Ewa wzywa 07 - 102 - Edigey Jerzy - As Trefl.pdf - Ewa wzywa 07 - andrzejt1965

Ewa wzywa 07... Ewa wzywa 07...

Jerzy Edigey

As trefl

Wszystkie fakty i wszystkie daty są autentyczne zmienione zostały tylko trzy nazwiska.

Opowiadanie „As trefl" nie jest jednak ani streszczeniem aktu oskarżenia, ani stenogramem z rozprawy są-

dowej.

Autor

As trefl po raz pierwszy

Ranek był pochmurny. Zanosiło się na deszcz. Z planowanego spaceru w góry nic więc nie wyszło. Ale

około godziny jedenastej, jak to w Zakopanem często bywa, niebo się nagle rozpogodziło. Giewont znowu lśnił

w słońcu. A my, całe towarzystwo zebrane w małym pensjonacie, wylegliśmy na taras. Wygodnie ulokowani na

leżakach, niektórzy jeszcze okryli sobie nogi kocami, wystawiliśmy twarze na promienie październikowego

słońca.

Rozmowa przeskakiwała z tematu na temat. Wreszcie zahaczyła o parapsychologię i natychmiast rozgorzał

spór pomiędzy inżynierem Korycińskim a adwokatem Ruszyńskim. Inżynier był entuzjastycznym zwolenni-

kiem tej nowej nauki.

— Drzemią w nas siły — tłumaczył — z których nie zdajemy sobie sprawy. Pięć zmysłów to za mało. Każ-

dy z nas ma ich znacznie więcej, lecz mało kto potrafi to sobie uświadomić, a jeszcze mniej ludzi umie z nich

korzystać. Właśnie parapsychologia nie tylko wyjaśnia nam obecnie zjawiska na pozór niezwykłe, ale także

nauczy nas w przyszłości posługiwać się tymi siłami. Wówczas tak dziwne rzeczy jak zatrzymywanie czy uru-

chamianie zegarów na odległość lub nawet zginanie łyżek za pomocą lekkiego dotyku palców będzie drobnost-

ką. Kto wic, czy nie będziemy mogli obywać się bez radia i telegramów, bo osiągniemy umiejętność nawiązy-

wania łączności telepatycznie.

— Bzdurył — przerwał Miecio Ruszyński — kompletne bzdury. Wszystko czym zadziwia świat Uwe Ge-

lert albo jakiś tam Japończyk, to są jedynie kuglarskie sztuczki. Zapewniam was, że nasz polski „Nenio”, gdyby

chciał, potrafiłby tamtych magików zapędzić w kozi róg. Stać go na bardziej efektowne tricki, ale jest przy tym

na tyle uczciwy, że nie przystraja się w piórka czarnoksiężnika.

— Sam widziałem w telewizji zachodnio— berlińskiej — zaperzył się inżynier jak Gelert pokazywał te,

pogardliwie nazywane przez mecenasa „kuglarskie sztuczki”. Seans odbywał się pod kontrolą uczonych i w

pełnym świetle. O oszustwie nie mogło być mowy. Co dziwniejsze, wielu telewidzów dzwoniło do telewizji

zawiadamiając, że w ich mieszkaniach powtórzyły się zjawiska widziane na małym ekranie. U tych ludzi także

łyżki powyginały się, pomimo że Gelert oddalony był od ich domów o dziesiątki czy nawet setki kilometrów.

— A ja nie wierzę — upierał się adwokat. — Nic brakuje ludzi, którzy dla chwilowego rozgłosu sami go-

towi byli powyginać za pomocą płaskoszczypów czy innych narzędzi własne łyżki i potom dzwonić do telewi-

zji. Niektórzy mogli to zrobić pod wpływem autosugestii, nie zdając sobie sprawy z tego, co czynią.

— Mecenas jak ten niewierny Tomasz. Czego osobiście nic dotknie palcem, w to nic uwierzy.

— Żeby pan wiedział, inżynierze — potaknął Ruszyński. — W naszym zawodzie spotyka się wiele różnych

„cudów”. Zdarzają się niezwykłe historie. Nie we wszystko można i należy wierzyć.

— A jednak istnieją zjawiska wywoływane przez ludzi obdarzonych specjalnymi zdolnościami, których

zwykła nauka w obecnej chwili jeszcze nie umie wytłumaczyć.

—Dlaczego więc ci pańscy cudotwórcy nigdy nie pozwalają filmować swoich doświadczeń?

— To jasne. Terkot aparatury filmowej. Lampy. Reflektory. Te przygotowania tak ich po prostu rozpraszają

i tak demobilizują, że nie są oni w stanie uruchomić swoich tajemnych sił.

— Głupstwo! Miecio był równie upartym niedowiarkiem, jak inżynier entuzjastą. Kiedy byłem bardzo mło-

dym chłopcem, tuż po pierwszej wojnie światowej, cała Warszawa pasjonowała się spirytyzmem. Mój ojciec

także. Cuda opowiadał zwłaszcza o pewnym medium. Nazywał się czy też używał pseudonimu „Guzik“. Ten

człowiek, trzymany z obydwu stron za ręce, wywoływał duchy zmarłych, przesuwał meble. Seanse odbywały

się .w zupełnej ciemności, a on potrafił oświetlić pokój jakimś nieziemskim światłem. Słowem robił wiele rze-

czy bardziej niepojętych niż Gelert. Szybko też stał się bożyszczem nie tyle Warszawy, co „Warszawki”, za

udział w seansach spirytystycznych brał ogromne honoraria. Te seanse odbywały się także pod kontrolą ówcze-

snych uczonych. Psychologów, lekarzy, inżynierów. Dopiero profesor Ochorowicz zdemaskował oszusta, co

zresztą znakomicie podziałało na opinię publiczną. Moda na wirujące talerze i stukające stoliki od razu się

skończyła.

Koryciński szykował się do ostrej repliki, ale podpułkownik Krzyżewski przerwał dyskusję.

— Nic wierzę w cuda ani w jakieś nieznane zjawiska parapsychologiczne — powiedział — ale wierzę w

przypadek. Są przypadki tak dziwne, że naprawdę trudno w nie nie uwierzyć. Weźmy choćby katastrofy samo-

lotowe. Statystyka powiada. że w ciągu roku ginie w takiej katastrofie jeden człowiek na dziesięć milionów lu-

dzi. A jednak wszyscy chyba znamy przynajmniej jednego człowieka, którego taki los spotkał... A są jeszcze

dziwniejsze zdarzenia..'.

Podpułkownik urwał, jak gdyby się bał, że powiedział za dużo. Znaliśmy dobrze Krzymowskiego. Wiedzie-

liśmy, że jest przemiłym gawędziarzem, a w swojej długoletniej praktyce oficera milicji rzeczywiście zetknął

się z niejedną, niecodzienną sprawą.

— Słuchamy, pułkowniku, niech nam pan opowie o jakiejś tego właśnie rodzaju niezwykłej sprawie — pro-

siłem.

Nawet dwaj adwersarze Koryciński i Miecio Ruszyński przyłączyli się do mojej prośby. Zresztą podpuł-

kownika nie trzeba było długo namawiać. Poprawił się w swoim leżaku i zaczął.

— To rzeczywiście jedna z najdziwniejszych spraw, z którą najpierw zetknąłem się jako obserwator, by

później w niej uczestniczyć. Naturalnie był to zwykły przypadek. Ale taki, jaki być może nigdy przedtem się nic

zdarzył. Chodzi o zwykłą kartę do gry. As troll.

— Postawił pan dużą sumę w pokera? — zapylał Boguszewski, o którym mówiono, że pewnego razu grał

przez czterdzieści trzy godziny w „poka" bez przerwy. I co ciekawsze, podobno wstał od stolika z pokaźną go-

tówką.

— Nie. To nie chodzi o grę w karty. W 1954 roku przydzielono mnie do komisariatu kolejowego MO w

Krakowie. Byłem wtedy świeżo upieczonym podporucznikiem milicji. Właśnie ukończyłem szkołę, która mie-

ściła się w tamtych latach w Słupsku. A w tym komisariacie otrzymałem moją pierwszą posado. Praca była nie-

skomplikowana i dość, szczerze mówiąc, nudna. Wyłapywanie jakichś drobnych złodziejaszków, przeganianie z

placu przed dworcem ..panienek”, które lam wtedy czatowały na przyjezdnych. Zamykanie chuliganków rozra-

biających w poczekalni dworcowej. Czasami likwidowanie zbyt gorących kłótni przed kasami biletowymi. Wy-

syłanie pijaczków do izby wytrzeźwień... Większe sprawy, na szczęście dla młodego i niedoświadczonego ofi-

cera MO. nic zdarzały mi się.

Do grona pracowników komisariatu należał sierżant Jan Siatka. Do milicji przyszedł z wojska, gdzie był

zawodowym podoficerem. Już wtedy o tym Siatce źle mówiono. Podobno zbyt często lubił zaglądać do kielisz-

ka, ale sprawy personalne naszego komisariatu nie należały do mnie.

Pewnego dnia, a właściwie wieczorem, milicjanci patrolujący dworzec przyprowadzili do komisariatu mło-

dą Cygankę z małym dzieckiem. Nachalnie zaczepiała podróżnych, żebrała o pieniądze na jedzenie.

Przesłuchana zeznała, że chce jechać do męża, gdzieś za Rzeszów, gdzie rzekomo znajdował się jej tabor.

Obydwie, zarówno ona jak i jej córeczka, były głodne. Opowiadała, że zgubiła woreczek z pieniędzmi. Wyglą-

dało to na prawdę. Nigdy później, w mojej przecież długiej praktyce milicyjnej, nie spotkałem Cygana lub Cy-

ganki, którzy istotnie byliby bez grosza jak wtedy ta kobieta.

— Cóż było robić? — ciągnął dalej podpułkownik. Posłałem któregoś z milicjantów po mleko dla dziecka i

bułki, jeszcze za swoje pieniądze kupiłem jej bilet do Rzeszowa. Cyganka z wdzięczności za poczęstunek wy-

ciągniętą talię kart i zaczęła nam wszystkim wróżyć.

— Sprawdziło się? — zapytał inżynier.

— U mnie na pewno nie. Ol, zwykłe bujdy. Takie o dobrej nowinie, liście w drodze, o blondynce, o wiel-

kim szczęściu, które mnie czeka i tak dalej. Mniej więcej to samo. tylko trochę w innym układzie, Cyganka

przepowiadała każdemu z nas. Słuchaliśmy tego i zaśmiewaliśmy się—z wróżb. „Połóż na stole pięć złotych, a

Cyganka prawdę ci powie", próbowała naciągać na forsę. Nie muszę dodawać, że bezskutecznie.

Pociąg do Rzeszowa odchodził dopiero późnym wieczorem. Dziecko tymczasem usnęło na ławce. Nie mie-

liśmy serca go budzić, więc tolerowałem obecność Cyganki w poczekalni komisariatu. Małej, czarnowłosej Cy-

ganeczce było przecież na tej twardej ławce wygodniej, niż gdzieś w kącie na podłodze w zadymionej pocze-

kalni dworcowej.

Pamiętacie chyba, jaki w tych latach panował tłok na dworcach i w pociągach? O zdobyciu miejsca siedzą-

cego w poczekalni nie było nawet co marzyć. Setki ludzi koczowało siedząc na walizkach albo po prostu na

kawałku gazety rozłożonej na podłodze. Bez przesady, cała Polska wtedy podróżowała.

— Tak, tak — przytaknął Miecio Ruszyński — jeszcze nie skończyła się wielka wędrówka ludów. Ludzie

poszukiwali swoich rodzin, szukali miejsca dla siebie. Jedni wędrowali na ziemie odzyskane, drudzy wracali

stamtąd w stare strony.

Ewa wzywa 07 - 102 - Edigey Jerzy - As Trefl.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: