Głos bł. Czesława nr 12_2006.pdf

12 (728)

19 marca 2006

PARAFIA RZYMSKOKATOLICKA POD WEZWANIEM BŁOGOSŁAWIONEGO CZESŁAWA W OPOLU

O Józefie ukochany, pod opieką Twoją rósł Chleb żywota

z nieba dany, Tyś Go na swym ręku niósł…

Słowo Boże na dziś

Czytania: Wj 20, 1-17 albo Wj 20, 1-3. 7-8. 12-17; 1 Kor 1, 22-25; J 2, 13-25.

Wtedy mówił Bóg wszystkie te słowa: „Ja jestem Jahwe, twój Bóg, którym

cię wywiódł z ziemi egipskiej, z domu niewoli. Nie będziesz miał cudzych

bogów obok Mnie! […] …jestem Bogiem zazdrosnym, który karze występek

ojców na synach do trzeciego i czwartego pokolenia względem tych, którzy

Mnie nienawidzą. Okazuję zaś łaskę aż do tysiącznego pokolenia tym,

którzy Mnie miłują i strzegą moich przykazań. (Wj 20 1-3, 5-6)

łoda osoba, licząca około dwadzieścia siedem lat, długo mi tłu

maczyła, że w żaden sposób nie może się zgodzić z wy

maganiami dekalogu. Nie rozumie, dlaczego nie można cudzołożyć, je

śli ludzie przeżywają miłość poza małżeństwem, ani dlaczego nie wol

no zabijać dziecka przed jego urodzeniem? Zdaje sobie przy tym do

skonale sprawę z tego, że jej pretensje skierowane do Boga, prowadzą

prostą drogą do niewiary. Ostatecznie rozmowę kończy stwierdzeniem:

„W Boga, który stawia nieludzkie wymagania, nie wierzę”.

Zrozumiałem, że dyskusja z nią na temat cudzołóstwa czy przerywa

nia ciąży nie ma sensu. Z drzewem, które uschło od korzenia nie ma co

dyskutować na temat jego owoców. Moja rozmówczyni w ogóle nie do

strzegała ani piękna, ani wartości dekalogu. Stąd też moje słowa były

krótkie: Mam do pani prośbę. Proszę przez najbliższe dwanaście miesi

ęcy zachowywać dokładnie wymagania dekalogu. Jeden rok w życiu to

niewiele. Nic pani nie straci, realizując te przykazania. A po roku przyj

dzie pani i pomówimy na temat wartości dekalogu. Dziś taka rozmowa

nie ma sensu.

Trzeba wysłuchać możliwie dobrze wykonanego „Mesjasza” Haen

dla, by móc na temat tego arcydzieła rozmawiać. Trzeba spokojnie

oglądnąć i to kilkakrotnie malowidła w Kaplicy Sykstyńskiej, by na ich

temat dyskutować. Trzeba zjeść kawałek chleba upieczonego na wiej

ski sposób, by wiedzieć, jak on smakuje. Podobnie jest i z dekalogiem.

Przykazania nie smakują tym ludziom, którzy nimi nie żyją. Ktokolwiek

nimi żyje, zna ich piękno i wartość.

Głos Bł. Czesława 12/2006

Nie wynika z tego, że są one łatwe do zachowania. Nigdzie też Pan

Bóg nie mówi, że są łatwe. Wręcz przeciwnie, przestrzega przed trud

nościami, jakie można spotkać w ich realizacji. Ale ktokolwiek odkrył

wartość dekalogu, ani się nie dziwi trudnościom, ani się nimi nie zraża.

Zapłaci też każdą cenę, by przykazania zachować w życiu. Są one

bowiem gwarantem pokoju sumienia i szczęścia, którego nie da się po

równać ani z chwilą przyjemności zawartą w zdradzie małżeńskiej, ani

z wygodnym życiem, które rzekomo ma się rozpocząć po pozbyciu się

niewygodnego dziecka.

Wielki Post to czas ponownego odkrywania piękna i wartości

dekalogu. Jest to również czas dziękczynienia Bogu za tak proste i jasne

ukazanie drogi życia. Niech rekolekcje wielkopostne pomogą nam na nowo

dostrzec blask tego wielkiego Bożego daru.

Ks. E. Staniek, Homilie na niedziele i święta, Kraków1987

A Zespól misjonarzy, grupa chrześcijan czy społeczność nie mogą funk

cjonować sprawnie, jeśli w centrum swojego życia nie postawią Chry

stusa. Bez tego chrześcijanin, poddany naciskom ubóstwa, wyrzeczeń, a

nawet samej ewangelizacji, wypaczy się nieuchronnie.

Oś jest tym bardziej ważna, gdy chodzi nie o skromne koło roweru,

lecz o koła maszyny kręcące się z szybkością dziesięciu czy dwudziestu

tysięcy obrotów na minutę.

Co to znaczy uczynić Chrystusa osią swojego życia? To znaczy, że

dla każdego naszego uczynku miarą i punktem odniesienia ma być zasa

da: „Przez Niego, z Nim i w Nim wszelka cześć i chwała...”

„Dzieci, strzeżcie się fałszywych bogów!” (1 J 5,21)

J. Loew, J. Fizant, Przypowieści i obrazki, Poznań 1995

Głos Bł. Czesława 12/2006

OŚ

by koło toczyło się gładko, nie wystarcza nadać mu kształt do

skonale kolisty, trzeba je dobrze osadzić na osi.

BÓG JEST MIŁOŚCIĄ

Encyklika Ojca Świętego Benedykta XVI

do biskupów, prezbiterów i diakonów,

do osób konsekrowanych i wszystkich wiernych świeckich

o miłości chrześcijańskiej (5)

CZĘŚĆ PIERWSZA

JEDNOŚĆ MIŁOŚCI W STWORZENIU I HISTORII ZBAWIENIA

7. Nasze refleksje o istocie miłości, początkowo raczej filozoficzne, przy

wiodły nas, przez dynamikę wewnętrzną, aż do wiary biblijnej. Na początku

zostało postawione zagadnienie, czy różne, a nawet przeciwstawne

znaczenia słowa miłość mają na myśli jakąś głęboką jedność, czy raczej po

winny pozostawać rozdzielone. Przede wszystkim jednak wynikła kwestia,

czy przesłanie o miłości, ogłoszone nam przez Pismo Święte i Tradycję

Kościoła, miałoby coś wspólnego z powszechnym doświadczeniem ludzkiej

miłości, czy wręcz przeciwstawiałoby się jemu. W tym względzie natrafiliśmy

na dwa fundamentalne słowa: eros jako określenie miłości „ziemskiej” i

agapé jako wyrażenie oznaczające miłość opartą na wierze i przez nią kszta

łtowaną. Obydwa pojęcia są często przeciwstawiane jako miłość „wstępu

jąca” i miłość „zstępująca”. Są także inne podobne klasyfikacje, jak na przy

kład rozróżnienie pomiędzy miłością posesywną i miłością ofiarną ( amor con

cupiscentiae — amor benevolentiae ), do którego czasami bywa dołączona

jeszcze miłość interesowna. W dyskusji filozoficznej i teologicznej te roz

różnienia często były zradykalizowane aż do autentycznego przeciwsta

wienia: typowo chrześcijańską byłaby miłość zstępująca, ofiarna, właśnie

agapé; kultura zaś niechrześcijańska, przede wszystkim grecka, charaktery

zowałaby się miłością wstępującą, pożądliwą i posesywną, czyli erosem.

Chcąc doprowadzić do ostateczności to przeciwstawienie, istota chrześci

jaństwa byłaby oderwana od podstawowych relacji życiowych ludzkiego

istnienia i stanowiłaby dla siebie odrębny świat, który mógłby być uważany

za godny podziwu, ale całkowicie odcięty od całości ludzkiej egzystencji.

W rzeczywistości eros i agapé — miłość wstępująca i miłość zstępująca —

nie dają się nigdy całkowicie oddzielić jedna od drugiej. Im bardziej obydwie,

niewątpliwie w różnych wymiarach, znajdują właściwą jedność w jedynej

Głos Bł. Czesława 12/2006

rzeczywistości miłości, tym bardziej spełnia się prawdziwa natura miłości w

ogóle. Także jeżeli eros początkowo jest przede wszystkim pożądający,

wstępujący — fascynacja ze względu na wielką obietnicę szczęścia — w zbli

żeniu się potem do drugiego będzie stawiał coraz mniej pytań o siebie same

go, będzie coraz bardziej szukał szczęścia drugiej osoby, będzie się o nią

coraz bardziej troszczył, będzie się poświęcał i pragnął „być dla” niej. W ten

sposób włącza się w niego moment agapé; w przeciwnym razie eros upada i

traci swoją własną naturę. Z drugiej strony, człowiek nie może żyć wyłącznie

w miłości oblatywnej, zstępującej. Nie może zawsze tylko dawać, musi także

otrzymywać. Kto chce dawać miłość, sam musi ją otrzymać w darze. Oczywi

ście, człowiek może — jak mówi nam Chrystus - stać się źródłem, z którego wy

pływają rzeki żywej wody (por. J 7, 37-38). Lecz aby stać się takim źródłem,

sam musi pić wciąż na nowo z tego pierwszego, oryginalnego źródła, którym

jest Jezus Chrystus, z którego przebitego serca wypływa miłość samego Boga

(por. J 19, 34). Ojcowie w opowiadaniu o drabinie Jakubowej widzieli symbol

tego nierozerwalnego połączenia pomiędzy wstępowaniem i zstępowaniem,

między erosem, który poszukuje Boga, i agapé, która przekazuje dar otrzymany.

W biblijnym tekście jest mowa o tym, że patriarcha Jakub widzi we śnie, ponad

kamieniem, który służył mu za podgłówek, drabinę sięgającą nieba, po której

wchodzili i schodzili aniołowie Boży (por. Rdz 28, 12; J 1,51). Szczególnie inte

resująca jest interpretacja tej wizji przez papieża Grzegorza Wielkiego w jego

„Regule pasterskiej”. Dobry pasterz — mówi on — powinien być zakorzeniony

w kontemplacji. Tylko dzięki temu będzie mógł przejąć się do głębi potrzebami

innych, tak by stały się jego: per pietatis viscera in se infirmitatem caeterorum

transferat . Święty Grzegorz nawiązuje w tym kontekście do świętego Pawła,

który zostaje porwany ku górze, aż do najwyższych tajemnic Boga, i właśnie

w ten sposób, kiedy zstępuje, jest w stanie stać się wszystkim dla wszystkich

(por. 2 Kor 12, 2-4; 1 Kor 9, 22). Oprócz tego wskazuje przykład Mojżesza,

który wciąż powraca, wchodzi do świętego namiotu, prowadzi dialog z Bogiem,

aby mógł dzięki temu, wychodząc od Boga, być do dyspozycji swojego ludu.

„Gdy wewnątrz [namiotu] ulega zachwyceniu w kontemplacji, na zewnątrz [na

miotu] przywołują go potrzeby cierpiących: intus in contemplationem rapitur,

foris infirmantium negotiis urgetur„. (cdn)

Głos Bł. Czesława 12/2006

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: