Miller_Linda_Lael_Kobieta_leoparda.pdf

LINDA LAEL MILLER

Kobieta leoparda

The Leopard’s Woman

Tłumaczyła: Wiktoria Melech

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Olivia Stillwell leżała ze skrępowanymi do tyłu rękami na brudnej,

pokrytej rdzą podłodze dżipa, a z każdym kolejnym wstrząsem i podskokiem

samochodu przybywało jej sińców na ciele. Nie poddając się jeszcze do końca

paraliżującemu ją przerażeniu, mówiła sobie w duchu, że to wspaniała przygoda,

którą będzie musiała kiedyś opisać, oczywiście jeśli przeżyje.

Ostre meksykańskie słońce piekło niemiłosiernie, parzyło odsłonięte ręce

i nogi. W końcu miała na sobie tylko bawełnianą bluzkę bez rękawów i szorty.

Długie do ramion kasztanowe włosy splątane były od potu i kurzu, który

pokrywał całą jej twarz i szyję. Męczyły ją mdłości, czuła się jak homar, którego

za chwilę mają wrzucić do garnka z wrzątkiem.

Nie znaczy to, że chciała, żeby jej porywacze wreszcie się zatrzymali.

Wcale też nie marzyła o tym, żeby znaleźć się już tam, dokąd ją wieźli.

Zamknęła oczy, by choć w ten sposób uciec przed ostrym blaskiem

słońca. Nie zaznała jednak ulgi, bo w wyobraźni widziała znowu kolorowe

obrazy z kiczowatych filmów sensacyjnych oglądanych przed laty.

Pięć lat temu, gdy ukończyła studia, wuj Errol, który był autorem

popularnych powieści romansowo-przygodowych, czytanych przede wszystkim

przez kobiety, przyjął ją do pracy w swojej grupie badawczej. Od razu polubiła

to zajęcie i świetnie sobie radziła. Pokonując trudności i stopniowo nabywając

doświadczenia, Olivia objęła w końcu kierownictwo nad całym zespołem i to

ona decydowała teraz o szczegółach badań zlecanych przez wuja.

Swoją pozycję zawdzięczała ciężkiej pracy i nowatorskim pomysłom,

chociaż wielu ludzi nie wierzyło, że doszła do tego samodzielnie. Ponieważ była

jedyną żyjącą krewną Errola McCauleya, ponieważ to on ją wychował i

wykształcił, prawie wszyscy uważali, że ta wspaniała kariera została jej jakby

ofiarowana na przysłowiowej srebrnej tacy.

Już chyba z tysiąc razy uderzyła policzkiem o podłogę dżipa. I za każdym

razem, krzywiąc się z bólu, była skłonna oddać tę pracę każdemu chętnemu.

Łzy popłynęły jej z oczu i z ulgą stwierdziła, że nie jest tak bardzo

odwodniona, jeśli może płakać. Westchnęła. Jeszcze dziś przed południem była

taka szczęśliwa. Jadła obiad na tarasie swojego pokoju w hotelu, osłonięta przed

słońcem markizą w biało-czerwone pasy. Właśnie ukończyła dwutygodniowe

badania – wuj Errol pisał książkę o bogatej Amerykance, która po wielu

perypetiach życiowych wychodzi za mąż za matadora – i postanowiła

wynagrodzić to sobie kupując kilka wyrobów ceramicznych w osiedlu artystów-

garncarzy, o którym gdzieś przeczytała.

Olivia też miała własne koło garncarskie i mały piec do wypalania.

Dobrze sobie z tym radziła i to, co zrobiła, zamierzała sprzedawać na

wystawach i w galeriach. Bardzo lubiła też pracować dla wuja Errola i

podniecały ją przygody, które się z tą pracą wiązały. Ale coraz częściej myślała

o zmianie dotychczasowego trybu życia. Chciała mieć dziecko.

Wypytawszy dokładnie recepcjonistkę o drogę, Olivia wyjechała z

kempingu wynajętym samochodem. Gdzieś na pustyni skręciła w złym

kierunku, co zapoczątkowało całe pasmo nieszczęść.

Najpierw przegrzał się silnik małego sedana, który sprawiał wrażenie

niezawodnego, kiedy opuszczała zaciszne turystyczne miasteczko San Carlos.

Chłodnica eksplodowała, gorąca woda wytrysnęła spod maski i oczywiście

samochód nie mógł już dalej jechać.

Dziewczyna nie zaniepokoiła się tym zbytnio. Zdarzało się już jej bywać

w różnych opałach w najdzikszych rejonach świata, w takich krajach jak

Kolumbia, Maroko czy Nepal. Miała ze sobą butelkę z wodą, olejek

zapobiegający oparzeniom słonecznym i czapkę z daszkiem. Nie wątpiła ani

przez chwilę, że jeśli pójdzie pieszo, wkrótce odnajdzie osadę garncarzy. A tam

znajdzie się ktoś, kto bezpiecznie odwiezie ją do hotelu.

Nałożyła przeciwsłoneczne okulary, wysmarowała twarz i ramiona

olejkiem ochronnym, głowę nakryła jaskrawo-różową baseballową czapką i

ufnie ruszyła przed siebie drogą pokrytą koleinami. Kilka jakichś

przestraszonych zwierzątek przebiegło przed nią. Olivia starała się zapamiętać

ich wygląd i rozmiary. Im więcej szczegółów zapamięta, tym bardziej

uszczęśliwi wuja Errola, który lubił wtrącać takie ciekawostki do swoich

książek.

Minęła jednak godzina i nie było widać żadnego śladu osady. Wokół

tylko pustynia i kaktusy, a na horyzoncie majaczyły jakieś góry. Olivia była już

bardzo zmęczona. Nagle opuściła ją brawura, poczuła, że najzwyczajniej

zaczyna się bać.

I właśnie wtedy daleko na wstędze drogi ukazał się dżip, wzniecający

bure tumany kurzu.

Wkrótce, ślizgając się na piachu, samochód zatrzymał się obok Olivii.

Natychmiast zorientowała się, że ci mężczyźni z karabinami, spoglądający na

nią pożądliwie, wcale nie mają zamiaru jej pomóc. Odwróciła się i zaczęła biec

przez pustynię. Gorący piasek parzył jej stopy poprzez podeszwy sandałów,

złapali ją więc bez większego trudu.

Olivia krzyczała i walczyła z determinacją, przekonana, że chcą ją

zgwałcić, a potem zostawić tu na pewną śmierć. Młodszy z dwóch bandidos

uderzył ją w twarz. Wtedy drugi mężczyzna chwycił go za rękę,

uniemożliwiając zadanie kolejnego ciosu, i krzyknął coś wściekle po

hiszpańsku.

Wykręcili jej ręce do tyłu i skrępowali w przegubach. Związali też nogi w

kostkach i zakneblowali usta. W czasie walki zgubiła czapkę.

Olivia straciła poczucie czasu i nie umiałaby powiedzieć, kiedy to

wszystko się stało i jak długo trwała ta podróż. Miała wrażenie, jakby jechali już

całe dni, ale wiedziała przecież, że tak naprawdę minęło dopiero kilka godzin.

Zdenerwowana przekręciła się na bok, wydając cichy jęk. W gardle czuła palący

smak żółci, bolały ją wszystkie mięśnie i kości. Ale najgorszy był strach.

Widziała kiedyś film o okrutnym losie młodych dziewcząt złapanych do niewoli

w Meksyku i wspomnienie to wciąż ją prześladowało.

Samochód zatrzymał się niespodziewanie na wyboistej drodze i

dziewczyna uderzyła silnie głową o tył fotela. Serce podskoczyło jej do gardła.

Starszy mężczyzna, w koszuli przepoconej na wylot, przeszedł na tył

wozu, chwycił mocno Olivię za ramię i postawił na nogi. Przez chwilę, jak we

śnie, widziała jego kołyszącą się sylwetkę, a potem zrobiło jej się ciemno przed

oczami.

Jej prześladowca znów powiedział coś gwałtownie po hiszpańsku, szybko

i w jakimś żargonie, tak że Olivia nic nie zrozumiała. Wyjął szmaciany knebel i

przytknął jej do ust butelkę. Zaczęła pić łapczywie. Krzyknął na nią i zabrał

zbawczą wodę. Zrozumiała, że ma popijać małymi łykami. Skinęła głową i

znów poczuła w ustach chłodny płyn o metalicznym i jakby siarkowym smaku,

ale dla niej wspanialszy od ambrozji.

W końcu senor zabrał jej manierkę i gestem nakazał, żeby znów się

położyła. Posłuchała go bez oporu, a on nakrył ją pasiastym kocem, takim, jakie

sprzedaje się turystom na bazarach, razem z gipsowymi statuetkami, obrusami i

tanią biżuterią. Dżip ruszył ponownie. Pod tym grubym wełnianym kocem

cierpiała okrutnie z gorąca, ale zarazem doceniała wyświadczoną jej

uprzejmość. Bez tej osłony bezlitosne słońce spaliłoby ją żywcem.

Jechali wciąż i jechali. Olivia to traciła, to znów odzyskiwała

świadomość. Tyle jeszcze pozostało rzeczy, których nie zdążyła dokonać –

zdobycie pozycji w świecie sztuki, małżeństwo, dzieci, wygrana w totalizatora...

Tak bardzo chciała żyć! Z drugiej jednak strony, jeśli, jak przypuszczała, ma być

sprzedana, lepiej byłoby umrzeć.

Tak jakby miała jakąś możliwość wyboru...

Następnego postoju nawet nie zauważyła, bo myślami była w zupełnie

innym świecie. Wspaniały Connecticut... Stary dom wuja, pamiętający stare

czasy, gdzie szczęśliwa i bezpieczna robiła na kole garncarskim dzbany, wazony

i miski na owoce, żeby je potem wystawić na sprzedaż na miejscowych targach

rzemiosła.

Nieznośny meksykański upał stopniowo malał. Nadciągnął chłód, który

ocucił w końcu dziewczynę, przywołując ją do gorzkiej rzeczywistości. Teraz

naprawdę była zadowolona, że ma koc.

Dżip toczył się dalej, podskakując na każdym wyboju i wpadając we

wszystkie dziury. Od czasu do czasu znienacka się przechylał, miotał boleśnie

Olivią, rzucając ją na żelazne konstrukcje foteli. Udało się jej wysunąć spod

koca na tyle, by się trochę rozejrzeć. Zobaczyła rój cudownych srebrnych

gwiazd świecących na czarnym niebie.

Żegnaj, Olivio! Jaka szkoda, że już tego nigdy więcej nie zobaczysz!

Na myśl o śmierci poczuła ogromny żal. Miała zaledwie dwadzieścia

sześć lat, a świat był zdecydowanie zbyt piękny, żeby go opuszczać.

Dżip wspinał się pod górę, zjeżdżał w dół i znów jechał pod górę.

Wreszcie stanął. Usłyszała nowe głosy, wyłącznie męskie, mówiące w

miejscowym narzeczu. Wówczas zemdlała.

Gdy się ocknęła, pomyślała, że jest już na tamtym świecie. W pokoju, w

którym się znajdowała, wszystko pokryte było płótnem o bladym, pastelowym

wzorze, który podkreślał jego biel. Panował tu przyjemny chłód. Za otwartymi

oknami turkusowe, opalizujące jak alabaster fale załamywały się na piaszczystej

plaży.

Olivia chciała coś powiedzieć, ale uniemożliwił jej to silny ból gardła.

Usiadła na łóżku, wyciągając ręce spod pledu. Miała na sobie luźny

kretonowy szlafroczek. Skóra na rękach była czerwona i łuszczyła się mimo

grubej warstwy uśmierzającego ból kremu.

Choć otaczał ją taki luksus – na stole w pobliżu stała karafka z zimną

wodą, a obok kryształowa patera ze świeżymi owocami – Olivia poczuła lęk.

Przywieziona tu została przez bandidos, więc to wszystko nie wróżyło nic

dobrego. Może ma czekać w tym domu, aż wywiozą ją do Ameryki Południowej

albo jeszcze gdzieś dalej, na przykład do Libii? Żeby do tego nie dopuścić, musi

teraz odnaleźć swoje ubranie i uciec przez taras. Będzie szła pieszo, jeśli nie da

się inaczej. A jeśli szczęście jej dopisze, nie zawaha się przed kradzieżą

samochodu. Nie potrzebuje kluczyków: w czasie pracy nad ostatnią książką

wuja nauczyła się zapalać silnik, łącząc wyrwane ze stacyjki przewody.

Ostrożnie, krzywiąc się z bólu, jaki sprawiało jej poparzone i

posiniaczone ciało, Olivia odrzuciła pled i wyskoczyła ze wspaniałego łóżka z

baldachimem. W tej samej chwili kolana się pod nią ugięły i niewiele

brakowało, a runęłaby na biały, puszysty dywan.

Wgramoliła się z powrotem na łóżko i opadła na materac. W głowie jej

huczało nawet od tak niewielkiego wysiłku i czuła mdłości. Powinna była

uciekać. Choć tyle już przeżyła, była pewna, że najgorsze dopiero ją czeka. Ale

nie miała sił.

Kiedy nagle otworzyły się drzwi, wstrzymała oddech. Ukazała się w nich

Meksykanka o miłej powierzchowności, pięćdziesięcio, a może

sześćdziesięcioletnia. Była boso, ubrana w różową bawełnianą sukienkę. Jej

uśmiech budził zaufanie.

Jeśli nawet ta kobieta była zamieszana w handel żywym towarem, na

pewno nie zdawała sobie z tego sprawy. Powitała ją po hiszpańsku. Były to

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: