Propedeutyka Pedagogiki - teksty

Znaniecki – „Psychologia czy Socjologia?”

Życie społeczne

Indywiduum grupa społeczna stosunki społeczne czynności społeczne

Wychowanie to część kultury, ale też czynność społeczna.

Nie ma dobrej teorii wychowania, ale jeżeli by była to byłaby ona socjologiczna, byłaby ona jedyną naukową teorią.

Nauka dzieli się na nauki przyrodnicze (postawa badacza z góry) i nauki o kulturze (postawa badacza na ukos)

Dlaczego nie psychologia?

Traktuje człowieka jako wyizolowaną z kontekstu jednostkę, poprzez traktowanie czynności laboratoryjnie, klinicznie.

Behawioryzm:

·       Koncentracja na dzieciach i zwierzętach – nie tworzą one kultury

·       Sprowadza znaczenie faktów społecznych do symboli

·       Pomija istnienie przedmiotów niematerialnych, abstrakcyjnych

·       Nadmierny redukcjonizm, ignorowanie osiągnięć innych nauk

Behawioryzm jako teoria czynności nie nadaje się do zastosowania poza swoimi pierwotnymi granicami badań nad zachowaniem się zwierząt i dzieci, w szczególności zaś nie nadaje się do wyjaśniania czynności społecznych.

Psychoanaliza:

Psychoanalitycy zastosowali podejście i metody psychiatryczne do czynności normalnych zamiast podejścia kulturowego, humanistycznego do czynności anormalnych.

Psychoanaliza bada pojedyncze przypadki co z punktu widzenia kultury nie ma kluczowego znaczenia

Współczynnik humanistyczny

·       odróżnia fakty kulturowe od przyrodniczych

·       tę cechę zjawisk kulturowych, przedmiotów humanistycznego badania, tę ich zasadniczą właściwość, że jako przedmioty teoretycznej refleksji są one przedmiotami danymi komuś w doświadczeniu, lub czyimiś świadomymi czynnościami nazwać możemy współczynnikiem humanistycznym tych zjawisk.

·       czynności społeczne są czynnościami odnoszącymi się praktycznie do istot ludzkich, które działający podmiot doświadcza jako obdarzone świadomością

·       czynności społeczne należy badać indukcyjnie jako fakty empiryczne

·       czynności społecznie są dostępne tylko dla badacza, który bierze je ze współczynnikiem humanistycznym

·       wartości – przedmioty włączone do czynności ludzkich brane ze współczynnikiem humanistycznym, mają treść materialną (zmysłową) i częściowo niematerialną (duchową)

·       większość wartości jest zorganizowana w systemy kulturowe

·       dążność czynna – przejawia się w empirii za pośrednictwem rezultatów praktycznych jakie osiąga w zetknięciu z wartościami. Dążność potencjalna to postawa

Watson – „Osobowość”

Spojrzenie behawiorystyczne

Ludzie są równi i tacy sami w momencie urodzenia, ale już kila godzin po urodzeniu są warunkowani środowiskiem i się zmieniają.

Krytyka psychoanalizy (bo wszystko w nieświadomości itp.)

Krytyka pojęcia choroba umysłowa – Watson postuluje o zmianę nazwy na schorzenie osobowości, konflikt nawyków itp., ponieważ uważa, że to nie jest choroba umysłu, a tylko złe uwarunkowanie, nieprzystające do otaczającej rzeczywistości itd. Umysł jest pojęciem abstrakcyjnym, natomiast osobowość to suma obserwowalnych działań jednostki, a więc coś, co można zbadać empirycznie.

Osobowość jako suma nawyków: różne rzeczy, których się uczymy przez całe życie, składają się na rozmaite nawyki, np. nawyk szewstwa, nawyk religijności. Suma tych wszystkich nawyków to właśnie nasza osobowość.

Poznanie osobowości: nie da jej się poznać od razu, skróconą metodą, można ją tylko dokładnie poznać na drodze długotrwałej obserwacji, wytyczne do obserwacji to:

·       badanie wykresu edukacji jednostki

·       badanie wykresu dokonań jednostki

·       testy psychologiczne

·       badanie spędzania czasu wolnego i sposobu rekreacji jednostek

·       badanie emocjonalnej charakterystyki jednostki w sytuacjach praktycznych.

Niedostatki osobowości dorosłego:

·       nasze poczucie niższości

·       nasza podatność na pochlebstwo

·       nasza stała walka żeby stać się królami, albo królowymi

·       przenoszenie dziecięcego dziedzictwa

Zmiana osobowości:

Odwarunkowanie i ponowne warunkowanie – zadanie lekarza.

Jest problem, bo język jest tym co pomimo zmiany warunków zostaje i tak i może samym swoim istnieniem wytworzyć nowe środowisko językowe, które będzie substytutem tego poprzedniego, które chcieliśmy zmienić, aby zmienić osobowość.

Mounier – „Świat osobowy”

Osoba nie jest przedmiotem, nie jest nawet najwspanialszym przedmiotem – jest ona jedyną rzeczywistością, którą poznajemy i zarazem tworzymy od wewnątrz. Obecna wszędzie nie jest dana nigdzie.

2 sposoby wyrażania ogólnej idei personalizmu:

1.    Można zacząć od badania świata obiektywnego, wykazać że osobowy sposób istnienia jest najwyższą formą istnienia i że ewolucja natury przedludzkiej zbiega się z twórczą chwilą, w której wyłania się to ukoronowanie wszechświata

2.    Można przeżyć publicznie doświadczenie życia osobowego w nadziei pozyskania wielkiej liczby tych, którzy żyją, jak drzewa, jak zwierzęta czy jak mechanizmy,

Historia osoby jest równoległa historii personalizmu, toczy się nie tylko na płaszczyźnie świadomości, ale w całej swej rozległości na płaszczyźnie ludzkich wysiłków zmierzających do uczłowieczenia ludzkości.

Duch i tchnienie życia jednoczą się w egzystencji z ciałem.

Osoba ludzka nie może być uchwycona inaczej, jak tylko w określonej sytuacji i jako objawiająca się poprzez swoje związki z otoczeniem, jest egzystencją tworzącą swą egzystencję wśród zjawisk i poprzez nie. Człowiek jest stworzony aby przekraczać siebie.

Alienacje:

1.    idealistyczna – w nas samych

2.    biegunowo przeciwna ,materialistyczna – wśród rzeczy

Personalizm, dąży wbrew alienacjom do pogodzenia człowieka z samym sobą

Mounier – „Komunikacja”

Indywidualizm to nie personalizm

Rozwój osoby odbywa się jedynie poprzez stałe oczyszczanie się z tkwiącego w niej indywiduum. Rozwój nie następuje poprzez kierowanie uwagi na siebie, a przeciwnie, poprzez czynienie się dyspozycyjnym, dzięki czemu stajemy się bardziej przejrzyści dla siebie i dla kogoś drugiego.

Osoba istnieje tylko zwracając się ku drugiemu człowiekowi, tylko poprzez drugiego człowieka może siebie poznać, tylko w drugim człowieku może się odnaleźć.

Osoba zwraca się na zewnątrz, jest więc z natury komunikowalna, jako jedyna spośród bytów,

Można powiedzieć, że istnieję jedynie w takim stopniu, w jakim istnieję dla kogoś drugiego ( być znaczy kochać)

1.    wyjść poza siebie (zwalczanie egocentryzmu, narcyzmu, indywidualizmu)

2.    rozumieć (zobaczyć się z punktu widzenia innego człowieka)

3.    wziąć na siebie (uczucia i zadania drugiego człowieka)

4.    dawać

5.    wierność

Sympatia przynależy jeszcze do natury ( szukamy kogoś podobnego) miłość jest już nową formą bytu (jest źródłem odmienności, uznaniem i pragnieniem kogoś drugiego jako kogoś odmiennego)

Niepowodzenie we wzajemnej łączności:

1.    zawsze jest w drugim człowieku coś co nie poddaje się naszemu nawet największemu wysiłkowi osiągnięcia łączności

2.    jest w nas coś, co z gruntu sprzeciwia się wysiłkowi wzajemności ( zasadnicza zła wola)

3.    samo nasze istnienie nie jest pozbawione pewnej nieprzejrzystości i tajemniczości, które stanowią stałą przeszkodę wymiany

4.    utworzenie nowego związku opartego na wzajemności, wkrótce wytwarza nowy egocentryzm i przeszkodę w komunikacji między człowiekiem i człowiekiem.

Mounier – „Wolność”

Być wolnym to znaczy w pierwszym rzędzie przyjąć ten warunek i znaleźć w nim oparcie. Wolność jest z reguły ściśle uwarunkowana i ograniczona przez naszą konkretną sytuację. Nasza wolność jest wolnością osoby usytuowanej i uwartościowanej. Jestem wolny nie tylko przez to, że realizuję moją spontaniczność, staję się wolny kiedy naginam tę spontaniczność.

Wolności nie można dać ludziom z zewnątrz, uśpieni swoimi swobodami obudzą się jako niewolnicy. Swobody są tylko szansami ofiarowanymi duchowi wolności.

Frankl – „Pluralizm nauk a jedność człowieka”

Stojąc wobec „drzew” osiągnięć naukowych, badacz gubi z pola widzenia „las” rzeczywistości.

Specjalizacja a uniwersalność

·       niebezpieczeństwo nie leży w samej specjalizacji – tylko w podtrzymywaniu pozorów pełności wiedzy przez niektórych naukowców (wiedza totalna) – gdy naukowcy zaczynają rościć sobie takie pretensje wiedza zamienia się w ideologię.

·       Wtedy np. biologia staje się biologizmem, psychologia – psychologizmem itd.

·       Tzn. że specjaliści generalizują swoje specjalizacje

·       Stwierdzenie „nothing but” – nie można człowieka sprowadzać tylko do jednego wymiaru – redukcjonizm (subhumanizm – czyli redukcjonizm jako redukowanie człowieka o jego ludzki wymiar) – naukowy nihilizm

·       Nihilizm praktyczny – egzystencjalna próżnia – przeżycie wewnętrznej pustki, bezdenna bezsensowność. Powody jej powstawania to utracenie na drodze ewolucji częściowej ilości instynktów zwierzęcych, a potem i w dalszym ciągu traci ochronę jaką dawała mu tradycja, która w dużym stopniu kształtowała i warunkowała jego postępowanie. Instynkt już nie podpowiada mu co ma robić, a tradycje nie mówią już co powinien robić i należy się obawiać że pewnego dnia człowiek nie będzie już wiedział czego chce. Wtedy popadnie w konformizm, albo będzie ulegał totalitaryzmowi

·       Egzystencjalną próżnię więc wspiera redukcjonizm ze swoją tendencją do reifikacji (uprzedmiotowienia człowieka, depersonalizacji)

·       Wartości i sensu życia nie da się nauczyć kogoś, wartości i sens życia trzeba przeżywać

·       Człowiek nie jest wolny od czegoś lecz do czegoś

·       Psychologia głębi (demaskująca) – nie można demaskować w nieskończoność, a tylko do rzeczywistości

·       Człowiek jako jedność MIMO różnorodności – jednolity sposób ludzkiego istnienia i różnorodność bytów (cielesny, psychiczny, duchowy)

·       Ontologia dymensjonalna – rzutowanie na różne płaszczyzny – rzutowanie na biologiczną i psychologiczną daje 2 odmienne zamknięte układy człowieka – a człowiek jest także bytem otwartym (być człowiekiem to znaczy wychodzić poza siebie samego)

·       Istota egzystencji ludzkiej leży w samotrascendencji – bycie skierowanym na coś lub na kogoś

·       Wyższy wymiar to wymiar rozleglejszy, który zawiera w sobie wymiar niższy. (człowiek więc pozostał w pewnym sensie też zwierzęciem i rośliną)

·       Uczony więc specjalizując się musy utrzymywać fikcję że ma do czynienia z rzeczywistością jednowymiarową, musi jednak też być świadomy źródła błędów, które z tego mogą wynikać.

·       2 prawo ontologii, że różne rzeczy rzutowane na jedną płaszczyznę wyglądają tak samo, tez ma zastosowanie do ludzi, że jedna jednostka chorobowa, oznacza tak naprawdę wiele różnych ludzi.

·       Monatropizm – jedność ludzkości – tolerancja itp.

Durkheim – „O wychowaniu i kulturze pedagogicznej”

Wychowanie nie jest takie samo na przestrzeni wieków, nie ma jednolitej koncepcji wychowania, bo jest ona aktualna tylko w danych czasach w danym społeczeństwie.

Nie ma czegoś takiego jak wychowanie idealne – jednolite dla wszystkich. Owszem istnieją pewne wytyczne wychowania takie same dla wszystkich ludzi w danym społeczeństwie w danym czasie, ale istnieją też różne specyficzne zasady właściwe dla danej kasty, klasy czy innej grupy społecznej Inne będzie w zależności os zawodu rodziców, od tego czy odbywa się na wsi czy w mieście itp.

Wychowanie jest działaniem wywieranym przez pokolenie dorosłe na te, które nie są jeszcze do życia społecznego dojrzałe. Zadaniem jego jest rozbudzić i rozwinąć w dziecku pewną sumę stanów fizycznych, intelektualnych i moralnych, których wymaga od niego społeczeństwo jako całość i środowisko szczególne, do którego jest przede wszystkim przeznaczone.

Człowiek potrzebuje wychowania na miarę swoich czasów, aby żyć w społeczeństwie, inaczej nie będzie mógł w nim dobrze funkcjonować, zwierzęta same mogą dojść do wszystkiego co im przekazują starsi, bo ich zdolności wynikają, przede wszystkim z instynktów i rozwijania wrodzonych umiejętności. Natomiast człowiekowi przekazuje się to co warunkuje jego życie w społeczeństwie, wraz z kulturą, historią itd. To jak wygląda współczesne społeczeństwo zarówno pod względem naukowym, moralnym i kulturowym zależy nie tylko od osób współczesnych ale też od dorobku historycznego. Ten dorobek odróżnia nas od zwierząt, bo jest to współdziałanie z innymi, współczesnymi sobie jak i przeszłymi, co wzmaga naszą wydajność działania.

Zadania pedagogiki: (kultura pedagogiczna)

·       nie ma ona zastępować wychowania. Pedagog nie ma tworzyć os nowa systemów nauczania, a opierając się na historii oświaty udoskonalać ją

·       psychologia ma określić środki do urzeczywistnienia celów pedagogii i wychowania, a cele mają być określone na podstawie historii nauczania i pedagogii

·       psychologia zbiorowa – ma znaczenie dla pedagoga, bo klasa to mała społeczność, a nie tylko zbiór jednostek. Te jednostki w grupie funkcjonują inaczej niż gdy są same.

Rogers – „Tworzenie klimatu wolności”

Nauczanie jest działaniem w ogromnym stopniu przecenianym. Nauczanie i dzielenie się wiedzą mają sens w nie zmieniającym się środowisku. Celem kształcenia jest wspieranie zmian i procesu uczenia się. Wykształconym jest tylko człowiek, który nauczył się jak się uczyć. Zmienność, poleganie na procesie raczej niż na statycznej wiedzy jest jedyną rzeczą mającą jakikolwiek sens jako cel edukacji we współczesnym świecie.

Cechy nauczyciela (pokrywają się z cechami terapeuty):

·       autentyczność

·       nagradzanie, akceptacja, zaufanie, docenianie

·       empatyczne rozumienie

Rogers –„Uczyć się jak być wolnym”

Jest to przeżycie stawania się człowiekie...