068 - Szatan boi się myszy.pdf - Ewa wzywa 07 - piotredmundowicz3

Kilian zbudził się z przykrym uczuciem niepokoju. Za

oknami wciąż huczał wiatr, uderzał w szyby okien, napierał z

furią na dom. Gdzieś na dole tłukły się o framugę nie

zamknięte drzwi. Powoli napływały do jego świadomości

fragmenty zdań, strzępki rozmów, aż przypomniał sobie

wczorajszy wieczór i rozmowę z siostrzeńcem. Zaciskając

gniewnie wargi odrzucił na bok kołdrę i spuścił nogi z łóżka.

Naciągnął na siebie szlafrok i zerknął na sąsiednie łóżko.

Lidka spała jeszcze. Jej nakremowana wieczorem twarz,

nabrzmiała od snu, była prawie brzydka. Z niechęcią

odwrócił oczy. Cicho wysunął się z małżeńskiej sypialni i

zszedł na dół po skrzypiących schodach. Była dopiero piąta

rano, kiedy już ubrany, umyty i ogolony wszedł do izdebki

swego pracownika Grybiera. Stary kończył właśnie śniadanie

i omal nie udławił się kęsem chleba zobaczywszy go w

drzwiach. Zerwał się od stołu i stanął po żołniersku na

baczność.

— Wiatr, cholera, jakby się kto powiesił — burknął Kilian

gniewnie zamiast powitania.

Grybier milczał z szacunkiem.

— Zjadłeś śniadanie?

Stary kiwnął twierdząco głową.

— No to posłuchaj: pojedziesz zaraz na pocztę, poczekasz,

aż ją otworzą, i wyślesz telegram. Tak to załatw, żeby nikt w

domu nie dowiedział się o tym. Twarz na kłódkę, kapujesz?

— Jasne — powiedział Grybier i natychmiast począł

wciągać na ramiona ciepłą kurtkę.

Kaflowy piec w jadalni intensywnie promieniował ciepłem,

ale mimo to Albin w obawie przed przeziębieniem jak zwykle

owiązał szyję wełnianym szalikiem.

Stary ciemięga — pomyślał Kilian lekceważąco.

Cala rodzina była już zebrana przy śniadaniu. Humor

jednak nie dopisywał nikomu, chociaż w jadalni było ciepło,

przytulnie, pachniało apetycznie kawą i świeżym pieczywem.

Kazik siedział nad kubkiem kawy skrzywiony i blady, jakby

miał dolegliwości żołądkowe, a ta mała Agnieszka, jego żona,

była podobna do wystraszonego wróbla. Kilian obrzucił

badawczym spojrzeniem wszystkie twarze. Wstał dziś trochę

wcześniej niż zwykle, teraz poczuł apetyt i nie miał wcale

ochoty, by rodzinka przeszkodziła mu w spokojnym

zjedzeniu solidnego śniadania. Było dla niego jasne, że

zostali czymś wyprowadzeni z równowagi, ale pal ich licho,

ma prawo pożywić się spokojnie we własnym domu, a na

rodzinne kwasy będzie jeszcze czas po śniadaniu. Na razie

zdołał wyeliminować z myśli wczorajszy wieczór i umyślnie

nie patrzył więcej na Kazika. Ta sprawa też może trochę

poczekać. Nalał sobie kawy i poprosił o masło. Solidny

kawałek cielęciny na zimno, obrzeżony przezroczystą,

żółtawą galaretą przyciągnął jego uwagę. Ślinka napłynęła

mu do ust.

— Jasiu! Ja ci muszę o tym powiedzieć! — głos pani Lidki

zabrzmiał wysoką, histeryczną nutą.

— Bądź tak uprzejma i podaj mi cielęcinę — powiedział nie

zwracając uwagi na jej słowa i wpatrując się pożądliwie w

mięso. Wyciągnął rękę po półmisek.

Pani Lidka spełniła prośbę męża marszcząc brwi. — Jasiu.

— Chrzan!

Podała chrzan ze łzami w oczach.

— Janku, Zofia wyjechała!

— Krzyżyk na drogę — wymamrotał z pełnymi ustami.

Lidka z Ludwiką wymieniły porozumiewawcze spojrzenia.

— Zofia prowadziła cały dom — przypomniała Lidka.

— Widocznie teraz znalazła sobie przyjemniejsze zajęcie —

odparł beztrosko.

Albin zachichotał. Kilian rzucił Ludwice drwiące spojrzenie.

— Kłóciłyście się?

— Nikt nie powiedział jej złego słowa.

— Zabrała rzeczy?

— Tak.

— To jest bardzo dziwne, wujku! — do rozmowy wtrąciła

się Agnieszka.

Kilian westchnął boleśnie.

— Czy wiecznie musicie mi zawracać głowę waszymi

babskimi sprawami? — Odsunął od siebie talerz.

— Mnie się to nie podoba, wujku, że Zofia wzięła rzeczy i

nikt nie widział, kiedy wyszła z domu.

— Czy rzeczywiście nikt tego nie widział? — zdziwił się.

— Nikt.

Kilian powiódł po zebranych podejrzliwym wzrokiem. —

Hm, co to znowu za historia! — pomyślał nagle

zaniepokojony. Na dobre zapomniał o śniadaniu. Coś mu

przyszło na myśl. — Może Grybier podrzucił ją do miasta

wozem? Nie widzieliście dzisiaj rano Grybiera?

— zapytał z przekornym błyskiem w oczach.

— Ależ tak! — zawołała Ludwika. — Widziałam go dzisiaj

rano. Kogoś wiózł.

— Co ty powiesz? Brał wóz bez mojej wiedzy? O której to

było godzinie?

Ludwika zaczerwieniła się. — Czy ja wiem? Może to nie było

dzisiaj? — zaczęła się wycofywać.

Kilian roześmiał się szyderczo. — Stara kłamczucha —

pomyślał. — W każdym razie należy to sprawdzić —

powiedział głośno. — Pogadam z nim po śniadaniu. — Zapalił

papierosa. — Okropna z nas rodzina — zauważył. — Mówicie,

068 - Szatan boi się myszy.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: