WERONIKI SHERBORNE
SCENARIUSZ ZAJĘĆ Z WYKORZYSTANIEM
METODY WERONIKI SHERBORNE
DLA 6- LATKÓW.
I. CELE OGÓLNE:
· Relaksacja fizyczna i psychiczna dziecka
· Zapewnienie poczucia bezpieczeństwa
· Kształtowanie pozytywnych odczuć w kontakcie z innym człowiekiem
· Prawidłowe orientowanie się w schemacie własnego ciała
· Odczuwanie radości, odprężenia i bliskości partnera i grupy
· Integracja grupy
II. CELE OPERACYJNE:
DZIECKO:
· Potrafi zrelaksować się, odprężyć poprzez ćwiczenie ruchowe
· Zwiększa swoje zaufanie do partnera i grupy oraz zdobywa poczucie bezpieczeństwa
· Odczuwa radość i potrzebę bycia z innymi
· Potrafi orientować się w schemacie własnego ciała
· Integruje się ze swoja grupą
III. FORMY ORGANIZACYJNE:
· Z całą grupą
· Indywidualne
· Z rodzicami
IV. METODY:
· Zadania stawiane do wykonania
V. PRZEBIEG ZAJEĆ:
A. Część teoretyczna:
a. Biografia Weroniki Sherborne
b. Założenia metody Weroniki Sherborne
c. Metoda Ruchu Rozwijającego W. Sherborne
d. Zasady prowadzenia zajęć
B. Część praktyczna:
a. Zajęcia wprowadzające:
· Powitanie- Witamy się dłonią, nogą, łokciem, kolanem
b. Zajęcia właściwe:
· Poznanie własnego ciała
· Nawiązanie związku z partnerem i grupą
· Wspólne zabawy i ćwiczenia dzieci z rodzicami przeprowadzone metodą RR
· Masaż pleców wg Weroniki Sherborne
c. Zajęcia końcowe:
· Tekst relaksacyjny
VI. PODSUMOWANIE
Uczennicą, a później współpracownicą R. Labana była W. Sherborne – nauczycielka wychowania fizycznego i tańca później fizjoterapeutka. Jej dużym osiągnięciem stało się rozwinięcie metody R. Labana w kierunku humanistycznym, gdzie położyła nacisk na potrzebę rozwijania bliskich związków między ludźmi przez nawiązanie więzi emocjonalnej. W metodzie W. Sherborne nie ma współzawodnictwa, gdyż zakłada ona, że wszyscy mogą odnieść sukces i każdy może z siebie coś dać innym. Niezależnie od tego jacy jesteśmy to tkwi w nas takie samo pragnienie realizacji twórczej. Możliwość kreatywnego myślenia pojawia się stopniowo po zdobyciu wiary we własne siły, pewności siebie w otoczeniu, a przede wszystkim umiejętności nawiązywania kontaktu z innymi.
Potrzeba akceptacji i współdziałania z otoczeniem jest u dzieci opóźnionych w rozwoju umysłowym szczególnie silnie odczuwana, chociaż jej zaspokojenie u znacznej części dzieci jest utrudnione występowaniem szeregu deficytów. Ograniczenie zdolności ruchowych i poznawczych jakie występuje u dzieci z upośledzeniem umysłowym znacznie ogranicza zakres poznania swojego ciała, jego możliwości, bliższego i dalszego otoczenia, a przede wszystkim zaburza proces kształtowania się pozytywnych więzi emocjonalnych z bliskimi. Metoda Ruchu Rozwijającego w terapii dzieci z upośledzeniem umysłowym pozwala na ujęcie wielu problemów jednocześnie zajmując się stymulacją oraz kompensacją braków rozwojowych. Szeroki zakres zastosowania tej metody pozwala zrozumieć założenia realizowane podczas każdych zajęć.
W metodzie W. Sherborne uderza nas niezwykła prostota i naturalność używanych środków terapeutycznych. Autorka wydaje się być genialną znawczynią naturalnych potrzeb dziecka oraz sposobów ich zaspokajania. Zbudowała swój system terapeutyczny na bazie wnikliwych obserwacji i analiz funkcjonowania rodzin, w których rozwijają się zdrowe dzieci oraz stosunków w nich panujących. Godnym do naśladowania stały się tutaj zdrowe relacje, jakie wywiązują się między poszczególnymi członkami rodziny, gdzie przechodzenie przez kolejne etapy rozwoju osobniczego dziecka jest płynne, niczym nie zaburzone, a kochający rodzice wspierają i akceptują te zmiany. Wiadomo, że tych warunków nie jest w stanie zapewnić rodzina wychowująca dziecko niepełnosprawne, a przyczyny tego stanu są często złożone. Z myślą o takich dzieciach, którym rodziny nie są w stanie zapewnić komfortowych warunków rozwoju oraz takich, które posiadają deficyty, W. Sherborne stworzyła swoją metodę.
Głównym czynnikiem stymulującym lub kompensującym braki w rozwoju jest ruch, który odpowiednio zaplanowany i przeprowadzony ma działanie terapeutyczne. To dzięki niemu dziecko zdobywa wiedzę na temat swojego ciała, poznaje jego siłę, sprawczość, może zdobywać przestrzeń, dzieląc ją i nawiązując kontakty z innymi członkami społeczności. Świadomość własnego ciała ze zmysłowego poznania siebie, poprzez naukę pełnej kontroli nad swoimi ruchami, która to decyduje o poczuciu swojej siły, odrębności i niezależności od otoczenia, zwiększa zaufanie do siebie i pozwala na dokładniejszą, realną ocenę własnych możliwości. Dzięki niej jesteśmy zdolni do twórczego działania. Zdobycie zaufania do siebie, wiary we własne siły jest doskonałym początkiem do tego, aby zacząć eksplorować przestrzeń, w której się znajdujemy. Poznanie owej przestrzeni prowadzi do zanikania poczucia lęku przed nią, zwiększania się poczucia bezpieczeństwa, a przez to nasila chęć do zdobywania większych obszarów, przejawiania inicjatywy. Po poznaniu samego siebie, przestrzeni, zauważamy, że nie jesteśmy w niej sami, że na każdym kroku musimy się nią z innymi dzielić. Od naszego nastawienia będzie zależała akceptacja tego stanu. Nawiązanie kontaktu z innymi osobami, wzajemne poznanie i zrozumienie potrzeb innych, stanowi podstawę prawidłowych kontaktów międzyludzkich. Dziecko uczy się, że nie są ważne tylko jego potrzeby, otwiera się na pragnienia innych osób, zaczyna rozumieć, że inni również odczuwają. W ten sposób przebiega nauka empatii.
c. Metoda Ruchu rozwijającego wg Weroniki Sherborne
Opracowany przez Weronikę Sherborne system ćwiczeń wywodzi się z naturalnych potrzeb dziecka, zaspakajanych w kontakcie z dorosłymi. Z tak zwanego baraszkowania, które pojawia się we wczesnym dzieciństwie każdego zdrowego dziecka, stworzyła system terapeutyczny. Genialność tej metody polega na jej prostocie i naturalności. Podstawowe założenia metody to:
... rozwijanie przez ruch:
1. świadomości własnego ciała i usprawniania ruchowego,
2. świadomość przestrzeni i działania w niej,
3. dzielenie przestrzeni z innymi i nawiązywania z nimi bliskiego kontaktu.
Normalna aktywność człowieka, wykonywanie przez niego czynności ruchowych o charakterze dowolnym – celowym jest uwarunkowana świadomością własnego ciała i własnej tożsamości. Człowiek musi odczuwać i znać swoje ciało, jego części oraz poczucie własnego „ja”, istnienia jako jednostki. Jednym ze źródeł tej świadomości jest kontakt naszego ciała z podstawą: ziemia – podłoga. Stojąc „mocno na ziemi” odczuwamy to podłoże, własne stopy, czujemy własne ciało.
Udział w ćwiczeniach metodą W. Sherborne ma na celu stworzyć dziecku okazję do poznania własnego ciała, usprawnienia motoryki, poczucia swojej siły, sprawności i związku z tym możliwości ruchowych. Dziecko zaczyna mieć zaufanie do siebie, zyskuje też poczucie bezpieczeństwa. Podczas ćwiczeń ruchowych dziecko może poznać przestrzeń, w której się znajduje, przestaje ona być dla niego groźna. Czuje się ono w niej bezpiecznie, staje się aktywne, przejawia większą inicjatywę, może być twórcze. Dzielenie przestrzeni z drugą osobą nie musi być zagrażające, może stać się źródłem współprzeżywania. Nawiązania bliskiego kontaktu, opartego na zaufaniu i współpracy, daje możliwość poczucia wspólnoty i przeżycia szczęścia.
Ø Ø udział dziecka w zajęciach jest dobrowolny (można dziecko zachęcać, dodawać mu odwagi, ale nie zmuszać);
Ø Ø nawiązuje kontakt z każdym dzieckiem, utrzymuje kontakt wzrokowy;
Ø Ø zajęcia prowadzi w taki sposób by dla dziecka były przyjemne i dawały możliwość przeżywania radości z aktywności ruchowej, kontaktu z innymi ludźmi, satysfakcji z pokonywania własnych trudności i lęków, z poczucia większej sprawności fizycznej;
Ø Ø czynnym udziale dziecka we wszystkich ćwiczeniach;
Ø Ø prowadzący ściśle przestrzega praw dziecka do swobodnej, własnej decyzji, aby miało poczucie kontroli nad sytuacją i autonomii;
Ø Ø zauważa i stymuluje aktywność dziecka, daje mu szansę na twórcze działanie;
Ø Ø pochwala dziecko nie tyle za efekt, co za jego starania i wysiłek, a także za każde nowe osiągnięcie (pokonanie lęku, wykonanie nowego ćwiczenia)
Ø Ø nie krytykuje dziecka i wykazuje się poczuciem humoru;
Ø Ø unika stwarzania sytuacji rywalizacyjnych;
Ø Ø rozszerza krąg doświadczeń społecznych dziecka;
Ø Ø większość ćwiczeń, szczególnie początkowych, należy prowadzić na poziomie podłogi;
Ø Ø należy zaczynać od ćwiczeń prostych, stopniowo je utrudniając;
Ø Ø powinien zmniejszyć udział swojej inicjatywy na rzecz coraz aktywniejszego udziału dziecka w kształtowaniu programu zajęć;
Ø Ø należy stosować naprzemiennie ćwiczenia dynamiczne i relaksacyjne;
Ø Ø zwracać uwagę na samopoczucie dziecka;
Ø Ø uwrażliwić na zachowanie delikatności i opiekuńczości w stosunku do drugiej osoby;
...
agostek