Becnel Rexanne - Swatka 03 - Lęk przed miłością.pdf - Swatka(1) - gosiadabrowska

Becnel Rexanne

Lęk przed miłością

Ten moment Hester lubiła najbardziej. Dzięki niemu wszystko to, co w jej

pracy było mniej przyjemne, stawało się warte zachodu. Zapięła Dulcie na szyi

rodowe szmaragdy Ainsleyów i wygładziła leciutką jak bibułka jedwabną

materię, która z tak zwodniczą gracją była udrapowana wokół ramion

dziewczyny.

- No - powiedziała z zadowoleniem. - Chcesz na siebie popatrzeć?

Ale Dulcie, choć Hester pracowała nad nią ciężko od dwóch miesięcy,

wciąż sprawiała wrażenie wystraszonej na myśl o balu, na którym miała

wystąpić dziś wieczorem. Westchnęła ciężko i markotnie powiodła wzrokiem po

swojej nowej sukni w kolorze zielonego jabłka.

- Sukienka jest bardzo ładna - przyznała. - Ta madame Henri, którą pani

poleciła, to rzeczywiście doskonała krawcowa. Ale… - Głos jej zadrżał. Po

chwili podjęła niemal szeptem: - Ale ja nienawidzę balów. Nienawidziłam ich w

zeszłym roku, a w tym będę ich nienawidzić jeszcze bardziej.

- Ejże, ejże… Przypomnij sobie, co mówiłyśmy o tym, jak ważne jest

nastawienie. - Hester uśmiechnęła się krzepiąco do swojej podopiecznej.

Dulcie Bennett była zbyt szczera, zbyt pulchna i zbyt nieśmiała, by w tym

sezonie, drugim w jej życiu, mogła zrobić szczególną furorę. Pierwszy sezon

podobno był okropny: ciągłe gafy, upokarzające rozczarowania, potoki łez - i w

rezultacie złożone przez dziewczynę ślubowanie, że nigdy więcej nie pójdzie na

żadne przyjęcie czy bal.

O ile Hester wiedziała, był to pierwszy przypadek, kiedy Dulcie Bennett

przejawiła swoją wolę. Rychło w czas, pomyślała Hester, kiedy o tym usłyszała.

Na szczęście matka dziewczyny, lady Ainsley, poszła za radą jednej z ciotek i

postanowiła zatrudnić Hester Poitevant z Akademii Mayfair, by przygotowała

Dulcie jak należy do kolejnej rundy na małżeńskim rynku.

Hester wiedziała, co o niej mówią, i czerpała z tego wielką satysfakcję.

Plotka głosiła, że każda dziewczyna, którą bierze pod swoje skrzydła pani

Poitevant, nieuchronnie staje na ślubnym kobiercu. I - co dla udręczonych

mamuś było nawet ważniejsze - że nie muszą się przy tym o nic kłopotać.

Niektórzy mówili o niej: fabrykantka panien młodych. Inni woleli

nazywać ją cudotwórczynią, zważywszy na surowiec, z jakim często miała do

czynienia. Utrzymywano, że pani Poitevant potrafi sprawić, iż korpulentna

młoda dama staje się smukła, tępej przybywa dowcipu, brzydkie pięknieją a

pozbawione krzty wdzięku stają się nieodparcie urocze. Jednym słowem, że

oddane jej pod opiekę dziewczęta uczą się, jak rzucać czar na mężczyzn. Tych

właściwych.

O ile tylko twoja córka ma do zaoferowania oprócz ręki również

przyzwoity posag, powiadali prześmiewcy, to Hester Poitevant wyda ją za mąż

przy minimum zachodu i kosztów. W porównaniu z wydatkami, jakie musieliby

ponieść rodzice na drugi, trzeci, albo i nie daj Boże czwarty sezon, opłata, jaką

pobierała Akademia Mayfair, oznaczała w rzeczywistości kolosalną

oszczędność. Hester często podnosiła tę kwestię, kiedy przychodziło do

omawiania ceny. Protestujący tatusiowie zawsze wtedy milkli.

W tej chwili jednak Hester nie myślała o pieniądzach. Myślała o Dulcie.

Pomimo nieszczególnej urody dziewczyna była niezwykle miła i sympatyczna.

Doprawdy zdumiewające, jeśli wziąć pod uwagę tego bezmyślnego za-wadiakę,

jej brata czy płytką, nadętą matkę...

Pod uporczywym spojrzeniem Hester Dulcie wstydliwie spuściła oczy.

- Wiem, wiem. Nie wolno mi mówić o sobie tak niepochlebnie…

- Ani mówić, ani myśleć - uzupełniła Hester. - Od tak dawna przywykłaś

dostrzegać w sobie głównie niedostatki, że całkiem straciłaś z oczu to, co w

tobie ładne, miłe i urocze. A przy okazji zdołałaś przekonać i innych, by nie

zwracali na to uwagi. No, a teraz obróć się i popatrz na siebie w lustrze. Jak ci

się podoba?

Powoli i opornie dziewczyna zrobiła, co jej kazano. Hester wstrzymała w

napięciu oddech.

Jak zwykle, madame Henri znakomicie potrafiła dopasować fason sukni

do sylwetki, tak jak tego wymagała Hester. Najmodniejsze były obecnie suknie

o talii ściśniętej jak u osy, ale Hester poleciła, by przyozdobić gors większym i

niżej przypiętym bukiecikiem kwiatów ze swobodnie powiewającymi

wstążkami. Dolna część stanika, a także spódnica były skrojone z paru klinów,

wykończonych w szwach lamówką w nieco ciemniejszym niż reszta toalety

odcieniu zielonego jabłka.

Rezultat tych zabiegów był zdumiewający. Tak jak Hester oczekiwała,

dziewczyna sprawiała wrażenie znacznie smuklejszej, niż była w

rzeczywistości. Wyższe niż zwykle obcasy dodatkowo pogłębiały to złudzenie.

Dulcie patrzyła na własne odbicie w lustrze, a jej oczy stawały się coraz

większe i większe. Rozchyliła usta, ale przez długą chwilę nie mogła wydobyć

głosu.

- Jest… jest prześliczna - szepnęła w końcu.

Oczy Hester zajaśniały radością.

- Skąd. To ty jesteś prześliczna, a nie suknia!

Istotnie, w nowej toalecie było Dulcie jeszcze bardziej do twarzy, niż

zakładała Hester, wybierając tkaninę i fason. Odcienie kremu i jabłkowej zieleni

współgrały z karnacją dziewczyny znacznie korzystniej, niż biel i mięta.

Orzechowe oczy Dulcie zalśniły, a delikatna cera wprost rozkwitła.

- Kiedy upniemy ci włosy, o tak… i odrobinę umalujemy… - Głos Hester

przeszedł w szept: - Robi się z ciebie piękność. Absolutna piękność.

- Och - tylko tyle zdołała wykrztusić oszołomiona dziewczyna, okręcając

się przed ogromnym lustrem. - Och…

I ku satysfakcji Hester kąciki jej warg uniosły się w uśmiechu. Najpierw

niepewnym, potem radosnym, wreszcie entuzjastycznym. Równocześnie plecy

dziewczyny wyprostowały się, a ramiona rozluźniły, tak jak tylekroć

przypominała jej Hester.

Dulcie miała śliczną cerę, bez jakiejkolwiek krostki czy piega. Miała też

kształtny biust i delikatne, pełne wyrazu ręce, a do tego pięknie wykrojone usta.

Odrobinę przydługi nos, lekko cofnięta broda i zbyt wysokie czoło sprawiały, że

nie sposób było nazwać ją piękną, ale Hester miała już do czynienia z

dziewczętami znacznie mniej urodziwymi. W gruncie rzeczy wolała pracować z

dziewczyną brzydką, ale miłą, niż z rozkapryszoną ślicznotką.

Splotła dłonie na wysokości talii.

- A więc podoba ci się suknia, tak?

Kiedy ich wzrok spotkał się w lustrze, oczy Dulcie lśniły od łez. Skinęła

głową, gdyż najwyraźniej nie była w stanie wydobyć głosu. Hester jednak to

wystarczyło. Starała się nie okazywać, iż Dulcie była w tym roku jej faworytką.

Widząc ją szczęśliwą, sama także poczuła dreszcz radości.

Ale dość tych sentymentów! Niedługo rozpocznie się bal.

- A więc dobrze. - Hester poprawiła okulary, które zawsze zjeżdżały jej z

nosa. - Tu masz torebkę, a tu wachlarz. A teraz pójdziemy pokazać cię matce i

bratu, tak?

George Bennett, wicehrabia Ainsley, najwyraźniej zaniemówił na widok

siostry. Nie mógł się doczekać dzisiejszego balu, bo spieszno mu było

wypróbować nowe trunki i cygara lorda Soamesa. Kiedy Dulcie z Hester stanęły

na podeście schodów, George przemierzał tam i z powrotem foyer, niecierpliwie

uderzając się rękawiczkami po udzie, i głośno wyrzekał przed matką na

spóźnialstwo kobiet i ich niezmierną próżność.

Kiedy jednak dostrzegł Dulcie, wyraz jego twarzy zmienił się w jednej

chwili, podobnie jak mina rodzicielki. Szeroko rozwarte, nieruchome oczy i

uchylone usta obojga wyrażały osłupienie i podziw.

I tak powinno być, pomyślała Hester nie bez dumy. Nie tylko twarzowa

suknia dodawała Dulcie uroku - również włosy dziewczyny zostały

odpowiednio upięte, tak by ukryć zbyt wysokie czoło. Do tego Hester dodała

parę muśnięć pudrem: ciemnym skorygowała kształt nosa, zaś jasnym poprawiła

linię brody. No i naturalnie w ślicznej zielonej sukni i pantofelkach Dulcie

wydawała się wyższa i smuklejsza.

Bardziej jednak niż wszelkie sztuczki zmienił Dulcie jej sposób bycia.

Matka i brat dziewczyny być może tego nie dostrzegali, ale Hester tak. Owszem,

korekta stroju i makijażu była słuszna i potrzebna. Dopiero jednak pewność i

wiara w siebie, jakie dziewczyna zyskała dzięki tym zmianom, zdziałały

prawdziwe cuda.

Becnel Rexanne - Swatka 03 - Lęk przed miłością.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: