Miller Karen - Wojny klonów 04 - Gambit 1 - Misja na Lanteeb(1).pdf - czytelnia - drakomir

WOJNY KLONÓW

GAMBIT I

MISJA NA LANTEEB

KAREN MILLER

Przekład

Anna Hikiert

Redakcja stylistyczna

Magdalena Stachowicz

Korekta

Jolanta Gomółka

Halina Lisińska

Projekt graficzny okładki

David Stevenson

Ilustracja na okładce

Craig Howell

Skład

Wydawnictwo AMBER

Jacek Grzechulski

Druk

Wojskowa Drukarnia w Łodzi Sp. z o.o.

Tytuł oryginału

Star Wars: Clone Wars Gambit: Stealth

Published by Random House Publishing Group

Used Under Authorization.

For the Polish translation

ISBN 978-83-241-3787-9

Warszawa 2010. Wydanie I

Wydawnictwo AMBER Sp. z o.o.,

02-952 Warszawa, ul. Wiertnicza 63

tel. 22620 40 13, 22620 81 62

www.wydawnictwoamber.pl

Fanom odległej, galaktyki, którzy tak ciepło mnie przyjęli

BOHATEROWIE POWIEŚCI

Ahsoka Tano - padawanka Jedi (Togrutanka)

Anakin Skywalker - Rycerz Jedi (mężczyzna)

Bail Organa - senator z Alderaanu (mężczyzna)

Bant’ena Fhernan - badaczka (kobieta)

Lok Durd - generał Separatystów (Neimoidianin)

Obi-Wan Kenobi - Rycerz Jedi (mężczyzna)

Padmé Amidala - senator z Naboo (kobieta)

Palpatine - Wielki Kanclerz Republiki (mężczyzna)

Taria Damsin - Mistrzyni Jedi (kobieta)

Wullf Yularen - admirał Republiki (mężczyzna)

Yoda - Wielki Mistrz Zakonu Jedi (przedstawiciel rasy niehumanoidalnej, płci męskiej)

ROZDZIAŁ 1

Zdaniem Ahsoki Tano gorsze od ugrzęźnięcia po same pachy w morzu robotów bojowych

było tylko czekanie, aż ugrzęźnie w nim po same pachy. Nienawidziła czekać. Wyglądało jednak na

to, że wojna składa się głównie z czekania - oprócz oczywiście i stawania oko w oko ze śmiercią.

Nie boję się! - powtarzała sobie w myśli. Nie boję się, nie boję się, nie bo...

Stała na mostku „Nieposkromionego”, jednego z krążowników nowej generacji,

wyprodukowanych przez stocznie na Allanteen VI; „Zdecydowany” został wycofany z floty na czas

remontu. Allanteeńskie krążowniki były szybsze i bardziej zwrotne - a to wszystko dzięki talentowi

jej Mistrza do... zaraz, zaraz, jak nazywał to ten facet w stoczni? Ach, tak: majsterkowanie. Dzięki

drygowi Anakina do majsterkowania nowe statki biły na głowę pierwsze republikańskie

krążowniki, które rzucono na początku tej wojny przeciwko Dooku i jego Sojuszowi Separatystów.

Te różnice nie przeszły w armii bez echa. W wojsku dyskutowano o nich wszędzie i przy

każdej okazji - na odprawach, a nawet w polu walki; były tematem rozmów w mesach i kantynach.

Walczący na froncie Jedi również o nich rozprawiali. Każdy, kogo los był w jakiś sposób związany

z potężnymi wojennymi okrętami Republiki, wiedział, że ich szanse na przetrwanie wzrosły dzięki

Rycerzowi Jedi Anakinowi Skywalkerowi, który lubił majdrować przy silnikach - w przerwach

między spuszczaniem łomotu Separatystom.

Anakin...

Tak teraz nazywała go w myślach - po długich, ciężkich miesiącach spędzonych na walce u

jego boku. Uczyła się od niego, chroniła go, a on chronił ją. Nigdy jednak nie śmiałaby nazwać go

tak głośno. Nie mogłaby. Sam pomysł mówienia o nim „Anakin” wydawał jej się większym

uchybieniem niż nazywanie go głupawym przydomkiem, który mu wymyśliła. „Rycerzyk” był

słowem poufałym, ale nie... zażyłym.

Bo używanie imion świadczyło o zażyłości, sugerowało, że traktuje się kogoś jak równego

sobie. A ona nie dorastała swojemu Mistrzowi do pięt. Co więcej, przypuszczała, że nigdy nie zdoła

tego dokonać. Była przeświadczona, że nieważne, jak bardzo by się starała, jak ciężko by pracowała

- nawet kiedy przejdzie próby i zostanie pasowana na Rycerza, nigdy nie dorówna mu jako Jedi.

To przecież niemożliwe! - upomniała się w myśli. On jest Wybrańcem. Potrafi dokonywać

rzeczy niemożliwych.

Zerknęła na niego ukradkiem: Skywalker stał na drugim końcu mostka

„Nieposkromionego”, pogrążony w cichej rozmowie z Mistrzem Kenobim i admirałem Yularenem.

Ahsoka wyciszyła na chwilę zmysły i przygotowała się do ostrożnego wysondowania go Mocą.

Chciała się dowiedzieć, jakie myśli kłębią się za tą starannie kultywowaną maską spokoju. To nie

jest wścibstwo, usprawiedliwiła się sama przed sobą. Nie szpiclowała. To po prostu jeden z jej

obowiązków jako padawanki - upewnić się, że z jej Mistrzem wszystko w porządku. Musiała być

nieustannie wyczulona na nastrój Anakina, żeby lepiej przewidywać jego oczekiwania i lepiej mu

służyć. Odkąd dołączyła do niego na Christophsis, straciła już rachubę, ile razy udało im się wygrać

czy po prostu przetrwać tylko dzięki temu, że uważnie śledziła jego nastawienie i reakcje. Wciąż

żyli. Chociaż była bardzo młoda i ciągle się uczyła, potrafiła zrobić użytek ze swoich umiejętności.

I była w tym dobra.

Było też coś jeszcze. Kiedy została przydzielona na padawana Mistrza Skywalkera,

Obiecała sobie: „Nie dam Wybrańcowi umrzeć”.

Wokół załoga mostka wypełniała ochoczo i rzetelnie swoje obowiązki. Panowała cisza. Nikt

nie ośmielał się rozmawiać w obecności admirała. Kiedy Yularena nie było w pobliżu, oficerom

zdarzało się poplotkować; czasem pozwalali sobie nawet na żarty czy spekulacje na temat wojny.

Nie było w tym nic sprzecznego z regulaminem; ot, zwykłe, nieszkodliwe pogawędki dla zabicia

nudy dni takich jak ten, kiedy czekali na przydział misji, a za i iluminatorami nic nie zapowiadało

pojawienia się statków wroga ani nadchodzącej bitwy.

W tle brzęczały i szumiały cicho wszystkie skomplikowane systemy, dzięki którym te

potężne wojenne okręty funkcjonowały. Ahsoka słyszała, jak czujniki sondują przestrzeń wokół

statku, wielofazowe duodiody wysyłają sygnały, kryształy o złożonej strukturze regulują

sprzężenia, quasi-świadome roboty nawiązują połączenia i... i w ogóle. Tyle tu tego wszystkiego

było! A ona nie rozumiała z tego prawie nic. Potrafiła co prawda radzić sobie z zawiłościami

komputerowych łączy, ale nie miała zupełnie drygu do całej tej zabawy w mechanikę, wszystkich

tych nitów, sworzni i kabelków. Kiedy budowała swój miecz świetlny, prawie rozkwasiła sobie nos.

Za to Anakin... Pośród maszyn czuł się jak ryba w wodzie. Uwielbiał je.

Stop! - przywołała się do porządku. Musiała się skupić, nie i mogła sobie pozwolić na

filozofowanie. Teraz jej zadaniem było ustalenie nastroju Anakina. Dzięki temu sprosta jego

oczekiwaniom, kiedy wreszcie odbiorą wiadomość, na którą tak długo czekali... i ustalić jaką obrać

strategię. Z czasem radzenie sobie z silnymi emocjami targającymi jej Mistrzem stało się rutyną,

jednym z obowiązków padawanki - ale w miarę jak wojna nabierała tempa, wydawało się jej to

coraz trudniejszym zadaniem.

Anakin bardzo to wszystko przeżywał - czasem aż za bardzo.

Cóż, może właśnie takie były skutki uboczne posiadania najwyższej dawki midichlorianów

w całej historii Jedi? Może taka była cena? Wyjątkowa wrażliwość czyniła go w oczach innych

kimś niezwykłym. Taka wrażliwość... musiała też boleć.

Nie żeby zbyt silne uczucia w czymś przeszkadzały - przynajmniej Anakin tak uważał,

zresztą ona właściwie też. W każdym razie na pewno nie tak często, jak się to niektórym zdawało.

Na przykład taki Mistrz Kenobi: często zdarzało mu się strofować swojego byłego padawana za

bezmyślne narażanie się na ryzyko, za ośli upór, za zbytnie przejmowanie się pewnymi rzeczami i

brak ostrożnego dystansu, który powinien cechować każdego Jedi.

Prawdę mówiąc, czasem po cichu przyznawała mu rację. Bywało też, szczególnie kiedy

Anakin napędził jej naprawdę porządnego stracha albo kiedy było z nim szczególnie trudno

wytrzymać, że sama miała ochotę na niego nakrzyczeć. Była jednak tylko padawanem, więc

musiała znaleźć inny sposób, jak dać swojemu Mistrzowi do zrozumienia, że przebrał miarkę.

Właśnie dlatego zdarzało się jej pyskować albo wymyślać przezwiska, o których wiedziała, że

naprawdę mu dopieką. Od czasu do czasu pozwalała sobie nawet na jawne lekceważenie jego

poleceń. Robiła co mogła, żeby tylko wyciągnąć go z czarnego bagna frustracji albo oderwać od

jakichś ponurych wspomnień, którymi nie chciał się z nią dzielić. Wszystko, byle tylko go

zmitygować, jakby chciała w ten sposób powiedzieć: „Hej, a co to niby ma znaczyć? No nie, to nie

był najlepszy pomysł!”

Mimo to zwykle zachowywała swoje obawy dla siebie, bo właśnie cała ta pasja i oddanie, z

jakim Mistrz walczył o sprawę, jego niezrównana odwaga, głód zwycięstwa i niechęć do złożenia

broni czyniły go tym, kim był: Anakinem Skywalkerem. Nie byłby sobą bez targających nim

emocji. Ahsoka rozumiała to i godziła się z tym - nieważne, co świątynne nauki mówiły o Jedi i

uczuciach.

Co więcej, w głębi duszy podejrzewała, że mimo wiecznych połajanek Mistrz Kenobi także

dobrze o tym wie. Ganił Anakina tylko dlatego, że się o niego martwił.

Cóż, najwyższy czas, żeby sprawdzić, co też zaprząta głowę jej błyskotliwego i czasem

niezrównoważonego nauczyciela.

Ahsoka przymknęła oczy, westchnęła cicho i pozwoliła, żeby jej zmysły Jedi delikatnie

dotknęły umysłu Anakina.

Zniecierpliwienie. Troska. Ulga. Samotność. Znużenie. I głęboki żal, nie do końca

zaleczony.

Kłębiło się w nim tyle emocji! Przytłaczał go jakiś niewyobrażalny ciężar. Miesiące

okrutnej wojny sprawiły, że padawanka czuła się wyczerpana i otępiała, ale Anakin znosił to

wszystko jeszcze gorzej. Był generałem i dowodził niezliczonymi zastępami żołnierzy, którzy

powierzali mu swoje życie i pokładali w nim zaufanie. Każdego ciężko rannego i zabitego

traktował jak osobistą porażkę. Potrafił wiele wybaczyć - wszystkim, ale nie sobie. Każda strata

podsycała tylko jego gniew na samego siebie za to, że nie spełnił wyznaczonych sobie standardów.

Ahsoka przygryzła wargę. Czuła się okropnie bezsilna. Nie miała pojęcia, co zrobić, żeby

mu choć trochę ulżyć. Nie potrafiła ukoić jego żalu za klonami, które poległy pod jego rozkazami,

Miller Karen - Wojny klonów 04 - Gambit 1 - Misja na Lanteeb(1).pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: