzeczony, moje panie. Doprawdy urzeczony.

Muszę przyznać, że ciekawość nie daje mi spokoju. Po

wiedzcie mi, proszę, co jest w tych tajemniczych paczkach,

z którymi nie chcecie się rozstać.

Dziewczęta wybuchnęły śmiechem i odłożyły paczki na

jedną z ław. Potem rozpięły pelisy i ściągnęły kaptury. Hes-

ter bez pośpiechu poszła za ich przykładem. Henrietta, naj-

młodsza z dziewcząt, a zarazem najmniej wstydliwa, odparła

z entuzjazmem:

- Muśliny i jedwabie. Na suknie. Wszystkie dostaniemy

nowe wieczorowe suknie, nawet ja. Robina będzie miała de

biut na wiosnę.

Dungarran spojrzał pytająco na Hester.

- Robina jest moją najstarszą kuzynką - wyjaśniła bez

namiętnie, patrząc w drugą stronę. -Dzisiaj jej tu z nami nie

ma. W marcu ciotka zabiera ją do Londynu, żeby mogła po

kazać się w towarzystwie. — Hester spłonęła rumieńcem. Jej

debiut odbył się przed sześcioma laty, świadkiem tej katastro

fy był właśnie dżentelmen, który teraz przed nią stał. Co wię

cej, nawet odegrał główną rolę w tych wydarzeniach, a z jego

miny należało wnioskować, że i on zdaje sobie sprawę z nie-

Sylvia Andrew - Sawantka.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: