Okultyzm, wróżbiarstwo, aikido, joga, bioenergoterapia, homeopatia (Miłujcie się).pdf

dossier: okultyzm

Wróżbiarstwo,

Praktyka wróżbiarstwa opiera się na przeświadczeniu, że:

przyszłość ludzka jest już z góry dokładnie określona

i zaplanowana,

istnieją takie techniki wiedzy tajemnej (techniki

okultystyczne), dzięki którym można poznać przyszłość

i zapanować nad nią.

swego narzędzia, jakim może być wróżbita – medium)

nie zna przyszłości, ponieważ ona dopiero się tworzy

poprzez dobrowolną współpracę człowieka z Bogiem.

Szatan, doskonale wnioskując na podstawie ukrytych dla

ludzi mechanizmów natury, może jedynie ułożyć możliwy

scenariusz wydarzeń z przyszłości, który jednak wcale nie

musi się spełnić.

Fakt, że jedynie Bóg zna przyszłość, w niczym nie

ogranicza ludzkiej zdolności kształtowania własnego życia

(przede wszystkim w tym, co najważniejsze, a mianowicie

w kwestii własnego zbawienia). Proroctwa pochodzące

od Boga (czyli komunikowana przez Boga człowiekowi

wiedza odnośnie przyszłości) tym różnią się od wróżby, że

nigdy nie przesądzają z góry o przyszłości, lecz uprzedzają

przed tragicznymi konsekwencjami grzechów i odmowy

nawrócenia. Proroctwo jest więc warunkowe (jego

wypełnienie się zależy od postawy samego człowieka),

natomiast przepowiednie wróżbitów dotyczą wydarzeń

rzekomo nieodwołalnych i niezależnych od wolnego

działania ludzkiego.

Wróżbiarstwo radykalnie przekreśla drogę

chrześcijańskiego rozwoju i świętości. Propagując

determinizm (przyszłość została z góry zaplanowana)

i fatalizm (nie ma możliwości uwolnienia się od

wyznaczonego biegu wydarzeń) unieważnia konsekwencje

wyboru dobra lub zła. Objawiona nauka o rzeczach

ostatecznych (niebo, piekło, czyściec) zostaje tutaj

całkowicie odrzucona.

Oprócz zaburzeń duchowych (z opętaniem włącznie),

uleganie przepowiedniom wróżbitów prowadzi do lęku,

uczucia bezradności, osaczenia i rozpaczy, a w dalszej

kolejności do ciężkich chorób psychicznych.

Objawienie Boże wypowiadające się poprzez Biblię

i Magisterium Kościoła, dla dobra samego człowieka

surowo zakazuje uciekania się do którejkolwiek z form

wróżbiarstwa. Gdy chrześcijanin korzysta z horoskopów

lub z usług wróżbitów, widzących, magów itp.

– wchodzi w konflikt z pierwszym i najważniejszym

przykazaniem dekalogu. Tym samym, wystawia siebie na

niebezpieczeństwo działania mniej lub bardziej ukrytych sił

złego ducha, którego celem jest zerwanie więzi człowieka

z Bogiem i doprowadzenie do duchowej śmierci.

Codziennym lekarstwem na pokusę poznawania

przyszłości jest modlitwa i życie sakramentalne prowadzące

do coraz głębszego zawierzenia Bożej Opatrzności.

ks. Andrzej Trojanowski TChr

Przykładem najbardziej rozpowszechnionych technik

wróżbiarskich są:

kartomancja, czyli wróżenie przyszłości z kart,

astrologia, czyli przepowiadanie przyszłych zdarzeń

na podstawie układu gwiazd,

chiromancja, czyli odczytywanie z linii na dłoni

spirytyzm, czyli wywoływanie duchów zmarłych

w celu uzyskania informacji.

Uciekanie się do którejkolwiek z praktyk wróżbiarstwa jest

jawnym wykroczeniem przeciwko pierwszemu przykazaniu.

Dlaczego?

Praktyka wróżenia zakłada, że życie ludzkie nie podlega

Bożej Opatrzności, lecz bezosobowym i tajemniczym

siłom (na ogół wrogim lub co najmniej nieprzychylnym

człowiekowi). Korzystanie z wróżbiarstwa prowadzi do

osłabienia, a w końcu i zerwania więzi osobowej z Bogiem,

opierającej się na posłuszeństwie, ufności i zawierzeniu.

Osoba zniewolona pragnieniem poznawania przyszłości i

oddająca się praktykom wróżbiarstwa czyni siebie niezdolną

do modlitwy i do życia sakramentalnego, a tym samym

stopniowo ulega wpływom sił pochodzenia demonicznego.

Wróżbiarstwo jest odrzuceniem prawdziwego i jedynego

Boga, czyli łamaniem pierwszego przykazania Dekalogu.

Pismo św. surowo przestrzega przed tym grzechem:

Nie będziesz się zwracał do wywołujących duchy ani do

wróżbitów. Nie będziesz zasięgać ich rady... Ja jestem Pan,

Bóg wasz (Księga Kapłańska 19,31). Przeciwko każdemu,

kto zwróci się do wywołujących duchy albo do wróżbitów,

aby uprawiać nierząd z nimi, zwrócę oblicze i wyłączę go

spośród jego ludu... Bo Ja jestem Pan, Bóg wasz (Księga

Kapłańska 20, 6-7). Czary, w jakiejkolwiek formie by się

nie przedstawiały, należą do czynów, które wyłączają z

dziedzictwa Królestwa Bożego (List do Galatów 5, 20).

Wróżbiarstwo jest radykalnym oszustwem

sprzeniewierzającym się podstawowej prawdzie

teologicznej, że przyszłość jedynie zna Bóg. Rzekome

wykradanie Bogu tej tajemnicy jest całkowitą iluzją.

Nawet szatan (założywszy, że działa on przy pomocy

nr 5-2003 • 13

czyli poznawanie przyszłości

świadectwo

Zło kryło się w aikido

Dziś mam dwadzieścia osiem

wieczorem ostatni trening dla grupy

zaawansowanej w mojej sekcji. Kie -

runek studiów (archeologia) wybrałem

taki a nie inny, bo w informatorze o stu -

diach uniwersyteckich był to pierwszy

alfabetycznie kierunek o tak małej ilo -

ści zajęć w tygodniu. Wówczas miałem

opracowany cały scenariusz życia roz -

pisany na kolejne lata. Za dwa – trzy

lata pierwszy dan, po trzech następnych

drugi, a wtedy moja pierwsza, własna

szkoła aikido, za kilka lat następna. I

tak dalej. Brałem udział w sesjach tre -

ningowych z mistrzami japońskimi w

kilku krajach europejskich, bo oni w

końcu byli dla mnie największymi auto -

rytetami.

Pewnego dnia do mojej sekcji przy -

szedł list od człowieka, który w Polsce

dwadzieścia lat temu zainicjował tę dys -

cyplinę. Zrezygnował z aikido ze wzglę -

du na silny kryzys związany z niemożno -

ścią pogodzenia wiary w Jezusa z ideolo -

gią wschodnich sztuk walki. Ten list był

bardzo intymnym świadectwem i wywarł

na mnie silne wrażenie. Pozostało także

pytanie o podstawę jego decyzji. Wyda -

wało mi się, że jedno z drugim nie ma

związku.

Moim kolegą, także instruktorem z

długim stażem, był chłopak, który uczest -

niczył w spotkaniach modlitewnych

Odnowy Charyzmatycznej. Nagle prze -

stał przychodzić na treningi. Po dłuższym

czasie spotkałem go przypadkiem na ulicy

i zapytałem o powód jego nieobecności.

Odpowiedział mi, że na treningach przed

i po medytacji kłania się wizerunkowi

nieżyjącego już mistrza Ueshiby, zało -

życiela aikido. W kościele robi to samo

przed tabernakulum. Ten sam czyn, ale

jego podmiot jest inny. W końcu musiał

zdecydować, co wybrać i wybrał Jezu -

sa. To również zlekceważyłem, widząc

w tym zbyt głęboką interpretację. Wąt -

pliwości wynikłe z tych zdarzeń narasta -

ły we mnie, zwłaszcza, że nagle zaczą -

ły we mnie, zwłaszcza, że nagle zaczą-

lat. Jedenaście lat temu, jako

uczeń trzeciej klasy liceum

rozpocząłem uprawianie sztuk

walki. Zacząłem od karate, ale

moją prawdziwą fascynacją już

wcześniej było aikido. Wkrótce

też zacząłem je uprawiać.

Aikido okazało się miłością moje -

go życia. Szybko robiłem postępy. Po

dwóch latach zostałem instruktorem,

co się rzadko zdarza, bo to bardzo trud -

na dyscyplina. Wkrótce zostałem zali -

czony do tzw. uchi – deshi , czyli bez -

pośrednich uczniów mistrza. Treno -

wałem przez sześć dni w tygodniu, po

trzy – cztery godziny dziennie. O 5:30

pierwszy trening z mistrzem, od 18 do

20 trening z moimi uczniami i późnym

ły we mnie, zwłaszcza, że nagle zaczą

łem dostrzegać różnego rodzaju patolo -

gie wynikłe z uprawiania aikido u moich

uczniów: nadpobudliwość, agresję, jakąś

pogardę dla innych; to wszystko u ludzi

zajmujących się sztuką walki tak inezyj -

ną i, co najważniejsze, uważaną za naj -

bardziej defensywną i łagodną wśród

wschodnich sztuk walki. Kiedyś czyta -

łem przypadkiem Pismo Święte i natrai -

łem na fragment mówiący, że nie wolno

kłaniać się obcym bogom. Ten jeden wers

wrył mi się w umysł jak drzazga. Byłem

jednak tak zaangażowany, że nie mogłem

po prostu zrezygnować, zrezygnować z

całego życia, które zbudowałem na aiki -

do. Ale wątpliwości były i nie dawały mi

spokoju, zwłaszcza cała „liturgia” zwią -

spokoju, zwłaszcza cała „liturgia” zwią-

spokoju, zwłaszcza cała „liturgia” zwią

zana z treningiem – ukłony, medytacja,

adoracja mistrzów i białej broni (treno -

wałem także sztukę miecza – iaido ). Pew -

nego dnia, zapewne nie do końca świado -

mie, powiedziałem Bogu, że jeżeli w tym,

co robię jest coś złego, to niech się o tym

przekonam. Ale niech się przekonam tak

do końca, żeby nigdy w życiu później nie

mieć wątpliwości, czy moja decyzja rezy -

gnacji była słuszna w końcu miałbym

zacząć życie od początku. Wkrótce mia -

łem pożałować tej prośby.

Treningi zaczynały się i kończyły

medytacją, w której chodzi o uzyskanie

nr 5-2003

dossier: okultyzm

kontroli nad ki . Ki to bezosobowa ener-

gia Uniwersum, dająca początek i koniec

wszystkim zjawiskom i istotom żywym w

kosmosie. W każdej sztuce walki ćwicze-

nia izyczne to tylko środek do uchwyce-

nia kontaktu z tą mocą na etapie począt-

kowym i później manipulowania nią. W

trakcie codziennych medytacji doświad-

czyłem po dwóch latach czegoś na kształt

stanu niebytu. To, o czym piszę może

brzmieć niewiarygodnie. Przypuszczam,

że gdybym to ja słuchał takiej opowieści,

sam jej nie przeżywszy, to bym prawdo-

podobnie w nią nie uwierzył.

W przestrzeni duchowej, którą osią-

gałem, spotkałem istoty duchowe pełne,

a raczej coś, co określiłbym jako oso-

bową obecność kogoś, nie doświadczal-

ną inaczej niż przez duchowy kontakt

transcendentalny. To zjawisko, fascynu-

jące jak nic innego na świecie, powtarza-

ło się za każdym razem w trakcie medyta-

cji. Jednocześnie wraz z tą osobową obec-

nością we mnie, uruchomiły się jakby

dary paranormalne. Doświadczyłem cze-

goś na kształt telepatii, tzn. obudziła się

we mnie ogromna wrażliwość na ludzkie

intencje i zamiary. Stając przed kimś na

macie po prostu wiedziałem, co ten czło-

wiek za chwilę zrobi. Ponadto zacząłem

odczuwać kumulacje i przepływ tej ener-

gii, o której wcześniej pisałem. Jednocze-

śnie objawiać się we mnie zaczęły różne

choroby o nieznanym źródle. Upływ tej

energii w trakcie ćwiczeń powodował

moje całkowite wycieńczenie. W rezulta-

cie, mając 2 m wzrostu, ważyłem po roku

około 60 kilogramów. To niewiarygodne,

ale w takim stanie dysponowałem ogrom-

ną siłą psychiczną. Ludzie bali się mnie

i nikt nie mógł ze mną wytrzymać sam

na sam w jednym pomieszczeniu. Czu-

łem się bogiem, taka władza nad każdym

człowiekiem! Wkrótce jednak okazało

się, że to nie ja decyduję o sobie. Będąc

kiedyś sam w domu, znalazłem stary

różaniec i wziąłem go do ręki, bo leżał

gdzieś w kącie. W tym momencie usły-

szałem potok obscenicznych bluźnierstw.

To, co przedtem było efektem medytacji,

co uznawałem za stan przejścia w wyższy

obszar duchowy, teraz uruchomiło się bez

mojego wpływu. Doznałem potwornego

uczucia paniki i wybiegłem z domu. Od

tej pory stale towarzyszyła mi obecność

kogoś złego. Zacząłem czuć potworny,

irracjonalny strach. Bałem się cały czas,

choć nie było wcale żadnego zdarzenia,

które by mogło wywołać ten strach. Tak

jakby lęk stał się częścią mojej natury czy

cechą charakteru. Jednocześnie

stale przeżywałem halucynacje

słuchowe. Słyszałem ciągle wul-

garne bluźnierstwa, jakby wielu

głosów, zwłaszcza pod adresem

Matki Bożej. Stale prześladowa-

ły mnie obsesyjne myśli samo-

bójcze. W moim domu było

duże lustro na środku mieszka-

nia, zacząłem nagle bez przyczy-

ny bać się go, mając pewność, że

zobaczę w nim coś potwornego.

Te doświadczenia nie zmie-

niły mojego życia, nie zrezy-

gnowałem z aikido. Dalej byłem

instruktorem. Po roku takiego

życia, jako człowiek praktycznie

nie wierzący, zacząłem poma-

łu domyślać się, że moje cier-

pienia wynikają z jakichś okul-

tystycznych praktyk, zakamu-

lowanych w sztukach walki i

działania demonów. Następnego

roku stało się tak, że przyjechał

z Anglii pewien mistrz. Postano-

wiłem, że będę przez te kilka dni

uczestniczył w treningach z nim,

po czym zrezygnuję. Moje znie-

wolenie osiągnęło bowiem etap,

na którym zacząłem mieć kosz-

marne halucynacje wzrokowe. Dopiero to

właśnie ostatecznie mnie złamało. Kiedy

skończył się ostatni trening, w sobo-

tę, wróciłem do domu i poszedłem spać

ze świadomością, że to był mój ostatni

trening w życiu. W nocy dostałem cze-

goś podobnego do ataku malarii. Poczu-

łem tak silny ból w całym ciele, że zaczą-

łem skamleć do Jezusa o ratunek. Ten stan

wytonował się nad ranem.

Pamiętałem, że kiedy cztery lata

wcześniej zmarł mój dziadek, poszedłem

do spowiedzi i pamiętałem ogromne uko-

jenie, które wówczas przeżyłem. Pojawiła

się we mnie desperacka myśl, że to mnie

teraz uratuje. Wieczorem była Msza dla

studentów i poszedłem wcześniej, wie-

dząc, że przed Mszą ktoś zawsze siedzi

w konfesjonale. Wszedłszy do kościo-

ła, zobaczyłem księdza, który uczył reli-

gii w moim liceum. Nienawidziłem tego

człowieka. Od dawna mnie namawiał,

żebym zrezygnował z aikido, co wzbudzi-

ło we mnie dużą niechęć do niego i agre-

sję. Byłem jednak w takim stanie, że było

mi już wszystko jedno. Wyspowiadałem

się, ale efekt nie był taki, jakiego oczeki-

wałem. W trakcie wysłuchiwania poucze-

nia zacząłem odczuwać tak silne cier-

pienie jak poprzedniej nocy. W myślach

wyłem, żeby to się wreszcie skończyło.

Po spowiedzi ten stan sprawił, że ucie-

kłem z kościoła i pobiegłem do mojego

mistrza. Powiedziałem mu, że rezygnuję,

bo nie mogę dać sobie rady ze sobą. Nie

wyjaśniłem mu, z jakiego powodu. Ten

człowiek był moim dobrym kolegą, nie

miał świadomości, że z aikido wiąże się

cokolwiek złego. Uszanował moją decy-

zję. Sam zresztą widział, że od dawna jest

coś ze mną nie tak. Wracałem całkowicie

zmiażdżony. Jakaś myśl kazała mi wrócić

pod kościół. W nocy uklęknąłem i pomy-

ślałem, a raczej samo mi się jakoś pomy-

ślało: „Weź moje życie, sam nie dam

rady. Rób ze mną, co chcesz” . Z tą myślą

wróciłem do domu.

Od tej pory zaczął się prawdziwy czy-

ściec. Ledwo zaliczyłem rok na uczelni.

Straciłem wszystkich przyjaciół. Oka-

zało się, że na moim roku znam tylko

jedną osobę. Odeszła ode mnie dziew-

czyna. W sumie lepiej, bo tylko ją krzyw-

dziłem. Niech mi Bóg wybaczy. Wkrót-

ce przeżyłem jeszcze inne cierpienie cią-

gnące się za mną do dziś. Związałem się z

inną kobietą, która mnie nie kochała i po

dwóch miesiącach porzuciła.

Zacząłem chodzić na spotkania modli-

tewne Odnowy w Duchu Świętym, do

nr 5-2003 • 15

czego namówiła mnie siostra i wspomnia-

ny wyżej ksiądz. Za radą księdza-egzor-

cysty odbyłem spowiedź generalną, co

dało ten skutek, że wszystkie manifestacje

zła, które przeżywałem, straciły na sile.

Wkrótce wziąłem udział w rekolek-

cjach, gdzie na końcu modlono się o to,

by Duch Święty dotknął uczestników.

W trakcie tej modlitwy czułem się źle.

Chciało mi się wymiotować i najchęt-

niej bym wyszedł. Wracałem do domu

całkowicie rozczarowany. Miałem wiel-

kie pretensje do Boga, że w niczym mi

nie pomógł.

Na drugi dzień mieliśmy się spotkać

raz jeszcze i pożegnać. Z mojego domu

szło się około pół godziny do kościo-

ła, w którym były rekolekcje, cały czas

przez park. Postanowiłem zatem przejść

się pieszo, bo była bardzo ładna pogoda.

Szedłem bezmyślnie pogrążony w rozpa-

trywaniu własnego poczucia zawodu. W

połowie drogi nagle zdałem sobie spra-

wę, że ja nic nie słyszę. Pierwszy raz od

dwóch lat nie miałem żadnych halucy-

nacji, tak słuchowych jak i wizualnych.

Dotarło do mnie, że to była pierwsza

noc od dwóch lat, którą normalnie prze-

spałem. Czy ktoś może zrozumieć, co ja

wtedy przeżyłem?

Ale, paradoksalnie, wcale nie było

potem łatwiej. To był najtrudniejszy

dla mnie czas, trudniejszy niż jakikol-

wiek inny. Nigdy nie było mi tak ciężko.

Zapewne powodem była ruina emocjonal-

na czy też psychiczna po tych wydarze-

niach. Pamiętam, że wszystko mnie wtedy

raniło, nawet najmniejsze niepowodzenie

czy też zachowania innych, które dziś po

prostu ignoruję.

Miesiąc później pojechaliśmy całą

wspólnotą na czuwanie Odnowy do Czę-

stochowy. Prowadził je o. Verlinde. W

pewnej chwili powiedział, że w drodze do

domu anioł stróż każdemu powie, komu

ma opowiedzieć o Jezusie. Po wszystkim

wsiedliśmy do autokaru, a ja usłyszałem

gdzieś w środku nazwisko mojego wykła-

dowcy. To znaczy pojawiła się nagle jakaś

ogromna pewność, że to ta właśnie osoba.

Zdjął mnie lodowaty strach. Ten czło-

wiek był dla mnie instytucją na uczel-

ni, a nie osobą. Jak ja miałem w ogóle

zacząć tę rozmowę? Zajęcia z nim mia-

łem za dwa dni. Robiłem wszystko, żeby

go tego dnia nie spotkać, ale obraz tego

człowieka po prostu mnie wszędzie prze-

śladował. W końcu poszedłem do jego

gabinetu i poprosiłem o dziesięć minut

rozmowy. Powiedziałem, że chciałbym

mu o czymś opowiedzieć, ale na począ-

tek chciałbym, żeby miał świadomość, że

czuję strach przed tą rozmową i najchęt-

niej bym w ogóle jej nie zaczynał. Opo-

wiedziałem mu wszystko to, co opisałem

powyżej. On słuchał w milczeniu. Potem

podszedł i uściskał mnie. Usłyszałem, że

to było dla tego człowieka bardzo wzru-

szające, bo nikt z nim nie rozmawiał przez

całe życie o wierze w tak intymny sposób.

Okazało się więc, że to Bóg zadziałał.

Jestem pewien, że jest we mnie bar-

dzo dużo okaleczeń wewnętrznych,

stale tego doświadczam. Żyję wciąż ze

świadomością ciężaru moich doznań.

Czasem czuję się tak bardzo stary i

zniszczony. Nigdy nie skorzystałem z

pomocy psychologa, choć wiele osób,

w tym spowiednicy, mi to radziło. Cza-

sem rodzi się we mnie pokusa, aby te

doświadczenia przekreślić, przekreślić

wynikającą z nich pewność istnienia

szatana i Boga, tak realną jak istnienie

każdego z nas. Pewność każdej sekun-

dy, że Bóg po prostu jest obecny w rze-

czywistości. Pojawia się we mnie tęsk-

nota, żeby żyć jak miliony innych, nor-

malnych ludzi. Ale tak nie będzie, bo

ta pewność jest we mnie jak rozognio-

na rana. Tak bolesna zwłaszcza w tym,

co trudne, a zarazem tak słodka i koją-

ca. Ktoś, kto doświadczył miłości Boga

po prostu nie może zignorować cier-

pienia drugiego człowieka. Wspomnie-

nie ogromu miłości Jezusa sprawia, że

cierpienie drugich staje się ciężarem

nie do uniesienia. Jednocześnie czło-

wiek dotyka tego, jak bezgranicznie

kochać można, a jak kochać nigdy nie

będzie w stanie.

w zwyczajnych, świeckich warunkach życia. Pracują zawodowo, utrzymują kontakty rodzinne

i towarzyskie, mieszkają sami lub z bliskimi, nie wyróżniają się strojem ani żadnymi zewnętrznymi

symbolami, nie noszą habitu. Swe pragnienie pełnego poświęcenia się Panu potwierdzają ślubami

czys-tości (rozumianej także jako życie w celibacie), ubóstwa i posłuszeństwa. Starają się swym

codziennym postępowaniem przekazywać prawdę o Dobrej Nowinie. Spotykają się systematycznie

na modlitwie, pogłębiają swą formację – tworzą uznane przez Kościół wspólnoty, zwane instytutami

świeckimi...

Taki jest istniejący od ponad 50 lat żeński Instytut Świecki Chrystusa Króla .

Jeżeli i w Twoim sercu rodzi się podobne pragnienie, jeśli chcesz służyć Bogu

i ludziom na takiej drodze, chciałabyś zasięgnąć informacji – napisz:

ks. Edward Szymanek, ul. Panny Marii 4, 60-962 Poznań

S ą wśród nas ludzie, którzy odczytali swe powołanie do całkowitego oddania się Panu Bogu

dossier: okultyzm

doprowadziła mnie

Joga

wspólnego. Najgorsze było to, że nie

mogłam o tym z nikim porozmawiać –

bałam się posądzenia o chorobę psychicz-

ną czy o zdziwaczenie, bo przecież wszy-

scy wiedzieli, co obiecywały mi podręcz-

niki jogi.

Nigdy już do tej praktyki nie wró-

ciłam, ale w moim życiu zaczęły się

dziać dziwne rzeczy. Czułam, jak gdyby

coś, co mi do tej pory sprzyjało, zaczę-

ło mnie niszczyć. Byłam wychowana w

wierze katolickiej, codziennie się modli-

łam, uczęszczałam co niedzielę na Mszę

św., choć robiłam to bardziej z przyzwy-

czajenia i tradycji niż z potrzeby serca.

Teraz każde pójście do kościoła było dla

mnie katuszą. Już w drodze na Mszę św.

było mi słabo, miałam wrażenie, że coś

zabiera mi siły. Zawroty głowy, słabość w

nogach, mdłości pojawiały się nagle i nie

chciały mnie opuścić, a przecież byłam

zdrowa izycznie. W kościele stawałam

zawsze przy drzwiach wyjściowych, bo

nie byłam w stanie wejść w głąb. Wiele

razy podsuwano mi krzesło, widząc jak

bardzo jestem blada. A ja nie rozumiałam,

co się ze mną dzieje. Zaczęłam spóźniać

się na Msze św., żeby skrócić sobie katu-

sze, którym byłam poddawana. Stałam się

nerwowa, noce stały się dla mnie kosz-

marem, miałam wrażenie, że coś zabiera

mi siły i życie. To trwało ponad trzy lata;

byłam u kresu sił i podupadałam już na

zdrowiu. Nadal bałam się o tym komukol-

wiek powiedzieć, a bardzo potrzebowa-

łam pomocy, tym bardziej, że nachodzi-

ły mnie coraz częściej myśli podsuwające

jedyny, zdawać by się mogło, sposób na

uwolnienie się z tego koszmaru – śmierć.

Już jako dziecko żywiłam szczegól-

nie ciepłe uczucie do Matki Bożej, przy-

nosiłam jej kwiaty do ołtarza, rozmawia-

łam z Nią. Wiele lat temu obiecałam bli-

skiej mi osobie, że codziennie zmówię

choć część różańca. Słowa dotrzyma-

łam, choć kończyło się to przeważnie

na jednym „Zdrowaś Mario”. I właśnie

podczas tego „Zdrowaś Mario” w ciągu

owych trzech lat przychodziła mi do

głowy wciąż ta sama myśl, która nęka-

ła mnie do bólu: „Zacznij przyjmować

Komunię św. – ona da ci siłę”. Zupeł-

nie w to nie wierzyłam, bo jakże taki

mały opłatek może mi pomóc, przecież

go już przyjmowałam i nic szczególne-

go się nie działo. Ta myśl wciąż mnie

jednak nękała. Aż wreszcie przyszedł

koniec, moje własne siły się wyczerpały

i wszystko zaczęło się walić: sam widok

kościoła budził dreszcze i strach, a myśl

do przedsionka piekła

Kiedy miałam dziewiętnaście lat, bardzo interesowałam się jogą.

Zgłębianie jej zaczęłam od ćwiczeń, które miały usprawnić moje

ciało, ale później ćwiczyłam również moją psychikę, bo tego

wymagało pełne zaangażowanie się w jogę. Kupowałam książki,

gazety, czytałam, jak krok po kroku dojść do „wielkiego szczęścia”,

czyli do połączenia się z wszechświatem.

Ćwiczyłam intensywnie, dzień w

dzień, przez wiele godzin. Po trzech latach

potraiłam zgromadzić energię w każ-

dej czakrze bez większego trudu. Teraz

należało ją zebrać w jednym centralnym

miejscu i otworzyć się na wszechświat.

Obiecywano, że jest to szczyt dążeń jogi.

Byłam gotowa. Nadszedł wieczór, kiedy

byłam sama i nikt mi nie przeszkadzał.

Chciałam zasmakować tego szczęścia.

Udało mi się szybko zebrać całą ener-

gię; moje ciało było strasznie ciężkie, bez

czucia, jakby obce. Czułam, jak z niego

wychodzę, jak jest mi lekko, dobrze...

Moim celem było połączenie się z jakąś

bliżej nieokreśloną energią, która miała

dać mi obiecane szczęście...

Naraz poczułam, że coś zaczyna mnie

wchłaniać, coś strasznego, czarnego. Nie

mogłam się uwolnić, a tak chciałam już

wrócić z powrotem! Nie umiem opisać

strachu, przerażenia, rozpaczy – chcia-

łam wrócić do swojego ciała, a „to” mnie

wciągało coraz mocniej i mocniej. Pomy-

ślałam, że to chyba jest piekło i myśl moja

powędrowała do dobrego Boga. W tym

samym momencie wróciłam z powrotem.

Do rana leżałam jak sparaliżowana; zlana

zimnym potem, bałam się własnego odde-

chu. Miałam wrażenie, że przez chwi-

lę byłam w piekle lub czymś, co to przy-

pomina, pomimo wszelkich podręczniko-

wych zapewnień, że spotkać mnie miało

wymarzone szczęście.

Kiedy ćwiczyłam jogę, moje życie

układało się gładko. Miałam nawet pewne

zdolności, np. wiedziałam, co się wyda-

rzy, jak skończy się dana sytuacja życio-

wa znajomych, jak przebiegnie egzamin...

Bawiło mnie to, ale i dawało jakieś poczu-

cie wyższości nad innymi, bo ja potrai-

łam wiele rzeczy przewidzieć, a oni nie.

Nie zastanawiałam się wówczas, skąd to

mam, było mi z tym po prostu wygodnie i

to wystarczało.

Wszystko się zmieniło po tej pamięt-

nej nocy. Postanowiłam zerwać deini-

tywnie z jogą i nie mieć z tym już nic

nr 5-2003 • 17

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: