ADMINISTRACJA NA ZIEMIACH POLSKICH W I POŁOWIE XIX WczIII.doc

ADMINISTRACJA NA ZIEMIACH POLSKICH W I POŁOWIE XIX W.

WOLNE MIASTO KRAKÓW (1815-1846)

Administracja centralna:

1.      Rezydenci – organ opiekuńczy trzech mocarstw.

2.      Senat – rząd Wolnego Miasta Kraków, składający się z prezesa i 12 senatorów. Miał władze wykonawczą i ustawodawczą. Prezes koordynował prace senatu i reprezentował go na zewnątrz. Sprawował władzę nad Dyrekcją Policji. Dzielił się na wydziały:

§         Spraw Wewnętrznych i Sprawiedliwości – utworzono Urząd Budowniczych, który zajmował się spawami budownictwa.

§         Policji i Milicji – utworzono Biuro Policji Pośredniej (a później Dyrekcję Policji), które zajmowało się sprawami bezpieczeństwa oraz nadzorem nad służbą zdrowia, budownictwem, higieną pożarnictwem.

§         Dochodów Publicznych i Skarbu – powołano Komitet Ekonomiczny, kontrolujący wydatki Senatu.

3.      Zgromadzenie Reprezentantów – organ przedstawicielski, pod przewodnictwem marszałka. Posiadało władzę ustawodawczą w sprawach drobniejszych, wybierało senatorów i sędziów, uchwalało budżet.

Administracja terytorialna:

1.      Gminy polityczne – ludzie wykonywali czynne prawo wyborcze.

2.      Gminy administracyjne – zamieszkałe przez ludność żydowską pozbawioną większości praw obywatelskich.

§         Gminy miejskie – na czele stał wójt (później cyrkuł), jako jedyny jednoosobowy organ administracji. Miał swoich zastępców, a wybierany był przez zgromadzenie gminne. Do jego obowiązków należało to, co nakazał mu rząd.

§         Gminy wiejskie - na czele stał wójt (później komisarz dystryktowy), jako jedyny jednoosobowy organ administracji. Miał swoich zastępców, a wybierany był przez zgromadzenie gminne. Do jego obowiązków należało to, co nakazał mu rząd.