Możemy powiedzieć, że ten znany przez wszystkich wiersz kapłana Ikkyu2), który przesiąknięty jest nietrwałością istnienia, pozwala nam zasmakować prawdy o Nowym Roku. Najwyższą pomyślnością jest poczucie nietrwałości, które wzbudza skąpany w promieniach wschodzącego słońca Nowy Rok. Owo poczucie nietrwałości, które przynosi nam Nowy Rok stanowi wielki problem dla ludzkich istot.
Ta nauka jest zawarta w ostatnich słowach Buddy Shakyamuniego:
Powinniście wiedzieć, że wszystkie rzeczy tego świata są nietrwałe. Każde spotkanie nieuchronnie przynosi rozstanie.
Wszystkie rzeczy tego świata są nietrwałe i przemijające i nie istnieje nic, na czym można by się oprzeć. Jednakże my zwykli ludzie jesteśmy tak zaabsorbowani zewnętrznym światem, że nawet nie usiłujemy spoglądać w siebie ani dostrzec ostatecznej Prawdy. W interesujący sposób ilustruje to Sutra Agama (jap. Agon-kyo).
Pewnego razu wędrowiec przemierzał szeroką równinę, gdy nagle nie wiadomo skąd wyłonił się wielki słoń i zaczął na niego szarżować. Znalazłszy się w sytuacji bez wyjścia, wędrowiec rozejrzał się gorączkowo naokoło w poszukiwaniu schronienia i nagle tuż przed sobą ujrzał starą studnię, z której zwisała lina. Szczęśliwie uchwycił się jej i mógł teraz ukryć się spuszczając w głąb studni. Lecz oto na samym jej dnie kłębiły się cztery monstrualnych rozmiarów węże czekając z rozdziawionymi paszczami na to, by go połknąć. Wędrowiec kurczowo trzymał się liny, która była jego jedynym ratunkiem, nagle z prawej i lewej strony pojawiły się dwie czarno-białe myszy i zaczęły podgryzać linę od której zależało jego życie. Znienacka los wędrowca zawisł na włosku...
Niespodziewanie z góry spłynęło pięć kropel miodu, wędrowiec zapomniawszy o wszystkim zaczął je łakomie zlizywać i mimo iż był w tak głębokiej opresji, zatracił się w rozkoszowaniu miodem.
Ta historia pokazuje, że w tym przemijającym świecie, my, zwykli ludzie jesteśmy tak pochłonięci pięcioma pragnieniami: bogactwa, seksualnej przyjemności, jedzenia, sławy i snu, że zapominamy o ogniu nietrwałości, który pochłania wszystko bez wyjątku na tym świecie. Jest to tak jak mówi Sutra Diamentowa (jap. Kongo-kyo): „Jak kropla rosy, jak błyskawica”. Począwszy od naszego ludzkiego życia, nic na tym świecie nie istnieje wiecznie. Wielkie trzęsienie ziemi w Kanto (okręg Tokio) w 1923 roku, zrzucenie bomby atomowej na Hiroshima i Nagasaki w 1945 roku, czy też coroczne powodzie, które przynoszą zniszczenia i straty w ludziach, zdarzają się na wszystkich poziomach: osobistym, rodzinnym, społecznym, narodowym – nagle i bez uprzedzenia. Dzięki uświadomieniu sobie prawa nietrwałości, tworzy się umysł poszukujący Drogi. Począwszy od starożytnych czasów Buddy Shakyamuniego i Bodhidharmy, wielu poszukujących Drogi, dzięki wglądowi w niestałość rzeczy, wznieciło myśl o oświeceniu.
dwlodek