W DRODZE Nr 6_2009.pdf

Nr 6 (430) 2009

DOMINIKANIE NA NIEDZIELĘ

07-06-2009: Koniec… i początek – Wojciech Czwichocki OP

11-06-2009: Bierzcie i jedzcie – Tomasz Golonka OP

14-06-2009: Jak rośnie Kościół – Tomasz Grabowski OP

21-06-2009: Na drugi brzeg – Tomasz Zamorski OP

28-06-2009: Źródło mocy – Tomasz Zalewski OP

ROZMOWA W DRODZE

Język z figurą wroga w tle jak dzisiaj głosić Dobrą Nowinę – rozmowa z ks. prof. Wiesławem

Przyczyną

DLACZEGO W KOŚCIELE NUDZĄ

Moja zupa jarzynowa przepowiadać pozytywnie – Marek Kosacz OP

Siedem grzechów głównych impresje słuchacza kazań – Jacek Kowalski

Udręczniki natchnione podręczniki do religii – Piotr Miedzianowski

Prośba o korektę język Jana Pawła II – z Janem Górą OP rozmawiają Jan Grzegorczyk i

Wojciech Prus OP

Listy specjalnej troski Konferencja Episkopatu Polski do wiernych – Katarzyna Skowronek

Róbcie swoje słowa wszechmocne i zawodne – Jacek Pałasiński

STWÓRCA EWOLUCJI

Na łasce przypadku? ewolucja i tradycja katolicka – William E. Carroll

O wielkim słoniu i innych mitach kreacjoniści kontra ewolucjoniści – Marta Tylenda

Jak czytać stworzenie? recenzja książki „Cel czy przypadek” kard. Christopha Schönborna –

Krzysztof Kocjan OP

ORIENTACJE

Rozmowy o cierpieniu „Ludzie na walizkach” Szymona Hołowni – Ewa Mucha

„Życie Duchowe”

„12 Concerti Grossi op. 6” Georga Friedricha Haendla

SZUKAJĄCYM DROGI

Niepokój, czy ja naprawdę kocham Boga – Jacek Salij OP

FELIETONY

„Nic straconego nie ma…” – Małgorzata Musierowicz

Obsesja reformowania Kościoła – Dariusz Kowalczyk SJ

Dr House rozmawia z ks. Tischnerem – Jarosław Makowski

Cud – Grzegorz Górny

Bo sobie pójdę… – Jan Góra OP

DOMINIKANIE NA NIEDZIELĘ

UROCZYSTOŚĆ TRÓJCY PRZENAJŚWIĘTSZEJ, 7 CZERWCA 2009

Koniec… i początek

Pwt 4,32–34.39–40 • Ps 33 • Rz 8,14–17 • Mt 28,16–20

Do końca książki pozostało już tylko kilka kartek. Żal kończyć. Po kilkuset stronach przygód,

nagłych zwrotów akcji, wewnętrznej przemianie, odkryciu piękna i podłości świata bohater

wraca do domu. Jest znowu tam, skąd wyszedł. Tutaj zaczęła się opowieść. W miejscu

oswojonym przez dzieciństwo, wyprawy na jabłka za płot sąsiada, pierwsze pocałunki nad

rzeką. To właśnie najbardziej lubimy w powieściach. Moment powrotu do małego, znanego

świata, kiedy wiadomo, że ten, który wraca, nie jest już tym samym, który wyszedł. Skoro

wrócił, to pewnie potrafi zobaczyć coś, czego ja jeszcze nie widzę. Jak w starej żydowskiej

historii. Czasem trzeba pójść aż pod most Karola w Pradze, żeby się dowiedzieć, że skarb

ukryty jest w ścianach mojego domu. Albo jak w Pielgrzymie Paolo Coelho, obejść pół

świata, żeby w końcu wrócić naprawdę do siebie.

Być może właśnie dlatego po swoim zmartwychwstaniu Jezus każe apostołom wracać do

Galilei, tam, gdzie wszystko się zaczęło. Cudowny połów ryb, kazanie na górze, wędrowanie

po wsiach, uzdrowienia, trzeba raz jeszcze przeżyć. Otworzyć przestrzenie pamięci, oświetlić

wspomnienia wciąż niepojętym światłem wielkanocnego poranka. Jak wygląda teraz mój

mały świat, gdy wiadomo, że w Jerozolimie grób pozostał pusty? Co nowego widzą oczy,

patrząc na krajobrazy znane od dziecka?

„Niektórzy wątpili”, gdy spotkali Jezusa na umówionej górze w Galilei. Wątpili, że to

rzeczywiście Jezus? Zapewne. Ale może jeszcze bardziej wątpili, że coś się zmieniło. Pewnie

się bali, że definitywnie skończyła się przygoda. Że się łudzili, a i tak wszystko pozostanie,

jak było wcześniej. Że wciąż są w mocy dawnej bezsilności, która nie dopuszcza zmian. Jezus

jakby nie zauważał ich wątpliwości. A może przeciwnie, wiedział o nich doskonale i dlatego

nie oburzał się, nie wyrzucał apostołom braku wiary. Bo wiara jest rozkołysana, między

wątpliwością a powolnym przyswajaniem sobie obietnicy Jezusa: „Jestem z wami przez

wszystkie dni”. Tak kończy się ewangelia: gdy apostołowie wydają się jeszcze niegotowi, gdy

dopiero uczą się patrzeć na świat nowymi oczyma, mają iść i nauczać wszystkie narody. Ale

nie od dziś wiadomo, że każdy epilog jest tak naprawdę początkiem zupełnie nowej

opowieści.

Wojciech Czwichocki OP

UROCZYSTOŚĆ NAJŚWIĘTSZEGO CIAŁA I KRWI CHRYSTUSA, 11

CZERWCA 2009

Bierzcie i jedzcie

Wj 24,3–8 ● Ps 116B ● Hbr 9,11–15 ● Mk 14,12–16.22–26

Wobec Eucharystii jesteśmy jak dzieci. Nie rozumiemy do końca, co się dzieje, co

spożywamy, Kogo przyjmujemy. Można mnożyć „duże słowa”: Miłość nieskończona,

Obecność prawdziwa i rzeczywista, Bóg sam wreszcie. Ale i tak nie rozumiemy. Jak dzieci

pierwszokomunijne jesteśmy. Mamy przeczucia, intuicje, doświadczenia. I spożywamy. Albo

czynimy to jak dzieci, które nie wiedzą, co jedzą, gdy przyjmują pokarm od matki, będąc

jeszcze w jej ciele, a potem ssąc pierś, by wreszcie posługiwać się łyżeczką, pochłaniając

papki i kaszki. Dziecko wie jedno… ma to w sobie – instynktownie: by żyć, trzeba jeść. Nie

zastanawia się. Poddaje się porządkowi rzeczy, ufa, marudzi czasem… i je. Jednego nie

wolno: przymuszać. Można, nieraz nawet pewnie trzeba, znaleźć sposób, by nakarmić

niejadka. Ale nie wolno zmuszać. Dziecko też ma prawo wyrazić swoją wolę, potrzebuje

czasu, by zechcieć jeść. Przekonać się, że jedzenie ma sens – ot sztuka.

Warto wobec Eucharystii być jak dziecko. Warto brać, bo nie jesteśmy samowystarczalni,

potrzebujemy kogoś, kto daje. A Bóg w Eucharystii daje, jest DAWANIEM. Ale wobec

Eucharystii jesteśmy również jak dorośli. No bo jesteśmy dorośli – nie przypuszczam, by

wiele dzieci przeczytało ten tekst. A dorosły pyta, zastanawia się, co mu służy, chce

zrozumieć. Uchylić rąbka tajemnicy może. Po co? Żeby nie było jak w anegdocie. Mówi

zakonnik do zakonnika: „Słuchaj, ty już w swoim życiu cały kosz komunikantów zjadłeś. I co

z tego!”. Właśnie: co z tego? Co wynika z tego, że „cały kosz komunikantów” już w swoim

życiu zjadłem?

Co tłumaczy Eucharystię, co ją na życie „przekłada”? Umywanie nóg. Tak. Umywanie nóg.

Jezus uczynił ten gest, zanim przystąpił do uczty. Najpierw umył uczniom nogi. Dopiero

potem powiedział: „Bierzcie i jedzcie”.

Umywanie nóg. Niezwykły gest, szalenie ekspresyjny, symboliczny. Podkreśla się

w katechezie zazwyczaj, że to gest służby, zaczerpnięty z życia niewolników obmywających

nogi swoim panom. Owszem. Ale może Jezus zaczerpnął ten gest skądinąd? Myślę

o kobiecie, która Jezusowi obmyła stopy łzami, otarła włosami, pocałunkami racząc, a na

koniec namaściła drogocennym olejkiem. Gest nie tyle niewolniczej służby, ile gest

zachwytu, szacunku i czci dla człowieka. Czy jest ktoś na świecie, komu bym TAK umył

nogi? Jeśli Eucharystia przekłada się na takie bycie wobec ludzi, na TAKIE umywanie nóg,

„kosz komunikantów” nie jest zjedzony na darmo.

Tomasz Golonka OP

XI NIEDZIELA ZWYKŁA, 14 CZERWCA 2009

Jak rośnie Kościół

Ez 17,22–24 • Ps 92 • 2 Kor 5,6–10 • Mk 4,26–34

Ani zboża, ani gorczycy nie sieje się pojedynczo, a jednak Jezus odnosi się do pojedynczego

ziarna. Przeciwstawia maleńkie nasienie temu, co z niego wyrasta. Kłos czy gorczyca są

znacznie większe od swojego nasienia i o wiele cenniejsze. O tyle, o ile w kłosie więcej jest

ziaren, a na krzewie gorczycy więcej nasion. Królestwo Boże jednak to ani ziarno, ani krzew.

Królestwem jest wzrost, dynamizm, z jakim ziarno rozsadza swoją osłonę, kiełkuje i rośnie.

Królestwem jest utajona siła, dzięki której małe gorczyczne ziarenko staje się krzewem. Nie

znajdziesz jej w ziarnie, ale możesz uwierzyć, że ta siła w nim spoczywa.

Przyszedł ktoś, kto wbrew logice siewcy, skupił uwagę na jednym spośród wielu ziaren, które

siał. Rzucił to ziarno w ziemię, świadom jego mizernych rozmiarów. I wiedział, że wyrośnie

z niego nieproporcjonalnie większa roślina, że ptaki przylecą, by się schronić w jej cieniu, że

żniwiarz zbierze swój plon. Czyż nie tak było z Chrystusem? Śmierć na obrzeżach

rzymskiego imperium, w opuszczeniu i szyderstwie, a wcześniej kilka lat nauczania

kierowanego w przeważającej części do wieśniaków, rybaków, wyrzutków i prostytutek.

Owszem, tłumy gapiów i ludzi porwanych przez cuda i darmo rozdany chleb. Motłoch tak

samo rządny znaków, jak śmierci cudotwórcy. A On pośród tłumu jak pojedyncze ziarno

rzucone w ziemię.

Królestwo to jednak nie samo ziarno, ale siła, która powoduje wzrost zboża. Dzieje się z nim

tak jak z nasieniem, które rośnie, czy rolnik śpi, czy też czuwa. Królestwo Boże, o którym

mówi Chrystus, to przestrzeń, w której działa Duch Święty. To relacje między ludźmi

i Bogiem, w których działa tenże Duch. Królestwem nie tylko jest nowe niebo i nowa ziemia,

na które czekamy, ale także działający pośród nas Duch, który czy śpisz, czy czuwasz, daje

wzrost. Tak właśnie rośnie Kościół, który trudno dziś pomylić z tym, czym stanie się na

końcu czasów, a mimo to właśnie w nim działa siła i dynamizm Świętego Ducha.

Krótka przestroga na koniec. Mógłbyś pomyśleć, że Duch działa, czy chcesz tego, czy nie, i

w sumie nie jest Mu potrzebna ani zgoda, ani opór, by dokonał swego dzieła. To błąd. Krzew

gorczycy czy kłos zboża mają to wspólne ze swoim nasieniem, że są tym samym. W zasadzie

nie ma między nimi różnicy. Jeśli liczysz na działanie Ducha, trzeba abyś wpierw stał się jak

Ziarno. Jeśli zaś nie chcesz, by ta zdumiewająca opowieść zaistniała w Twoim życiu… No

cóż, w końcu tu chodzi o pojedyncze ziarno.

Tomasz Grabowski OP

XII NIEDZIELA ZWYKŁA, 21 CZERWCA 2009

Na drugi brzeg

Hi 38,1.8–11 • Ps 107 • 2 Kor 5,14–17 • Mk 4,35–41

Najpierw jest to strach przed burzą, przed wodą zalewającą łódź. Strach, który każe krzyczeć:

Panie ratuj, bo giniemy . Istnieje więc bezpośredni lęk przed utratą życia. Sytuacja stała się na

tyle niebezpieczna, wręcz nieprzewidywalna, że apostołów ogarnia przerażenie. Chaos

przyrody znajduje odzwierciedlenie w ich duszach targanych silnymi emocjami. Wszystko

wymknęło się spod kontroli, żywioł burzy i wody przerasta ludzką zaradność, nic nie można

zrobić!

W tej dramatycznej sytuacji pojawia się pomysł, by poprosić o ratunek Mistrza. Jezus spał

dotąd spokojnie, jakby burza była czymś nierealnym, jakby nieważne były emocje i stan

ducha jego uczniów. Obserwując tę scenę, możemy podejrzewać Go o brak wrażliwości,

o narażanie uczniów na zbyt wielką próbę. Warto jednak zauważyć, i to jest fascynujące w tej

Ewangelii, że Jezus od początku przeprawy na drugi brzeg jest ze swoimi uczniami w tej

samej łodzi. Jest więc we wnętrzu sytuacji, która ich przeraża, a nie gdzieś daleko. Zachowuje

jednak zupełnie inny stan ducha. On sam stanowi kontrapunkt dla gwałtowności burzy

i emocji, których doświadczają uczniowie. Jest nie tylko spokojem, ufnością, ale przede

wszystkim źródłem tego spokoju i ufności. Dopiero kiedy ustają emocje, wyciszają się

niepokoje, możemy w naszych życiowych burzach dostrzec tę milczącą, a jednak stałą

i wspierającą Obecność. Wtedy staje się ona kluczem do zrozumienia historii własnego życia.

Potem też jest lęk, ale jest to inny lęk przed Innym. Tym, który ma moc większą niż moce

burzy i jeziora. Okazuje się, że śpiący i podejrzewany o brak wrażliwości Jezus to Bóg, bo

tylko Bóg ma władzę nad żywiołami. Mistrz z Nazaretu odsłania swoją mesjańską tajemnicę.

Uczniowie przeczuwali to, ale teraz doświadczyli tej mocy i są zmieszani, zawstydzeni swoją

niewiarą. Towarzyszy im lęk, ale już inny – lęk przed utratą wiary, przed nierozpoznaniem

czasu, przed brakiem wrażliwości na Bożą obecność.

Jak widać przeprawa z Jezusem na drugi brzeg może się okazać niebezpieczna i ryzykowna.

Drugi brzeg to głębsze zrozumienie siebie, poznanie w sytuacji zagrożenia życia,

a przynajmniej utraty kontroli nad sytuacją. Czas i szkoła zawierzenia, wyrastanie

z naiwności wiary, która niczym skrzydła anioła miałby uchronić nas przed każdym

cierpieniem i trudem. Burza to symbol losu, ale także napięcia, jakie towarzyszy

człowiekowi, gdy szuka drugiego brzegu. Pocieszające jest jednak to, że ostatecznie Pan

przeprawi się z nami na drugi brzeg i odsłoni wszelkie tajemnice.

Tomasz Zamorski OP

XIII NIEDZIELA ZWYKŁA, 28 CZERWCA 2009

Źródło mocy

Mdr 1, 13–15; 2, 23–24 • Ps 30 • 2 Kor 8,7.9.13–15 • Mk 5,21–43

Ewangelia opowiada nam o Jezusie, który jest pełen potęgi. Już sama Jego obecność uzdrawia

kobietę chorą na krwotok. Śmierć dziewczynki jest dla Niego zwykłym snem. Widzimy

Chrystusa bogatego w moc – czy bez niej pociągnąłby za sobą uczniów? Do takiego obrazu

Jezusa nie pasują nam jednak słowa świętego Pawła, że Mesjasz stał się dla nas ubogi, aby

ubogacić nas swoim ubóstwem.

Paweł pokazuje nam źródło potęgi Jezusa. Przypomina o kluczowym wydarzeniu z początku

drogi Chrystusa. On był z nieba, a zszedł na ziemię. Uniżył się. Stało się tak dlatego, że On

sam tego chciał. Stało się tak dzięki Jego miłości, dzięki ofierze z samego siebie. To ona była

u źródeł wszystkich Jego cudów. Syn nie paktował jednak z Ojcem: „Ja ci dam moją duszę,

a Ty dasz mi moc”. Gdy był już na ziemi, nadal kochał, stale oddawał swoje życie Ojcu.

Krzyż odsłonił przed nami tę Jego miłość, ofiarę z samego siebie. Natomiast szyderstwo

z Golgoty: „Zejdź z krzyża, pokaż, jaki jesteś silny!”, było kuszeniem Jezusa przez diabła. Bo

to właśnie szatan żyje w ułudzie mocy bez miłości i chce wszystkich wciągnąć w tę iluzję.

Paweł ostrzega przed tym zagrożeniem Koryntian, ostrzega przed porzuceniem miłości

i wybraniem spektakularnych przejawów mocy. „Obfitujecie we wszystko, w wiarę, w mowę,

w wiedzę” – tak o Koryntianach pisze św. Paweł. Pokazuje nam Kościół silny duchowo,

Kościół, o którym czasami marzymy. Jednocześnie apostoł pisze, że bieda wspólnoty

w Jerozolimie wystawia na próbę miłość mocnych chrześcijan z Grecji. Oni – mieszkańcy

jednego z największych miast imperium – mają przyjść z pomocą prowincji. Ludziom, którzy

tak cenią Jerozolimę, że nie chcą szukać lepszego życia gdzie indziej; ludziom, którzy

zajmują się sporami o przestrzeganie Prawa. A Koryntianie wiedzą, że są wolni od przepisów

i że Duch Boga udziela im wielu darów. Uważają się za mocnych. Jeżeli jednak stracą miłość,

wyschnie źródło ich siły, pęknie serce Kościoła. Najtrudniejsze dla Koryntian mogło być to,

że oto mają pomóc nie swoją wiedzą, nie przez charyzmaty, nie tym, co uważają w sobie za

najlepsze. Ich zadanie jest banalne – dać pieniądze. Teoretycznie mógłby to zrobić każdy.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: