Sanders Glenda - Upojne noce.pdf - bohaterowie pozornie niedoskonali fizycznie (niepełnosprawni) - magda05051995

GLENDA SANDERS

UPOJNE NOCE

Harlequin

Toronto • Nowy Jork • Londyn

Amsterdam • Ateny • Budapeszt • Hamburg

Istambuł • Madryt • Mediolan • Paryż • Praga

Sydney • Sztokholm • Tokio • Warszawa

ROZDZIAŁ

Stephen Dumont doszedł do wniosku, że lekarze

to idioci. Idioci ze skłonnością do niedorzecznych

eufemizmów. „Pewna niedogodność" to ich zdaniem

coś, co normalnie nazywa się „ból". Natomiast „chwi

lowe unieruchomienie" oznacza, że staw kolanowy

pacjenta potrafi się zginać mniej więcej tak jak betono

wy słup.

Stękając z wysiłku, Stephen oparł się na lasce

i wstał. Z chwilą gdy opuścił apartament, przysiadał

już trzy razy. Zrobił ostrożnie jeden krok. Z zaciś

niętych warg wyrwało mu się przekleństwo. Poczuł

w udzie ostry ból, jakby je ktoś dźgnął sztyletem.

Zatopił w miękkim dywanie koniec swej wymyślnej

laseczki, przygotowując się do następnego kroku

- on, mężczyzna, który znakomicie jeździł na nar

tach i na łyżwach.

Lekarz, matka i siostry radzili mu, by przez kilka

dni stale miał w pobliżu wózek inwalidzki i nie

forsował nogi. Stephen nie zamierzał więcej patrzeć na

wózek, do którego był przykuty przez ostatnie sześć

tygodni, gdy miał nogę w gipsie. Polecił, by od

stawiono go do schowka; niech sobie czeka na następ

nego pechowego narciarza, który przegra współzawo

dnictwo z siłą ciążenia.

6 • UPOJNE NOCE

Przez sześć tygodni planował sobie, jak to będzie,

gdy zdejmą mu gips: wstanie i natychmiast pomaszeru

je, jakby nigdy nie zdarzył mu się wypadek. Teraz ból

zmusił go do pogodzenia się z nieprzyjemną prawdą, że

niezbyt szybko powróci do zdrowia i być może nigdy

nie odzyska dawnej formy. Mając sztywną nogę, nie

będzie poruszał się ze zwinnością godną mistrza Kana

dy w biegu zjazdowym. Jeśli dopisze mu szczęście,

będzie mógł chodzić bez laski. Jeśli dopisze mu szczęś

cie naprawdę duże - może nie będzie utykał.

A gdyby zdarzył się cud, pewnego dnia mógłby

jeździć na nartach w połowie tak dobrze, jak jeździł

przed wypadkiem na stoku.

Stoku? - pomyślał gorzko. Stephen Dumont, syn

medalisty olimpijskiego Jean-Pierre'a Dumonta, sam

zdobywca tytułu mistrza Kanady w biegu zjazdowym,

upadł i poleciał w dół na oślej łączce, potrącony przez

początkującą piętnastoletnią narciarkę.

Krissy Crestwell zalewała się łzami, gdy Stephena

ładowano do karetki. Potem posłała mu liścik z ży

czeniami szybkiego powrotu do zdrowia oraz plu

szowego misia, który miał na nodze mały plastiko

wy gips.

Jednak powrót do zdrowia nie był szybki. Ostatnie

sześć tygodni to najdłuższy okres w jego życiu. Począt

kowo dużo czytał, aż oczy buntowały się, patrząc na

zadrukowane strony. Potem oglądał telewizję, ale

stwierdził, że to ogłupiające zajęcie. Wreszcie uprosił,

by pozwolono mu robić w pensjonacie coś pożytecz

nego. Zaczął brać nocne dyżury w recepcji albo ślęczał

nad stertą faktur czy nad księgami rachunkowymi

stoiska ze specjalistycznym sprzętem sportowym.

Nie uważał się jednak za osobę pożyteczną. Naras

tał w nim bunt i złość. Cała ta krzątanina przypomina-

UPOJNE NOCE » 7

ła mu o wszystkich rzeczach, których nie był w stanie

robić. Jego obowiązki spadły teraz na barki pozo

stałych przepracowanych członków rodziny. Stephe

nowi wyrzuty sumienia dokuczały równie dotkliwie,

jak ból fizyczny.

Dzień wyzwolenia. Wydawało mu się, że gdy tylko

nadejdzie, będzie mógł wstać, pomaszerować i zupeł

nie zapomnieć o wypadku. Spodziewał się niewielkich

trudności w chodzeniu, a nie okropnych tortur przy

każdym kroku i zupełnie sztywnego kolana. Zrezyg

nowany pokuśtykał do jadalni i usiadł przy prze

znaczonym dla właścicieli stole.

W pensjonacie Dumont poniedziałkowy wieczór

był wieczorem rodzinnym. Zespół muzyczny, który

grywał zwykle do tańca, miał wolne i rodzina Dumon-

tów wypełniała pustkę swoimi występami, które goście

hotelowi uznawali za atrakcyjne i nawet byli do nich

przywiązani.

Trzydzieści pięć lat temu pojawiła się tu prześliczna

studentka konserwatorium, Marguerite Page. Ubiega

ła się o pracę pianistki w hotelowej restauracji. Dostała

tę pracę, ale podbiła również serce właściciela, Jean-

-Pierre'a Dumonta. Zdjęcia z ich ślubu obiegły cały

świat. W latach pięćdziesiątych była to kolejna wersja

bajki o Kopciuszku: Jean-Pierre Dumont, mistrz olim

pijski, przedsiębiorca i znany playboy, zdecydował się

jako czterdziestoletni mężczyzna poślubić kobietę nie

mal dwa razy młodszą.

Teraz, gdy na świecie oprócz trojga dzieci była już

dwójka wnuków, Marguerite Page Dumont nadal

grywała na fortepianie w poniedziałkowe wieczory.

Razem z nią występowały córki. Choć nie uważano

ich za specjalnie utalentowane, Claire i Brigitte wy

kazywały pewne uzdolnienia estradowe.

8 • UPOJNE NOCE

A prawda jest taka, myślał ponuro Stephen, że moje

siostry to bezwstydne komediantki, gotowe bez żenady

popisywać się przed oczarowaną publicznością. Ste

phen ciągle się dziwił, że potrafią wykonywać scenki

kabaretowe, które obmyślały sobie przez lata. A jeszcze

bardziej zdumiewające było to, że turystów to bawiło.

Wieczory rodzinne w pensjonacie Dumont stały

się ulubioną rozrywką w okolicach jeziora Louise.

W poniedziałki jadalnia była zawsze nabita, także

poza sezonem. Nawet miejscowi wpadali na kolację

tylko po to, by zobaczyć, co tym razem pokażą

Dumontówny. Czasami, przy specjalnych okazjach,

Jean-Pierre wchodził na scenę i stepował razem z có

rkami. Choć przekroczył siedemdziesiątkę, miał

wdzięk i sprawność sportowca. Przed każdym zejściem

ze sceny nie omieszkał pocałować żony w policzek.

Gdyby ojciec nie wyjechał właśnie z miasta, Stephen

wybłagałby zwolnienie z wieczoru rodzinnego i został

w swoim apartamencie, lecząc się z depresji. Najpraw

dopodobniej oddałbym przysługę pozostałym człon

kom rodziny, gdybym nie przyszedł do jadalni, myślał

ponuro. Był w zbyt podłym nastroju na rodzinne

błazenady. Jean-Pierre jednak wyjechał, zatem Ste

phen czuł się zobowiązany do zastąpienia go przy

rodzinnym stole.

Pochwycił wzrok kelnera i polecił mu bezgłośnie, by

przyniósł butelkę wina. Skoro ma już tu siedzieć,

znosić wygłupy sióstr i zastanawiać się, jak dalece są

gotowe się skompromitować, odrobina alkoholu nie

zaszkodzi.

- Wyglądasz smutno, wujku Stephenie.

Spojrzał na dziesięcioletnią Jennifer, która położyła

mu rękę na ramieniu gestem wyrażającym pocieszenie,

choć, być może, uczyniła to mimowolnie.

Sanders Glenda - Upojne noce.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: