HISTORIA ARABSKA OBEJMUJE 3 GŁÓWNE OKRESY:
1. Okres sabejsko-himiarycki, kończący się na początku VI w.n.e.
2. Okres Gahilija , który w pewnej mierze rozpoczyna się od „stworzenia Adama” i trwa aż do posłannictwa Muhammada,lecz ściślej pokrywa się z wiekiem, który bezpośrednio poprzedzał powstanie islamu
3. Okres muzułmański trwający aż do chwili obecnej.
BOGACTWA ARABII.
Roślinność: daktyle, pszenica, jęczmień, proso, ryż, drzewa kadzidłowe, guma arabska, krzewy kawy- tzw. „wino islamu”, złoto, mirra, cynamon, kasja. Z drzew pustynnych można wymienić liczne gatunki akacji, włącznie z tamaryszkiem i gada, z których wyrabia się doskonały węgiel drzewny. Inny gatunek jalh(?), służy do produkcji gumy arabskiej. Pustynia dostarcza także samh, z którego ziaren otrzymuje się mąkę, używaną do różnych potraw oraz bardzo poszukiwanych trufli i senesu.
Spośród roślin domowych występuje w dużej ilości latorośl winna, sprowadzona z Syrii, która służy do wyrobu napoju alkoholowego nazywanego nabid az-zabib
Innymi produktami oaz arabskichsą granaty, jabłka, morele, migdały, pomarańcze, cytryny, trzcina cukrowa, kawony i banany.
Palma daktylowa jest królowa flory arabskiej. Daje ona najbardziej cenione owoce- tamr. Wraz z mlekiem stanowią one, poza mięsem z wielbłąda główny pokarm Beduina.
Pisarze Arabscy podają 100 odmian palm daktylowych, rosnących w okolicach Medyny.
Królestwo zwierząt jest reprezentowane przez pantery , lamparty, hieny, wilki, lisy, jaszczurki, małpy. Spośród ptaków drapieżnych można wyliczyć orły, dropy, sokoły, jastrzębie, sowy, k ruki. Ze zwierząt domowych najważniejszymi są wielbłąd, osioł, pies, chart, kot, owca, koza. Pustynia obfituje w szarańcze, którą Beduini rozkoszują się zwłaszcza, gdy jest przypiekana solą. Plaga szarańczy powtarza się prawdopodobnie co 7 lat. Pustynia Az Nafun słynna jest z gadów, a zwłaszcza z rogatej żmii.
PIŚMIENNICTWO ARABII.
Półwysep Synajski dostarczył prawdopodobnie najstarszych alfabetycznych napisów. Napisy te zostały odnalezione w Sarabit. Przypuszczalnie zostały wykonane przez synajskich robotników w kopalni turkusów i pochodzą z ok.1850 r.p.n.e. Po rozwinięciu się alfabetu synajskiego jego znaki zostały przeniesione do północnej Syrii, gdzie przekształcono je w aktualne tam wówczas znaki klinowe. To nowo odkryte pismo jest pismem całkowicie alfabetycznym i semickim, pisane rylcem na płatkach glinianych. Alfabet synajski został oparty na zasadzie znaków w kształcie klina. Synajskie pochodzenie alfabetu wyjaśnia z jednej strony jak mógł być on przeniesiony do południowej Arabii, gdzie rozwijał się niezależnie i był używany przez Minejczyków prawdopodobnie już w 1200 r. p.n.e., a z drugiej strony jak dostał się na północ, na wybrzeże fenickie.
Napisy odkryte w wulkanicznej okolicy Safa w Hawranie przedstawiają w swej formie epigraficznej alfabet południowoarabski, jednak język tych wszystkich napisów jest północnoarabski i niewiele się różni od powszechnie znanego klasycznego języka arabskiego. Tamudejskie pismo obrazkowe powstało z pisma lichianickiego, którego inną formę rozwoju widzi się w graffitach sanajskich. Inskrypcje sanajskie nalezą do pisma południowoarabkiego, które znaleziono najdalej na północy. Pismo południowoarabskie przetrwało również w Etiopii.
Petra i Palmira.
Petra osiągnęła swe największe bogactwo i dobrobyt w I w.n.e. pod patronatem Rzymian, którzy traktowali ją jako państwo buforowe przeciwko Partom. Z trzech stron: od wschodu, zachodu i południa miasto to było nie do zdobycia. Stanowiło ono jedyne miejsce między Jordanem a Arabią Centralną, gdzie woda występowała nie tylko w dostatecznej ilości, ale również była czysta. Tutaj Arabowie z południa dostawali podczas swoich marszów karawanowych wypoczęte wielbłądy. W ten sposób Nabatejczycy stanowili ważne ogniwo w handlowym łańcuchu, dzięki któremu rozwijała się Arabia Południowa. W pierwszych dwóch wiekach n.e. szlak morski do Indii stawał się coraz bardziej znany żeglarzom rzymskim ,a szlak karawanowy ze wschodu na zachód przesunął się bardziej na północ do rejonu z ośrodkiem w Palmyrze i droga handlowa z północy na południe przesunęła się dalej na wschód. Petra straciła swą korzystną pozycję, a państwo nabatejskie zaczęło chylić się ku upadkowi. Po upadku tego miasta Petra została wcielona do Imperium Rzymskiego pod nazwą Prowincji Arabskiej.
Palmira położona pomiędzy dwoma rywalizującymi ze sobą imperiami: Petrów i Rzymian. Jej dogodne położenie geograficzne z dużymi zasobami świeżej wody mineralnej stwarzało dogodne warunki nie tylko do handlu między wschodem a zachodem, lecz także do wymiany między południem a północą, biorącej swój początek w Arabii Południowej. Palmyra i podległe jej miasta stały się wasalami Rzymu za czasów Handriana. W Wyniku jego wizyty w 130 r.n.e. miasto otrzymało nazwę Hadriana Palmyra. Septymiusz Sewer zaś przekształcił Palmyrę i jej miasta w prowincjonalne miasta imperium. Na oczątku III w. Palmyra przejęła status kolonii . Swój szczytowy okres rozwoju osiągnęła między r. 130 a 270 n.e. Międzynarodowy handel Palmyry sięgał daleko na wschód, aż po Chiny, a jako miasto które powstało dzięki handlowi karawanowemu stała się spadkobierczynią Petry.
KORAN I 5 FILARÓW ISLAMU.
Z trzech monoteistycznych religii, które wytworzyli semici islam , oparty na Koranie jest najbardziej typowy i bardziej zbliżony do judaizmu Starego Testamentu niż do chrześcijaństwa Nowego Testamentu. Stopniowo islam rozwinął się w niezależny i odrębny system wiary. Mówiąc o podstawowych zasadach swej religii muzułmańscy teologowie rozróżniają wśród nich: iman(wierzenie religijne), Ibadan(praktyki, akty kultu, obowiązki religijne i ihsan(czynienie dobra) a wszystko to jest objęte terminem din(religia). „Zaprawdę religią [din] z Bogiem jest islam”
Iman wymaga wiary w Boga i jego aniołów, w jego księgi i jego posłańców oraz w dzień ostateczny. Pierwszym i największym dogmatem jest: ”nie ma Boga prócz Allacha”. Ma on 99 wspaniałych imion i taką sama liczbę przymiotów. Pełen różaniec muzułmański ma 99 paciorków odpowiadających jego imionom. Islam jest religia uległości, poddania się woli Allacha.
Drugi dogmat w imanie mówi o Muhammadzie, jako posłańcu Allacha. Jego proroku upominającym swój lud, ostatnim w szeregu proroków, którego jest „pieczęcią” i największym z nich. W koranicznym systemie teologii Muhammad jest tylko istota ludzką , której jedynym cudem jest Koran, lecz w tradycji, folklorze i wierzeniach ludowych Mahummad jest otoczony nimbem boskości.
Koran jest słowem Allacha. Zawiera ostatnie objawienie i jest niestworzony. Cytat koraniczny zawsze zaczyna się od słów: „mówi Allach”. W swej fonetycznej i graficznej reprodukcji oraz w swojej językowej formie Koran jest identyczny i współwieczny z niebieskim prawzorem. Ze wszystkich cudów Koran jest największym.
Obowiązki religijne muzułmanina opierają się na 5 filarach islamu:
1.Wyznanie wiary – jest ujęty w Koranie podwójna formułą-„ Nie ma boga prócz Allacha”, ”Muhammad jest jego prorokiem.”Poza tymi dwoma fragmentami nie ma częściej powtarzanych słów. Islam zadowala się słownym wyznaniem wiary. Formuła ta przyjęta i wypowiedziana przez kogoś czyni daną osobę nominalnym muzułmaninem.
2.Modlitwa-5x dziennie wierny muzułmanin ma zwrócić swą twarz ku Mekce i odmówić przepisową modlitwę. Liczba 5 modlitw, zgodnie z Al-Buharim, była kompromisem osiągniętym po tym jak Allach zażądał 50 modlitw z okazji wizyty Muhammada w siódmym niebie podczas jest podróży .
Modlitwa rytualna powinna być prawnie określonym aktem, spełnianym przez wszystkich w tej samej postawie ciała, z ugięciem kolan i ze zwróceniem się w tym samym kierunku . Wierny powinien być w stanie nakazanej czystości, używanie języka arabskiego jest obowiązkiem, niezależnie od ojczystego języka. Prosta i pełna znaczenia modlitwa jest często porównywana do Modlitwy Pańskiej(„Ojcze Nasz”) powtarzana jest ok. 20x na dzień. Pamiątkowa modlitwa w południe jest jedyna modlitwą publiczną i obowiązuje wszystkich mężczyzn. Niektóre meczety mają miejsce zarezerwowane tylko dla kobiet. Jedną z charakterystycznych cech piątkowego nabożeństwa jest kazanie., w którym prosi się o wstawiennictwo na rzecz panującej głowy państwa.
3.Jałmużna. Stanowi trzeci filar wiary. Oparta początkowo na dobrowolnym uczynku miłosiernym rozwinęła się w obowiązkowy podatek od majątku, włączając tu pieniądze, bydło, zboże, owoce, towary handlowe. Młode państwo muzułmańskie pobierało zaka(jałmużnę) za pośrednictwem stałych urzędników i rozdzielało ją z centralnego skarbca biednym aby ich wesprzeć, budowało meczety i pokrywano wydatki rządowe. Zaka jest instytucją czysto wyznaniową, zajmującą się zbieraniem jałmużny i rozdzielaniem jej tylko pośród muzułmanów. Stanowi ona odpowiednik dziesiętny , którą wg Pliniusza kupcy południowoarabscy musieli płacić swemu bogu zanim wolno im było sprzedawać swe wonne korzenie. Rzeczywista wysokośc jałmużny zmieniała się i była ustalana w różnych przypadkach przez prawo religijne, lecz na ogół wynosiła przeciętnie 2,5%.Nawet żołd żołnierzy nie był od niej wolny. Później, gdy nastąpił rozkład państwa czysto muzułmańskiego zaka znów została pozostawiona sumieniu muzułmanina.
4.Post. Chociaz posty są nakazywane pewną liczbę razy to ramadan jako miesiąc postu jest wymieniany tylko jeden raz. Ten szczególny miesiąc, który mógł być sakralnym w czasach przedmuzułmańskich wyróżniono dlatego, że w tym miesiącu objawiony został po raz pierwszy Koran a także odniesiono zwycięstw pod Badr. Powstrzymanie się od wszystkich pokarmów i picia jest nakazane od świtu do zachodu słońca. W obecnych czasach w krajach muzułmańskich nieznane są przypadki użycia siły przez rząd lub ludność przeciwko wyznawcom nieposzczącym. Nie ma żadnego dowodu na to ,ze w pogańskiej Arabii przedmuzułmańskiej praktykowano post, ale zwyczaj ten był zakorzeniony zarówno u chrześcijan jak i u żydów.
W Medynie, przed ustanowieniem ramadanu Muhammad obchodził dzień dziesiątego muharrama jako dzień postu, który przyjął od żydów.
5.Pielgrzymka jest piątym i ostatnim filarem. Raz w życiu każdy muzułmanin obojga płci zdolny do odbycia powinien odwiedzić Mekkę w ustalonej porze roku. Umra jest tzw. małą pielgrzymką do Mekki i można się udać na taką pielgrzymkę indywidualnie i o każdej porze. Pielgrzym wkracza do świętego obwodu jako muhrim(noszący nie zszywaną szatę),obchodzi siedmiokrotnie Ka’bę i siedmiokrotnie przebywa drogę między pobliskim pagórkiem as-Safa, leżącym naprzeciwko, a w wzniesieniem Marwa. Właściwa pielgrzymka zaczynająca się marszem do Arafy trwa od siódmego do ósmego du al-higga. Postoje są przy sanktuariach al-Muzdalifa i Mina, leżącym poza Arafą. Ceremonia rzucania kamieni odbywa się po drodze do doliny Mina. W Mina po złożeniu ofiary z wielbłąda ,owcy lub jakiegoś rogatego zwierzęcia domowego, które odbywa się zawsze w dziesiąty dzień du al.-higga i jest obchodzone w całym świecie muzułmańskim jako święto ofiary cała ceremonia formlanie się kończy. Po ogoleniu głowy szatę(ihram) wyrzuca się a wkłada ponownie świecki strój(ihlal). Jak długo pielgrzym jest w stanie uświęconym , musi przestrzegać ,poza zakazami nałożonymi w związku z postem ramadanem, również zakazy stosunków płciowych, polowania i odrywania roślin.
Pielgrzymka do świętych miejsc była starożytną instytucja semicką. Ślady jej zachowały się w czasach Starego Testamentu. Pierwotnie mogła być związana z kultem słonecznym, którego ceremonie zbiegały się z jesiennym zrównaniem dnia z nocą i stanowiły pewnego rodzaju pożegnanie surowego panowania palącego słońca i powitanie Quzaha, boga urodzaju.
Stała, zorganizowana wędrówka pielgrzymów przez Afrykę Centralną od Senegalu, Liberii, Nigerii zawsze porusza się w kierunku wschodnim i wzrasta liczebnie w miarę jak idzie naprzód. Jedni idą pieszo, inni jadą na wielbłądach.. Większość stanowią mężczyźni ,ale jest też trochę kobiet i dzieci. Po drodze handlują ,żebrzą i torują sobie drogę do Wielkiej Czczonej Mekki i(al-Mukarrama) i Wielce Oświeconego Miasta(al-Madina i al-Munawwara)
Od wieków aż po dzisiejszy dzień instytucja ta wywiera największy wpływ na zjednoczenie islamu i skutecznie wiąże we wspólny węzeł rozmaitych wyznawców tej religii. Prawie każdy zdolny do odbycia pielgrzymki muzułmanin staje się podróżnikiem przynajmniej raz w życiu.
Ze wszystkich religii na świecie wydaje się, że islam osiągnął największy sukces w obaleniu bariery rasowej i narodowościowej-przynajmniej w granicach swojej społeczności. Linia podziału przeprowadzona jest tylko między wyznawcami islamu a wyznawcami pozostałych religii.
POWSTANIE ISLAMU I ZJEDNOCZENIE PÓŁWYSPU ARABSKIEGO.
Allach był głównym ale nie jedynym bóstwem Mekki. Imię to występuje jako Hallach w napisach safickich pięć wieków przed powstaniem islamu, a także w chrześcijańskiej inskrypcji arabskiej z okresu przedmuzułmańskiego, Mieszkańcy z Mekki traktowali Allacha jako najwyższego stwórcę, oraz tego, którego należy wzywać w czasie największego niebezpieczeństwa.
Beduini podczas pobytu w miastach al-Higazu, dokąd przybywali dla wymiany swych towarów, zwłaszcza podczas czterech miesięcy „świętego rozejmu” przejmowali pewne bardziej rozwinięte wierzenia miejskie, a także wtajemniczani byli w rytualne praktyki i składanie ofiar. Do głównych praktyk religijnych koczownika należało odbycie pielgrzymki do jakiegoś wielkiego sanktuarium Arabów. „Święty rozejm” obejmował jedenasty, dwunasty i pierwszy miesiąc w kalendarzu muzułmańskim każdego roku, wraz z czwartym miesiącem w środkur oku. Pierwsze 3 miesiące były specjalnie przeznaczone na obrzędy religijne a czwarty na handel.
Za zjednoczenie półwyspu Arabskiego i rozprzestrzenienie się islamu po całej Arabii, a później większą cześć Azji Zachodniej i północnej Afryki odpowiadał Mahomet(Mahummad),uważany za Proroka i posłannika Allacha. W swym powołaniu i posłannictwie arabski Mahummad był tak prawdziwie proroczy, jak każdy z hebrajskich proroków ze Starego Testamentu. Bóg jest jeden. On jest wszechmocny i stwórcą wszechświata. Jest dzień sądu. Wspaniałe nagrody czekają na tych, którzy spełniają przykazania boga i straszliwa kara czeka tych którzy je lekceważą-takie były zasady jego wczesnego posłannictwa.
Muhammad czuł się powołany aby działać jako zwiastun Allacha. Poszedł więc między swój lud i zaczął wygłaszać kazania i oznajmiać mu posłannictwo. Wyśmiewano się z niego, a jako Prorok wyjaśniał i ostrzegał, starając się pozyskać lud dla swojej sprawy za pomocą wstrząsających opisów o przyjemnościach raju i zgrozie piekła. Sławiąc swego pana Prorok Alllacha pozyskał początkowo niewielu wyznawców. Pierwszymi, którzy ustosunkowali się do tego przychylnie byli jego żona, kuzyni, krewni. Nowi członkowie zaczęli napływać głównie spośród niższych klas i niewolników. Prześladowania spowodowały emigrację Mahummada i jego wyznawców z Mekki do Abisyni.W roku 615 maił już za sobą 94 rodziny.
Przed hidżrą(ucieczką) Muhammada odbyła się także dramatyczna nocna podróż(isra),podczas której Prorok został w cudowny sposób przeniesiony z al-Kaby do Jerozolimy, aby stamtąd wznieść się do siódmego nieba. Jerozolima, dotąd święte miasto Żydów i chrześcijan stała się przez to trzecim miastem kultu po Mekce i Medynie w świecie muzułmańskim. Ok. roku 620 Mahummad wygłaszał swe nauki na targu w Ukaz. W 2 lata później delegacja składająca się z ok. 75 ludzi zaprosiła go ,aby zamieszkał w Jatrib(Medynie). Spodziewali się oni w ten sposób doprowadzić do pojednania zwaśnionych szczepów. Żydzi w Medynie, którzy oczekiwali nadejścia Mesjasza prawdopodobnie usposobili przychylnie swych pogańskich rodaków do Muhammada. Złożywszy nic nieznaczącą propagandową wizytę w AT-Taifie Muhammad pozwolił swym 200 wyznawcom udać się do Medyny. On sam poszedł w ich ślady i przybył do Medyny 24 września 622 r. W ten sposób przeprowadzona była słynna hidżra-niezupełnie ucieczka, lecz zamiar wędrówki, rozważany przez prawie 2 lata. W siedemnaście lat późnej ustanowiono rok księżycowy, w którym odbyła się „ucieczka” jako oficjalny początek ery muzułmańskiej. Hidżra stała się pkt zwrotnym w życiu Muhammada. Ucieczka ta zakończyła okres mekkeński a rozpoczęła okres medyński. Opuszczając miasto swego urodzenia jako wzgardzony prorok , przybył do miasta, które przyjęło go jako czczony wódz. Wygrana bitwa pod Badr z mekkańczykami w r.624 położyła podwaliny pod władzę święcką Mahummada. Islam osiągnął swe pierwsze i zdecydowane zwycięstwo. Samo zwycięstwo tłumaczono jako karę boska zesłaną na przeciwników nowej wiary. Dotychczas islam był religia w państwie. W Medynie, po bitwie pod Badr stał się czymś więcej niż religia państwową. Odtąd islam stał się tym, za co od tego momentu uważał go cały świat - państwem wojującym.
W okresie medyńskim dokonano arabizacji i nacjonalizacji islamu. Nowy Prorok zerwał zarówno z judaizmem jak i z chrześcijaństwem. Sobotę zastąpiono piątkiem ,a zamiast trąb i gongów postanowiono wprowadzić adan-nawoływanie z minaretu, ramadan uznano za miesiąc postu, a kierunek , który należało przestrzegać podczas rytualnych modlitw zmieniono z Jerozolimy na Mekkę. Uznane zostały pielgrzymka do Ka’by i całowanie Czarnego Kamienia – przedmuzułamńskiego fetysza.
W 9 r. hidżry Muhammad zawarł traktaty pokojowe z chrześcijańskim wodzem i z plemionami żydowskimi, zamieszkującymi południowe oazy. Rodowici żydzi i chrześcijanie byli wzięci pod ochronę przez nowo powstającą gminę muzułmańską w zamian za opłaty. Akt ten stał się wydarzeniem mającym poważne konsekwencje w przyszłości. Ten dziewiąty rok został nazwany „rokiem delegacji”. Pogaństwo Arabii ulegało szlachetniejszej wierze i wyższej moralności. W 10r. Muhammad wkroczył triumfalnie do nowej stolicy religijnej - Mekki. Okazało się to ostatnią pielgrzymką Muhammada, dlatego została nazwana „pożegnalną pielgrzymką”. Muhammad zmarł w r. 632.
Do medyńskiego okresu życia Proroka należą słowa Koranu, które poza religijnymi przepisami o postaciach, jałmużnach i modłach posiadają także społeczne i polityczne nakazy dotyczące małżeństwa i rozwodu, oraz traktowania niewolników, jeńców wojennych i wrogów.
Z religijnej społeczności Medyny powstało później wielkie państwo islamu. Ta nowa gmina Emigrantów i Zwolenników została założona na bazie religijnej jako Ummat Allach-Zgromadzenie Allacha. W historii arabskiej była to pierwsza próba stworzenia organizacji społecznej, opartej raczej na religii, niż na związku krwi. Allach był uosobieniem najwyższej władzy państwowej. Dopóki żył Muhammad był prawowitym zastępcą Allacha i najwyższym władcą na ziemi. Jako taki Muhammad mógł sprawować władze duchową i świecką. Wszyscy w tej społeczności bez względu na pochodzenie szczepowe mogli być braćmi, przynajmniej w zasadzie. W tej sposób najbardziej zasadnicza , oparta na pokrewieństwie szczepowym więź arabskiej struktury społecznej została zastąpiona nowym spoiwem-opartym na wierze- rodzaj Pax Islamica został ustanowiony dla Arabii. Nowe społeczeństwo miało nie mieć kapłaństwa, hierarchii, ani też centralnej stolicy religijnej. Meczet był publicznym forum, terenem ćwiczeń wojskowych, jak również miejscem wspólnej modlitwy. Kierujący modlitwą iman był także głównodowodzącym armią wiernych, którym nakazano bronić się wzajemnie przed całym światem. Wszyscy mieszkańcu Arabii, którzy zostali poganami byli poza nawiasem, wyjęci spod prawa. Islam przekreślił przeszłość. Wino i gry hazardowe – bezpośrednio po kobietach – dwie słabostki najdroższe arabskiemu sercu - zostały usunięte. Śpiew był niemile widziany. Jest to kontrast między starym porządkiem a nowym. W ciągu swego życia Muhammad stworzył naród, nigdy przedtem nie zjednoczony w kraju, który był jedynie geograficzną nazwą, ustanowił religię która na rozległych obszarach wyparła chrześcijaństwo i judaizm.
RELIGIJNOŚĆ I ORGANIZACJA SPOŁECZNA ARABII PRZEDMUZUŁMAŃSKIEJ.
Jeśli chodzi o Beduinów religia nie jest istotnie sprawą, którą się zbytnio przejmują. Wg Koranu „pustyni Arabowie są najbardziej zatwardziałymi w niewierze o błudzie”.
Klan. Organizacja klanowa jest podstawą społeczeństwa beduińskiego. W każdym namiocie mieszka jedna rodzina, obozowisko namiotów tworzy hajj, członkowie hajj stanowią jeden klan. Pewna liczba spokrewnionych klanów zgrupowanych razem tworzy szczep. Członkowie tego samego klanu uważają się za jedna rodzinę, uznając władzę tylko jednego zwierzchnika – najstarszego członka klanu i używają jednego hasła wojennego. Pokrewieństwo, fikcyjne lub prawdziwe staje się elementem spajającym organizację szczepową. Nie ma większego nieszczęścia, jakie może spotkać Beduina, niż pozbawienie go przynależności do szczepu. Chociaż urodzenie jest podstawą pokrewieństwa klanowego to także może ono być nabyte indywidualnie przez wyssanie kilku kropel krwi od któregoś z członków klanu lub podzielenie się pokarmem. W podobny sposób jakiś słabszy klan może ubiegać się o protekcję silniejszego klanu lub szczepu.
ASABIJA jest duchem klanu. Jest to bezgraniczna i bezwarunkowa wierność w stosunku do członków klanu.”Bądź wierny twemu szczepowi – jego prawo jest tak silne ,że nakłoni męża do wyrzeczenia się własnej żony”. Islam wykorzystał w pełni ten system szczepowy do celów militarnych. Zorganizował armię składającą się z jednostek w oparciu o podział szczepowy, a w podbitych krajach podzielił kolonistów, także wg podziału szeregowego .Cechy asabija nigdy nie zostały wytępione z charakteru arabskiego, a nawet rozwinęły się w pełni po powstaniu islamu, będąc jednym z decydujących czynników, które doprowadziły do ostatecznego upadku różnych państw muzułmańskich.
KLAN jest reprezentowany przez swego tytularnego zwierzchnika – szejka. Jest to najstarszy członek szczepu, jego przywództwo przejawia się w trzeźwej radzie, hojności i odwadze. O wyborze decyduje starszeństwo wieku i kwalifikacje osobiste. Szejk nie ma pełnej władzy w sprawach wojskowych, czy sądowych, musi konsultować się z radą szczepu. Swoje stanowisko pełni dopóki cieszy się szacunkiem ogółu wyborców. Arab, a w szczególności Beduin jest urodzonym demokratą. Wychodzi na spotkanie swego szejka jak równy z równym. Społeczeństwo, w którym żyje niweluje wszelkie nierówności. Arab jest zarówno demokratą jak i arystokratą. Dla niego naród arabski jest najszlachetniejszym ze wszystkich narodów. Beduińska kobieta, czy to z okresu przedmuzułmańskiego ,czy muzułmańskiego miała i ma odrobinę wolności, której odmówiono kobiecie, prowadzącej osiadły tryb życia. Chociaż żyła w rodzinie poligamicznej, w której mężczyzna był panem, miała swobodę wyboru męża lub opuszczenia go, jeśli źle ją traktował.
dre4mwalker