Clancy Tom - Zwiadowcy 04 - Walkiria.pdf - Zwiadowcy - gosiadabrowska

Tom Clancy

Przy współpracy Steve’a Pieczenika

Walkiria

Cykl: Net Force. Zwiadowcy tom 4

Tłumaczyła Anna Zdziemborska

Podzi ę kowania

Pragniemy podzi ę kowa ć nast ę puj ą cym osobom, bez których ta ksi ąŜ ka by nie powstała. S ą to:

Dian ę Duane, która dopracowała maszynopis; Martin H. Greenberg, Larry Segriff, Denise Little

i John Helfers z Tekno Books; Mitchell Rubenstein i Laurie Silvers z BIG Entertainment; Tom

Colgan z Penguin Putnam Inc.; Robert Youdelman, Esq.; oraz Robert Gottlieb z William Morris

Agency, agent i przyjaciel. Szczerze dzi ę kujemy za pomoc.

* * *

Była piąta trzydzieści nad ranem i nawierzchnia pasa startowego bazy Sił Powietrznych

Muroc nadal tonęła w mroku. Niebo, powoli przechodzące z czerni w indygo, wciąŜ usiane było

gwiazdami, mrugającymi w ten charakterystyczny sposób, który zdradza bardzo niską temperaturę

w stratosferze. Pokryte pustynnym szronem rośliny, porastające pobocze drogi kołowania, lekko

chrzęściły pod stopami. Daleko poza drogą, wśród tonących w mroku drzew i plątaniny krzaków,

dwa przedrzeźniacze wdały się w sprzeczkę o terytorium, naśladując na przemian odgłosy

wydawane przez wszystkie znane im zwierzęta. Była to nieprawdopodobna kolekcja: szczekanie

piesków preriowych i wycie wilków, a od czasu do czasu kiepska imitacja startującego silnika

odrzutowego. Madeleine Green, przez swych licznych przyjaciół nazywana Mają, stała na

ciemnym pasie. Uśmiechnęła się do siebie, słysząc melodyjne trele ptactwa o tej nieprzyzwoicie

wczesnej porze, a potem odwróciła się w stronę właściwego celu, dla którego się tu w ogóle

pojawiła.

Maszyna niczym cień rysowała się na tle krwistoczerwonej linii horyzontu. Miała

pięćdziesiąt sześć metrów długości, dziewięć wysokości i trzydzieści jeden i pół metra od jednej

końcówki skrzydła do drugiej. Kiedy Maja podeszła bliŜej, aerodynamiczna, wydłuŜona sylwetka

samolotu, stojącego niewzruszenie w bladej poświacie, przybrała popielatosrebrzysty kolor w

świetle księŜyca w pełni, chowającego się za horyzont daleko na zachodzie. Tenisówki Mai prawie

nie robiły hałasu w zetknięciu z podłoŜem. I tak powinno być, poniewaŜ personel naziemny zajął

się w pierwszej kolejności tą częścią nawierzchni, usuwając z niej kaŜdy najmniejszy kamyczek i

ziarenko Ŝwiru na ponad czterokilometrowej drodze kołowania, która pod koniec dnia

doprowadziła ich do pasa startowego, usytuowanego na dnie wyschniętego słonego jeziora. Tego

ranka powtórzą „odkurzanie”, tak na wszelki wypadek.

Maja zatrzymała się przy końcówce ogromnego prawego skrzydła i spojrzała w górę.

Wisiało jej nad głową jak gigantyczna wersja wiaty dla samochodu. Znajdowało się jakieś sześć

metrów nad nią, odbijając spodnią częścią delikatny róŜowozłoty blask poranka, ukazując

niewyraźny cień strun, zastępujących tradycyjny dźwigar i Ŝebra. Wewnątrz skrzydła znajdowała

się pionowa, stalowa konstrukcja ulowa, tak cienka, Ŝe bez trudu moŜna by ją wziąć za folię: trzeba

było opracować cały wachlarz nowych technologii obróbki specjalnej stali na pokrycie płatowca,

na tyle mocnej, Ŝeby mogła pełnić rolę skrzydła, a jednocześnie wystarczająco lekkiej (pomimo

olbrzymich rozmiarów), Ŝeby samolot był w stanie oderwać się od ziemi. Kiedy mu się to uda -

poleci, wykorzystując „falę zgęszczeniową”, wytworzoną przez długi nos samolotu prujący

powietrze. Zostanie ona następnie wtłoczona pod szerokie skrzydło typu delta, dodając siły nośnej.

Maszyna o masie startowej 205 ton latała lekko... i szybko. Osiągnie dwa machy, a w porywach

nawet trzy albo więcej... ile - tego nikt dokładnie nie wiedział. Nikt jeszcze nie wypróbował jej

granic moŜliwości. Oprócz Mai... która dzisiaj zamierzała odbyć dziewiczy lot. Taką przynajmniej

miała nadzieję.

ZadrŜała lekko w zimnym powietrzu poranka i... roześmiała się, poniewaŜ chłód był

wirtualny, w równym stopniu co niebo i samolot. Maja znajdowała się w wirtualnej symulacji.

Weszła pod olbrzymi kadłub, wolno zbliŜyła się do podwozia i połoŜyła rękę na jednym z

metrowej wysokości kół, z prawej strony wózka podwozia. Napisanie oprogramowania,

zawierającego fizyczne właściwości kół, zabrało Mai prawie cały dzień. Gdyby wsiadła do

samolotu i wykonała nim dokładne odwzorowanie jego dziewiczego lotu, hamulce zawiodłyby w

trakcie lądowania, koło by się zablokowało, po czym opona zaczęłaby się palić tak gwałtownie, jak

oryginał pewnego słonecznego poranka w 1964 roku. Zresztą, cały samolot zachowywałby się

dokładnie tak jak podczas pierwszego lotu, chociaŜ Maja zamierzała zrobić wszystko, Ŝeby do tego

nie dopuścić. Na tym polegało wyzwanie w przypadku jej symulacji. Pracowała nad nią z

przerwami prawie od roku.

Oczywiście, nie napisała sama kaŜdej linijki kodowania - miała do pomocy

oprogramowanie układu symulacji, zajmujące się powtarzającymi się partiami kodu - jednak to

Maja była mózgiem symulacji. Przestudiowała kaŜdy aspekt, dotyczący materiałów uŜytych do

budowy samolotu, motywację jego konstruktorów (w stopniu, w jakim było to moŜliwe w

odniesieniu do tak odległej historii), upodobania inŜynierów, zawirowania pogodowe podczas

testów - dosłownie wszystko. Czuła, Ŝe zna ten samolot lepiej niŜ jego twórcy. Co zresztą trudno

byłoby stwierdzić z całą pewnością, poniewaŜ w większości juŜ nie Ŝyli. Ale i tak podejrzewała, Ŝe

byliby z niej zadowoleni. Dzięki jej wysiłkom, amerykański naddźwiękowy bombowiec XB-70

Valkyrie znów Ŝył... i latał.

- Hojotoho - powiedziała cicho; tak brzmiał bojowy okrzyk Walkirii w operach Wagnera.

Z roztargnieniem drapała paznokciem ogromną gumową oponę, wpatrując się w jaśniejący

horyzont na wschodzie. W głębi pustyni przedrzeźniacz wyśpiewywał melodię, która bardziej

przypominała twórczość Schoenberga niŜ Wagnera, podczas gdy jakiś mały ptaszek rozpoczął

nieświadomie, lecz dość bezczelnie swój własny kontrapunkt. Niedługo pojawią się inni. Maja nie

była odosobniona w pasji do sztuki tworzenia wirtualnej symulacji obiektu lub przedmiotu we

wnętrzu „laboratorium” - osobistej przestrzeni, podobnej do staromodnych stron w Sieci, chociaŜ

nieporównanie bardziej interaktywnej. Zainteresowania Mai nieco bardziej skłaniały się ku

aspektom mechaniki symulowania, w porównaniu z upodobaniami reszty grupy, z którą pracowała.

Niektórzy z nich preferowali symulowanie w trybie historycznym. Bob, na przykład, od

prawie dwóch lat pracował nad rekonstrukcją bitwy pod Gettysburgiem. W związku z tym Maja

spędziła więcej czasu, niŜby sobie tego Ŝyczyła, w miejscach, które śmierdziały czarnym prochem

strzelniczym, i gdzie widoczność ograniczała się do trzech metrów z powodu dymu od ognia

artyleryjskiego. Za kaŜdym razem, kiedy przelatywały przez nią archaiczne kule, podskakiwała do

góry, chociaŜ nie robiły jej przecieŜ najmniejszej krzywdy. Pociski okazywały się śmiertelne w

skutkach tylko dla równie wirtualnych Ŝołnierzy w rekonstrukcji. Problem Boba, zdaniem Mai,

polegał na tym, Ŝe był on do tego stopnia pedantyczny w krwawych kwestiach, iŜ po uczestnictwie

w kolejnej części jego wersji bitwy pod Gettysburgiem, Maja wracała do świata rzeczywistego

kompletnie pozbawiona apetytu. Pozostali dokuczali mu, twierdząc, Ŝe powinien być równie

drobiazgowy w odniesieniu do mundurów swoich postaci, co w przypadku ich wybebeszonych

wnętrzności. Bob odcinał się twierdząc, Ŝe najpierw załatwia najwaŜniejsze sprawy. Niektórzy

przyjmowali tę argumentację, ale Maja zastanawiała się nad kondycją niektórych organów

wewnętrznych Boba, a w szczególności jego mózgu.

Pozostałe symulacje były nieco mniej drastyczne, przynajmniej z jej punktu widzenia.

Fergal miał fioła na punkcie „klasycznego” okresu maszyn kołowych, z początków zeszłego

stulecia do połowy lat trzydziestych i odtwarzał pojazdy zasilane parą albo o dziwnych nazwach,

na przykład Humber. Sander miał bzika na punkcie dość osobliwego i trudnego do sklasyfikowania

samolotu, wyprodukowanego - najwyraźniej w pośpiechu - przez Niemcy pod koniec drugiej

wojny światowej. NaleŜał do grupy samolotów tak zwanego Tajnego Projektu - dziwacznego

asortymentu prototypów latających talerzy napędzanych odrzutowymi silnikami. Właśnie w takiej

symulacji uczestniczyła tydzień temu cała grupa, i Maja musiała przyznać, Ŝe śmiała się tak samo

głośno, jak pozostali, kiedy program symulacji Triebflugel zakończył się katastrofą, a silniki

odpadły od płatowca, niszcząc połowę budynków, które Sander rozrzucił tu i ówdzie po

wirtualnym lotnisku.

Kelly'ego fascynowały okręty podwodne i rekonstruował po kolei dziwaczne jednostki o

napędzie spalinowym, z którymi brytyjska flota eksperymentowała pod koniec pierwszej wojny

światowej. Projektowano je z tyloma usterkami, Ŝe Maja nie mogła zrozumieć, jakim cudem Kelly

zmusza je do działania. A tak właśnie było, przez co nawet najmniej zainteresowani tematem

członkowie grupy symulowania byli pełni podziwu dla osiągnięć Kelly'ego.

Oczywiście, sama symulacja nie wystarczyłaby, Ŝeby wzbudzić podziw. NaleŜało ją jeszcze

umieścić w odpowiednim otoczeniu i jak najdokładniej oddać tło historyczne. Chodziło o

odtwarzanie rzeczywistości w najbardziej dosłownym znaczeniu tego słowa.

Liczyły się najmniejsze drobiazgi. Maja przeniosła wzrok na goleń podwozia i wolno

przejechała palcem po zimnym metalu. Na palcu została jej cieniutka warstewka szronu. Przyjrzała

się z bliska pojedynczym kryształkom lodu. KaŜdy z nich został przez nią zaprogramowany. No,

nie osobiście. W części było to oprogramowanie „fraktalne”, do którego wystarczyło wprowadzić

wzory danej charakterystyki cech fizycznych i poinstruować program, Ŝeby zastosował te wzory do

całego środowiska za kaŜdym razem, kiedy powinny się pojawić. Maja cieszyła się, Ŝe tej nocy

temperatura spadła poniŜej zera. Szron programuje się łatwiej niŜ deszcz, a poza tym ładniej

wygląda.

Zapatrzyła się w górę... i nagle zorientowała się, Ŝe patrzy na spodnią część kadłuba, na

lewo od drzwi komory bombowej, od której znów odpryskiwała farba. Nie był to powaŜny problem

w tej symulacji. Natomiast dla oryginalnego XB-70 w początkach jego istnienia łuszczenie się

farby było przyczyną sporego zamieszania do czasu, aŜ technicy odkryli źródło problemu.

Technicy w hangarze kładli na Valkyrie nowe warstwy farby za kaŜdym razem, kiedy leciała po

tego, czy innego waŜniaka z Sił Powietrznych, a w rezultacie odkształcanie się powłoki

spowodowane wysoką temperaturą podczas lotu sprawiło, Ŝe farba zaczęła pękać i odpryskiwać.

Ale Maja przysięgłaby, Ŝe poinstruowała głównego menedŜera symulacji, Ŝeby wyeliminował

odpryskiwanie farby. Po pierwsze dlatego, Ŝe technicy w końcu zrozumieli, Ŝe wystarczy

pojedyncza warstwa białej, przeciwodblaskowej farby, więc taka interwencja z jej strony była

całkowicie „legalna”. Po drugie, niektórzy członkowie grupy Mai zauwaŜyliby odpadanie farby i

zaczęliby jej z tego powodu dokuczać, nie dając sobie wytłumaczyć, Ŝe to „oryginalna cecha

projektu”, a nie błąd oprogramowania. Maja odetchnęła głęboko.

Roddy...

- Kod dostępu - powiedziała do komputera symulacji.

- Autoryzacja - odezwało się oprogramowanie układu.

- Pięć osiemnaście pięćdziesiąt dwa - powiedziała. Była to data urodzin jej babci.

- Dostęp udzielony. Czynność?

- PokaŜ mi podprocedury farby - poleciła Maja.

Przestrzeń wokół niej została podzielona w ten sposób, Ŝe Maja miała w zasięgu wzroku

zarówno Valkyrie, jak i linijki jaśniejącego w powietrzu tekstu. Nie cały kod miał formę tekstową.

Część została opracowana w trybie graficznym. W powietrzu przed nią pojawiło się sześć próbek

farby, wielkości mniej więcej trzydziestu centymetrów kwadratowych. Na kaŜdej widniała mała,

świecąca kropka, czyli hiperpołączenie z jej innymi właściwościami fizycznymi.

- Procedura selekcji - powiedziała Maja.

- Słucham.

- Zastosuj farbę zero trzy.

- Przyjąłem.

- Usuń farbę z obiektu.

- Wykonane - poinformowało oprogramowanie układu, a pozbawiony farby samolot nabrał

bladego, srebrno-róŜowego odcienia wschodzącego słońca, odbijającego się od stalowego kadłuba.

- NałóŜ jedną warstwę farby zero trzy.

- Wykonane. - I samolot znów stał się biały, dzięki czemu od jego boku odbijał się blask

zachodzącego księŜyca, a na brzuchu, na górnej części kadłuba i wysokim podwójnym usterzeniu

ogonowym róŜowiły się promienie słońca ze wschodu.

- Zapisz podprocedury farby; zachowaj tę zmianę dla prototypu - poleciła komputerowi

Maja.

- Wykonane.

- To wszystko. Zachowaj i zakończ.

Clancy Tom - Zwiadowcy 04 - Walkiria.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: