Dickens Charles - Klub Pickwicka.pdf - ebooki Przygoda i sensacją - kasiek790

KLUB PICKWICKA

Charles Dickens

tłum. Włodzimierz Górski

Tom I

ROZDZIAŁ PIERWSZY

PICKWICKCZYCY

Pierwsze promienie światła, które rozjaśniły grube ciemności towarzyszące ukazaniu się

nieśmiertelnego Pickwicka na horyzoncie uczonego świata, jak też pierwszą urzędową wzmiankę o

tym niepospolitym mężu, znajdujemy w protokołach Klubu Pickwicka. Wydawca niniejszego dzieła

szczęśliwym się mieni, że może przedstawić je swym czytelnikom jako dowód sumienności, uwagi,

usilnej pracy i zdolności badawczych, jakie rozwinął przy poszukiwaniach w licznych powierzonych

mu starych dokumentach. Dnia 12 maja 1827, przewodniczący Józef Smigger Esq., D. W. P. C. K. P.

Postanowiono jednogłośnie:

"Towarzystwo z uczuciem niczym nie zamąconego zadowolenia i bezwzględnego uznania

wysłuchało czytania dokumentów udzielonych przez Samuela Pickwicka Esq., D. P. C. K. P., a

zatytułowanych: »Badania spekulatywne stawów hampsteadzkich tudzież niektóre spostrzeżenia nad

teorią skakania żab« Towarzystwo wyraża swoje najszczersze podziękowanie rzeczonemu

Samuelowi Pickwickowi Esq., D. P. C. K. P. Towarzystwo, uznając wielkie korzyści, jakie nauka

odnieść powinna z wyżej przytoczonego dzieła, jak również z niezmordowanych poszukiwań

Samuela Pickwicka w Hornsey, Highgate, Brixton i Camberwell, nie może także nie uznać

nieobliczalnych skutków, jakie by, o ile sobie pochlebiać można, miało to dla rozpowszechnienia

pożytecznych wiadomości i rozwoju oświaty, gdyby prace tego znakomitego męża przeniesione

zostały na rozleglejsze pole, to jest gdyby podróże jego i spostrzeżenia obszerniejszy obejmowały

zakres. Dlatego też Towarzystwo poddało gruntownej rozwadze wniosek wyżej wymienionego

Samuela Pickwicka Esq. D. P. C. K. P. i trzech innych pickwickczyków wymienionych poniżej,

mający na celu utworzenie nowego związku zjednoczonych pickwickczyków pod nazwą:

Korespondujący Oddział Klubu Pickwicka.

Po przyjęciu i zatwierdzeniu wzmiankowanego wniosku przez Towarzystwo, Oddział

Korespondujący Klubu Pickwicka uznaje się niniejszym za ukonstytuowany. Samuel Pickwick Esq.,

D. P. K. C. P, August Snodgrass Esq., C. K. P, Nataniel Winkle Esq., C. K. P, Tracy Tupman Esq., C.

K. P. zostają również wybrani i mianowani członkami rzeczonego stowarzyszenia korespondentów, z

zaleceniem, ażeby od czasu do czasu przesyłali Towarzystwu Klubu Pickwicka w Londynie

autentyczne szczegóły o swych podróżach i poszukiwaniach, spostrzeżenia nad charakterem i

obyczajami, na koniec opisy przygód, jak również opowiadania i inne utwory będące wynikiem uwag

nad miejscowymi wydarzeniami lub wynikiem wspomnień w związku z nimi pozostających.

Towarzystwo z wdzięcznością zatwierdza zasadę, że członkowie Oddziału Korespondującego

sami będą ponosić koszty podróży, i nie ma nic przeciw temu, ażeby członkowie rzeczonego

stowarzyszenia robili swe poszukiwania, dopóki im się będzie podobać, byle poszukiwania te

odbywały się na tych samych warunkach. Na koniec uwiadamia się niniejszym członków wyżej

wymienionego oddziału, że wniosek ich w sprawie opłacenia portorii od listów i posyłek roztrząsany

był przez Towarzystwo, że Towarzystwo wniosek ten poczytuje za godny wielkich umysłów, z

których łona wyszedł, i udziela mu swego zupełnego zatwierdzenia".

Powierzchowny obserwator - dodaje sekretarz, z którego papierów zaczerpujemy opowiadanie -

powierzchowny obserwator może by nie dostrzegł nic nadzwyczajnego w łysej głowie i okrągłych

okularach, stałe zwróconych na jego (sekretarza) twarz, gdy ten czyta wyżej przytoczone statuty; był

to jednak widok ze wszech miar godny zastanowienia dla każdego, kto wiedział, że potężny mózg

Pickwicka pracował pod tą łysiną i że wyraziste oczy Pickwicka błyszczały poza tymi okularami. I w

samej rzeczy mąż, który dotarł aż do źródeł stawów hampsteadzkich, który poruszył cały świat

uczoną swoją teorią o żabim skoku, siedział tam tak spokojny i nieruchomy jak wody tych stawów,

gdy je lód zetnie, albo raczej jak pojedynczy egzemplarz żaby w przepaścistych głębiach gliniastych

jam. Ale o ileż widok ten stał się bardziej zajmujący, gdy na wielokrotne wołania: "Pickwick!

Pickwick!", które jednocześnie wyrwały się z ust wszystkich jego wielbicieli, znakomity ów mąż

podniósł się, pełen życia i wzruszenia, wstąpił powoli na prostą ławkę, na której przedtem siedział, i

przemówił do klubu, którego był założycielem. Jakim to studium dla artysty mogłaby być ta zajmująca

scena! Wymowny Pickwick stał przed nami, jedną rękę wdzięcznie kryjąc pod połą fraka, drugą

poruszając w powietrzu dla nadania większej wyrazistości swej gorącej wymowie. Wzniesione

stanowisko mówcy pozwalało widzieć jego obcisłe spodnie z kamaszami, na które nie zwrócono by

pewnie wielkiej uwagi, gdyby okrywały innego człowieka, ale które uświetnione, ilustrowane, jeżeli

tak można wyrazić się, osobą Pickwicka, mimowolnie przejmowały widzów uszanowaniem i czcią.

Otaczali go ludzie, którzy oświadczyli gotowość podzielenia niebezpieczeństw jego podróży i

których przeznaczeniem było dzielić sławę jego odkryć. Po prawej jego ręce siedział pan Tracy

Tupman, wielce zapalny Tupman, który z mądrością wieku dojrzałego łączył uniesienie i zapał

młodego chłopca w tym, co dotyczy najbardziej zajmującej i najgodniejszej przebaczenia słabości

ludzkiej - miłości. Czas i dobre jadło rozszerzyły mu kibić niegdyś tak romantyczną; czarna jedwabna

kamizelka uwypuklała się coraz więcej; złoty łańcuch od zegarka znikał cal po calu sprzed własnych

jego oczu; szeroki podbródek coraz więcej wyłaniał się spoza białego krawata, ale dusza Tupmana

nie zmieniła się: uwielbienie dla płci pięknej było w niej zawsze górującym uczuciem.

Na lewo od mistrza siedział poetyczny Snodgrass; tajemniczo otulony w niebieski płaszcz

podszyty psami. Obok niego Winkle, myśliwiec, rybak, jeździec, bokser, sportsmen, z wdziękiem

ukazywał zupełnie nową kurtkę, szkocki krawat i szaraczkowe spodnie. Mowa pana Pickwicka i

rozprawy, które się wywiązały następnie, przytoczone są w protokołach klubu. Przedstawiają one

uderzające podobieństwo do rozpraw najznakomitszych zgromadzeń, a ponieważ budujące jest

zawsze porównanie czynów wielkich ludzi, podajemy tu protokół tego pamiętnego posiedzenia.

"Pan Pickwick zrobił uwagę - mówił sekretarz - że sława jest droga sercu każdego człowieka.

Sława poetycka jest droga sercu jego przyjaciela Snodgrassa. Sława miłosnych podbojów jest tak

samo droga jego przyjacielowi Tupmanowi, a żądza zdobycia sobie sławy we wszystkich

ćwiczeniach ciała płonie w wysokim stopniu w piersi jego przyjaciela Winkle'a. On (pan Pickwick)

nie może zapomnieć, że i na niego samego wywierają wpływ namiętności ludzkie, ludzkie uczucia

(Oklaski), może nawet ludzkie słabości (Głośne wołania:

- Nie! Nie!). Ale powie i to, że jeżeli kiedy ogień miłości własnej zapałał w jego łonie, to wnet

tłumiła go żądza, aby być pożytecznym rodzajowi ludzkiemu. Chęć zjednania sobie szacunku rodu

ludzkiego była zawsze jego bodźcem, filantropia jego gwiazdą przewodnią. (Gwałtowne oznaki

uznania). Czuł on pewną dumę, wyznaje to otwarcie, i niech jego przyjaciele zużytkują to wyznanie,

jeżeli im się podoba, czuł on pewną dumę, gdy przedstawił uczonemu światu swoją teorię skoku żab.

Teoria ta może być znakomitą albo nią może nie być. (Jeden głos: - Jest nią! - Głośne oklaski).

Zgadza się mówca ze zdaniem szanownego pickwickczyka, którego głos usłyszał. Teoria jego jest

znakomita. Ale choćby sława tego traktatu doszła do krańców uczonego świata, i wtedy duma, jaką

by uczuwał autor tego dzieła, nie była niczym wobec uczucia dumy, jakiego doznaje w tej chwili

najszczęśliwszej w jego życiu (Oklaski). Jest on tylko bardzo mizerną jednostką (- Nie! Nie!); nie

może jednak nie uznać tego, że powołany został przez Towarzystwo do czynności wielkiej wagi,

połączonej z pewnym narażeniem się, dziś zwłaszcza, gdy nieład panuje na wielkich drogach, a

woźnice są zdemoralizowani. Spojrzyjcie na stały ląd Europy i na sceny zdarzające się we

wszystkich krajach. Wszędzie wywracają się dyliżanse, konie ponoszą, statki idą na dno, kotły

parowe pękają. (Oklaski. Jeden głos: Nie!) Nie?!... (Oklaski).

Byłażby to zbita z tropu miłość własna człowieka... nie chcę powiedzieć niedowarzonego (Żywe

oklaski), który zazdroszcząc pochwał oddanych może niezasłużenie uczonym pracom mówcy i

urażony skarceniem, jakiego doznały jego własne słabe wystąpienia, natchniony zazdrością,

powodowany zatem niskim uczuciem... Pan Blotton (z Algate) powstaje i żąda przywołania pana

Pickwicka do porządku oraz zapytuje, czy szanowny pickwickczyk do niego robił aluzję? (Wołania: -

Do porządku! Tak! Nie! Słuchajcie! Dość tego! itd.). Pan Pickwick oświadcza, że go nie zastraszą te

hałasy. Tak, zrobił aluzję do szanownego gentlemana! (Żywe wzburzenie). W takim razie pan Blotton

odpowie w dwóch tylko słowach:z największą pogardą odrzuca on zarzut szanownego gentlemana,

jako fałszywy i oszczerczy (Głośne oklaski). Szanowny gentleman jest blagier (Okropne wzburzenie.

Wielkie krzyki: - Do porządku!). Pan Snodgrass wstaje żądając przywołania do porządku pana

Blottona (- Słuchajcie! Słuchajcie!). Zapytuje, czy nie zostanie zamknięta niewłaściwa dyskusja

między dwoma członkami klubu (- Słuchajcie! Słuchajcie!).

Prezydent jest przekonany, że szanowny pickwickczyk cofnie wyrażenie, którego użył. Pan

Blotton, pomimo całego szacunku dla prezydenta, oświadcza, że tego nie uczyni. Prezydent jest

zdania, że obowiązek nakazuje mu zapytać szanownego gentlemana, czy wyrażenia, które mu się

wyrwało, użył w znaczeniu, jakie mu się nadaje pospolicie. Pan Blotton nie waha się odpowiedzieć,

że nie i że użył tego wyrażenia w znaczeniu pickwickowskim (- Słuchajcie! Słuchajcie!). Czuje się w

obowiązku oświadczyć, że osobiście przejęty jest najgłębszym szacunkiem dla tak szanownego

gentlemana, jakim jest pan Pickwick. Nazwał go blagierem tylko z punktu widzenia czysto

pickwickowskiego (-Słuchajcie! Słuchajcie!).

Pan Pickwick oświadcza, że najzupełniej poprzestaje na szlachetnym i szczerym wyjaśnieniu

swego szlachetnego przyjaciela. Życzy on sobie, by należycie zostało zrozumiane, iż własne jego

spostrzeżenia powinny być także pojmowane w znaczeniu czysto pickwickowskim (Oklaski) Tu

kończy się protokół. I w samej rzeczy dyskusja nie mogła już być prowadzona dalej, doszedłszy do

konkluzji tak zadowalającej i jasnej. Nie mamy urzędowych dowodów co do faktów, jakie czytelnik

znajdzie w rozdziale następnym, lecz ułożone one zostały podług listów i innych dokumentów

rękopiśmiennych, których autentyczność nie podlega wątpliwości.

Dickens Charles - Klub Pickwicka.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: