Clancy Tom - Czerwony sztorm tom 1.pdf - andrzejt1965

Tom Clancy

CZERWONY SZTORM

tom 1

Przełożył Michał Wroczyński

Warszawa, 1992

Tytuł oryginału: RED STORM RISING

_„• Projekt okładki: Jerzy T. Czaplicki

Konsultant: Rafał Marczewski

Redaktor merytoryczny: Anna Calikowska

Redaktor techniczny, układ typograficzny: Iwona Wysocka

ISBN 83-85085-55-6

Wydawnictwo GiG Sp. z o. o., Warszawa 1992

Wydanie I, ark. wyd. 28, ark. druk. 31,25

Skład: Zakład Poligraficzny FOTOTYPE Milanówek

Druk: Rzeszowskie Zakłady Graficzne

Zam. 7466/92

Podziękowania

Nie sposób wymienić wszystkich, którzy w mniej-

szym lub większym stopniu przyczynili się do

powstania tej książki. Gdybyśmy nawet próbowali

to z, Larrym uczynić, pominęlibyśmy z pewnością

nazwiska wielu osób, których wkład w naszą pracę

był bardziej niż znaczący. Zachowujemy jednak we

wdzięcznej pamięci każdego, kto, poświęcając bezin-

teresownie swój czas, odpowiadał nam na niezliczone

pytania i udzielał wyczerpujących wyjaśnień. Wszys-

cy ci ludzie znaleźli swe miejsce na kartach tej

powieści. Na szczególne nasze podziękowania za-

służyli jednak kapitan, oficerowie i załoga jednostki

FFG-26*, którzy przez jeden wspaniały tydzień

pokazywali nam - szczurom lądowym - co znaczy

być marynarzem.

* Fregata uzbrojona w pociski kierowane dalekiego zasięgu typu

Harpoon; należy

grupy okrętów klasy Olwer Hazard Perry.

Od niepamiętnych czasów marynarka wywierała

przemożny wpływ na to, co dzieje się na lądzie.

Dotyczyło to zarówno starożytnych Greków jak

i Rzymian, którzy stworzyli flotę, by pokonać Kar-

taginę. Hiszpania próbowała - bez skutku zresztą --

przy pomocy Wielkiej Armady zniszczyć Anglię,

a wydarzenia, jakie miały miejsce na Atlantyku i Pa-

cyfiku podczas obu wojen światowych, pokazują

dosadnie, iż sprawy morskie do dziś nie straciły swego

znaczenia.

Morze dawało człowiekowi tani transport i łatwy

stosunkowo dostęp do odległych krain. W razie

potrzeby zapewniało też bezpieczeństwo i kryjówkę;

lądy leżące za horyzontem dawały schronienie przed

nieprzyjacielem. Morze zapewniało człowiekowi mobil-

ność, otwierało przed nim nowe, ogromne możliwości

i stanowiło nieodłączny element historii Zachodu. Ci,

którzy nie potrafili stworzyć morskiej potęgi -

zwłaszcza Aleksander, Napoleon czy Hitler - prze-

stawali być ważni, a ich władza nie trwała długo.

Edward L. Beach: Keepers of the Sea

Od autora

Pomysł tej książki zrodził się już dawno. Larry'ego

Bonda poznałem za pośrednictwem pisma „Proceedings"

wydawanego przez Instytut Morski Stanów Zjednoczonych,

kiedy to kupiłem wymyśloną przez niego grę wojenną

„Harpoon". Okazała się ona niebywale przydatna przy

konstruowaniu powieści Polowanie na Czerwony Październik.

Owa gra zaintrygowała mnie na tyle, że latem 1982 roku

udałem się na zjazd miłośników i twórców gier wojennych.

Tam osobiście poznałem Larry'ego i wkrótce zostaliśmy

przyjaciółmi.

W 1983 roku, kiedy Czerwony Październik znajdował się

jeszcze w stadium przygotowań, zaczęliśmy omawiać jedną

z następnych koncepcji Larry'ego: „Konwój-84" - grę

makrowojenną czy też symulację „kampanii", w której przy

użyciu systemu „Harpoon" można by było wygrać nową

bitwę o Północny Atlantyk. Problem tak nas zafrapował, że

zaczęliśmy snuć plany napisania książki opartej na tym

pomyśle. Obaj byliśmy zgodni co do tego, że nikt poza

Departamentem Obrony nie rozważał szczegółowo kwestii

takiej kampanii, przeprowadzonej przy użyciu współczesnej

broni. Im dłużej dyskutowaliśmy nad pomysłem, tym stawał

się on klarowniejszy. Szybko stworzyliśmy szkielet powieści

i szukaliśmy sposobu, by sprowadzić scenariusz do wymia-

rów realnych, nie tracąc przy tym z oka żadnych istotniej-

szych elementów (mimo nie kończących się dyskusji i paru

naprawdę burzliwych kłótni nie zdołaliśmy tego problemu

rozwiązać do końca).

Choć nazwisko Larry'ego nie widnieje na karcie ty-

tułowej, książka jest naszym wspólnym dziełem. Nigdy

nie dzieliliśmy się pracą, toteż ostateczny kształt powieści

jest w takim samym stopniu zasługą moją jak i Larry'ego.

Jedyny kontrakt, jaki zawarliśmy, to silny uścisk dłoni...

i radość, którą dała nam praca nad książką! Czytelnikowi

zostawiamy osąd, czy i w jakim stopniu udało się nam

zamiar zrealizować.

ZAPALNIK Z OPÓŹNIONYM

ZAPŁONEM

Niżnewartowsk, RSFRR

Poruszali się szybko, cicho i sprawnie, a w górze rozciąga-

ło się kryształowe, pełne gwiazd niebo zachodniej Syberii.

Byli muzułmanami i choć biegle mówili po rosyjsku, ich

śpiewny, azerski akcent śmieszył większość kadry inżynier-

skiej. Trzej mężczyźni skończyli właśnie żmudne otwieranie

setek zaworów na stacjach rozrządowych kolei i w punktach

załadunku samochodów. Pracą kierował Ibrahim Tolkaze,

ale teraz trzymał się z tyłu. Na przedzie-szedł Rasul, potężnie

zbudowany były sierżant Korpusu Bezpieczeństwa Wewnętrz-

nego. Tego mroźnego wieczoru zabił już sześć osób - trzy

z niesionego pod płaszczem rewolweru, pozostałe gołymi

rękami. Nikt tego nie słyszał; w rafineriach naftowych

przeważnie panuje duży hałas. Ciała ukryli w jakichś mrocz-

nych zakamarkach, a sami wsiedli do prywatnego samocho-

du Tolkaze i ruszyli wykonać pozostałą część zadania.

Główna rozdzielnia mieściła się w nowoczesnym, trzy-

piętrowym budynku postawionym w środku zakładów.

W promieniu co najmniej pięciu kilometrów ciągnęły się

wieże do krakowania, zbiorniki z surowcem, komory

katalityczne, a przede wszystkim tysiące kilometrów potęż-

nych rurociągów, które sprawiały, że Niżnewartowsk był

jednym z największych na świecie zakładów rafinerii ropy

naftowej. Poprzez dym, który bił z płonących pochodni

wyrzucających zbędne frakcje, przeświecało niebo, lecz

powietrze wypełniał odór destylatów: nafty lotniczej, gazo-

liny, olei napędowych, benzyny, czterotlenku azotu używa-

nego do produkcji pocisków międzykontynentalnych, róż-

nego rodzaju smarów oraz złożonych substancji oznaczo-

nych skomplikowanymi symbolami chemicznymi.

12 • TOM CLANCY

Inżynier Tolkaze zatrzymał prywatne żiguli na parkingu

na wyznaczonym dla siebie miejscu przed ceglanym, po-

zbawionym okien budynkiem, wysiadł z auta i samotnie

ruszył w stronę drzwi. Jego dwaj towarzysze zostali

w samochodzie skuleni na tylnym siedzeniu.

Kiedy Ibrahim minął wewnętrzne, oszklone drzwi, po-

zdrowił wartownika: ten odwzajemnił uśmiech i wyciągnął

dłoń po przepustkę. Kwestia bezpieczeństwa była tu sprawą

bardzo istotną, lecz po czterdziestu latach funkcjonowania

zakładów nikt nie traktował jej inaczej jak kolejnej, czczej

i uciążliwej formalności biurokratycznej, których tak wiele

istnieje w Związku Radzieckim. Strażnik znany był z tego,

że lubił sobie wypić - alkohol stanowił jedyną rozrywkę

i pociechę w tym surowym, mroźnym kraju - miał teraz

mętne spojrzenie i zbyt szeroki uśmiech. Tolkaze niezdarnie

wypuścił z ręki przepustkę i wartownik pochylił się, by ją

podnieść. Nigdy więcej się już nie wyprostował. Ostatnią

rzeczą, jaką w życiu poczuł, była kula z pistoletu Tolkaze

wymierzona w podstawę czaszki. Mężczyzna umarł, nie

wiedząc nawet, jak i dlaczego ginie. Ibrahim natychmiast

wyciągnął zza biurka strażnika broń, którą tamten zostawił

beztrosko. Potem z trudem dźwignął zwłoki i umieścił je za

biurkiem tak, że ciało do połowy spoczywało na blacie -

kolejny pracownik, który zasnął na służbie. Wyjrzał na

zewnątrz. Machnięciem ręki przywołał swoich kompanów.

Rasul i Mohammed biegiem ruszyli w stronę budynku.

- Już czas, bracia - powiedział Tolkaze, wręczając

wyższemu towarzyszowi pistolet maszynowy AK-47 i amu-

nicję.

Rasul zważył w ręku broń. Sprawdził, czy jest zarepeto-

wana i odbezpieczona. Następnie przełożył przez ramię

taśmę z nabojami, osadził na lufie bagnet i po raz pierwszy

tej nocy odezwał się:

- Czeka nas raj.

Tolkaze doprowadził się do porządku; przygładził włosy,

podciągnął krawat, przypiął przepustkę do klapy białego,

laboratoryjnego fartucha i poprowadził towarzyszy w górę

sześcioma kondygnacjami schodów.

CZERWONY SZTORM • 13

Normalna procedura wymagała, by każda wchodząca do

głównej rozdzielni osoba była rozpoznawana przez któregoś

z pracowników pełniącego aktualnie dyżur. Ale Mikołaja

Barsowa zaskoczył widok Tolkaze, gdy wyjrzał przez wąskie

okienko w drzwiach.

- Isza? Przecież nie masz dziś służby - powiedział.

- Po południu była awaria zaworu, a wychodząc,

zapomniałem sprawdzić, czy go naprawiono. Chodzi o ten

dodatkowy zawór w zbiorniku numer osiem z oczyszczoną

naftą. Jeśli do jutra pozostanie nieczynny, będziemy musieli

zmieniać drogę przepustu; sam najlepiej wiesz, co to znaczy.

- To prawda, Isza - przyznał Barsow. Ten mężczyzna

w średnim wieku zawsze sądził, że Tolkaze lubi to półrosyj-

skie zdrobnienie swego imienia. Mylił się straszliwie. -

Poczekaj, niech odrygluję ten cholerny zamek.

Ciężkie, stalowe drzwi rozchyliły się na zewnątrz, toteż

Barsow nie mógł wcześniej dostrzec zaczajonych za nimi

Rasula i Mohammeda; później nie miał już okazji. Trzy

pociski z kałasznikowa utkwiły mu w piersi.

W głównej rozdzielni, przypominającej do złudzenia

rozdzielnię na stacji kolejowej czy w elektrowni, znajdowało

się dwudziestu pracowników. Wysokie ściany pomieszczenia

pokryte były planami rurociągów i setkami barwnych

lampek kontrolnych, wskazujących poszczególne zawory

spustowe. Stanowiło to wyłącznie schemat rafinerii. Elemen-

ty systemu sterowane były przez oddzielne deski rozdzielcze,

za którymi siedzieli dyżurni pracownicy. Nie mogli nie

usłyszeć trzech wystrzałów.

Ale żaden z nich nie miał broni.

Rasul z pełną elegancji cierpliwością sunął przez salę,

strzelając z kałasznikowa do każdej napotkanej osoby.

Inżynierowie początkowo próbowali uciekać; szybko jednak

zrozumieli, że Rasul zapędza ich po prostu jak bydło

w jeden róg sali i tam po kolei zabija. Dwóch odważnie

rzuciło się do telefonów, by wezwać żołnierzy KGB z grupy

szybkiego reagowania. Jednego śmiałka Rasul zastrzelił już

przy aparacie; drugi skrył się za rzędem konsoli rozdziel-

czych i uniknął kuli. Zaczął przemykać się w stronę drzwi,

14 • TOM CLANCY

ale tam czekał Tolkaze. Ibrahim spostrzegł, iż uciekającym

był Borys, faworyt Partii, przewodniczący miejscowego

kaliektiwa, człowiek, który okazywał mu „przyjaźń", robiąc

jednocześnie z niego miejscowego beniaminka inżynierów

- rdzennych Rosjan. Ibrahim doskonale pamiętał, że ta

bezbożna świnia traktowała go jak dzikiego przybysza,

klepiąc protekcjonalnie po ramieniu ku uciesze swych

rosyjskich władców. Tolkaze uniósł pistolet.

- Iszaaaa! - krzyknął przerażony mężczyzna.

Tolkaze strzelił mu prosto w usta z nadzieją, że Borys nie

umarł na tyle szybko, by nie usłyszeć pogardliwego epitetu:

- Niewierny.

Inżynier był rad, że ten człowiek przypadł mu w udziale.

Pozostałymi mógł zająć się małomówny Rasul.

Ludzie krzyczeli, ciskali w panice filiżankami, krzesłami,

instrukcjami obsługi urządzeń. Ale nie było dla nich

wybawienia, nie było ucieczki przed smagłym, wysokim

zabójcą. Niektórzy unosili ręce w daremnym geście błagania.

Jeszcze inni modlili się głośno - ale nie do Allacha, który

mógłby ich ocalić. W miarę jak Rasul równym krokiem

zbliżał się do krwawego kąta sali, krzyki cichły. Po ostatnim

wystrzale uśmiechnął się na widok zwłok; był pewien, iż ta

niewierna świnia będzie mu służyć w raju. Zmienił maga-

zynek i ruszył z powrotem przez rozdzielnię. Kłuł bagnetem

każde leżące ciało; cztery ofiary, które dawały jeszcze znaki

życia, dobił dodatkowymi strzałami. Twarz miał zawziętą,

pełną zadowolenia. Ostatecznie o dwadzieścia pięć niewier-

nych świń mniej. Dwudziestu pięciu najeźdźców, którzy nie

staną już między jego ludem a Bogiem. Zaprawdę, wykonał

dzieło Allacha!

Kiedy Rasul zajął już stanowisko u szczytu schodów, do

akcji wkroczył Mohammed. Przełączył wszystkie układy

komputerowego sterowania na układ kontroli ręcznej, omija-

jąc w ten sposób zautomatyzowane systemy bezpieczeństwa.

Ibrahim, który był człowiekiem działającym metodycznie,

od miesięcy miał już opracowany w szczegółach plan akcji.

Mimo to sporządził sobie, na wszelki wypadek, listę

czynności. Wyjął ją teraz i rozłożył na głównym pulpicie

CZERWONY SZTORM • 15

sterowniczym. Rozejrzawszy się, ustalił lokalizację konsoli

kontrolnych. Miał chwilę czasu dla siebie.

Wyciągnął więc z tylnej kieszeni spodni swój najcenniejszy

skarb - fragment egzemplarza „Koranu", który stanowił

jeszcze własność jego dziadka. Otworzył książkę na chybił

trafił. Sura „Łupy". Dziadek Ibrahima zginął w rebelii

wznieconej przeciw Moskwie; ojca zmuszono, by służył

państwu niewiernych; samego Tolkaze rosyjscy nauczyciele

również usiłowali włączyć w ten bezbożny system. Inni

wyszkolili go na inżyniera nafciarza i w ten sposób podjął

pracę w największej rafinerii w Azerbejdżanie. Tak zatem

pozostał mu tylko Bóg przodków i nauki wuja, „nielegal-

nego" imama, który trwał w wierności Allachowi i uratował

ten strzęp „Koranu" towarzyszący obecnie wojownikowi

Allacha. Tolkaze przeczytał surę:

A jeśli spiskują przeciwko tobie ci, którzy nie uwierzyli, aby cię

mocno pochwycić albo zabić cię lub wypędzić,jeśli zatem oni spiskują,

i Bóg przygotowuje podstęp. A Bógjest najlepszy w swoim podstępie. *

Uśmiechnął się, przekonany najgłębiej, iż jest to Znak, że

tak naprawdę plan wypełniały ręce dużo potężniejsze od

jego rąk. Spokojny, pewny siebie, przystąpił do realizacji

tego, co było mu pisane.

Najpierw gazolina. Zamknął szesnaście kontrolnych za-

worów - najbliższy oddalony był o trzy kilometry -

i otworzył dziesięć innych, które skierowały osiemdziesiąt

milionów litrów paliwa do punktów, gdzie tankowano

olbrzymie samochody-cysterny. Benzyna nie zapaliła się od

razu. Trójka mężczyzn nie zainstalowała bowiem urządzeń

detonujących, które spowodowałyby natychmiastową kata-

strofę. Ale Tolkaze uważał, że skoro wykonuje polecenie

Allacha, to sam Bóg o wszystko zadba.

Zadbał. Przejeżdżająca przez teren załadunkowy niewielka

ciężarówka skręciła zbyt gwałtownie, wpadła w poślizg na

rozlanym paliwie i wyrżnęła bokiem w metalową barierę.

Wystarczyła jedna iskra... na rozrządowe stacje

wylewało się coraz więcej gazoliny.

* „Koran". Warszawa, 1986. Przełożył Józef Bielawski. Sura VIII,

16 • TOM CLANCY

Jeśli chodzi o rozdzielnice głównego rurociągu, Tolkaze

przygotował specjalny plan. Dziękując w duchu Allachowi,

iż Rasul tak rozważnie używał pistoletu maszynowego, że

nie uszkodził żadnych istotnych systemów, szybko urucho-

mił odpowiedni program komputera. Główny rurociąg

prowadzący z pobliskich pól naftowych miał dwa metry

średnicy i dochodziły do niego liczne dopływy, dostarczające

surowiec z otworów wiertniczych. Siłę inercji płynącej tymi

rurami ropy wspomagały sterowane przez komputer pompy.

Nie wyłączając ich, Ibrahim błyskawicznie pootwierał jedne

zawory, a zamknął inne. Wyciekająca lekka ropa naftowa

zalała pola produkcyjne. Potrzebna tam była tylko jedna

iskra, by pod zimowym niebem rozpętać piekło. Na końcu

otworzył zawór umieszczony w miejscu, gdzie krzyżowały

się nad rzeką Ob rurociągi z ropą i gazem.

- Zielone koszule! - krzyknął Rasul, słysząc na klatce

schodowej łomot butów żołnierzy KGB z grupy szybkiego

reagowania. Seria z kałasznikowa położyła trupem dwóch

i reszta oddziału zatrzymała się za zakrętem schodów.

Młody sierżant ze zdumieniem spoglądał na to, w jaki

koszmar wdepnęli.

Rozdzielnię wypełnił nieoczekiwanie jazgot automatycz-

nych alarmów. Główny pulpit kontrolny zapłonął pulsujący-

mi, czerwonymi światłami, które wskazywały cztery miejsca

rozprzestrzeniającego się pożaru. Tolkaze podszedł do

głównego komputera i wyrwał z niego bęben z taśmą

zawierającą cyfrowy kod sterowania aparaturą. Duplikat

kodu znajdował się w kasie pancernej na parterze, a jedyny

w promieniu dziesięciu kilometrów człowiek, który znał

szyfr zamka, leżał tutaj - martwy. Mohammed w tym czasie

pracowicie powyrywał wszystkie kable telefoniczne. W pew-

nej chwili budynek zadrżał w posadach; to eksplodował

Clancy Tom - Czerwony sztorm tom 1.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: