27

SZKOLENIE INŻYNIERYJNO – SAPERSKIE

Wykonywanie okopów do prowadzenia ognia z broni strzeleckiej przez poszczególnych żołnierzy drużyny zmechanizowanej

Okop

Okop jest to obiekt fortyfikacyjny odkryty przeznaczony do prowadzenia ognia i obserwacji.

Wybór miejsca na okop

Wybrane miejsce na okop powinno zapewniać dobre warunki do prowadzenia ognia i obserwacji w wyznaczonych sektorach. Miejsca te powinny być również niewidoczne dla wojsk przeciwnika. Do wykonania okopu w pierwszej kolejności należy wykorzystać istniejące przedmioty terenowe, np. rowy, nasypy, wykopy, leje po wybuchach. W przypadku braku naturalnych przedmiotów terenowych żołnierze przystępują do kopania pojedynczych okopów.

Maskowanie okopów

Usypane przedpiersie okopu maskuje się odpowiednio do tła terenu za pomocą darni, trawy lub wierzchniej warstwy gruntu.

Okop dla kbs Beryl

Pojedyncze okopy do strzelania z kbk wykonuje się w określonej kolejności zaczynając od wykopania okopu do strzelania w postawie leżącej, następnie pogłębiając go przystosowujemy do strzelania w postawie klęczącej i stojącej. Okop do strzelania z kbk żołnierz wykonuje łopatką piechoty.

rys.1. okop do strzelania z karabinka z postawy leżącej

Kolejność pracy:

Ø      wybór miejsca na okop;

Ø      odłożenia kbk  z prawej strony na odległość wyprostowanej ręki;

Ø      przygotowanie łopatki do pracy;

Ø      podcięcie darniny lub ubitej warstwy gruntu w celu zaznaczenia zarysów okopu (uderzenia łopatką „na siebie”);

Ø      zdjęcie darniny lub odsunięcie do przodu górnej warstwy gruntu (uderzeniami łopatką „od siebie”);

Ø       kopanie właściwego wgłębienia okopu ( z wykopanego gruntu wykonuje się przedpiersie od strony przeciwnika pozostawiając pomiędzy wgłębieniem a usypywanym przedpiersiem przestrzeń szer. 25-30 cm na podłokietnik).

W okopach przewidzianych do prowadzenia ognia bocznego nasyp przedpiersiowy od strony przeciwnika na całej długości okopu powinien mieć co najmniej 30 cm wysokości.

Okop do strzelania z postawy klęczącej i leżącej dla kbk wykonuje się przez pogłębienie okopu do głębokości 60 i 110 cm. Z wykopanego gruntu tworzy się przedpiersie wysokości 40-60 cm,  w którym urządza się sektorniki do prowadzenia ognia.

Czas potrzebny do wykonania okopu:

do postawy leżącej      - 20-30 min.

do postawy klęczącej  -  ok.60 min.

do postawy stojącej     - ok.90 min.

rys.2. Okop do prowadzenia ognia z  karabinka z postawy klęczącej

rys.3. Okop do prowadzenia

ognia z

karabinka

z postawy

stojącej

Okop dla km PK

Okopy dla km wykonuje się, podobnie jak dla kbk, do strzelania w postawie leżącej, klęczącej i stojącej. Okop dla km do strzelania w postawie leżącej składa się z: wykopu dla obsługi, stołu na km i przedpiersia. Okopy do strzelania w postawie klęczącej i stojącej wykonuje się w kształcie załamanego rowu o głębokości odpowiednio60 i 110 cm. Wydobyty grunt wykorzystuje się do usypania przedpiersia.

Prace związane z wykopaniem i zamaskowaniem okopu obsługa wykonuje jednocześnie lub na zmianę. Podczas pracy na zmianę jeden z żołnierzy kopie okop, a drugi go ubezpiecza i prowadzi ciągłą obserwację.

rys.4. Okop do prowadzenia ognia z karabinu maszynowego z postawy stojącej

rys.5. Okop do prowadzenia ognia z karabinu maszynowego z postawy klęczącej

rys. 6. Okop do prowadzenia ognia z karabinu maszynowego z postawy leżącej

Okop dla rgppanc (RPG 7)

Okopy do strzelania z ręcznych granatników przeciwpancernych wykonuje się podobnie jak okopy do strzelania z karabinka. Różnica polega na tym, że w pojedynczych okopach do strzelania z rgppanc w postawie klęczącej i stojącej ściana tylna powinna mieć pochylenie 30-45`, aby odpowiednio skierować strumień gazów podczas strzału

Rozmieszczenie okopów

Rozmieszczenie okopów zależy od zadania bojowego pododdziału oraz od warunków terenowych. Wybrane miejsca na okopy powinny zapewniać możliwość obserwacji i ostrzału przedpola w wyznaczonym sektorze.

rys.7. Okop do prowadzenia ognia z ręcznego granatnika przeciwpancernego

Przepisy bezpieczeństwa w pracach minerskich

1. Wszyscy żołnierze wyznaczeni do prac minerskich powinni być odpowiednio przeszkoleni  teoretycznie i praktycznie. Muszą oni znać materiały wybuchowe i środki powodowania wybuchu stosowane w wojsku, ich właściwości oraz zasady użytkowania. Żołnierze powinni umieć wykonywać zadania minerskie i w pełni przestrzegać obowiązujących przepisów bezpieczeństwa.
2. Ustalone komendy i sygnały (znaki dowodzenia) wykonywania prac minerskich muszą dokładnie znać wszyscy żołnierze i ściśle je przestrzegać w praktycznym działaniu.

Komendy i sygnały do prac minerskich:

Ø       pierwsza komenda (sygnał) - „Uzbroić ładunki”;

Ø       druga komenda (sygnał) – „Przygotować się do wysadzenia”;

Ø       trzecia komenda (sygnał) – „Wysadzać”;

Ø       czwarta komenda (sygnał) – „Odchodzić” (stosuje się tylko podczas ogniowego sposobu wysadzania);

Ø       piąta komenda (sygnał) – „Koniec wysadzania” (podaje się dopiero po sprawdzeniu przez kierującego miejsca prac minerskich).

3.       Miejsce prac minerskich powinno być ochraniane przez posterunki ochronne, rozmieszczone w bezpiecznych odległościach od miejsca wybuchu ładunków materiału wybuchowego.

Odległości bezpieczne od miejsc wybuchu dla ludzi znajdujących się w terenie otwartym wynoszą podczas:

4. Podczas ogniowego sposobu wysadzania należy:

Ø       sprawdzić rzeczywista prędkość palenia się lontu prochowego przez zapalenie 60 cm odcinka (czas spalania 60-75 sek.);

Ø       dokładnie rozliczać zapalniki lontowe i spłonki pobudzające, wydawać je z polowych składów bezpośrednio przed wstawieniem do ładunków;

Ø       dokładnie rozliczyć wysadzone ładunki w celu możliwości stwierdzenia, czy nie zaistniały niewypały;

Ø       po stwierdzeniu niewypału ładunku, podchodzić do niego dopiero po 15 minutach od momentu, w którym powinien nastąpić wybuch;

Ø       określać liczbę minerów do wysadzania ładunków za pomocą zapalników lontowych, którzy maja je odpalić oraz stosować komendy;

Ø       ciąć lont detonujący ostrym, czystym nożem na drewnianej deseczce, przy czym kłębek lontu rozwinąć tak, aby znajdował się 10 m. od miejsca cięcia;

Ø       nie stosować powtórnie, lecz zniszczyć (wysadzić) sieci wybuchowe z lontu detonującego, które dłuższy czas podlegały działaniu promieni słonecznych;

Ø       do nie zdetonowanej sieci z lontu detonującego wolno podchodzić dopiero po upływie co najmniej 15 minut, przy czym podchodzić może tylko jedna osoba, która powinna sprawdzić, czy nie ma oznak palenia się lontu detonującego lub ładunków (po stwierdzeniu takich oznak, zabrania się podchodzić do sieci wybuchowej).

5. Podczas elektrycznego sposobu wysadzania należy:

Ø       zapalniki elektryczne wstawiać do ładunków tylko bezpośrednio przed powodowanie ich wybuchu na rozkaz dowódcy (kierownika robót minerskich);

Ø       do czasu zakończenia prac związanych z wstawieniem zapalników elektrycznych do ładunków i odejścia ludzi na bezpieczną odległość (w ukrycie) nie wolno podłączać źródeł prądu do przewodów głównych;

Ø       zabronić rozwijania elektrycznej sieci wybuchowej w odległości mniejszej niż 200 metrów od stacji elektrycznych, podstacji, linii wysokiego napięcia, linii kolei zelektryfikowanych i radiostacji dużej mocy;

Ø       korbki (klucze) do zapalarek elektrycznych oraz źródła prądu (tranzystorowe zapalarki elektryczne, akumulatory, baterie itp.) muszą znajdować się pod ochrona wartownika lub dowódcy; mogą być one wydawane osobom upoważnionym wyłącznie bezpośrednio przed powodowaniem wybuchu na rozkaz dowódcy (kierownika robót minerskich);

Ø       przed podłączeniem omomierza do elektrycznej sieci wybuchowej upewnić się i sprawdzić sprawność omomierza;

Ø       sprawdzać przewodność elektrycznej sieci wybuchowej dopiero po usunięciu wszystkich ludzi od miejsc rozmieszczenia ładunków na bezpieczną odległość;

Ø       komendy (sygnały) do uzbrajania ładunków i wysadzania podaje dowódca (kierownik robót) w podanej kolejności.

6. Podczas wysadzania gruntów należy:

Ø       po założeniu ładunków w otworach strzałowych i uzbrojeniu uszczelnić je ziemia, wsypując ją ostrożnie do otworu strzałowego aż ładunek zostanie przykryty 20-30 cm warstwą, po czym wypełnić otwór strzałowy gruntem;

Ø       oznakować w terenie miejsca założonych w gruncie ładunków za pomocą znaków, których znaczenie powinni znać wszyscy żołnierze wykonujący dane prace minerskie;

Ø       obliczyć odległość rozrzutu kamieni i ziemi podczas wysadzania ładunków ;

Ø       nie wchodzić (zajmować) bezpośrednio po wybuchu do powstałego leja, ponieważ przez pewien czas utrzymują się w nim gazy trujące.

Sporządzanie zapalnika lontowego

Skład zapalnika lontowego

-          spłonka pobudzająca – używa się do inicjowania wybuchu ładunków materiału wybuchowego; w czasie wykorzystywania ich należy zachować dużą ostrożność, ponieważ wybuchają od uderzenia, tarcia, zgniecenia lub zadrapania masy inicjującej, nagrzania, działania płomienia lub iskry; należy przechowywać je w opakowaniu fabrycznym; wydawać bezpośrednio przed użyciem

rys.13. Spłonka pobudzająca

-          lont prochowy – używa się go do powodowania wybuchu spłonki pobudzającej i prochu dymnego; zbudowany jest z rdzenia prochowego, w którym centrycznie przebiega nić kierunkowa; rdzeń pokryty jest warstwami oplotu bawełnianego pokrytego z zewnątrz masą nie przepuszczającą wilgoci; chronić przed wilgocią, wysoką temperaturą, olejami, benzyną, naftą oraz od uszkodzeń mechanicznych; przechowuje się w krążkach po 10 mb w miejscach suchych

Sporządzenie zapalnika lontowego:

Ø       odciąć końcówkę lontu prochowego;

Ø       odciąć 60 cm lontu;

Ø       przeprowadzić próbę prędkości spalania lontu;

Ø       odciąć minimalnie 50 cm lontu (jeden jego koniec uciąć prostopadle, drugi ukośnie);

Ø       sprawdzić spłonkę pobudzającą;

Ø       ostrożnie wprowadzić prostopadle ucięty koniec lontu do tulejki pobudzającej;

Ø       nałożyć obciskacz na tulejkę spłonki tak, aby boczna powierzchnia obciskacza znalazła się na równi z krawędzią tulejki spłonki;

Ø       przy pomocy obciskacza wyrobić pierścieniowe zagniecenie w formie rowka ;

...