CARLOS CASTANEDA

AKTYWNA

STRONA

NIESKOŃCZONOŚCI

CARLOS CASTANEDA

AKTYWNA STRONA NIESKOŃCZONOŚCI

(The Active Side of Infinity / wyd. orygin. 1998)

Pięć przymiotów ma samotny ptak:
Pierwszy – wzlatuje najwyżej;
drugi – nie tęskni za towarzystwem, nawet podobnych sobie;
trzeci – dziobem mierzy w niebo;
czwarty – nie ma określonego koloru
i piąty – śpiewa bardzo cicho.

Św. Jan od Krzyża, Dichos de Luzy Amor

CZĘŚĆ I: ŚWIADEK MOCY

Spotkanie z wiedzą

Była jesień 1971 roku. Nie widziałem don Juana od kilku miesięcy. Sądziłem, że przebywa w domu don Genaro w środkowym Meksyku. Zamierzałem go odwiedzić, poczyniłem więc przygotowania do sześcio- lub siedmiodniowej podróży. Jednak wczesnym popołudniem drugiego dnia, powodowany jakimś dziwnym impulsem, zatrzymałem się przy domu don Juana w Sonorze. Zaparkowałem samochód i pozostały kawałek przeszedłem na piechotę. Ku mojemu zdziwieniu, zastałem go w domu.

– Don Juan! Nie spodziewałem się, że cię tutaj znajdę – powiedziałem.

Roześmiał się. Moje zaskoczenie rozbawiło go. Siedział przed frontowymi drzwiami na pustej skrzynce na mleko. Wyglądało, jakby na mnie czekał. W sposobie, w jaki mnie powitał, ujawniała się radość z poczucia osiągniętego celu. Zdjął kapelusz i wykonał nim zamaszysty, komiczny gest. Potem włożył go z powrotem i zasalutował. Siedział na skrzynce jak na siodle, opierając się o ścianę.

– Siadaj, siadaj – zaprosił jowialnie. – Miło cię znowu widzieć.

– Jechałbym na darmo cały ten kawał drogi do don Genaro – stwierdziłem. – A potem musiałbym wracać do Los Angeles. Dzięki temu, że cię tutaj znalazłem, oszczędziłem sobie dobrych kilku dni jazdy.

– I tak udałoby ci się mnie znaleźć – odparł tajemniczo – ale powiedzmy, że jesteś mi winien te sześć dni, których byś potrzebował, żeby tam dotrzeć. Powinieneś wykorzystać ten czas na coś bardziej interesującego niż naciskanie pedału gazu w samochodzie.

W uśmiechu don Juana pojawiła się jakaś obietnica. Udzielił mi się jego dobry nastrój.

– A gdzie twoje przybory do pisania? – zapytał.

Odpowiedziałem, że zostawiłem je w samochodzie. Don Juan uznał, że wyglądam bez nich nienaturalnie i kazał mi po nie iść.

– Skończyłem pisać książkę – stwierdziłem.

Obrzucił mnie długim, dziwnym spojrzeniem wywołującym swędzenie w dołku. Poczułem, jakby jakimś miękkim przedmiotem naciskał mnie w okolicy pępka. Zrobiło mi się niedobrze. Gdy don Juan odwrócił po chwili głowę, odzyskałem dobre samopoczucie.

Chciałem porozmawiać o mojej książce, ale on uśmiechnął się i wykonał gest dający mi do zrozumienia, że nie chce, abym o tym mówił. Był w uroczym, beztroskim nastroju. Natychmiast wciągnął mnie w niezobowiązującą rozmowę o ludziach i bieżących wydarzeniach.

W końcu udało mi się skierować konwersację na interesujący mnie temat. Najpierw stwierdziłem, że po przejrzeniu wczesnych notatek zdałem sobie sprawę, że już od samego początku naszej znajomości przekazywał mi szczegółowy opis świata czarowników. W świetle tego, co mówił mi na tamtym etapie, zacząłem podawać w wątpliwość rolę roślin halucynogennych.

– Dlaczego tyle razy kazałeś mi zażywać rośliny mocy? – zapytałem.

Zaśmiał się i łagodnie wytłumaczył:

– Bo jesteś głupi.

Od razu usłyszałem, co powiedział, ale chcąc się upewnić, udałem, że nie zrozumiałem.

– Proszę? – zapytałem.

– Wiesz, co powiedziałem – odparł i podniósł się. Przechodząc, poklepał mnie po głowie.

– Jesteś dość niemrawy – stwierdził – nie miałem innego sposobu, żeby tobą wstrząsnąć.

– Więc to wszystko nie było konieczne? – zapytałem.

– W twoim przypadku było. Jednak niektórzy ludzie tego nie potrzebują.

Stanął obok mnie, patrząc na wierzchołki krzaków rosnących po lewej stronie domu. Potem znowu usiadł i zaczął mówić o swoim drugim uczniu, Eligio. Powiedział, że od kiedy został jego uczniem, tylko raz zażywał rośliny psychotropowe, a jednak uzyskał chyba wyższy stopień zaawansowania ode mnie.

– Wrażliwość stanowi cechę wrodzoną niektórych ludzi – powiedział. – Ale nie twoją. Moją też nie. W ostatecznym rozrachunku nie znaczy jednak zbyt wiele.

– Wobec tego co ma znaczenie? – zapytałem. Zdawał się szukać właściwej odpowiedzi.

– Liczy się to, że wojownik jest nieskazitelny – powiedział w końcu. – Ale to tylko gadanie, szukanie celu po omacku. Osiągnąłeś już kilka umiejętności czarownika i myślę, że nadszedł czas, aby wspomnieć o tym, co ma największe znaczenie. Wobec tego powiem ci, że dla wojownika najważniejsze jest odkrycie pełni samego siebie.

– Co to jest pełnia samego siebie, don Juanie?

– Powiedziałem ci, że teraz tylko o tym wspomnę. W twoim życiu ciągle plącze się mnóstwo nie dokończonych wątków, które musisz uporządkować, zanim zaczniemy rozmawiać o pełni samego siebie.

Na tym zakończył rozmowę. Gestem ręki dał mi do zrozumienia, żebym przestał mówić. Widocznie coś lub ktoś znajdował się w pobliżu, bo don Juan przechylił głowę w lewo, jakby nasłuchując. Widziałem białka jego oczu, kiedy skupiał wzrok na zaroślach za domem. Przez kilka chwil słuchał uważnie, po czym wstał, podszedł do mnie i szepnął mi do ucha, że musimy opuścić dom i pójść na spacer.

– Czy coś jest nie w porządku? – zapytałem również szeptem.

– Nie. Wszystko w porządku – powiedział. – Tak sądzę.

Zaprowadził mnie w pustynny chaparral. Szliśmy może przez pół godziny, aż dotarliśmy do niewielkiego, niczym nie porośniętego placu. Miał około czterech metrów średnicy i pokrywał go mocno ubity i idealnie wyrównany czerwonawy pył. Nic jednak nie wskazywało na to, że miejsce to oczyściła i wyrównała jakaś maszyna. Don Juan usiadł w samym środku placu, twarzą na południowy wschód. Wskazał mi miejsce jakieś półtora metra od siebie i poprosił, żebym je zajął i zwrócił się w jego stronę.

– Co będziemy robić? – zapytałem.

– Dzisiejszego wieczoru jesteśmy tu umówieni – odpowiedział.

Zbadał otoczenie, rzucając krótkie spojrzenia i obracając się dookoła, aż znowu usiadł twarzą na południowy wschód.

Jego ruchy zaalarmowały mnie. Zapytałem go, z kim jesteśmy umówieni.

– Z wiedzą – rzekł. – Powiedzmy, że w pobliżu grasuje wiedza.

Nie pozwolił mi uczepić się tej tajemniczej odpowiedzi. Szybko zmienił temat i wesoło zachęcił mnie, abym zachowywał się naturalnie i swobodnie. Powiedział, żebym robił notatki i rozmawiał, tak jakbyśmy byli w domu.

W owym czasie najbardziej intrygowało mnie żywe wrażenie “rozmowy" z kojotem sprzed sześciu miesięcy. Tamto wydarzenie oznaczało, że po raz pierwszy dzięki własnym zmysłom i w pełni świadomości udało mi się zwizualizować czy też uchwycić obraz świata czarowników, w którym porozumiewanie się ze zwierzętami za pomocą mowy było czymś oczywistym.

– Nie będziemy się zajmować tego rodzaju doświadczeniami – stwierdził don Juan po usłyszeniu mojego

pytania. – Nie jest wskazane, żebyś sobie folgował, koncentrując się na wydarzeniach z przeszłości. Możemy o nich wspomnieć, ale tylko wtedy, kiedy mają związek z czymś innym.

– Ale dlaczego, don Juanie?

– Nie masz jeszcze wystarczającej mocy, żeby poznać wyjaśnienie czarowników.

– A więc ono istnieje!

– Oczywiście. Czarownicy są ludźmi. Jesteśmy stworzeniami myślącymi i poszukujemy odpowiedzi.

– Miałem wrażenie, że moją wielką wadą jest właśnie szukanie wyjaśnień.

– Nie. Twoją wadą jest poszukiwanie wygodnych wyjaśnień, takich, które ci odpowiadają i pasują do twojego świata. Mam jedynie obiekcje co do twojego racjonalizmu. Czarownik w swoim świecie również tłumaczy pewne zjawiska, ale jest bardziej elastyczny niż ty.

– W jaki sposób mogę poznać wyjaśnienie czarowników?

– Gromadząc osobistą moc. Osobista moc sprawi, że uzyskasz je z wielką łatwością. Jednak nie jest ono tym, co ty nazwałbyś wyjaśnieniem. Tym nie mniej czyni świat i jego tajemnice, jeśli niejasnymi, to przynajmniej nie tak przerażającymi. Taka powinna być istota wyjaśnienia, ale to nie jest to, czego szukasz. Ty uganiasz się za odbiciem swoich wyobrażeń.

Straciłem zapał do zadawania dalszych pytań, ale uśmiech don Juana zachęcał mnie do mówienia. Następna wielka tajemnica, jaką chciałem rozwiązać, łączyła się z jego przyjacielem, don Genaro i niezwykłymi efektami wywoływanymi przez jego moc. Za każdym razem, kiedy go spotykałem, doświadczałem najdziwaczniejszych zniekształceń działania swych zmysłów.

Kiedy zadałem pytanie, don Juan roześmiał się.

– Genaro jest zdumiewający – powiedział. – Ale na razie, nie ma sensu mówić ani o nim, ani o tym, co z tobą robi. W tym przypadku również nie masz wystarczającej mocy osobistej, ażeby to zrozumieć. Zaczekaj, aż ją zdobędziesz, a wtedy porozmawiamy.

– A jeśli nigdy mi się to nie uda?

– Jeśli nigdy ci się nie uda, to nigdy nie będziemy o tym mówić.

– A czy w tym tempie, w jakim robię postępy, zdobędę kiedykolwiek wystarczającą osobistą mocą? – zapytałem.

– To zależy od ciebie – odparł. – Udzieliłem ci wszystkich potrzebnych informacji. Teraz twoim obowiązkiem jest zdobycie takiej osobistej mocy, żeby móc przechylić szalę.

– Posługujesz się metaforami – stwierdziłem. – Powiedz mi wprost. Dokładnie mi wyjaśnij, co powinienem zrobić. A jeśli mi już mówiłeś, to załóżmy, że zapomniałem.

Don Juan zachichotał i położył się, kładąc ręce pod głowę.

– Dobrze wiesz, co masz robić – rzekł. Odparłem, że czasami wydaje mi się, że wiem, ale w większości przypadków brakuje mi pewności siebie.

– Obawiam się, że mylisz pewne rzeczy – powiedział don Juan. – Pewność siebie wojownika nie jest pewnością siebie przeciętnego człowieka. Zwykły człowiek pragnie potwierdzenia w oczach innych i nazywa to pewnością siebie. Wojownik poszukuje nieskazitelności przed samym sobą i nazywa to skromnością. Przeciętny człowiek trzyma się kurczowo swoich współbraci, podczas gdy wojownik polega tylko na sobie. Chcesz schwytać tęczę. Uganiasz się za pewnością siebie przeciętnego człowieka, a powinieneś poszukiwać skromności wojownika. Pomiędzy nimi istnieje zasadnicza różnica. Pewność siebie oznacza, że wie się coś na pewno, a skromność polega na nieskazitelności czynów i uczuć.

– Usiłuję żyć zgodnie z twoimi wskazaniami – powiedziałem. – Może nie jestem najlepszy, ale daję z siebie wszystko. Czy to jest nieskazitelność?

– Nie. Musisz postarać się o coś więcej. Cały czas musisz przekraczać swoje ograniczenia.

– Ale to szaleństwo, don Juanie. Nikt tego nie może zrobić.

– Jest wiele rzeczy, które teraz robisz, a które dziesięć lat temu wydawały ci się szaleństwem. One się nie zmieniły, zmieniło się twoje wyobrażenie o sobie. To, co kiedyś było niemożliwe, dzisiaj jest w twoim zasięgu. Twoja pełna przemiana to zapewne tylko kwestia czasu. W tym przypadku jedyną możliwością, jaką ma wojownik, jest bezkompromisowe i konsekwentne postępowanie. Znasz ścieżkę wojownika na tyle, żeby postępować zgodnie z nią, ale .przeszkadzają ci stare nawyki i rutyna.

Zrozumiałem, co don Juan miał na myśli.

– Czy uważasz, że pisanie jest jednym ze starych nawyków, który powinienem porzucić? – zapytałem. – Czy mam zniszczyć swój nowy rękopis?

Nic nie odpowiedział. Wstał, odwrócił się i spojrzał na chaparral.

Powiedziałem mu, że od wielu ludzi dostałem listy zwracające mi uwagę na to, iż pisanie o mojej nauce u niego jest czymś niewłaściwym. Powoływano się w nich na mistrzów ezoterycznych doktryn Wschodu, którzy żądają od ucznia dochowania absolutnej tajemnicy.

– Może ci mistrzowie po prostu folgują sobie w byciu mistrzami – powiedział don Juan, nie patrząc na mnie. – Ja nie jestem mistrzem, tylko wojownikiem. Więc naprawdę nie wiem, co sądzi mistrz.

– Lecz może nie powinienem ujawniać pewnych rzeczy, don Juanie.

– Nie ma znaczenia, co się ujawnia, a co się zatrzymuje dla siebie – powiedział. – Wszystko, co robimy, wszystko, czym jesteśmy, opiera się na naszej osobistej mocy. Jeśli mamy jej odpowiednio dużo, wystarczy jedno słowo, żeby zmienić bieg całego naszego życia. Lecz jeśli nie dysponujemy nią, to choćby wyjawiono nam największą mądrość, takie objawienie niczego, do cholery, nie zmieni.

Potem zniżył głos, jakby wyjawiał mi jakąś tajemnicę.

– Przekażę ci teraz chyba największą mądrość, jaką można wypowiedzieć – rzekł. – I zobaczmy, co ci to da.

Czy wiesz, że w tej właśnie chwili otacza cię wieczność? I czy wiesz, że jeśli tylko zapragniesz, możesz ją wykorzystać?

Po długiej przerwie, w czasie której subtelnym ruchem oczu zachęcał mnie do wypowiedzi, stwierdziłem, że nie rozumiem, o czym mówi.

– Tam! Wieczność jest tam! – powiedział, wskazując linię horyzontu. Potem pokazał zenit. – Albo tam. Możemy także powiedzieć, że wieczność jest taka. – Rozłożył ramiona, wyznaczając nimi wschód i zachód.

Popatrzyliśmy na siebie. W jego oczach widziałem tylko pytanie.

– I co na to powiesz? – zachęcił mnie do zastanowienia się nad jego słowami. Nie wiedziałem, co powiedzieć.

– Czy wiesz, że możesz przez całą wieczność rozprzestrzeniać się w każdym z kierunków, które wskazałem? – kontynuował. – Czy wiesz, że jedna chwila może być wiecznością? To nie zagadka, to .fakt – ale tylko wtedy, jeśli wejdziesz w tę chwilę i użyjesz jej do przeniesienia pełni siebie w dowolnym kierunku, na zawsze.

Don Juan wpatrywał się we mnie.

– Nie wiedziałeś tego wcześniej – powiedział, uśmiechając się. – Teraz już wiesz. Odkryłem to przed tobą, ale nic się nie zmieniło, ponieważ nie masz wystarczająco dużo osobistej mocy, żeby skorzystać z mojego daru. Gdybyś jednak miał tę moc, same słowa wystarczyłyby ci do osiągnięcia pełni siebie i wyprowadzenia jej najważniejszej części poza granice, w których się zawiera.

Podszedł do mnie i leciutko szturchnął mnie palcami w klatkę piersiową.

– To są właśnie granice, o których mówiłem – powiedział. – Można wyjść poza nie. Jesteśmy uczuciem, świadomością zamkniętą tutaj.

Klepnął mnie po ramionach. Notes i ołówek upadły mi na ziemię. Don Juan postawił stopę na notesie, popatrzył na mnie i roześmiał się.

Zapytałem, czy ma coś przeciwko temu, że robię notatki. Uspokajającym tonem zaprzeczył i przesunął nogę.

– Jesteśmy świetlistymi istotami – powiedział, rytmicznie kiwając głową. – A dla świetlistej istoty liczy się tylko osobista moc. Ale jeśli mnie spytasz, czym jest ta moc, muszę cię uprzedzić, że moje wyjaśnienie tego ci nie wytłumaczy.

Don Juan spojrzał na zachodni horyzont i powiedział, że do końca dnia zostało nam jeszcze kilka godzin.

– Musimy tu zostać dłużej – wyjaśnił. – Wobec tego, albo posiedzimy w milczeniu, albo będziemy rozmawiać. W ciszy nie czujesz się naturalnie, więc dalej rozmawiajmy. To miejsce jest miejscem mocy i musi przyzwyczaić się do nas, zanim zapadnie noc. Masz tu siedzieć tak swobodnie, jak tylko się da, nie bojąc się i nie niecierpliwiąc. Wydaje mi się, że dla ciebie najlepszym sposobem odprężenia się jest robienie notatek, pisz więc sobie, ile tylko dusza zapragnie. Jednak już po chwili don Juan odezwał się:

– A teraz może byś mi opowiedział o swoim śnieniu.

Nagła zmiana tematu zaskoczyła mnie. Don Juan powtórzył swoją prośbę. Miałem o czym opowiadać, ponieważ śnienie polegało na utrzymywaniu specjalnej kontroli nad snami doprowadzającej do tego, że to, czego się w nich doświadczało, zyskiwało taką samą wartość jak przeżycia na jawie. Czarownicy twierdzili, że dzięki śnieniu normalne kryteria pozwalające na odróżnianie snu od rzeczywistości przestają funkcjonować.

Praktyka śnienia don Juana była ćwiczeniem polegającym na odnajdywaniu we śnie własnych rąk. Inaczej mówiąc, należało celowo śnić, że szuka się i napotyka wzrokiem własne ręce, a potem podnosi się je na wysokość oczu.

Po latach bezowocnych prób w końcu udało mi się tego dokonać. Teraz zrozumiałem, że osiągnąłem cel dopiero wtedy, kiedy do pewnego stopnia zdobyłem kontrolę nad swym życiem.

Don Juan chciał poznać wszystkie kluczowe etapy mojej praktyki. Zacząłem od tego', że wydanie sobie polecenia poszukiwania własnych rąk często sprawiało mi trudność nie do pokonania. Don Juan ostrzegł mnie, że podczas wstępnej, przygotowawczej fazy, którą nazywał ustawianiem śnienia, toczy się śmiertelna gra, którą umysł prowadzi z samym sobą – pewna część mnie zrobi wszystko, co w jej mocy, żeby nie pozwolić mi wykonać tego zadania. Mogłem utracić poczucie sensu życia, wpaść w melancholię albo nawet wykazywać skłonności samobójcze. Na szczęście nie doszło do tego. Chociaż moje doświadczenia miały raczej przyjemny charakter, to jednak rezultaty były równie przygnębiające. Za każdym razem, kiedy już miałem spojrzeć na ręce, wydarzało się coś niezwykłego: zaczynałem latać, sen zamieniał się w koszmar albo też po prostu przeżywałem bardzo przyjemne doznania fizyczne. Wszystko, co mi się śniło, było tak żywe, tak dalece wychodziło poza moje codzienne doświadczenia, że stawało się niesłychanie absorbujące. W takiej nowej sytuacji zawsze zapominałem o pierwotnym zamiarze obserwowania rąk.

Pewnej nocy śniło mi się, że spaceruję po nieznanej ulicy obcego miasta. Nieoczekiwanie udało mi się unieść ręce na wysokość oczu. Wtedy poczułem, jakby coś dało we mnie za wygraną i pozwoliło mi obejrzeć wierzch dłoni.

Wskazówki don Juana mówiły, że w wypadku gdyby obraz rąk stawał się niewyraźny albo gdyby się zaczął zmieniać w coś innego, mam przesunąć wzrok na inny element otoczenia. W tym konkretnym śnie przeniosłem wzrok na budynek na końcu ulicy, a kiedy i jego obraz zaczął się rozmywać, skupiłem uwagę na innym szczególe. Końcowym rezultatem śnienia był niewiarygodnie przejrzysty, złożony widok opustoszałej ulicy w jakimś nieznanym, obcym mieście.

Don Juan polecił mi, żebym dalej relacjonował swoje doświadczenia. Rozmawialiśmy tak przez długi czas.

Kiedy skończyłem, wstał i poszedł w krzaki. Ja również wstałem. Byłem zdenerwowany, chociaż nie miałem ku temu żadnych podstaw – nie było widać niczego, co mogłoby budzić niepokój. Don Juan zaraz wrócił i zauważył mój stan.

– Uspokój się – powiedział, delikatnie ujmując mnie za ramię.

Posadził mnie, położył notes na podołku i zachęcił do pisania. Stwierdził, że nie powinienem naruszać spokoju miejsca mocy zbędnymi lękami czy niepewnością.

– Dlaczego tak się denerwuję? – zapytałem.

– To naturalne – powiedział don Juan. – Coś w tobie przeraziło się tym, co robisz podczas śnienia. Dopóki o tym nie myślałeś, czułeś się dobrze, ale teraz, kiedy ujawniłeś swoje poczynania, jesteś bliski omdlenia.

Każdy wojownik ma swój własny sposób śnienia. Każdy z nich jest inny. Jedyną wspólną nam wszystkim cechą jest to, że robimy różne sztuczki, żeby się zmusić do zaprzestania poszukiwań. Przeciwdziałać temu może tylko wytrwałość, na przekór wszelkim przeszkodom i rozczarowaniom.

Potem don Juan zapytał mnie, czy potrafię wybierać tematy śnienia. Stwierdziłem, że nie mam najmniejszego pojęcia, jak się to robi.

– Wyjaśnienie czarowników dotyczące wyboru tematów śnienia mówi, że wojownik, w chwili kiedy zarzuca wewnętrzny dialog, celowo utrzymuje dany obraz w umyśle – powiedział. – Innymi słowy, jeśli nawet przez chwilę potrafi nie rozmawiać ze sobą i w tym samym czasie utrzymywać obraz lub myśl o tym, o czym chce śnić, to pożądany temat przychodzi do niego. Jestem pewien, że robiłeś to, chociaż nie byłeś świadomy.

Nastąpiła długa przerwa, po czym don Juan zaczął obwąchiwać teren. Wyglądało to tak, jakby czyścił nos. Trzy czy cztery razy z wielką siłą zrobił wydech przez nos. Mięśnie jego brzucha ogarnęły skurcze, które opanowywał, biorąc krótkie hausty powietrza.

– Nie będziemy więcej 'rozmawiać o śnieni u – powiedział. – Mogłoby się stać twoją obsesją. Jeśli chce się odnieść sukces, to powinien on przyjść łagodnie, z wielkim wysiłkiem, ale bez napięcia.

Wstał i podszedł do krzaków. Pochylił się i zajrzał w nie. Wydawało się, że bada coś pośród liści, nie dotykając ich jednak.

– Co robisz? – zapytałem, nie mogąc powstrzymać ciekawości.

Odwrócił się do mnie i uniósł brwi.

– Krzaki są pełne dziwnych rzeczy – powiedział, siadając na swoim miejscu.

Jego ton był tak niedbały, że przeraził mnie bardziej niż gdyby wydał nagły krzyk. Notes i ołówek wypadły mi z rąk. Don Juan roześmiał się i naśladując moją minę, powiedział, że wyolbrzymione reakcje są jednym z nieuporządkowanych wątków ciągle istniejących w moim życiu.

Chciałem podjąć ten temat, ale nie pozwolił mi mówić.

– Niewiele już pozostało nam dziennego światła – powiedział. – Są inne rzeczy, którymi powinniśmy się zająć, zanim zapadnie zmierzch.

Potem dodał, że sądząc po efektach śnienia, musiałem się nauczyć na życzenie zatrzymywać wewnętrzny dialog. Potwierdziłem jego przypuszczenie.

Na początku naszej znajomości don Juan opisał także inną praktykę – pokonywanie długich odcinków drogi bez skupiania wzroku na określonym fragmencie krajobrazu. Zalecał, żeby nie patrzeć na nic bezpośrednio, ale lekko zezować. Otrzyma się wtedy peryferyjny obraz wszystkiego, co znajduje się w polu widzenia. Chociaż wtedy tego nie zrozumiałem, zapewniał mnie, że jeśli utrzymuje się zezujące spojrzenie w punkcie tuż nad horyzontem, można w jednej chwili zobaczyć wszystko, co znajduje się przed oczami. Twierdził, że to jedyny sposób odcięcia wewnętrznego dialogu. Zazwyczaj pytał mnie o postępy, jakie czyniłem w tym ćwiczeniu, jednak po jakimś czasie zaniechał tego.

Powiedziałem don Juanowi, że przez całe lata stosowałem tę metodę i nie zauważyłem żadnych zmian, których się zresztą nie spodziewałem. Pewnego dnia jednak, zaszokowany, uzmysłowiłem sobie, że właśnie przeszedłem dziesięć minut, nie powiedziawszy do siebie ani słowa. Wtedy uświadomiłem sobie również, że zatrzymanie wewnętrznego dialogu jest czymś więcej niż tylko usunięciem wypowiadanych do siebie słów. Zatrzymał się cały proces mojego myślenia. Czułem, że jestem zawieszony w powietrzu i się unoszę. Z tej świadomości wyłoniło się uczucie paniki, musiałem więc jako antidotum rozpocząć od nowa wewnętrzny dialog.

– Mówiłem ci, że to właśnie wewnętrzny dialog nas uziemia – powiedział don Juan. – Świat jest taki albo inny tylko dlatego, że mówimy sobie, iż jest taki czy inny.

Don Juan wyjaśnił, że przejście do świata czarowników otwiera się wtedy, kiedy wojownik nauczy się powstrzymywać wewnętrzny dialog.

– Zmiana wyobrażenia o świecie stanowi istotę magii – stwierdził. – A zatrzymanie wewnętrznego dialogu jest jedynym sposobem umożliwiającym jej dokonanie. Reszta to tylko lanie wody. Teraz wiesz, że nic, co widziałeś ani co robiłeś, z wyjątkiem zatrzymania wewnętrznego dialogu, samo z siebie nie mogło niczego w tobie zmienić, nie mogło też zmienić twojego wyobrażenia o świecie. Istotne jest to, żeby zmiana ta nie następowała w nagły sposób. Teraz jesteś w stanie zrozumieć, dlaczego nauczyciel nie przykręca śruby uczniowi. Prowadziłoby to jedynie do obsesji i choroby.

Don Juan zapytał o szczegóły innych doświadczeń związanych z przerwaniem wewnętrznego dialogu. Zrelacjonowałem mu wszystko, co mogłem sobie przypomnieć.

Rozmawialiśmy tak długo, aż zrobiło się ciemno i nie mogłem już swobodnie robić notatek. Musiałem zwracać baczną uwagę na to, co piszę, co mnie rozpraszało. Don Juan zauważył to i zaczął się śmiać. Stwierdził, że uzyskałem także inną magiczną umiejętność – pisania bez koncentrowania się. W chwili gdy to powiedział, zdałem sobie sprawę, że normalnie rzeczywiście nie zwracałem uwagi na samą czynność sporządzania notatek. Wyglądało to tak, jakby była ona odrębną aktywnością, z którą nie miałem nic wspólnego. Poczułem się dziwnie.

Don Juan poprosił, żebym usiadł przy nim w środku koła. Powiedział, że jest zbyt ciemno i nie jestem już bezpieczny, siedząc tak blisko chaparralu. Po plecach przebiegły mi ciarki i jednym skokiem znalazłem się obok niego. Polecił mi skierować się na południowy wschód i poprosił, żebym nakazał sobie milczenie i wyciszył myśli. Z początku nie udawało mi się to, byłem zniecierpliwiony. Don Juan odwrócił się do mnie tyłem i kazał mi oprzeć się o swoje plecy. Powiedział, że kiedy już uciszę myśli, mam mieć oczy otwarte i patrzeć na krzewy na południowym wschodzie. Tajemniczym tonem dodał, że przygotował dla mnie specjalne zadanie. Jeśli je rozwiążę, będę gotowy do przejścia na kolejny poziom świata czarowników.

Bez przekonania zapytałem, na czym ma polegać to zadanie. Don Juan zachichotał. Czekałem na jego odpowiedź i nagle coś się we mnie wyłączyło – znalazłem się w stanie zawieszenia. Usłyszałem miliard hałasów dochodzących z chaparralu, jakby ktoś wyjął mi zatyczki z uszu. Dźwięków było tak dużo, że nie mogłem ich odróżnić od siebie. Poczułem, że zasypiam, gdy nagle coś zwróciło moją uwagę. To coś nie wymagało myślenia. Nie było ani wizją, ani częścią krajobrazu, a jednak absorbowało uwagę. Byłem całkowicie rozbudzony. Wzrok miałem skoncentrowany nieco powyżej chaparralu, ale nie patrzyłem, nie myślałem ani też nie mówiłem do siebie. Odczuwałem wyraźne wrażenia cielesne, które nie potrzebowały słów. Czułem, że pędzę przez coś nieokreślonego. Możliwe, że poruszało się to, co zwykle było moimi myślami. W każdym razie miałem wrażenie, że spadam, że pędzę razem z jakąś lawiną. Poczułem ucisk w żołądku. Coś wciągało mnie w chaparral. Rozróżniałem przed sobą ciemny zwał krzewów, nie była to jednak zwykła, jednolita masa. Widziałem każdy pojedynczy krzak, jakbym patrzył na nie późnym popołudniem. Zdawały się poruszać. Ich listowie wyglądało jak unoszone przez wiatr w moim kierunku czarne spódnice; ale wiatru nie było. Pochłonął mnie ich hipnotyzujący ruch. Ta pulsująca fala zdawała się przybliżać je do mnie. W pewnej chwili zauważyłem jaśniejszą sylwetkę, jakby nałożoną na ciemne kształty krzaków. Skoncentrowałem wzrok w miejscu tuż przy niej i zauważyłem otaczający ją żółtawo-zielonkawy blask. Potem spojrzałem zezem i doszedłem do wniosku, że jaśniejsza sylwetka jest człowiekiem chowającym się za gałęziami. W tym momencie znajdowałem się w nadzwyczaj osobliwym stanie świadomości. Byłem świadomy otoczenia i mentalnego procesu, który we mnie wywoływało, jednak nie myślałem tak jak zwykle. Na przykład, kiedy zdałem sobie sprawę, że sylwetka na tle krzaków jest człowiekiem, przypomniałem sobie inną sytuację na pustyni. Idąc nocą z don Genaro przez chaparral, zauważyłem, że za nami wśród krzewów chowa się człowiek, ale w chwili kiedy spróbowałem racjonalnie wyjaśnić to zjawisko, straciłem go z oczu. Tym razem byłem jednak lepszy, nie chciałem niczego wyjaśniać ani o niczym myśleć. Przez chwilę miałem wrażenie, że potrafię przytrzymać tego człowieka i zmusić go do pozostania tam, gdzie się znajdował. Potem poczułem w dołku dziwny ból. Coś się we mnie jakby rozrywało i nie mogłem już dłużej napinać mięśni brzucha. Dokładnie w tym samym momencie, kiedy się poddałem, z chaparralu wyleciał na mnie ciemny kształt gigantycznego ptaka albo jakiegoś latającego zwierzęcia. Wyglądało to tak, jakby człowiek przybrał jego formę. Wyraźnie i świadomie doświadczałem uczucia strachu. Gwałtownie zaczerpnąłem powietrza, wydałem głośny krzyk i upadłem na plecy.

Don Juan pomógł mi wstać. Jego twarz znalazła się tuż przy mojej. Śmiał się.

– Co to było?! – wykrzyknąłem.

Uciszył mnie, kładąc mi dłoń na ustach. Zbliżył wargi do mojego ucha i wyszeptał, że musimy opuścić to miejsce spokojnie i bez pośpiechu, jakby nic się nie stało.

Szliśmy obok siebie. Jego krok był swobodny i rytmiczny. Kilkakrotnie gwałtownie się odwracał. Ja robiłem to samo i dwa razy uchwyciłem obraz ciemnej masy, która zdawała się podążać za nami. Za plecami usłyszałem głośny i przerażający pisk. Przeżyłem chwilę wielkiego przerażenia. Przez mięśnie brzucha przebiegły mi skurcze. Powtarzały się falami, narastając, aż w końcu zmusiły moje ciało do biegu.

Jedynym sposobem opisania tego, jak zareagowałem, jest zastosownie terminologii don Juana. Mogę więc powiedzieć, że z powodu strachu moje ciało było w stanie wykonać to, co on nazywał chodem mocy. Jest to technika, której nauczył mnie kilka lat temu, umożliwiająca bieg w ciemności bez przewracania się i bez jakichkolwiek innych trudności.

Nie byłem w pełni świadomy, co zrobiłem i jak tego dokonałem. Nagle znalazłem się znowu w domu don Juana. Najwidoczniej on też biegł, ponieważ dotarliśmy tam w tym samym czasie. Zapalił benzynową lampę, zawiesił ją na belce u sufitu i jak gdyby nigdy nic powiedział, żebym usiadł i się odprężył.

Biegłem jeszcze w miejscu przez jakiś czas, aż w końcu udało mi się opanować zdenerwowanie. Wtedy usiadłem. Don Juan zdecydowanym tonem polecił mi abym zachowywał się, jakby nic się nie stało i podał mi notatnik. Nie zauważyłem, że uciekając w pośpiechu, upuściłem go.

– Co się tam wydarzyło, don Juanie? – zapytałem w końcu.

– Miałeś spotkanie z wiedzą – odpowiedział, wskazując ruchem brody w stronę pustyni. – Zabrałem cię tam, ponieważ wcześniej przelotnie zobaczyłem wiedzę grasującą w pobliżu domu. Można by powiedzieć, że wiedza wiedziała, że przyjedziesz i czekała na ciebie. Uznałem jednak, iż zamiast spotykać się z nią tutaj, lepiej będzie poczekać na nią w miejscu mocy. Potem wymyśliłem test, żeby sprawdzić, czy masz wystarczająco dużo osobistej mocy, żeby odróżnić ją od reszty otaczających nas rzeczy. Poszło ci dobrze.

– Zaraz, zaraz! – zaprotestowałem. – Najpierw widziałem sylwetkę człowieka chowającego się za krzakiem, a potem zobaczyłem ogromnego ptaka.

– Nie widziałeś człowieka! – powiedział z przekonaniem. – Nie widziałeś też ptaka. Ta sylwetka w krzakach i to, co do nas podleciało, to była ćma. Jeśli chcesz posłużyć się terminologią czarowników, co bardzo śmiesznie zabrzmi w twoich uszach, możesz powiedzieć, że dziś wieczorem miałeś spotkanie z ćmą. Wiedza jest ćmą.

Spojrzał na mnie przenikliwie. Światło lampy rzucało na jego twarz dziwne cienie. Odwróciłem wzrok.

– Może będziesz miał wystarczająco dużo osobistej mocy, żeby odkryć ten sekret dziś wieczorem – powiedział. – A jeśli nie dziś wieczorem, to może jutro. Pamiętaj, ciągle jesteś mi winien te sześć dni.

Don Juan wstał i poszedł do kuchni znajdującej się na tyłach domu. Wziął latarnię i postawił ją przy ścianie na krótkim okrągłym pniu, którego używał jako ławki. Usiedliśmy na podłodze naprzeciwko siebie. W milczeniu jedliśmy fasolę z mięsem z garnka, który don Juan położył między nami.

Od czasu do czasu don Juan posyłał mi ukradkowe spojrzenia. Zdawało się, że za chwilę wybuchnie śmiechem. Oczy zmieniły mu się w dwie szparki. Patrząc na mnie, rozszerzał je nieco, a wilgotne rogówki odbijały światło lampy. Wyglądało to tak, jakby używał światła do tworzenia lustrzanych refleksów. Bawił się w ten sposób, potrząsając prawie niedostrzegalnie głową, za każdym razem, kiedy na mnie patrzył. Dzięki temu uzyskał fascynujące migotanie światła. Zauważyłem jego ruchy dopiero wtedy, kiedy wykonał je kilkakrotnie. Byłem przekonany, że robi to w konkretnym celu. Musiałem go o to zapytać.

– Mam w tym cel – odpowiedział. – Uspokajam cię swoimi oczami. Chyba się nie denerwujesz już, prawda?

Musiałem przyznać, że jestem zupełnie spokojny. Jednostajne migotanie w jego oczach nie było groźne i wcale nie przestraszyło mnie ani nie rozzłościło.

– W jaki sposób uspokajasz mnie oczami? – zapytałem.

Powtórzył niedostrzegalny ruch głową. Jego rogówki faktycznie odbijały światło lampy benzynowej.

– Sam spróbuj to zrobić – powiedział niedbale, sięgając po jedzenie. – Sam możesz się uspokoić.

Spróbowałem potrząsnąć głową, ale moje ruchy były niezdarne.

– Takie huśtanie głową nie przyniesie ci ulgi – powiedział i roześmiał się. – Zamiast tego nabawisz się migreny. Sekret leży nie w potrząsaniu głową, ale w odczuciu napływającym do oczu z podbrzusza. To właśnie sprawia, że głowa się trzęsie – wyjaśnił i pomasował się po brzuchu.

...