Bucheister_Patt_Ogien_i_lod.pdf

Patt Bucheister

Ogień i lód

Papierowy samolocik wzbił się wdzięcznie w powietrze, aby

zaraz wylądować na piersi mężczyzny, wchodzącego właśnie do

pokoju.

To była rzecz, jakiej najmniej spodziewał się John Zachary,

kiedy otwierał drzwi swego gabinetu, Schylił się i podniósł

przedmiot, który upadł u jego stóp. Przyjrzał mu się i na

pogiętym kadłubie zauważył fragmenty nagłówka swego papieru

firmowego. Rozglądając się wokół, spostrzegł, że samolot, który

go uderzył, nie był jedynym, jaki wystartował. Papierowe

samoloty pokrywały jego biurko, dywan, szklany stolik do

kawy.

Rzeczą jeszcze dziwniejszą niż jego biurowa galanteria

papiernicza, fruwająca po pokoju, był widok kształtnego

damskiego siedzenia, wystającego spod jednego ze stołów.

Widocznie właścicielka na czworakach szukała rozbitego

samolotu. Niestety, ograniczone pole widzenia nie pozwalało mu

rozszyfrować jej tożsamości. Był dostatecznie zaintrygowany

tym, co widział, aby chcieć ujrzeć resztę. Jej ruchy, które

sprawiły, że czerwona spódniczka ciasno opinała ponętne

zaokrąglenia, pobudzały jego wyobraźnię.

Nie miał najmniejszego pojęcia, kim była kobieta, ale

zidentyfikowanie drugiej osoby, odpowiedzialnej za zamieszanie

w jego gabinecie, nie stanowiło problemu. Małe dziecko,

siedzące na szarym pluszowym dywanie koło jego biurka,

okazało się jego trzyletnią córeczką, Amy.

Miał właśnie zapytać Amy, dlaczego znalazła się u niego w

gabinecie, ale powstrzymał go dziwny dźwięk. Śmiała się.

Spoglądała na niego zadzierając główkę do góry, a ręką

zakrywała usta, jakby śmianie się w obecności ojca było czymś,

co należało ukryć. Po raz pierwszy od trzech dni widział u małej

jakąkolwiek oznakę rozbawienia. Nie mógłby się gniewać nawet

o setkę trafiających go papierowych samolocików, jeśli dzięki

temu znowu potrafiła się śmiać.

Kobieta pod stołem najwidoczniej nie zdawała sobie sprawy

z jego obecności.

- Będziemy musiały zrobić nowy pojazd gwiezdny

"Enterprise", Amy - powiedziała. Ten ma rozbity przód.

- W porządku. Mogę go zrobić.

Amy zebrała pomięty papier na kolana. Koniuszek języka

ukazał się między wargami - skoncentrowała się, żeby złożyć

następny samolot. John zauważył, że jedwabiste włosy dziecka

zostały niedbale splecione przez panią Hamish w dwa warkocze.

Kiedy odbierał Amy z lotniska, jej jasną główkę zdobiła

kunsztowna plecionka, ale ta fryzura okazała się zbyt

pracochłonna dla starszej pani, którą zatrudnił, aby opiekowała

się małą w ciągu dnia. Pomyślał wtedy, że tamto uczesanie było

dla niej za poważne, ale to nie wyglądało wiele lepiej. Ubranie

Amy też wydawało się nieodpowiednie dla dziecka. Wszystkie

sukienki, mieszczące się w dwóch walizkach, które przybyły

wraz z nią, były podobne do tej, jaką miała na sobie dzisiaj:

różowej, przybranej masą szczypanek i metrami koronki.

Drogie, uroczyste i wyszukane. Dokładnie jak jego była żona.

John usłyszał ożywienie w głosie córki i zdziwił się zmianą,

jaka w niej zaszła. Od czasu, kiedy trzy dni temu jego była żona

faktycznie przekazała mu córkę, dziecko rzadko się odzywało.

Spodziewał się, że Amy będzie potrzebowała czasu, żeby

przystosować się do nagłej zmiany w swoim życiu, ale przykro

było widzieć ją tak spokojną i zamkniętą w sobie. Chociaż raczej

nie był ekspertem, jeśli chodzi o dzieci, jej zachowanie nie

wydawało mu się normalne. Nie miał najmniejszego pojęcia, co

robiła w jego gabinecie, ale był zadowolony, że słyszy jej

śmiech i widzi, jak się bawi, zamiast siedzieć bezmyślnie

zapatrzona w przestrzeń.

Zastanawiał się, jakich czarów użyła owa kobieta o uroczej

pupie.

Zamykając za sobą drzwi, zapytał:

- Czy można pomóc?

Dało się słyszeć nagłe stuknięcie. Ubrana na czerwono

kobieta uderzyła głową w stół. Wydała okrzyk bólu, a parę

sekund później wyśliznęła się spod stołu i przysiadłszy na

piętach pocierała tył głowy, patrząc na niego ponuro.

Lauren McLean opuściła rękę. To oczywiście on, pomyślała.

To nie jego sekretarka zastała ją czołgającą się po podłodze,

tylko John Zachary we własnej osobie. Dlaczego spośród

wszystkich ludzi w Norfolk to musiał być on? Odpowiedziała

sobie na własne pytanie: Bo to był jego gabinet.

Sama miała ponad metr siedemdziesiąt wzrostu, a on

przerastał ją o dobre piętnaście centymetrów. Ale w tej chwili,

kiedy tak stał nad nią z wyrazem zmieszania w ciemnych

oczach, wydawał się jeszcze wyższy. Jego włosy, oczy, garnitur

i krawat, wszystko było koloru ciemnej kawy. Zwykle dokładnie

jak w tej chwili - jego rysy wyglądały jak wykute z granitu. Był

mężczyzną, który rzadko się uśmiechał, chociaż w jego oczach

czasami ukazywało się rozbawienie. Jego powierzchowność nie

zdradzała całej jego osobowości. Właściwa mu pewność siebie,

aczkolwiek pozbawiona arogancji, sprawiała, że bijące od niego

poczucie władzy i autorytet były tak naturalne jak oddychanie.

Pracując z nim, Lauren mogła stwierdzić, że postępował surowo,

ale uczciwie. Uważał, że najlepiej zatrudniać ludzi, którzy są

najlepsi w swojej robocie, a potem pozwolić im ją samodzielnie

wykonywać.

Uśmiechnęła się słabo do niego.

- Dzień dobry, panie Zachary.

Jego oczy zwęziły się, kiedy się jej przyglądał..

- Mac?

Jakie to miłe, pomyślała. Nie był nawet pewien, kim ona

jest. Czując się śmiesznie na podłodze, wstała. Przydałoby się w

tych okolicznościach nieco godności i odpowiednich form,

choćby trochę spóźnionych. Czołganie się w kółko po podłodze

nie było tym obrazem kompetentnej pracowniczki, jaki

najbardziej chciałaby przedstawić swemu pracodawcy. Przecież

była tylko małą płotką w przedsiębiorstwie należącym do Johna

Zachary'ego.

- W rzeczywistości - powiedziała - na imię mi Lauren.

"Mac" zawsze brzmiało dla mnie jak buldog albo jak

ciężarówka, ale nigdy nie miałam wyboru. To przezwisko, jakie

mi przypięto, i to na całe życie.

John zamrugał zdziwiony.

- Proszę mi wybaczyć, że pani nie poznałem. Nie

przypominam sobie, żebym wcześniej oglądał panią od tej

drugiej strony.

Na początku Lauren nie zrozumiała, co miał na myśli.

Dopiero kiedy jego spojrzenie przeniosło się na stół, pod którym

przed chwilą klęczała, odezwała się chłodno, postanawiając nie

okazywać po sobie zmieszania:

- Wybaczam panu. A poza tym mój tył nie jest moją

najlepszą stroną.

Jeden kącik jego ust podniósł się do góry.

- Tego bym nie powiedział. Byłem pod wrażeniem.

Lekko się uśmiechnęła, doceniając komplement. Wydawało

się, że los dał jej prezent urodzinowy, spełniając jedno z jej

marzeń. Nigdy dotąd nie widziała, żeby John się uśmiechał, a

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: