Agata Christie, Zerwane zaręczyny.pdf

Agatha Christie

Zerwane zaręczyny

Sad Cypress

Tłumaczył: Tadeusz Jan Dehnel

Wydanie oryginalne: 1940

Wydanie polskie: 1992

Śmierci, śmierci przybądź po mnie,

Ciało me w cyprysach złóż,

Bo dziewczyna, bo dziewczyna

W serce moje wbija nóż.

Niech całun biały cisy przystroją,

Uczyńcie tak!

Bo jakiż lepiej gorzką śmierć moją

Opłacze znak.

Szekspir – Wieczór Trzech Króli , Akt II. scena 4

(przekład Stanisława Dygała)

Prolog

– Oskarżona Elinor Katharine Carlisle stoi pod zarzutem morderstwa dokonanego

na osobie Mary Gerrard dnia 27 lipca bieżącego roku. Czy oskarżona przyznaje się do

winy?

Elinor Carlisle stała wyprostowana z podniesioną głową. Była to piękna,

wdzięcznie uformowana głowa o czarnych włosach i szafirowych oczach pod cienkimi

łukami ciemnych brwi.

Zapanowała cisza – wymowna cisza.

Sir Edwin Bulmer, rzecznik obrony, odczuł dreszcz zniechęcenia. Pomyślał: „Mój

Boże! Przyzna się. Straciła pewność siebie”.

Elinor Carlisle rozchyliła wargi.

– Nie jestem winna – powiedziała.

Rzecznik obrony usiadł wygodniej, chustką otarł pot z czoła. Dobrze rozumiał, że

niewiele brakowało...

Sir Samuel Attenbury wstał, aby scharakteryzować sprawę jako rzecznik

oskarżenia publicznego.

– Wysoki Sądzie! Panowie przysięgli! Dnia 27 lipca o pół do czwartej po południu

w posiadłości Hunterbury pod Maidensford zmarła Mary Gerrard...

Głos brzmiał dźwięcznie, miło dla ucha. Usposabiał sennie Elinor, do której

świadomości trafiały tylko oderwane zdania jasnej, treściwej przemowy.

– ...przypadek szczególnie prosty i nie nastręczający wątpliwości... Obowiązkiem

oskarżenia jest wykazanie motywu i okoliczności... Niepodobna dostrzec, aby

ktokolwiek inny z wyjątkiem oskarżonej miał powód, by zabić nieszczęsną Mary

Gerrard... Była to młoda dziewczyna o ujmującym charakterze, ogólnie lubiana, nie

miała ani jednego wroga...

Mary... Mary Gerrard. Jak odległe wydaje się to wszystko, jak nierealne.

– ...Baczną uwagę należy zwrócić w pierwszym rzędzie na następujące

okoliczności: Po pierwsze: W jakiej sytuacji oskarżona działała? Po drugie: Jaki miała

motyw?

– ...Obowiązek nakazuje mi powołać świadków, którzy będą w stanie pomóc

Wysokiemu Sądowi przy formułowaniu wniosków odpowiadających stanowi

faktycznemu i prawdzie...

– ...W zasadniczej kwestii otrucia Mary Gerrard postaram się wykazać, że nikt

prócz oskarżonej nie miał możliwości, by zbrodni dokonać...

Elinor odnosiła wrażenie, że spowija ją gęsta mgła, że przez kłęby mgły dochodzą

do niej tylko pojedyncze wyrazy:

– ...Kanapki... Pasta rybna... Pusty dom...

Słowa drążyły grubą powłokę myśli Elinor, przerywały gdzieniegdzie ich zwartą,

tłumiącą wszystko warstwę.

Sąd... Twarze ludzkie... Nieprzeliczone rzędy twarzy! Zwłaszcza jedna o długich,

czarnych wąsach i bystrych oczach... Herkules Poirot... Głowę pochyla na bok, wzrok

ma skupiony, zwrócony ku Elinor.

Elinor myślała: „Ten człowiek stara się odkryć, dlaczego to zrobiłam. Próbuje

trafić do wnętrza mojego mózgu, przeniknąć myśli, uczucia...”

Uczucia...? Przelotne zamroczenie... wstrząs. Twarz Roddy’ego, najdroższa twarz!

Z długim nosem i wyrazistymi ustami.

Roddy! Zawsze Roddy – zawsze, odkąd pamięć sięga, od tamtych dni w

Hunterbury wśród malinowych zarośli, w królikami, w dolince nad strumieniem...

Roddy... Roddy!

A oto inne twarze: świeża, piegowata, pochylona trochę do przodu twarz z

rozchylonymi ustami: pielęgniarka O’Brien... Godna, surowa mina pielęgniarki

Hopkins... I Peter Lord o twarzy poczciwej, wrażliwej, kojącej... Dziś Peter Lord ma

inny wyraz... Jaki? Przygnębienia, zawodu...? Jest wyraźnie strapiony... A ona sama,

bohaterka, czuje się obojętna, daleka wszystkiemu.

Spokojna, chłodna zajmuje miejsce na ławie oskarżonych, pod zarzutem

morderstwa. Stoi przed sądem!

Coś drgnęło, rozproszyło opary spowijające umysł... Sąd... Publiczność... Ludzie

pochyleni do przodu, znieruchomiali... Mają otwarte usta... Wytrzeszczonymi oczami

pochłaniają ją, Elinor Carlisle... Z okropnym, upiornym zadowoleniem delektują słuch

tym, co opowiada o niej wysoki mężczyzna w todze...

– ...Fakty związane z tym przypadkiem są wyjątkowo łatwe do ustalenia i nie

podlegają dyskusji. Postaram się wyłuszczyć je w najprostszy sposób. Na początek...

„Początek... Jaki był początek?... Wszystko zaczęło się w dniu, kiedy przyszedł

ohydny list anonimowy...”

Rozdział pierwszy

List anonimowy! Elinor Carlisle przypatrywała się rozłożonej na dłoni ćwiartce

taniego różowego papieru, zagryzmolonej niekaligraficznie, z błędami. Nigdy nie

otrzymała czegoś podobnego.

Doznała bardzo niemiłych uczuć.

Dla Przestrogi!

Przez nazwiska piszę, że jest ktoś, co buja twoją Ciotkę, a jak nie

bendziesz uwarzać, to pewnie wszystko ci przepadnie. Młoda

panienka potrafi być całkiem sprytna, a Starsza Pani da się często

nabrać, jak ją kto dobrze buja i się umizga, a piszę to, bo lepiej żebyś

pszyjechała i na własne oczy zobaczyła, co się święci, bo możesz być

wykiwana ty Sama i twój Kawaler z tego, co się wam Obu należy. Bo

ona jest cwana, a Starsza Pani może w każdej chwili wykitować.

Życzliwa Dusza

Elinor marszczyła jeszcze z niesmakiem cienkie łuki brwi i spoglądała na anonim,

kiedy drzwi się otworzyły.

– Pan Welman – oznajmiła służąca i do pokoju wszedł Roddy.

Roddy! Jak zawsze na jego widok Elinor odczuła lekki zawrót głowy, przyjemny

dreszczyk i jak zawsze pomyślała, że musi być bardzo trzeźwa, nie ulegać

wzruszeniom. Dokładnie zdawała sobie sprawę, że Roddy kocha ją wprawdzie, ale

zupełnie inaczej niż ona jest w nim zakochana. Przy każdym spotkaniu z Roddym coś

nawiedza ją, ściska serce prawie do bólu. To czysty nonsens, żeby mężczyzna –

przeciętny, absolutnie przeciętny młody człowiek – mógł budzić podobne uczucia!

Żeby świat wirował na jego widok, a sam dźwięk głosu wywoływał niepojętą chęć do

płaczu. Miłość winna być przecież przyjemnym uczuciem, nie wywoływać cierpienia.

Jedno jest pewne. Trzeba nie ujawniać tego wszystkiego, dbać o naturalne

zachowanie. Mężczyźni na ogół nie lubią przesadnego uwielbiania, a Roddy – z

pewnością.

– O, Roddy! Jak się miewasz? – rzuciła swobodnie Elinor.

– Co słychać, kochanie? – odpowiedział. – Widzę, że masz tragiczną minę. Co to?

Rachunek?

Zaprzeczyła ruchem głowy.

– A myślałem, że tak – podjął. – Mamy pełnię lata, czas rusałek i istnej powodzi

rachunków.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: